Σε όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου θα βρεθεί μια Στόουκ που θα νικήσει στο 92’ τον Μουρίνιο. Μια Εβιάν που θα στείλει τον Ιμπραϊμοβιτς και τον Καβάνι με κατεβασμένο κεφάλι στα ντους. Μια Γουέστ Μπρομ. που θα φύγει από το Ολντ Τράφορντ δοξασμένη, μια Φράιμπουργκ που θα σταματήσει στο «μηδέν» την ομάδα που έριξε πέρυσι επτά στην Μπαρτσελόνα σε δύο ματς ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ. Εφέτος στην Μπουντεσλίγκα κινδυνεύουν όλες με 7 σε ένα 90λεπτο από τον Πεπ...

Θα υπάρξει μια Οσασούνα που κρατήσει ανέπαφη την εστία της με την Μπάρτσα, μια Βιγιαρεάλ που θα κοιτάξει στα μάτια την Ρεάλ, μια Εσπανιόλ που θα νικήσει την ομαδάρα που έχει φτιάξει ο Σιμεόνε στη Μαδρίτη. Μια Κάρντιφ που θα υποτάξει την (υποψιασμένη από την προηγούμενη γκέλα της συντοπίτισσας) τη Σίτι του Πελεγκρίνι. Θα υπάρξουν αρκετά ματς σε έναν μαραθώνιο των «μεγάλων» που θα χρειαστούν τη συγκυρία και την τύχη για να τα πάρουν: μόλις της προηγούμενη εβδομάδα, Γιούβε – Ουντινέζε 1-0 με κεφαλιά του Γιορέντε στο 93’.

Θα υπάρξουν και ματς στα οποία θα παίξει μπάλα και η… Παναγία. Διότι σύμφωνα με τον Πέτρο Κανακούδη, πρώτα η Παναγία και μετά ο Τζόρβας έσωσαν χθες τον Απόλλωνα στην Τούμπα, όπου δέχθηκε 30 τελικές προσπάθειες από τον ΠΑΟΚ. Τριάντα, να ξέρετε, είναι τεράστιο νούμερο για την Σούπερ Λίγκα του «καθαρού χρόνου» μάξιμουμ 60 λεπτών. Είναι μια τελική ανά δύο λεπτά περίπου. Θα συμβούν κι αυτά! Μέσα στο παιχνίδι είναι σε 34 ματς πρωταθλήματος. Θα σου τραβήξουν δυο απίστευτα σουτ ο Καραγκούνης και ο Δημούτσος, θα χάσεις και μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης» από τον Αναστόπουλο. Μπάλα είναι. Να χάσεις αν δεν μπορείς. Μόνο τα εφετινά θεότρελα ματς του Ολυμπιακού με την Παρί εντός και την Αντερλεχτ εκτός αν θυμηθούμε, θα καταλάβουμε πολλά για τα τερτίπια της.

Και, για να πω την αλήθεια, με εξέπληξε η αντίδραση της πλειονότητας των οπαδών του ΠΑΟΚ, οι οποίοι έβριζαν θεούς και δαίμονες στο 0-1 του Ουντότζι από τον Αρη και μετά από 15 λεπτά χοροπηδούσαν στην κερκίδα. Με εξέπληξε θετικά για την αντιμετώπιση των παικτών και της ομάδας. Και εγώ και πολλοί άλλοι κατηγορούμε συχνά τους φίλους των ομάδων, όμως, νομίζω πως σταδιακά η αρρώστια που διαχύθηκε παντού την περίοδο της νίκης με κάθε κόστος – δηλαδή την περίοδο της «Παράγκας» - στο ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατρεύεται. Όχι σε όλους. Στους περισσότερους.

Όπως είπε και ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, «αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε ένα Γολγοθά πρωταθλήματος». Οσο για τη διαιτησία; «Τη μεγαλύτερη ευθύνη, πέρα από κάποια λάθη που έγιναν, την έχουμε εμείς». Αυτή πρέπει να είναι η νοοτροπία του παίκτη. Τα… υπόλοιπα θέματα δεν τον αφορούν. Αφορούν τις διοικήσεις. Των ομάδων, της Λίγκας, της ΕΠO. Τις διοικήσεις και τους κυβερνώντες.

