Ρόμα ή Τότι;
Για τους οπαδούς της Γιουβέντους υπάρχουν αντίπαλοι τους οποίους σέβονται και τιμούν αλλά και κάποιοι για τους οποίους αδιαφορούν. Ανάμεσα σε όλους αυτούς, υπάρχει ένας τον οποίο αντιπαθούν. Πολύ και διαχρονικά. Ο «εκλεκτός» είναι ο Φραντσέσκο Τότι και ο λόγος της αντιπάθειας δεν είναι το γεγονός ότι είναι γέννημα-θρέμμα Ρομανίστα ή το ότι κουνούσε κάποτε τα τέσσερα δάχτυλα του. Το πρόβλημα με τον Capitano, βασικά, είναι ότι υπήρξε στα χρόνια της μεγάλης τους αγάπης, του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Οπως επίσης, για να το πάμε και αντίστροφα, ο Ζντένεκ Ζέμαν επέλεξε να βάλει στο στόχαστρο τον Pinturicchio κάποτε επειδή υπήρξε στα χρόνια της δικής τους λατρείας, του Τότι. Είναι κι αυτός ένας τρόπος, απολύτως ειλικρινής, για να παραδεχθείς ότι ο απέναντι είναι παικταράς από τους λίγους...
Το θέμα αυτή την στιγμή, πάντως, δεν είναι το πόσο παικταράς υπήρξε ο Er Pupone. Το θέμα είναι ότι... δεν θα έπρεπε να υπήρχε θέμα αλλά υπάρχει. Και υπάρχει επειδή και αυτός δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την κατάρα που συντροφεύει όλους αυτούς: Δεν ξέρουν πότε πρέπει να σταματήσουν. Ελάχιστοι είναι αυτοί που το έκαναν όταν έπρεπε. Ο Πλατινί, ο Ζιντάν, ο Καντονά, ο Μαλντίνι (σίγουρα θα ξεχνάμε και κάποιους) και μακάρι να μπει και ο Μπουφόν σε δύο χρόνια σε αυτή την λίστα. Ολοι οι υπόλοιποι, για κάποιο λόγο, το χάλασαν στο τέλος... Ανάμεσα τους, ο Τότι είναι μια ξεχωριστή περίπτωση γιατί είχε την τύχη και την ατυχία να υποστηρίζει από πιτσιρικάς μια ομάδα η οποία δεν νικάει διαχρονικά. Και αυτό σήμαινε δύο πράγματα... Πρώτον, ο Φραντσέσκο δεν θα μπορούσε να κατακτήσει όσους τίτλους άξιζε, αποφασίζοντας να μείνει για πάντα σε αυτή. Δεύτερον, αυτή η έλλειψη τίτλων θα του έδινε τη δύναμη να κάνει ό,τι θέλει, σαν να είναι ο ιδιοκτήτης της.
Θα ήταν ωραίο αν δεν επιβεβαιωνόταν τίποτα από τα δύο αλλά επιβεβαιώθηκαν και επιβεβαιώνονται. Και δεν είναι ωραίο για τους οπαδούς της Ρόμα. Δεν είναι ωραίο κανένα από τα δύο όμως. Οχι μόνο η έλλειψη τίτλων αλλά και η υπερβολική δύναμη του Τότι, ο οποίος αποδεικνύει στα 39 του ότι δεν άλλαξε καθόλου, δεν ηρέμησε με το πέρασμα των χρόνων, δεν αποδέχθηκε ότι η ομάδα πρέπει να είναι πάνω από όλους και από όλα. Ακόμη και από τον καλύτερο παίκτη της ιστορίας της, τον απόλυτο θρύλο της. Παίρνοντας ως δεδομένο -γιατί είναι δεδομένο- ότι ο Φραντσέσκο Τότι είναι όλα αυτά για τους Τζαλορόσι, μπορεί κανείς να του δικαιολογήσει πολλά. Οχι, όμως, τα πάντα...
