Δύο διαφορετικοί κόσμοι!

Η αφήγηση μοιάζει ίδια για τις περισσότερες περιπτώσεις προσφύγων. «Εδώ είμαι Μαροκινός και στο Μαρόκο, Ολλανδός. Έχω μάθει να είμαι ξένος παντού, όμως δεν έχω πρόβλημα γιατί εγώ νιώθω σπίτι μου παντού». Οι γονείς του μετακόμισαν στην Ευρώπη πριν καν… συλληφθεί και στις 31 Μαρτίου του 1987 ήρθε στη ζωή ο Νορντίν Αμραμπάτ στο Νάαρντεν της Ολλανδίας. Οι δεσμοί του ιδίου, αλλά και της οικογένειάς του που στην πορεία μεγάλωσε με περισσότερα παιδιά, με το Μαρόκο ήταν πάντα ισχυροί. Οι ετήσιες επισκέψεις στο Μπένι Ούλιτσεκ, απ’ όπου κατάγεται ο πατέρας του ή τα καλοκαίρια στο εύπορο Τανγκίερ, εκεί που ο Ατλαντικός συναντάει τη Μεσόγειο, έδιναν ποικιλομορφία στη ζωή του μικρού.

Από το Μαρόκο και φυσικά τα ερείσματα των γονέων του ξεκίνησε να ασκεί τον ισλαμισμό. Ο Νορντίν προσεύχεται πέντε φορές την ημέρα και παραδέχεται ότι η θρησκεία παίζει «μεγάλο ρόλο στη ζωή μου». Όπως συμβαίνει και με τη μητέρα του, τα φαγητά της οποίας δεν αποχωρίστηκε μέχρι τα 21 του χρόνια, όταν αναγκαστικά έφυγε μακριά από το σπίτι του. «Θα προτιμούσα να είμαι κοντά στην οικογένειά μου. Είχα μάθει τόσα χρόνια μετά την προπόνηση να γυρίζω σπίτι, να τρώω και να κοιμάμαι εκεί».

Τα πρώτα χρόνια, όμως, ήταν διαφορετικά. «Ξεκίνησα να παίζω στο δρόμο με τους φίλους μου. Ακολούθησε η πρώτη μου ομάδα, ένας μικρός σύλλογος που ήταν κοντά στο σπίτι μου, η SV Huizen», θυμάται ο Νορντίν, τα βήματα του οποίου έχει ακολουθήσει τώρα με μεγαλύτερη επιτυχία και ο Βενιαμίν της οικογένειας. Ο Σόφιαν Αμραμπάτ, δέκα χρόνια μικρότερος του αδερφού του, πρόσφατα υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ουτρέχτη, μια ομάδα που πάντα ήταν απωθημένο του διεθνή Μαροκινού άσου της Γαλατάσαραϊ. Και μια απ’ τις πολλές που θα τον απέρριπταν!

Αστέρι… κατά λάθος!

Το παιχνίδι στη γειτονιά δεν ήταν για τον Νορντίν όπως για τους υπόλοιπους που συναδέλφους του που ξεκίνησαν κάπως έτσι. Έστω κι αν σύντομα θα τον ανακάλυπτε ο Άγιαξ και θα τον… μάζευε στη διάσημη ακαδημία του, προκειμένου να ετοιμαστεί για ένα σπουδαίο μέλλον που θα μπορούσε να τον περιμένει… Για τον Αμραμπάτ, το παιχνίδι ήταν παιχνίδι και το ποδόσφαιρο δεν ήταν προτεραιότητα. Γι’ αυτό, άλλωστε, και καθυστέρησε ένα καλοκαίρι να επιστρέψει από το Τανγκίερ στην προετοιμασία του Άγιαξ, γεγονός που σε συνδυασμό με τραυματισμούς που προέκυψαν από την ανάπτυξή του, ανάγκασε την αυστηρή σχολή να τον στείλει πάλι πίσω σπίτι του.

