Με το ασημένιο μετάλλιο στο στήθος, ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης καμάρωνε τα ξημερώματα στο Ρίο για τη νέα τεράστια επιτυχία του σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Στη συλλογή του μετρά τέσσερα μετάλλια καθώς είχε πάρει το ασημένιο το 2008 στο Πεκίνο στα ατομικά BC3, πρώτος το 2012 στο Λονδίνο στα ζευγάρια BC3, τρίτος πριν από λίγες ημέρες επίσης στα ζευγάρια BC3 και τώρα δεύτερος στο ατομικό.

Ωστόσο όλα αυτά ίσως και να μην έχουν καμία αξία σε σχέση με το «χρυσό» που κατακτά κάθε μέρα ο 35χρονος αθλητής επικρατώντας στη σκληρή μάχη που δίνει με την… ακινησία! Ο Γρηγόρης γεννήθηκα στις 13 Αυγούστου 1981, στο Βατούμι της Γεωργίας και πάσχει εκ γενετής από νωτιαία μυϊκή ατροφία τύπου Kugelberg-Welander (SMA III), πάθηση η οποία δεν αφήνει τους μύες να αναπτυχθούν, με συνέπεια τα άνω και κάτω άκρα του σώματος να έχουν πολύ περιορισμένη ως και αδύναμη κίνηση.

Ωστόσο δεν ήθελε ποτέ να ανήκει στην κατηγορία των παιδιών ενός… κατώτερου Θεού, έχοντας πάντα τη βοήθεια των γονιών του. Ο πατέρας του, Δανιήλ, με καταγωγή από την Κερασούντα, ήταν μαέστρος και διευθυντής του πολύ γνωστού στην τότε Σοβιετική Ενωση, ελληνικού μουσικού συγκροτήματος «Αθήνα», ενώ η μητέρα του, Ελένη, Τραπεζούντια από τους γονείς της, ήταν πτυχιούχος Φιλολογίας. Ακολουθούσε, ωστόσο, τον σύζυγό της στις περιοδείες του συγκροτήματος στην αχανή χώρα, και κατά τη διάρκεια των συναυλιών έλεγε στο κοινό ιστορίες από την ελληνική μυθολογία! Μαζί τους πάντα ο μικρός Γρηγόρης.

«Με τους γονείς μου έχω κάνει πάρα πολλές περιοδείες και έχω φοβερές αναμνήσεις από αυτές. Θυμάμαι τον κόσμο να τραγουδάει, να συγκινείται και να διασκεδάζει με τα ελληνικά τραγούδια. Παντού, ακόμα και στη Σιβηρία και στη νήσο Σαχαλίνη συναντούσαμε Έλληνες», θυμάται ο ίδιος μιλώντας στην ιστοσελίδα pontos-news.gr.

Oι γονείς τους, όμως, από αγάπη για τη μητέρα Ελλάδα και υλοποιώντας το όνειρο του παππού του, αποφάσισαν να αφήσουν τη στρωμένη επαγγελματικά ζωή και να εγκατασταθούν στην Αθήνα, στο Περιστέρι. Τεράστια αλλαγή περιβάλλοντος για τον 8χρονο τότε Γρηγόρη, που μέσα σε όλα, είχε και το μειονέκτημα ότι δεν γνώριζε καλά τη γλώσσα. Οι γονείς του μιλούσαν μεταξύ τους ένα μίγμα ποντιακών και νέων ελληνικών και έξω από το σπίτι ρώσικα, με αποτέλεσμα η προσαρμογή του στην Ελλάδα, να μην είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, όπως είπαμε, ο Γρηγόρης ήταν γεννημένος νικητής και με όπλο το διάβασμα, κατέρριψε τις γλωσσικές μπάρες που ορθώθηκαν μπροστά και το 2001 τελείωσε το Ενιαίο Λύκειο Περιστερίου με άριστα, για να περάσει με εξετάσεις στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ), που αποτελούσε και την πρώτη του επιλογή

