Υπάρχει μια υπόκωφη μουρμούρα στην ευρεία μάζα των φίλων του Παναθηναϊκού. Λογική ως έναν βαθμό. Ακόμη δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η λέξη «πρωτάθλημα» δεν ακούγεται ούτε ως ανέκδοτο πλέον από κανέναν στην ομάδα (προτιμάται δειλά και από λιγοστούς τολμηρούς ή ρομαντικούς η λέξη «τίτλος» που παραπέμπει και στο κύπελλο).

Δεν μπορούν εύκολα να συνηθίσουν στην ιδέα ότι η παντοτινά Νο 1 «αιμοδότης» της εθνικής Ελλάδας πιθανότατα δεν θα έχει ούτε έναν Ελληνα διεθνή εφέτος στο ρόστερ της (θα έχει - εκτός απροόπτου, διότι αν προκύψει καλή πρόταση ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται- τον Στέφανο Καπίνο, με μία συμμετοχή, αν και δεν έχει κλείσει ακόμη η μεταγραφή του Μαυρία…). Δεν είναι καθόλου εύκολη η οπαδική «μετάβαση». Ειδικά όταν είναι τόσο πρόσφατη η περίοδος της πολυμετοχικότητας με τα πανελλήνια ρεκόρ στα εισιτήρια διαρκείας, το νταμπλ, τους παικταράδες, τη μοναδική φιέστα στην ιστορία της ομάδας όπου πήραν μέρος σχεδόν όλες οι σπουδαίες ποδοσφαιρικές μορφές της.

Είχε αναφερθεί από ορισμένους αναλυτές κατά τη διάρκεια της περυσινής σεζόν και ειδικά μετά τη δεύτερη συνέντευξη Τύπου του Γιάννη Αλαφούζου (λίγο μετά το alert του «διαζυγίου» με τον Κατσουράνη, πριν από τον χωρισμό με τον Ζεσουάλδο και το ρεσιτάλ προγραμματικής και μεταγραφικής γκάφας του Ιανουαρίου) ότι η εφετινή σεζόν του Παναθηναϊκού θα είναι η περυσινή της ΑΕΚ. Όχι στην πορεία των ομάδων: γελάω όταν ακούω Παναθηναϊκούς να μυξοκλαίνε με το αναβράζον μίγμα – δηλητήριο, μιζέριας – γκρίνιας – υψηλής κριτικής, λέγοντας «ΑΕΚ θα γίνουμε, θα κινδυνεύσουμε εφέτος!».

Όχι, φίλος. Ρεαλιστικά, δεν θα κινδυνεύσει ο Παναθηναϊκός. Ρεαλιστικά, με όσα έχουν γίνει στα μεταγραφικά και όσα (θεωρούμε ότι) θα γίνουν, θα διεκδικήσει μια θέση στα πλέι οφ και ό,τι καλύτερο στο Κύπελλο, προσπαθώντας να παίξει «κανονικό» ποδόσφαιρο, να είναι πιο σταθερός και να εκμεταλλευτεί την έδρα του, όπου πέρυσι έγινε «σουρωτήρι», αν και αήττητος από την πρώτη πεντάδα και με δύο νίκες επί της «Ενωσης».

Θεωρούσαμε πολλοί ότι η εφετινή σεζόν του ΠΑΟ θα ομοιάζει με την περυσινή της ΑΕΚ ως προς τη δραματική μείωση του μπάτζετ. Και όντως, ως προς αυτό το σκέλος, έτσι έγινε, αν συγκρίνουμε την κατάσταση των δύο ομάδων στο διάστημα 2011-2012 για την ΑΕΚ και 2012-2013 για τους Πράσινους. Στα υπόλοιπα, όμως, διαφέρουν!

Δεν ξέρω αν είναι χειρότερο ή καλύτερο για το Τριφύλλι, αλλά διαφέρουν. Υπάρχουν εκείνοι που εκτιμούν πως το «ξεκαθάρισμα» στην ΑΕΚ, η απαλλαγή από τον «αργό βασανισμό» της χρόνο με το χρόνο φθοράς και απαξίωσής της, η ενότητα και η συσπείρωση υπό τη σκέπη του «ανέγγιχτου» και καθημερινώς αποθεούμενου από τα media Δημήτρη Μελισσανίδη (σε βαθμό που η κριτική για τις τιμές στα εισιτήρια διαρκείας να φαίνεται εξωπραγματική!), θα την ωφελήσει μακροπρόθεσμα πολύ περισσότερο.

Είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν πως αποδείχθηκε ότι για να γίνει το «restart», για να εμφανιστεί η προοπτική, η ελπίδα, η προσδοκία, δηλαδή ο Μελισσανίδης, προϋπόθεση ήταν να πέσει η ΑΕΚ. Και που τώρα, αφήνουν πίσω αυτή την ιστορική κηλίδα και κοιτάζουν μόνο μπροστά: αυτό ακριβώς είναι το δίχτυ από το οποίο αδυνατεί να απεγκλωβιστεί ο φίλος του Παναθηναϊκού!

Αδυνατεί, σαν να μην θέλει, να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Συγκρίνει ασταμάτητα με το πρόσφατο παρελθόν (πολυμετοχικότητα – λεφτά –συμπαίκτες επιχειρηματίες - νταμπλ) ή ορισμένοι ιγότεροι και με το απώτερο, στη λογική του «το μη χείρον, βέλτιστον» («βαρδινογιαννικότητα» - ευρωπαϊκά «όλε – ολε» στη Λεωφόρο, ένα νταμπλ σε 12 χρόνια).