Αυτό που δεν δικαιολογείται -και αυτό από το οποίο ξεκινούν όλα- είναι το να συμπεριφέρεται ο Capitano σαν να είναι μεγαλύτερος από την Ρόμα. Και ειδικά μετά το 2001, πολλές φορές έχει δώσει το δικαίωμα να πιστεύουν όλοι -τουλάχιστον όσοι δεν είναι οπαδοί των Τζαλορόσι- ότι ακριβώς αυτό πιστεύει... Πόσες φορές, για παράδειγμα, είπε όλα αυτά τα χρόνια ότι αν «είχα φύγει από την Ρόμα θα είχα πάρει περισσότερους τίτλους;». Δεν χρειαζόταν να το πει αλλά το έλεγε πάντα. Και δεν χρειαζόταν να το πει, πολύ απλά επειδή ήταν επιλογή του να παραμείνει στην ομάδα του και λογικά ήξερε ποια ομάδα υποστηρίζει. «Ενα πρωτάθλημα εδώ είναι σαν δέκα στο Τορίνο ή στο Μιλάνο», έλεγε οπότε δεν θα έπρεπε να τον ενοχλεί το γεγονός ότι δεν σήκωσε όσες κούπες θα σήκωνε στο Τορίνο, στο Μιλάνο ή στη Μαδρίτη.
Το ανέφερε πάντα, όμως, κυρίως όταν πλησίαζε η ώρα για τις διαπραγματεύσεις για νέο συμβόλαιο. Αν κάποιος θεωρεί ότι δεν είναι λάθος αυτό, ας το σκεφτεί αλλιώς: Είναι σαν να είσαι με μια γυναίκα, να αποφασίζεις να μείνεις με αυτή και να της λες συχνά-πυκνά ότι αν είχες πάει με άλλη θα είχες περισσότερα λεφτά, αναγνώριση, επιτυχίες. Μάλλον δεν ακούγονται σαν λόγια αγάπης ή πραγματικής εκτίμησης... Ο Τότι το έλεγε πάντα όμως. Το έλεγε επί προεδρίας Ροζέλα Σένσι, το έλεγε όταν ανέλαβαν οι Τζέιμς Παλότα και Τόμας Ντι Μπενεντέτο, το έλεγε και πέρυσι, όταν είχαν κυκλοφορήσει φήμες περί συζητήσεων για νέο συμβόλαιο.
Αυτό που δεν είπε ποτέ, είναι ότι αν είχε πάει αλλού και είχε κατακτήσει του κόσμου τους τίτλους, δεν θα είχε κατακτήσει σε τέτοιο βαθμό και τις καρδιές των εκεί οπαδών. Πουθενά αλλού δεν θα είχε εισπράξει τέτοια αγάπη, δεν θα είχε αποκτήσει τόση δύναμη. Αγάπη και δύναμη, η οποία τον οδηγούσε κάποτε -όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν ακόμη και Ελληνες που τον έζησαν για λίγες μέρες από κοντά- στο να... μεταμφιέζεται για να κυκλοφορήσει στη Ρώμη ή το να κλείνει ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο ώστε να πάει μόνος με την οικογένεια του για τα ψώνια τους!
Ολο αυτό που εισέπραξε ο Τότι από τους οπαδούς της Ρόμα, το άξιζε 100%. Οπως άξιζε 100% και όσα εισέπραξε από τις διοικήσεις των Τζαλορόσι όλα αυτά τα χρόνια. Το θέμα είναι τώρα δεν αξίζει η Ρόμα το να στήνεται στον τοίχο και να γίνεται άνω-κάτω επειδή ο αρχηγός της δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ο χρόνος περνάει και δεν νικήθηκε ποτέ από κανέναν... Πριν λίγες μέρες, την ώρα που έφευγε από το Olimpico μετά το ματς με την Ρεάλ, η κάμερα του δημοσιογράφου της Corriere dello Sport τον έπιασε να λέει σε έναν Ισπανό που του ζήτησε δηλώσεις: «Τι να με κάνεις εμένα πλέον;». Λίγα 24ωρα μετά, ήρθαν οι δηλώσεις του κατά του Λουτσιάνο Σπαλέτι για να επιβεβαιώσουν ότι ο 39χρονος Τότι σκέφτεται όπως ο 25χρονος ή ο 32χρονος Τότι.