Εγκλωβισμένος για ώρες στη σχολή από τα αυτοκίνητα

Και μπορεί να μην τον… παίδεψαν οι νέοι συμμαθητές, η νέα γλώσσα, το εντατικό διάβασμα, αλλά τα πολλά και τεράστια εμπόδια που είχε και έχει στην καθημερινή του ζωή: «Είναι πολλά πράγματα τα οποία είναι τόσο απλά να γίνουν και δεν γίνονται. Όπως για παράδειγμα το πιο κλασικό. Οι ράμπες στα πεζοδρόμια. Πόσο δύσκολο είναι να φτιαχτεί κάτι τέτοιο; Δεν νομίζω πως είναι πιο ακριβό. Είναι καθαρά λάθος αμέλειας. Φτιάχνεις ράμπες και τις φτιάχνεις λάθος! Τι είσαι ανίκανος; Άμα είσαι ανίκανος να μην δουλεύεις να δουλέψει κάποιος ο οποίος μπορεί να φέρει σε πέρας σωστά αυτό που έχει αναλάβει. Αλλά έχει μερίδιο και η ίδια η κοινωνία. Πρέπει ο καθένας να μάθει να σέβεται. Γιατί να παρκάρεις στις συγκεκριμένες θέσεις; Αναζήτησε πάρκινγκ ένα, δυο στενά πιο πέρα. Και δέκα στενά πιο πέρα να βρεις έχεις πόδια, θα περπατήσεις και θα πας! Εμένα όταν μου κλείνεις τη ράμπα, δεν μπορώ να προχωρήσω. Μου βάζεις ένα αόρατο τείχος το οποίο δεν μπορώ να το περάσω. Έχει τύχει να είμαι στη σχολή και να έχει αυτοκίνητο σε όλες τις ράμπες στα πεζοδρόμια με αποτέλεσμα να μην μπορώ να φύγω για πολλές ώρες. Εγώ δεν μπορώ να πετάξω από πάνω», είχε πει σε συνέντευξη του στο magazen.gr.

Σε μία κοινωνία που δεν σέβεται, η ζωή για τους συνανθρώπους με αναπηρικά καροτσάκια, είναι πραγματικός Γολγοθάς. «Μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζουμε και με τα λεωφορεία. Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να τα δοκιμάσω για την μετακίνησή μου. Πολλά από αυτά που είχαν φαινομενικά ειδικά συστήματα δεν λειτουργούσαν. Όταν ζήτησα απαντήσεις και το έψαξα και λίγο παραπέρα πήρα απαντήσεις τύπου «ότι αυτά χαλάνε και δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε»! Δεν είναι σοβαρές απαντήσεις αυτές. Με το ίδιο σκεπτικό με τα φρένα δηλαδή τι θα κάνεις; «Θα λες χαλάνε μωρέ, δεν τα φτιάχνω» λέει ο Πολυχρονίδης.

Όταν ανακάλυψε το Μπότσια

Όλα αυτά είναι φανερό ότι δεν πτοούν τον Γρηγόρη, αλλά τον πεισμώνουν. Από το 2001 έγινε ακόμα πιο δυνατός, με βοήθεια του αθλήματος του, του Μπότσια που γνώρισε με την παρότρυνση του τότε φυσιοθεραπευτή του Γιώργου Τζίμα και μετέπειτα προπονητή του. Όπως λέει ο ίδιος, δεν είχε άλλη επιλογή για αθλητισμό. «Το Μπότσια με επέλεξε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Είναι το άθλημα για τις πιο βαριές κινητικές αναπηρίες. Είναι στην ουσία, κατά κάποιο τρόπο, για αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν άλλα αθλήματα. Σκέψου ότι στην κατηγορία μου δεν μπορούμε να πετάξουμε την μπάλα ούτε με το χέρι και χρησιμοποιούνε την ράμπα. Γι’ αυτό ενώ σε άλλες κατηγορίες μετράει η δύναμη και οι μυς σε εμάς είναι αποκλειστικά θέμα στρατηγικής η επιτυχία.»

