“Θαμπώθηκαν” όλοι από την πρόκριση του Ολυμπιακού στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Σε επίπεδο προοπτικής για ευρωπαϊκή πορεία (ως συνήθως για τον οποιοδήποτε πρωταθλητή Ελλάδας), ο δρόμος που θα ανοιγόταν για τους Ερυθρόλευκους θα ήταν πολύ πιο μακρύς στο Europa League. Κι ας συμμετέχουν πλέον σ΄ αυτό μια Γιουβέντους και μια Νάπολι, μαζί με τη Σαχτάρ, την Πόρτο, τον Αγιαξ, τη Βασιλεία και την Πλζεν (τρίτη θέση μόλις με 3 βαθμούς, άλλο «κουφό», όπως και η πρόκριση της Ζενίτ με 6 και ο αποκλεισμός της Νάπολι με 12, μην ξανακούσουμε καμιά κλισέ ανοησία του στυλ «δεν έχει σημασία η κλήρωση, το θέμα είναι πώς θα είμαστε εμείς ως ομάδα»).

Το δέντρο είναι η δίκαιη πρόκριση. Ο πανηγυρισμός, το άχτι, το γαμώτο, το απωθημένο. Το ταξίδι των οπαδών. Οπου κι αν πάει ο Ολυμπιακός, θα είναι ένα αλησμόνητο τριήμερο. Κι ας έχει ελάχιστες ελπίδες πρόκρισης. Το δέντρο είναι οι στιγμές. Καλές και κακές. Του Ρομπέρτο, του Μήτρογλου, του Σαβιόλα, του Βάις, του Μανωλά, του Σάμαρη. Ηταν η πιο συναρπαστική εξάδα αγώνων του Ολυμπιακού στα 14 χρόνια του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κάθε ματς και κάτι εντελώς ξεχωριστό, εντελώς διαφορετικό. Θυμηθείτε: 1. Το απίθανο 1-4 με την Παρί. 2. Το επίσης απίστευτο 0-3 στις Βρυξέλλες. 3. Τη βροχή και τη χαμένη ευκαιρία για νίκη στη Λισσαβώνα 4. Το αγκομαχητό και το μονότερμα της Μπενφίκα στο Φάληρο. 5. Τις χαμένες ευκαιρίες του Μήτρογλου, το οφσάιντ γκολ, την αποβολή και τελικά την ήττα στο Παρίσι. 6. Τις τρεις αποβολές και τα τρία πέναλτι σε 45 λεπτά με την Αντερλεχτ, τα δυο χαμένα, τις δυο αποκρούσεις του MVP της «εξάδας», Ρομπέρτο. Ούτε ένα «τυποποιημένο» ή «βαρετό» ματς. Ούτε ένα!

Στο Europa θα είχε μεγαλύτερη προοπτική για τον ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης που ονειρεύεται ο Σάββας Θεοδωρίδης. Η΄ έστω για τον προημιτελικό. Τον ΠΑΟΚ εκτός απροόπτου θα τον παρακολουθούν από τον καναπέ τους στο Europa και τον Μάρτιο οι παίκτες του ΟΣΦΠ. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στο «δέντρο». Το δάσος είναι μεγαλύτερο και ασφαλώς πολύ πιο σημαντικό.