Ο χρόνος κυλάει όμως και καμία ομάδα δεν μπορεί να μένει δεμένη στο παρελθόν. Ο Γιουβεντίνος που γράφει αυτό το άρθρο, ξενέρωσε τρελά όταν τον Οκτώβριο του 2011 άκουσε τον Αντρέα Ανιέλι να ανακοινώνει ότι στο τέλος της σεζόν ο Ντελ Πιέρο θα τελειώσει. Κι όσο ξενέρωσε με τον πρόεδρο, άλλο τόσο θαύμασε την ανωτερότητα με την οποία δέχθηκε ο Αλεξ αυτή την κατάσταση. Καμία δήλωση κατά του Ανιέλι, κανένα πρόβλημα συμπεριφοράς απέναντι στον Αντόνιο Κόντε, ο οποίος τον είχε μονιμοποιήσει στον πάγκο. Προφανώς δεν του άρεσε ότι η ομάδα του, αυτή στην οποία είχε αφιερώσει όλη την καριέρα του και τη ζωή του, τον τελείωνε τόσο άκομψα αλλά κατάλαβε ότι η Γιουβέντους ήταν μεγαλύτερη από αυτόν. Αυτό που δεν κατάλαβε, δυστυχώς, ήταν ότι δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή για να σταματήσει, από την 13η Μαΐου 2012, όταν σήκωνε το πρώτο πρωτάθλημα μετά τον εφιάλτη του Calciopoli. Καλύτερο timing δεν υπήρχε αλλά ο Pinturrichio το έχασε...
Για τον Τότι, τώρα, δεν θα υπάρχει κάποια φιέστα τίτλου τον Μάιο αλλά είναι ξεκάθαρο ότι θα πρέπει να υπάρξει, όπως και στο Τορίνο το 2012, ένας αποχαιρετισμός. Αν στη Ρόμα έχουν σκοπό να ακολουθήσουν κάποιο πλάνο για το μέλλον, αυτός που θα πρέπει να αποχωρεί είναι ο αρχηγός και όχι ο προπονητής. Να συνεχίσουν και οι δύο, πάντως, αποκλείεται και η συμπεριφορά του Capitano μάλλον κάνουν εύκολη -όσο δύσκολη κι αν είναι- την επιλογή. Γιατί αν ο Τότι έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα επειδή δεν παίζει φέτος, ενώ είναι φανερό ακόμη και στους χρόνους αποθεραπείας πλέον ότι δεν το παλεύει άλλο, γιατί να μην πιστέψει κάποιος ότι ακόμη κι αν πάρει νέο συμβόλαιο, σε ένα χρόνο από τώρα δεν θα έχει το ίδιο πρόβλημα επειδή θα είναι στον πάγκο; Πέραν αυτού, για την Ρόμα -που έχει ανάγκη όσο τίποτα άλλο την έξοδο στο Champions League αγωνιστικά και εταιρικά- είναι ό,τι χειρότερο το να δημιουργεί τέτοιο θέμα ο αρχηγός της, ακριβώς την στιγμή που ο Σπαλέτι την έχει οδηγήσει στο 4x4 και τα ΜΜΕ εκθειάζουν το πώς ο προπονητής καταφέρνει σιγά-σιγά να βάλει σε μια σειρά το χάλι που παρέλαβε...
Το γεγονός ότι από το βράδυ του Σαββάτου, μετά τις δηλώσεις του Τότι, δημοσιογράφοι και επώνυμοι οπαδοί των Τζαλορόσι έχουν αρχίσει μια καμπάνια για να τοποθετήσει ο Παλότα στη θέση του προέδρου τον αρχηγό, μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι θα μπορούν να συνεργαστούν ιδανικά ο πρόεδρος Τότι με τον προπονητή Σπαλέτι. Αντιθέτως, αυτό που πιστεύουμε όλοι, τουλάχιστον όσοι είμαστε μόνο οπαδοί, είναι ότι ποτέ κανείς -ακόμη και ο σπουδαιότερος όλων- δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγαλύτερος από την ομάδα του. Λογικά αυτό πίστευε και ο πιτσιρικάς Τότι για το είδωλο του, τον Τζουζέπε Τζανίνι, και την Ρόμα...
Υ.Γ.: Αν η Ιλάρι Μπλάζι δεν ήταν έγκυος ξανά, ο Γιουβεντίνος Παλλαντζάς θα ήταν 100% σίγουρος ότι ο Τότι το καλοκαίρι δεν θα σταματήσει την καριέρα του αλλά θα υπογράψει αλλού. Τώρα είναι στο 50%-50%...