Λόγω της τεράστιας δυσκολίας που έχει στην κίνηση ρίχνει τις μπάλες στο Μπότσια, με το κεφάλι του. Το άθλημα του παίζεται με έξι μπλε, έξι κόκκινες και μια άσπρη μπάλα, η οποία είναι η μπάλα-στόχος. Ένα παιχνίδι αποτελείται από τέσσερα σετ. Το κάθε σετ αρχίζει μόλις ο ένας αντίπαλος ρίξει την άσπρη μπάλα, και μετά μια κόκκινη. Ύστερα ρίχνει ο άλλος αντίπαλος μια δική του μπλε. Ο παίχτης ο οποίος θα έχει τη μπάλα του χρώματος του πιο μακριά από την μπάλα-στόχο, συνεχίζει να ρίχνει μέχρι κάποια μπάλα του να πάει πιο κοντά απ’ αυτή του αντιπάλου ή να του τελειώσουν οι έξι μπάλες του. Και στις δύο περιπτώσεις, μετά συνεχίζει ο άλλος παίχτης. Αφού και οι δύο παίχτες ρίξουν όλες τους τις μπάλες, ο παίχτης που έχει τη δική του μπάλα πιο κοντά στη μπάλα-στόχο, παίρνει ένα πόντο για κάθε μπάλα του που είναι πιο κοντά στη μπάλα-στόχο από την πλησιέστερη μπάλα του αντιπάλου. Νικητής είναι ο παίχτης που θα συγκεντρώσει τους περισσότερους πόντους και στα τέσσερα σετ.

Πάντα κοντά του οι δικοί του άνθρωποι

Στην κατηγορία του μπότσια που αγωνίζεται ο Γρηγόρης χρειάζονται δύο άτομα για μια ομάδα: Τον αθλητή με αναπηρία, ο οποίος υπολογίζει και δίνει κατευθύνσεις για το πού θα πάει η μπάλα, και έναν ακόμα συνοδό που τη ρίχνει με γυρισμένη πλάτη, ώστε να πάει όσο γίνεται κοντύτερα στην μπάλα-στόχο. Σε όλη του την αθλητική σταδιοδρομία, με εξαίρεση το διάστημα 2005-2008, που είχε συνοδοιπόρο το νονό του Θωμά Χαμπάζη, συναθλητή και βοηθό είχε τον πατέρα του, ο οποίος παράτησε τα πάντα για να σταθεί πλάι στον γιο του. Και τώρα είναι μαζί με τη μνηστή του Ειρήνη Πατρώνη, η οποία ανέλαβε το ρόλο του συναθλητή.

Ο Γρηγόρης δεν ένιωσε ποτέ μόνος και μόνο στόχο έβαζε να βελτιώνεται συνεχώς. Αυτό είναι και το μήνυμα του… «Είμαι ένα άτομο με κινητική αναπηρία, αφού είναι ατροφικά εκ γενετής τα άκρα μου, ωστόσο το μεγαλύτερό μου κίνητρο είναι να γίνομαι καθημερινά καλύτερος, σε ότι κάνω. Από μικρός έλεγα στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω τα πράγματα που μπορώ. Στα παιδιά, όταν επισκέπτομαι σχολεία, τους λέω να προσπαθούν πάντα να γίνονται καλύτεροι και να προσαρμόζονται με τις όποιες αντιξοότητες κρύβει ο παράγοντας ζωή».

Το μοναδικό παράπονο που ίσως να έχει από τον εαυτό του, είναι ότι μετά το πτυχίο στο Πανεπιστήμιο, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο μπότσια και δεν μπόρεσε να συνεχίσει για μεταπτυχιακό. Για τη Γρηγόρη, η ζωή είναι πολύτιμη και θέλει πάντα να γνωρίζει νέα πράγματα, να πετυχαίνει τους στόχους του, να είναι νικητής στη ζωή, όπως είχε πει μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου:

«Το χρυσό μετάλλιο είναι μία ευκαιρία να μάθει ο κόσμος αυτό που κάνουμε και τα άτομα με παρόμοια προβλήματα να παραδειγματιστούνε. Να δούνε τι μπορούν να κάνουν, να βάλουν νέους στόχους, να βγουν από το σπίτι, να κοινωνικοποιηθούν με τον αθλητισμό, την τέχνη, το οτιδήποτε μπορεί να τους δώσει κίνητρο να είναι νικητές της ζωής!»

Ο 35χρονος Παραολυμπιονίκης τα συνδυάζει όλα με αξιοθαύμαστη επιτυχία. Από το 2005 άρχισε να εργάζεται στη μεγαλύτερη εταιρεία εμπορίας πετρελαιοειδών της Ελλάδας, την ΕΚΟ Α.Β.Ε.Ε. και από τον Ιούνιο του 2008 συνέχισε στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ήταν ο Σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής και ήδη κάνει νέα σχέδια για το μέλλον.

Αλλωστε το σύνθημα του είναι: «Μη μασάς, πολέμα και προχώρα και ας μην τα καταφέρεις!».