«Όταν ήμουν στους νέους του Άγιαξ συνειδητοποίησα ότι θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Μόλις, όμως, βρέθηκα πάλι πίσω δεν με ένοιαζε τόσο να κάνω καριέρα. Αφοσιώθηκα στις σπουδές μου». Ο Νορντίν το εννοούσε. Άφησε στην άκρη τα είδωλά του, όπως ο Ρονάλντο, ο Όβερμαρς, ο Ζιντάν κι άρχισε να ψάχνει πρότυπα στο οικονομικό δίκαιο ή τη διοίκηση επιχειρήσεων, τομείς που τράβηξαν την προσοχή του. Το ποδόσφαιρο ήταν απλώς ένα χόμπι που ασκούσε παράλληλα. «Έκανα προπόνηση δύο φορές την εβδομάδα και είχα χρόνο για να διαβάζω, αλλά και να δουλεύω. Έπαιρνα τηλέφωνα τα εστιατόρια και ρωτούσα αν θέλουν λαντζιέρη. Μετά από έξι χρόνια που έπλενα πιάτα με άφησαν να φτιάχνω τα επιδόρπια. Μάλλον είχα ταλέντο», διηγούταν γελώντας, ένα γέλιο που σταματάει απότομα όταν μιλάει για τα λεφτά τα οποία στην πορεία θα περνούσαν από τα χέρια του.

«Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν παίζουν ρόλο. Τα λεφτά τα κάνουν όλα πιο εύκολα. Δεν με αποπροσανατολίζουν, όμως. Όταν έχεις δουλέψει για πέντε ευρώ την ώρα κι έχεις δει την άλλη πλευρά, τότε γνωρίζεις την αξία τους. Ποτέ δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς τη γειτονιά σου. Κι αν μπορείς να κάνεις κι άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους, πρέπει να το κάνεις. Στο Ισλάμ, δίνουμε το 2,5% του ετήσιου εισοδήματος μας στους φτωχούς. Έχουν κανονίσει οι γονείς μου να πηγαίνουν τα λεφτά σε φιλανθρωπίες στο Μαρόκο. Ήταν κάτι που έκανα και όταν έπλενα πιάτα. Απλά τώρα είναι περισσότερα τα λεφτά».

Τα λεφτά θα αργούσαν να έρθουν. Ο Νορντίν έπαιζε σε ερασιτεχνικό επίπεδο μέχρι το 2006, όταν θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία. Σε ένα φιλικό ματς το 2006, η Ουτρέχτη θα τον έβλεπε να πρωταγωνιστεί απέναντι στον σύμβολο της ομάδας Ζαν Πολ Ντε Γιονγκ και παρότι θα ενδιαφερθεί να μάθει ποιος είναι, δε θα προχωρήσει στην απόκτησή του. «Είναι ένας εκπληκτικός σύλλογος, μόλις τριάντα χιλιόμετρα από το σπίτι μου. Λατρεύω το στάδιό τους και ήταν το κλαμπ των ονείρων, όμως τι να κάνουμε; Έτσι είναι το ποδόσφαιρο», έλεγε με την πολυτέλεια που του προσέφερε η μετέπειτα καριέρα του ο Αμραμπάτ που ξεκίνησε την άνοδό του ακριβώς το καλοκαίρι του 2006. Η Ουτρέχτη δεν τον απέκτησε κάτι που έκανε η FC Omniworld και με 14 γκολ σε 36 ματς, ο Νορντίν θα έκανε το ξεπέταγμα στη δεύτερη εθνική κατηγορία της Ολλανδίας.

Χωρίς να χάσει αυτή τη φορά τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. «Είχα την ευχέρεια να πηγαίνω στο σχολείο τα πρωινά, αφού κάναμε μια φορά την ημέρα προπόνηση», δήλωνε, όμως σύντομα θα έπρεπε να γίνει φοιτητής εξ αποστάσεων. Το 2007 η Βένλο τον επέλεξε για να ενισχύσει το ρόστερ της, ενόψει της επικείμενης επιστροφής της στην Eredivizie. O αριστερός μέσος, στα 20 του χρόνια, θα ζούσε πλέον όσα δεν είχε τολμήσει να ονειρευτεί. Από ερασιτέχνης επαγγελματίας, από επαγγελματίας στα σαλόνια και από τα σαλόνια στην απόλυτη καταξίωση. Τι κι αν έπρεπε να διαβάζει περισσότερο στο σπίτι; Τι κι αν πλέον αποχωριζόταν το φαγητό της μαμάς; Άξιζε τον κόπο!