Λογικό είναι οι φίλοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να ψηφίζουν «Olympiakos» στα «ποιον θέλετε αντίπαλο» γκάλοπ (αν και θα έπρεπε να προβληματίζονται για το ότι αντίστοιχο ή και μεγαλύτερο θα ήταν το ποσοστό προτίμησης στους οπαδούς των Ερυθρόλευκων στην ίδια ερώτηση!). Όμως, από την άλλη, την ίδια ώρα που η Μάντσεστερ, η Τσέλσι, ακόμη – ακόμη και η Μπάρτσα ή η Μίλαν (ειδικά αυτή) διανύουν περίοδο κάμψης, ο ΟΣΦΠ είναι σε φάση ακμής. Όπως η ΠΣΖ. Όπως η Γιουβέντους και η Νάπολι κι ας αποκλείστηκαν. Όπως και οι τέσσερις γερμανικές! Όπως η Βασιλεία. Οπως η Ατλέτικο Μαδρίτης, η κατ' εμέ πιο "διψασμένη" από τις ομαδάρες, εξ ου και η πιο... απευκταία αντίπαλός του στην κλήρωση. Μεγαλώνει, αναπτύσσεται, προοδεύει. Και καλείται να αποφύγει τα λάθη που έκανε ο ίδιος στην περίοδο του Κόκκαλη και ο Panathinaikos την εποχή που είχε χρήματα και κατά περιόδους ανταγωνιστικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο ομάδα, επί Βαρδινογιάννη και επί πολυμετοχικότητας.

1. Να μην φανεί υπερφίαλος, μόνο και μόνο επειδή στην Ελλάδα δεν έχει ανταγωνισμό.

2. Να προσπαθήσει (είναι πολύ δύσκολο) να δημιουργήσει «κορμό». Το εφετινό κατόρθωμα στην Ευρώπη, με 2-3 παίκτες βασικούς από πέρυσι, δεν είναι κανόνας, αλλά εξαίρεση.

3. Να διαχειριστεί σωστά τα χρήματά του. Ούτε να ξοδέψει αλόγιστα όπως οι «πολυμετοχικοί», ούτε να αλλάζει το μπάτζετ από σεζόν σε σεζόν ανάλογα με τις διαθέσεις του αφεντικού, όπως έκαναν ο Βαρδινογιάννης και ο Κόκκαλης. Το γεγονός ότι στα δυο πρώτα χρόνια του ο Μαρινάκης έδωσε- έδωσε-έδωσε και στα δυο επόμενα πήρε (πέρυσι και εφέτος αν δείτε το ισοζύγιο σε αγορές - πωλήσεις), δείχνει τάση ισορροπίας και αυτό είναι θετικό για ένα club που πλέον έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα: αγοράζει – ενοικιάζει πολύ εύκολα στην Ελλάδα, πουλάει καλά στο εξωτερικό.

4. Να κάνει όσο το δυνατόν (το τέλειο είναι ανέφικτο) καλύτερο management παικτών και να συμπεριφέρεται σωστά απέναντί τους. Δηλαδή να πουλά όσο πρέπει - όπως πρέπει, αλλά και να αντικαθιστά αυτόν που αποχωρεί όπως πρέπει, με τάση «βελτιωτική». Να μην χάνει τους παίκτες ως ελεύθερους, αλλά όταν πουλά, να καλύπτει το κενό με ισάξιο ή και καλύτερο. «Σωστά», ως προς τη συμπεριφορά στους παίκτες, σημαίνει σωστή δοσολογία «μαστίγιου – καρότου» και… ψυχανάλυση καθενός για τα κίνητρα, την αφοσίωση, τους στόχους, τις φιλοδοξίες, την εργατικότητα και το μυαλό του.

5. Να εμπιστεύεται, αλλά και να «τεστάρει» τον τεχνικό διευθυντή του. Ο προπονητής υποδεικνύει τις ανάγκες για ενίσχυση σε συγκεκριμένες θέσεις, ο τεχνικός διευθυντής επιλέγει τους παίκτες, ο πρόεδρος (το κλαμπ) ανάβει το πράσινο φως. Αυτή είναι η πρακτική των σοβαρών ομάδων, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι μια (όχι δέκα) επιλογή παίκτη από τον πρόεδρο ή τον προπονητή είναι… άκυρη ή καταργεί τους νόμους της φύσης.

6. Να αναλύσει το παρελθόν για να αποφύγει λάθη στο μέλλον. Πολλές φορές προσπερνάμε αβασάνιστα τα σφάλματα που κάνουμε στις επιλογές (παικτών, στελεχών, λογικής, λειτουργίας) παρότι αυτά είναι αναμφισβήτητα.

