Get up, stand up...

Στη σύγχρονη εποχή δεν χρειάζονται παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να μεταφερθείς στην άλλη άκρη του κόσμου. Έστω και με μια εικονική πραγματικότητα που δημιουργείται από εικόνες, ειδήσεις και διηγήσεις… Στο Μάβερλεϊ, μια μικρή γειτονιά στο Κίνγκστον της Τζαμάικα, τα πρώτα αποτελέσματα είναι ειδήσεις βίας. Κάποιος φόνος, κάποια ληστεία, κάποια σύλληψη και ανάμεσα σε όλα μια τοπική κοινότητα που προσπαθεί να προσφέρει στην κοινωνία για να σώσει τα παιδιά της. Το κεντρικό κομμάτι του παζλ έχει τοποθετηθεί… Ακολουθεί μια οικογένεια με έντονη την παρουσία της μητέρας. Μόνο της μητέρας.

Η Ναντίν, η οποία ουδέποτε αποκάλυψε το επώνυμό της, βρέθηκε νωρίς να μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της. Η φιγούρα της να περιμένει έξω από το μικρό σπίτι το γιο της, όπως και τα υπόλοιπα τρία παιδιά της, προκειμένου να τους κρατήσει μακριά από τους μπελάδες συνθέτει το επόμενο κομμάτι του παζλ. Ο Ραχίμ Σακίλ Στέρλινγκ γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1994 και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην πολυτραγουδισμένη Τζαμάικα, μακριά όμως από την εικόνα του ωκεανού και των κυμάτων που όλοι ονειρεύονται και φαντάζονται υπό τους ήχους της ρέγκε του Μπομπ Μάρλεϊ.

«Η μαμά μου κυριαρχεί στη ζωή μου. Μπορεί μερικές φορές να είναι εφιάλτης, όμως την αγαπάω και είναι το κεντρικό πρόσωπο στην καθημερινότητά μου. Έχει πολύ ισχυρή προσωπικότητα και πάντα νομίζει ότι είναι το αφεντικό». Το αφεντικό πήρε δύο σημαντικές αποφάσεις στα πρώτα χρόνια του Ραχίμ. Η πρώτη ήταν να μεταναστεύσει στην Αγγλία στα πρώτα χρόνια των παιδιών της, προκειμένου να βρει καλύτερη δουλειά και να τους εξασφαλίσει ένα πιο ασφαλές μέρος. Αναγκάστηκε, μάλιστα, να τους αφήσει τον πρώτο καιρό με τη γιαγιά και τον παππού πριν διασφαλίσει ότι μπορεί να τους πάρει κοντά της.

Η δεύτερη ήταν να ασχοληθεί ο γιος της με το ποδόσφαιρο. «Συνήθιζε να κλωτσάει τη μπάλα παντού μέσα στο σπίτι και τον προειδοποιούσα διαρκώς να μην σπάσει τίποτα», διηγείται η Ναντίν για να έρθει ο γιος της να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. «Πιστεύω πως εκείνη το ήθελε πιο πολύ από μένα και είχε αντιληφθεί το ταλέντο μου, όταν εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι». Ο Τζαμαϊκανός άσος θα μετακόμιζε στην Αγγλία σε ηλικία πέντε ετών και η επιρροή του Γουέμπλεϊ, κάτω από τη σκιά του οποίου μεγάλωσε, θα έπαιζε το ρόλο της στη συνέχεια της ζωής του.

«Πάντα μου έλεγε να τον πάω κάπου να παίξει… Να βρω ένα πρόγραμμα για εκείνον. Δεν ήταν φτηνό, όμως του άρεσε τόσο πολύ που ήθελα να το κάνω». Το ιστορικό στάδιο της Αγγλίας έγινε τατουάζ στο χέρι του Ραχίμ, έγινε και ένα όνειρο που… πλήγωσε τη μητέρα του. «Είμαι γέννημα θρέμμα Τζαμαϊκανή και λατρεύω τη χώρα μου. Μια ζωή του έλεγα ότι είναι όνειρό μου να τον δω να εκπροσωπεί τη χώρα και να παίξει με την Εθνική ομάδα», παραδέχεται η Ναντίν, όμως ο γιος της θα επέλεγε – όταν του δόθηκε η δυνατότητα – εκείνο που φαντασιωνόταν όταν περνούσε με το αυτοκίνητο ή ακόμα και πεζός από το θρυλικό γήπεδο. «Μεγάλωσα στην περιοχή και κάθε φορά που περνούσαμε από εκεί, είχα την εικόνα να παίζω με τους με τους φίλους μου σε αυτό το γήπεδο».