Κατακτητής της κορυφής!

Η παρουσία του ήταν τόσο εμφατική που έπρεπε να φροντίσει όποιος τον ήθελε να κλείσει γρήγορα την υπόθεση. Η Χέρενβεϊν κινήθηκε πρώτη. Συμφώνησε με την Βένλο για την απόκτησή του, όμως λίγο πριν τις υπογραφές ήρθε η σφήνα της Αϊντχόβεν. «Όταν άκουσα ποια ομάδα ενδιαφέρεται δεν υπήρχε κάτι να σκεφτώ. Δεν με ένοιαζαν ούτε τα ποσά, ούτε τίποτα. Πριν δυο χρόνια ήμουν ερασιτέχνης και τώρα μπορώ να παίξω σε έναν τέτοιο σύλλογο. Μοιάζει με όνειρο». Και ήταν! Η Αϊντχόβεν πλήρωσε 2,3 εκ. ευρώ για να αποκτήσει τον μέσο που θα τελείωνε τη πρώτη του σεζόν στη μεγάλη κατηγορία της Ολλανδίας με 10 γκολ και εφτά ασίστ!

Φυσιολογικά η μετάβαση δεν ήταν εύκολη. Ο Φιλίπ Κοκού ανέλαβε την… προσωπική του εκπαίδευση και τον είχε από κοντά στις προπονήσεις, γεγονός που αναγνωρίζει ως και σήμερα ο Νορντίν Αμραμπάτ για το πόσο τον βοήθησε. Ο Χουμπ Στέφενς θα τον εμπιστευτεί στο ξεκίνημα και μάλιστα ο Μαροκινός θα κάνει ντεμπούτο με γκολ στις 30 Αυγούστου του 2008. Αντίπαλός του; Εννοείται η Ουτρέχτη και, μάλιστα, στο «Galgenwaard», το αγαπημένο του στάδιο. Στην ίδια σεζόν θα παίξει στο Champions League, θα πάρει το πτυχίο του αφού ουδέποτε σταμάτησε να διαβάζει, ενώ θα κληθεί και στην Εθνική Μαρόκο την οποία θα επιλέξει μετά τα 21 του χρόνια, παρότι μικρότερος είχε αγωνιστεί στην Ολλανδία.

«Με όλο το σεβασμό στη χώρα που με διαμόρφωσε ως ποδοσφαιριστή, για μένα είναι πιο όμορφο να παίζω με το Μαρόκο. Είναι μια απόφαση καρδιάς και όχι λογικής». Τη λογική την κράτησε για την καριέρα του και όταν στην τρίτη του σεζόν στην Αϊντχόβεν είδε τις συμμετοχές του να μειώνονται και τη μόνη διάκριση που είχε να είναι η υποψηφιότητα για τον πιο καλοντυμένο ποδοσφαιριστή της χρονιάς, αποφάσισε να φύγει! Στις αρχές Ιανουαρίου του 2011, η Καϊσέρισπορ και ο Σότα Αρβελάντζε τού έδιναν εκείνο που έψαχνε. «Είχα μια μεγάλη συζήτηση με τον προπονητή και με έπεισε. Χρειάζομαι περισσότερο χρόνο συμμετοχής και θέλω να ανταποδώσω ό,τι μου δόθηκε. Η ομάδα έκανε μια θυσία για μένα, πλήρωσε πολλά λεφτά και θα σκοπεύω να φανώ αντάξιός των προσδοκιών».