Αυτές που σταδιακά καλούνται να αντιληφθούν ότι όσο δεν αλλάζουν (η καθεμιά στη δική της κλίμακα και με διαφορετικούς στόχους) θα βλέπουν μισοάδειο το «Γ. Καραϊσκάκης», σπανίως γεμάτη τη Λεωφόρο και την Τούμπα, λιγότερους από 3.000 θεατές στη συντριπτική πλειονότητα των επαρχιακών γηπέδων. Αν αφήσουν το παιχνίδι να παιχτεί… όπως είναι, με τα καλά και τα στραβά του, σε λίγα χρόνια, με ανταγωνιστικό για τίτλο ΠΑΟΚ, ανερχόμενη και δυνατή ΑΕΚ, ίσως πιο ανταγωνιστικό Παναθηναϊκό, σταθερά ποιοτικούς τον Ατρόμητο και τον Αστέρα Τρίπολης, καλύτερη Ξάνθη, σκληρές έδρες (ΟΦΗ, ΠΑΣ Γιάννινα) ομάδες που προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο και όχι «ταμπούρι» (Εργοτέλης – Πανθρακικός), να… συνηθίσουμε και εμείς στις εκπλήξεις και να μην ξεκαρδιζόμαστε με τις «χειραγωγήσεις» του alert της UEFA. Άλλες είναι οι «χειραγωγήσεις», οι εξαρτήσεις, τα διαπλεκόμενα στο κάδρο. Όχι το… Εργοτέλης – Αρης 3-3, για το οποίο θα γράφονταν δεκάδες χιλιάδες λέξεις αν δεν είχε ισοφαρίσει ο Μπαντιμπανγκά στο 90’ + 5’…

Η λογική βάσει αμέτρητων γεγονότων από την πλευρά των φιλάθλων καχυποψία, αυτή που εξαφανίζεται όταν αδικούνται ή ευνοούνται στα ευρωπαϊκά ματς οι ελληνικές ομάδες (χαρακτηριστικό παράδειγμα το Αλκμααρ – Ατρόμητος ή οι υπέρ και κατά του ΟΣΦΠ εφετινές διαιτησίες στο Τσάμπιονς Λιγκ) ήταν, είναι και παραμένει ο μεγαλύτερος εχθρός και καρκίνος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Λόγω έλλειψης ανταγωνισμού για τον τίτλο, είναι γόνιμο αυτό το μεσοδιάστημα σε πολλές ομάδες που δεν εθελοτυφλούν. Φαίνεται ότι κάνουν σωστά πράγματα για το μέλλον τους και αυτό σπανίζει στην Ελλάδα. Ας εκμεταλλευτούν αυτή την απουσία της έντονης πόλωσης και οι αρμόδιοι και ας μην προκαλούν.

Υ.Γ. 1: Είναι απίστευτο πώς ο Μάρτιν Γιολ, ο manager που άναψε πράσινο φως για να αποκτήσει η Φούλαμ πέρυσι και να ανανεώσει εφέτος της συνεργασία της με τον Γιώργο Καραγκούνη, δεν αντιλήφθηκε ποτέ ότι ο «Κάρα» είναι παίκτης ρυθμού. Αλίμονο, όχι για δύο ματς την εβδομάδα πια. Αλλά για ένα και… σούπερ κάθε επτά ημέρες. Oσο περισσότερο τον τρέχεις, τόσο περισσότερη βενζίνη βάζει. Αρκεί να τον σέβεσαι και να του ανάβεις την ελάχιστη σπίθα. Μόνο τα σχόλια των φίλων της Φούλαμ, των παρατηρητών και των αναλυτών της Premier League στο Twitter αν διαβάσει κάποιος που δεν είχε παρακολουθήσει το χθεσινό ματς με την Αστον Βίλα, το δεύτερο διαδοχικό στο οποίο η ομάδα του εμφανίστηκε βελτιωμένη μετά από το παιχνίδι με την Τότεναμ (1-2 από 1-0 μετά την αντικατάσταση του «Κάρα»), μπορεί να αντιληφθεί την αξία της παρουσίας του. Στα 36, δεν σταματά να γράφει ιστορία, όντας ο μοναδικός (και δη βασικός πια) Ελληνας ποδοσφαιριστής στην Premier League. Eνας άνθρωπος για τον οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν ότι πριν από ενάμιση χρόνο έφτασε στο όριο για να κρεμάσει τα παπούτσια του μετά τον διωγμό του από τον Παναθηναϊκό. Θα τα πει κάποια στιγμή όλα αυτά. Προς το παρόν συνεχίζει να «τρώει ποδόσφαιρο, πίνει ποδόσφαιρο, ζει ποδόσφαιρο» όπως λέει ο Αλέξης Σπυρόπουλος στο καλοφτιαγμένο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε σε DVD για τον «Κάρα» πριν από λίγες ημέρες.

· Follow me on twitter: Seretinio