7. Να ασχοληθεί ακόμη περισσότερο με το ποδόσφαιρο και λιγότερο με όλα τα άλλα. Να ενδιαφέρεται, επί παραδείγματι, περισσότερο με την εξέλιξη του κάθε Σιώπη και του κάθε Λυκογιάννη που είναι δικά του παιδιά (ή ακόμη και του κάθε Κολοβού) και παίζουν βασικοί εφέτος και όχι με το πώς θα «κλειδώσει» τον «κάθε» Πελέ που δεν χωρά ούτε στην 20άδα του, για να διασφαλίσει ταυτόχρονα τη μη μεταγραφή του στον «κάθε» ΠΑΟΚ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: τι τον ενδιαφέρει τον Ολυμπιακό αν ο Παναθηναϊκός που κάνει δόσεις στα 80 οφειλόμενα χιλιάρικα του Φάμπρι, πήγε πέρυσι να κλείσει τον Τζανακάκη και τον Μπουχαλάκη του Εργοτέλη; Αν ο κάθε Τζανακάκης μπορεί να παίξει στον ΟΣΦΠ, παρ΄ τον. Αν όχι, άσ’ τον. Το ίδιο και με πολλούς άλλους παίκτες. Εχει σοβαρότερα ζητήματα να ασχοληθεί ένα κλαμπ που έχει φτάσει στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ από το αν θα πάει ο «Χ» στον ΠΑΟΚ, ο «Ψ» στον ΠΑΟ και ο «Ω» στην ΑΕΚ. Το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα, που δεν αφορούν το ποδόσφαιρο, αλλά τη διοίκηση και το management του ελληνικού ποδοσφαίρου.

8. Να εκμεταλλευτεί τη «στιγμή». Αύριο – μεθαύριο πολλά ενδέχεται να αλλάξουν στο status του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να αλλάξει χέρια ο ΠΑΟ, να ενισχυθεί περισσότερο ο ΠΑΟΚ, να έρθει φουριόζα η ΑΕΚ (δηλαδή ο Μελισσανίδης). Τώρα, όμως, (και πιθανότατα για τα επόμενα 1-2 χρόνια ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν οι άλλοι), ο Ολυμπιακός καλείται να «τρέξει» σε όλα τα επίπεδα. Από την καλλιέργεια των σχέσεών του με την ευρωπαϊκή αγορά, μέχρι την ανάπτυξη των Ακαδημιών του και από την εύρεση νέων πηγών εσόδων, μέχρι την ενίσχυση του τμήματος σκάουτινγκ ώστε να «χτυπά» εκεί όπου δεν… βλέπουν και δεν ασχολούνται οι μεγάλοι των ανώτερων πρωταθλημάτων.

Σωστά είχε επισημανθεί από πολλούς αναλυτές όταν ο ΟΣΦΠ άλλαξε χέρια, ότι ο Μαρινάκης πήρε πολύ ψηλά τον πήχη από τον Κόκκαλη και τα πεδία στα οποία θα μπορούσε να τον ξεπεράσει είναι μόνο δύο. Όχι οι τίτλοι. Η Ευρώπη κυρίως και η ανάπτυξη (με Ακαδημίες, Ελληνες παίκτες –πωλήσεις) δευτερευόντως. Ο Ολυμπιακός παραμένει πρωταθλητής, όπως ήταν και στα περισσότερα χρόνια επί Κόκκαλη. Κάποιος θα ισχυριστεί βάσιμα ότι τώρα είναι πολύ πιο εύκολο, λόγω της κατάστασης του ΠΑΟ και της ΑΕΚ. Όμως επί Μαρινάκη ακόμη δεν έχει τερματίσει τέταρτος και καταϊδρωμένος σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Και στην εθνική που θα ταξιδέψει στο Μουντιάλ θα έχει 3-4 βασικούς. Όχι τον κανένα, όπως στο Euro 2004.

· Follow me on Twitter: Seretinio