Στην Τουρκία δεν ήταν όλα όπως τα ονειρευόταν. Στα βάθη της ανατολής οι επιλογές του ήταν περιορισμένες, η θερμοκρασία συχνά έπεφτε κάτω από το μηδέν και ο Νορντίν είχε αρχίσει να βαριέται… «Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να προπονούμαι, να τρώω και να κοιμάμαι. Κάποια στιγμή νιώθεις μοναξιά. Πας στο εστιατόριο, τρως μόνος σου και μετά γυρίζεις σπίτι», περιέγραφε στους Ολλανδούς δημοσιογράφους κι εκείνο που τον κρατούσε… ζωντανό ήταν το ποδόσφαιρο.

Από τις πρώτες του εμφανίσεις στην Τουρκία, προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Γαλατάσαραϊ η οποία κατέθεσε επίσημη πρόταση για την απόκτησή του τον Ιανουάριο του 2012. Η Καϊσέρι την απέρριψε, παρότι τον είχε διαβεβαιώσει ότι δε θα σταθεί εμπόδιο στην καριέρα του. Το καλοκαίρι η πρωταθλήτρια Τουρκίας επέστρεψε και χρειάστηκε να δώσει μάχη ο Μαροκινός μέσος για να ακουστεί η επιθυμία του. «Όταν υπέγραψα εδώ, γνώριζα ότι έκανα ένα βήμα πίσω, προκειμένου να μπορέσω μετά να κάνω δύο βήματα μπροστά. Ήθελα να βάλω έναν όρο στο συμβόλαιο που να λέει ότι θα με παραχωρήσουν αν έρθει καλή πρόταση από μεγάλη ομάδα, αλλά μου το αρνήθηκαν. Μου έδωσαν, όμως, το λόγο τους και ήταν και ο Σότα μπροστά. Δεν πρόκειται να γυρίσω να παίξω στην Καϊσέρι». Η σκληρή στάση του είχε αποτέλεσμα.

Στις 13 Ιουλίου ολοκληρώθηκε η μεταγραφή και τα 8,6 εκ. ευρώ άφηναν ικανοποιημένη τόσο την πρώτη του ομάδα στην Τουρκία, όσο και την Αϊντχόβεν που διατηρούσε 20% ποσοστό μεταπώλησης. Ο Ναρντίν που είχε ερωτευτεί τη Γαλατάσαραϊ από τα 13 του χρόνια, όταν παρακολουθούσε τον τελικό του UEFA κόντρα στην Άρσεναλ θα ζήσει ακόμα μια στιγμή πέρα των προσδοκιών του. «Προσευχόμουν για κάτι τέτοιο από παιδί. Πολλοί με ρωτούσαν: Γιατί πας στη Γαλατάσαραϊ, ενώ υπάρχουν τόσες ομάδες; Για μένα είναι απλό. Αγαπάω αυτή την ομάδα και στα δικά μου μάτια πολλοί λίγοι σύλλογοι στον κόσμο είναι μεγαλύτεροι από τη Γαλατά».

Στην Τουρκία είχε μια γεμάτη σεζόν με 30 συμμετοχές, με τις ποδοσφαιρικές του παραστάσεις να εμπλουτίζονται με τον Ντιντιέ Ντρογκμπά και τον κολλητό του στην Κωνσταντινούπολη (λόγω γλώσσας) Ουέσλι Σνάιντερ, όμως τη δεύτερη σεζόν είδε το χρόνο να μειώνονται. Και πάλι ήξερε τι να κάνει. Έφυγε δανεικός για την Ισπανία, αντάμωσε στη Μάλαγα με τον Ελ Χαμνταουϊ, που έκανε και τις συστάσεις και μετά από 15 συμμετοχές, δύο γκολ, πέντε ασίστ και μια κόκκινη κάρτα που έκανε τον γύρο του κόσμου, επέστρεψε στην Τουρκία.

Στόχος του ήταν να παραμείνει στην Γαλατάσαραϊ και να παλέψει για τη θέση του. Όπως έχει διδάξει, όμως, το παρελθόν του Νορντίν, κάθε φορά που ονειρεύεται, του προκύπτει η αληθινή ζωή!