Ο Ραχίμ Στέρλινγκ έχει υποσχεθεί να φτιάξει τη δική του ακαδημία ποδοσφαίρου στη Τζαμάικα, προκειμένου να τιμήσει την κληρονομιά του και να είναι το πρότυπο που υπήρξε κάποτε για εκείνον ο Τζον Μπαρνς. «Το ταξίδι μας από την Τζαμάικα ως το Λίβερπουλ είναι παρόμοιο, αλλά φυσικά είμαστε εντελώς διαφορετικοί παίκτες», λέει για το «10άρι» της αγγλικής ομάδας, που ήταν βασικός συντελεστής στην κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήματος της Λίβερπουλ. Όπως πάει να γίνει τώρα ο 20χρονος μέσος σε μια από εκείνες της συμπτώσεις που λατρεύουν να μνημονεύουν οι Άγγλοι.

Three little birds!

Τα καναρίνια που ενέπνευσαν τον Μπομπ Μάρλεϊ να γράψει μια από τις πιο σπουδαίες επιτυχίες του, ήταν προσωποποιημένα στη ζωή του Ραχίμ Στέρλινγκ… Η μητέρα του ήταν το ένα, ένας καθηγητής του το δεύτερο και ο πρώτος του προπονητής το τρίτο. «Ζήτησα από τον σύλλογο να τον κρατήσει μακριά από τα μίντια γιατί είναι πολύ μικρός και ήθελα να σιγουρευτώ ότι θα ασχοληθεί με τα μαθήματά του», έλεγε η Ναντίν όταν το 10χρονο αγόρι που έστειλε στις ακαδημίες της QPR άρχισε να συγκεντρώνει δημοσιότητα.

Ο μικρός δεν ήταν πάντα εύκολο παιδί… Για την ακρίβεια, τον απέβαλαν από το δημόσιο δημοτικό σχολείο της γειτονιάς του και τον έστειλαν στο «Vernon Special School», λόγω της ασυγκράτητης συμπεριφοράς του. «Όταν είδα ένα παιδί με κοτσιδάκια στα μαλλιά κι ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήρθε σε αυτό το σχολείο», διηγήθηκε ένας δάσκαλός του, όμως στην πορεία… έπιασε το νόημα. «Αν συνεχίσεις έτσι, στα 17 σου θα είσαι στη φυλακή ή στην Εθνική Αγγλίας», το είπε ο ίδιος όταν έβλεπε πως δεν υπήρχε τίποτα άλλο στο μυαλό του εκτός από το ποδόσφαιρο.

Μετά από τρία χρόνια, ο Ραχίμ έστρωσε. «Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει κυρίως για την αυτοσυγκέντρωσή μου. Με βοήθησε να αναπτυχθώ και να ωριμάσω ως άνθρωπος. Ήταν δεδομένο ότι θα ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο ή με κάποιο άλλο σπορ, όμως έπρεπε να μάθω πώς να συγκεντρώνομαι στο σχολείο. Νομίζω ότι όλες οι κινήσεις ήταν ένας τρόπος της μαμάς μου να με ελέγχει. Για να είμαι ειλικρινής, εμένα δε με ενδιέφερε και πολύ να κάνω καριέρα, μέχρι που εντάχθηκα στην ομάδα. Ήμουν καλός από πριν, όμως ξαφνικά έμαθα και τακτική. Ξαφνικά, δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός απ’ το ποδόσφαιρο».