Θα χρειαστούν περισσότερα χρόνια για να συμβιβαστεί με την ιδέα της «προσαρμογής» ο φίλος του Παναθηναϊκού. Ο αποκλεισμός από την Ευρώπη ήταν κάτι που τον «ταρακούνησε». Αν συμμετείχαν οι Πράσινοι στο Europa League, ο πήχης θα ήταν ακόμη πιο ψηλά για τον Γιάννη Αλαφούζο.

Έναν «ρισκαδόρο» και γενικώς… απρόβλεπτο επιχειρηματία, ο οποίος κουβαλά τον μοναχικό σταυρό του μαρτυρίου, ταυτίστηκε πλέον (με τη θέλησή του από ένα σημείο και έπειτα εφόσον έβγαλε αρκετά χρήματα από την τσέπη του) στη «μεταβατική» περίοδο με τον Παναθηναϊκό και βλέπει να κρίνεται από την πλειονότητα των φίλων του Τριφυλλιού όπως ο Βαρδινογιάννης ή οι «πολυμετοχικοί». Είναι άδικο αυτό για τον Αλαφούζο στου οποίου το ευρύτατο δημοσιογραφικό περιβάλλον - αν μη τι άλλο - δεν ανήκει ο υπογράφων, όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΠΑΕ δημοσίως (εκτός κι αν εξακολουθεί να πιστεύει ότι μια διαδικτυακή συνέντευξη είναι «τα λέμε μεταξύ μας στο παναθηναϊκό καφενείο»)…

Δίκαιο είναι, λοιπόν, να τον αξιολογεί κάποιος για τα αμέτρητα λάθη του, ειδικά σε επίπεδο management και ακόμη ειδικότερα για τις επιλογές του εντός της ΠΑΕ, από τις οποίες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και η πορεία της ομάδας. Ακόμη και πιο αυστηρά, μάλιστα, όταν βλέπει ότι κάποια από τα σφάλματά του (ειδικά επικοινωνιακά) τα επαναλαμβάνει. Αδικο είναι να συγκρίνεται με τον Βαρδινογιάννη και με τα μεγαλεία της πολυμετοχικότητας. Διότι – παρότι δεν θέλει να λέγεται, να γράφεται και να διαφημίζεται – έχει ξοδέψει και αρκετά εκατομμύρια ευρώ και αμέτρητες εργατοώρες για να σώσει τον Παναθηναϊκό. Να τον σώσει! Όχι να τον κάνει και πάλι πρωταθλητή. Με προσωπικά χρήματα, με προσωπικές επαφές, με, με, με… Με πολλά!

Μ’ αυτά τα πολλά που έκανε και βάσει της εκκίνησης του περυσινού Παναθηναϊκού, πέρυσι απέτυχε. Εξ αρχής τοποθέτησε πολύ ψηλά τον πήχη. Προτού προσγειωθεί στην σκληρότατη πραγματικότητα και παραδεχθεί πρώτα ενδόμυχα ο ίδιος και εν συνεχεία δημοσίως ότι του… έλαχε να είναι ο «Στουρνάρας» του ΠΑΟ στη μνημονιακή περίοδο της ομάδας. Εφέτος μοιάζει πιο λογικός. Είναι πολύ πιο αγχωμένος, αλλά και πιο συνειδητοποιημένος. Ωστόσο, η μοναδική «παράλογη», απρόσμενη, ρηξικέλευθη κίνησή του, η απόφαση να φύγει από την Παιανία και να αγοράσει (η ΠΑΕ, αλλά με προσωπικές εγγυήσεις και επιταγές!) το «Απήλιον», είναι και εκείνη η μοναδική που έδωσε όραμα σε μια μερίδα φίλων της ομάδας.

Θα χρειαστεί ακόμη πολύς χρόνος για να «χωνέψει» ο οπαδός του ΠΑΟ τα νέα δεδομένα και ακόμη πιο πολύ για να στηρίξει την προσπάθεια διάσωσης και εν συνεχεία ανάκαμψης, η οποία δεν θα συνδυαστεί με έναν ιστορικό υποβιβασμό. Όχι, δεν θα γίνει «ΑΕΚ» ο Παναθηναϊκός, στη βάση του τετριμμένου «μότο» της εποχής. Διότι ο Αλαφούζος δεν είναι ούτε Δημητρέλλος (και… σία), ούτε εν αναμονή για σβήσιμο χρεών παράγων. Ενας επιφανής οπαδός του Παναθηναϊκού είναι, με περιορισμένο και όχι ξεχειλισμένο (συγκριτικά με άλλους αυτής της κάστας, όχι με τους… κοινούς Ελληνες θνητούς) πορτοφόλι.

Δυστυχώς, όμως, για τον Αλαφούζο, υπάρχει ένα δεδομένο που δεν ανατρέπεται, όπως αποδείχθηκε και με το εγχείρημα της «Συμμαχίας», παρά τις όποιες βάσιμες αιτίες - δικαιολογίες. Για την συντριπτική πλειονότητα των φίλων του Παναθηναϊκού έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι η αγαπημένη ομάδα τους δεν είναι τόσο ψηλά στην κλίμακα προτεραιοτήτων της (ούτως ή άλλως αφάνταστα επιβαρημένης την τελευταία τριετία, όπως και για όλους) καθημερινότητάς τους. Ας ρωτήσει και τον Δημήτρη. Θα καταλάβει ότι χρειάζεται ακόμη πιο γερό στομάχι.

· Follow me on Twitter: Seretinio