Ο Στιβ Γκάλεν είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συνεχίσει την ιστορία και να βάλει τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ. Χρόνια υπεύθυνος για τα αναπτυξιακά προγράμματα της QPR ξεκινάει από το τέλος… «Έχει τρομακτικές δυνατότητες. Ισορροπία, ταχύτητα, αντίληψη… Δεν έχω δει ποτέ κανέναν που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Είναι φανταστικός παίκτης». Ο Στέρλινγκ πήγε στην QPR σε ηλικία δέκα ετών, κατόπιν απόφασης της μητέρας του που προτίμησε έναν μικρότερο σύλλογο από την Άρσεναλ, που ήταν επίσης σημειωμένη στο μπλοκάκι. Τέσσερα χρόνια μετά ήταν γνωστός σε όλους τους σκάουτερ της Αγγλίας. Δεν ήταν, όμως, ακόμα και σε εκείνους της Γερμανίας.

«Θυμάμαι ότι πήγαμε να παίξουμε σε ένα τουρνουά κι εγώ ήμουν μέλος της ομάδας κάτω των 18! Την ώρα που έκανα ζέσταμα όλοι γελούσαν μαζί μου. Υποθέτω γιατί δεν είχαν δει ξανά έναν τόσο μικρόσωμο παίκτη. Αναρωτιόντουσαν τι κάνει αυτό το παιδάκι στο γήπεδο», διηγείται ο Στέρλινγκ για να κλείσει την ανάμνηση ο προπονητής του. «Ήταν μια σκέτη κωμωδία. Ξεκαρδιστικό! Μπήκε στο γήπεδο και τους κρέμασε κουδούνια. Ένα 14χρονο παιδί έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο».

Ήταν θέμα χρόνου το παιδί να προσελκύσει τις μεγαλύτερες ομάδες της Αγγλίας. Και να είναι έτοιμος για την πρόκληση, αφού «έβλεπα πάντα το να παίζω με πιο ογκώδεις παίκτες ως μια πρόκληση. Το ποδόσφαιρο, εξάλλου, δεν είναι πια θέμα μεγέθους. Είναι τι μπορείς να κάνεις με τη μπάλα». Η Άρσεναλ, η Μάντσεστερ Σίτι, η Τσέλσι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – την οποία σιωπηρά υποστήριζε ο Στέρλινγκ στα πρώτα χρόνια στην Αγγλία - ήταν ανάμεσα στις επικρατέστερες υποψηφίους. Όταν έφτασε η ώρα, όμως, μόνο η Φούλαμ και η Λίβερπουλ έκαναν πρόταση. Και τον Φεβρουάριο του 2010, ο Ράφα Μπενίτεθ θα έπαιρνε την απόφαση να επενδύσει η ομάδα του κοντά στο 1 εκ. ευρώ (και ως 7,5 εκ. στην πορεία ανάλογα με τις συμμετοχές του) για ένα παιδί 15 ετών και δύο μηνών!

No more trouble!

Η αρχή ήταν δύσκολη… Ο Ραχίμ πήγαινε στο σχολείο δύο φορές την εβδομάδα, ώστε να τελειώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και παράλληλα να προπονείται εντατικά, ενώ έμενε για πρώτη φορά μόνος του. «Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που είχα κάνει στη ζωή μου. Στην αρχή ζούσα με μια άλλη οικογένεια κι έμοιαζε με εφιάλτη. Όλα βελτιώθηκαν όταν ήρθε η μητέρα μου και η αδελφή μου στο Λίβερπουλ». Η Ναντίν ήταν και πάλι η κεντρική φυσιογνωμία στη ζωή του.

«Όποτε γυρνούσα από την προπόνηση ήταν εκεί, να με περιμένει. 24 ώρες την ημέρα, εφτά ημέρες την εβδομάδα. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς μαθαίνει τόσα πράγματα… Στην αρχή δεν ερχόταν στα παιχνίδια, όμως στην πορεία της άρεσε και μπήκε στο πνεύμα του ποδοσφαίρου. Και τώρα νομίζει ότι είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο!». Ευτυχώς για τον Τζαμαϊκανό, είχε κι άλλους προπονητές στο Άνφιλντ και κυρίως είχε εκπληκτικούς συμπαίκτες. Περιγράφει με περηφάνια πως «ο Τζέραρντ με προσέχει και κάθε φορά που κάποιος με χτυπάει, στην επόμενη φάση του κάνει τάκλιν», ενώ έχει να θυμάται ορισμένες σημαντικές ημερομηνίες με τη Λίβερπουλ.

Όπως για παράδειγμα την 26η Μαρτίου του 2012, όταν έγινε ο δεύτερος νεαρότερος παίκτης στην ιστορία της ομάδας που έκανε ντεμπούτο, όπως το πρώτο επίσημο παιχνίδι του με την Εθνική Αγγλίας, όπως το συμβόλαιο που υπέγραψε στις 21 Δεκεμβρίου και το οποίο εκτόξευσε την αμοιβή του από τις 2.000 λίρες την εβδομάδα στις 30.000 λίρες. «Ζω το όνειρο κάθε 18χρονου. Είμαι πραγματικά ευγνώμων να παίζω σε ένα τέτοιο σύλλογο. Ακόμα έχω πολλά να κάνω. Δεν έχω καν αρχίσει, όπως είπε και ο προπονητής μου. Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω τις δυσκολίες που πέρασα με τη μητέρα μου και την οικογένειά μου. Όσα ζήσαμε, με κάνουν να εκτιμώ ακόμα περισσότερο όσα έχω τώρα».

Η πρόοδος του στη Λίβερπουλ μέσα σε δύο χρόνια ήταν εντυπωσιακή. Σκόραρε το πρώτο του επίσημο γκολ στις 20 Οκτωβρίου του 2012 κι είδε το όνομά του να τοποθετείται κάτω από εκείνο του Μάικλ Όουεν. Πέτυχε δύο γκολ σε 36 ματς την προηγούμενη σεζόν κι έχει κατορθώσει να φτάσει τα δέκα φέτος σε 34 ματς!

I shot the sheriff!

Ανάμεσα στην ανάπτυξή του ως ποδοσφαιριστής και σε εκείνη από έφηβος σε άντρα, φαίνεται πως υπήρξαν πολλά παραστρατήματα. Σε τέτοιο βαθμό που ούτε η Ναντίν κατόρθωσε να ελέγξει! «Προφανώς κι έχω κάνει λάθη όταν ήμουν πιο νεαρός, όμως δε μετανιώνω για αυτά. Με βοήθησαν να μάθω και να ωριμάσω». Ο ώριμος Ραχίμ Στέρλινγκ έχει ένα τατουάζ στο αριστερό του χέρι για να του θυμίζει ένα από τα σπουδαιότερα… λάθη της ζωής του. Η Μέλοντι Ρόουζ είναι η ενός έτους κόρη του από μια εφήμερη σχέση κι ένα από τα περίπου… εννέα παιδιά που του χρεώνουν!

«Διαβάζω τρελά πράγματα στο ίντερνετ για μένα. Λένε ότι έχω περίπου οκτώ παιδιά, ίσως και εννιά! Έχω μόνο ένα και είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ζήσει στη ζωή μου». Μέχρι τώρα έχει συλληφθεί δύο φορές κι έχει αθωωθεί και τις δύο. Στην πρώτη περίπτωση κατηγορήθηκε για επίθεση στην πρώην κοπέλα του και αθωώθηκε στο δικαστήριο. Τη δεύτερη φορά κατηγορήθηκε ότι επιτέθηκε σε μια 27χρονη γυναίκα, όμως κανένας μάρτυρας δεν προσήλθε στη δίκη κι έτσι οι κατηγορίες έπεσαν.

«Υπήρξαν δύσκολες καταστάσεις για μένα. Θέλω μόνο να συγκεντρωθώ στο ποδόσφαιρο γιατί είμαι ακόμα νέος. Όλα αυτά με δίδαξαν να είμαι πιο επαγγελματίας και να ζω τη ζωή μου όπως τώρα. Αυτό είναι σημαντικό για μένα». No woman, no cry…