Η συγκλονιστική ιστορία του Ντίλαν Τομπίδη (pics)
O Tομπίδης διεθνής με τις μικρές ομάδες της Αυστραλίας, ήταν στην ομάδα των αναπληρωματικών της Γουέστ Χαμ και περίμενε να ενσωματωθεί στην προετοιμασία της βασικής ομάδας, το καλοκαίρι του 2011. Αλλωστε η σεζόν είχε κλείσει με τον καλύτερο τρόπο, καθώς ήταν στον πάγκο των αναπληρωματικών στο τελευταίο ματς της Πρέμιερ Λιγκ κόντρα στη Σάντερλαντ. Μόλις είχε παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 17 με εξαιρετικές εμφανίσεις και γκολ κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού κι είχε έρθει η ώρα για διακοπές με τον πατέρα του στο Κανκούν στο Μεξικό, όταν το τηλέφωνο χτύπησε. Η κλήση εκείνη θα του άλλαζε τη ζωή καθώς τον ενημέρωσαν για τα αποτελέσματα των εξετάσεων, μετά από τον έλεγχο ντόπινγκ στο ματς κόντρα στο Ουζμπεκιστάν! Καρκίνος στους όρχεις, με τον 17χρονο τότε Τομπίδη που είχε προλάβει να καθίσει στον πάγκο της Γουέστ Χαμ σε αγώνα της Πρέμιερ Λιγκ να ρωτάει τον πατέρα του: «Μπαμπά, μπορεί αυτό να με σκοτώσει;», με τον πατέρα του να χάνει τα λόγια του.
Αργότερα, τον Μάιο του 2012 ο Τομπίδης είχε πει για εκείνη την ημέρα: «Ημουν 17, νέο παιδί και δεν ήξερα τίποτα για τον καρκίνο. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να παίξω με τη Γουέστ Χαμ και να βγάλω δίπλωμα οδήγησης». Από τότε ξεκίνησαν ο Γολγοθάς των ατελείωτων εγχειρήσεων και των χημειοθεραπειών με τον Ντίλαν να μεγαλώνει απότομα και από παιδί να γίνεται άντρας λόγω της κατάστασης του. «Δεν καταλάβαινα τότε τι σημαίνει αυτό. Ηθελα να γίνω επαγγελματίας και μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου.Κάτι κατάλαβα στο ματς κόντρα στη Βραζιλία σε εκείνη τη διοργάνωση αλλά μόνο όταν δέχθηκα εκείνο το τηλεφώνημα αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα της κατάστασης. Επιστρέφοντας στην Αγγλία μου είπαν ότι πρέπει αμέσως να υποβληθώ σε αφαίρεση όρχι. Επρεπε να το δεχθώ αν και με πλήγωνε τόσο πολύ».
Η Γουέστ Χαμ του συμπαραστάθηκε από την πρώτη στιγμή. Ο διευθύνων σύμβουλος Κάρεν Μπράντι επικοινώνησε με τη μητέρα του για να της προσφέρει κάθε βοήθεια, ενώ οι συμπαίκτες του ήταν συνεχώς στο πλευρό του. Η πρώτη επέμβαση έγινε, αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή. Ο Τομπίδης πέρασε εβδομάδες στο νοσοκομείο St Bartholomew’s με τη μητέρα του, τον πατέρα του και τον μικρότερο αδερφό του Τέιλορ – επίσης παίκτης της Γουέστ Χαμ – πάντα δίπλα του.
Η μητέρα Τρέισλι έλεγε: «Ηταν μια περίοδο που ήμασταν αβοήθητοι. Σαν γονιός ήθελα αν προστατέψω το παιδί μου αλλά δεν είχα κανένα έλεγχο. Πάντα σκεφτόμουν ότι ο καρκίνος μπορεί να μας χτυπήσει την πόρτα αλλά όχι στα παιδιά μου».
Η μάχη σκληρή για το 17χρονο τότε παιδί. Εκανε ακόμα και επτά ώρες χημειοθεραπεία διασωληνωμένος και δεν μπορούσε να κινηθεί. Ο ίδιος έλεγε για εκείνες τις ημέρες. «Ξυπνούσα για 15 λεπτά και ένιωθα εξαντλημένος. Υπήρχαν στιγμές που κοιτούσα τη μαμά και της έλεγα: Δεν θέλω άλλη χημειοθεραπεία. Θα ζήσω με τον καρκίνο. Ετσι ένιωθα. Μου έπαιρνε 10 μέρες να ξεπεράσω τη χημειοθεραπεία και οι συμπαίκτες μου ήθελαν να με επισκεφτούν αλλά τους απαντούσα αρνητικά, γιατί δεν μπορούσα να μείνω ξύπνιος περισσότερο από 15 λεπτά και δεν θυμόμουν τι συνέβαινε».
Παρά τις δύσκολες ώρες, ο Ντίλαν Τομπίδης είχε το μυαλό του μόνο στο ποδόσφαιρο. Οταν έβγαινε για λίγες ημέρες από το νοσοκομείο στο διάλλειμα των χημειοθεραπειών, πήγαινε στο προπονητικό κέντρο της ομάδας του, για να δει τους συμπαίκτες του, την ώρα του γεύματος, να μιλήσει μαζί τους, να μάθει πως πάει η ομάδα. Και μετά επέστρεφε στο κρεβάτι του πόνου. Σε ανταπόδωση οι συμπαίκτες του, φόρεσαν φανέλες προς τιμήν του, τον Ιανουάριο του 2012, πριν από το εντός έδρας ματς με τη Νότιγχαμ Φόρεστ.
Kι ενώ όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, νέο σοκ. Ο Ντίλαν έπρεπε να υποβληθεί σε νέα εγχείρηση καθώς οι γιατροί ανακάλυψαν θρόμβο με αίμα στην κοιλιά του αλλά και μετάσταση του καρκίνου στους λεμφαδένες. «Εμεινα 11 μέρες στο νοσοκομείο μετά από αυτό και δεν ήταν ευχάριστο. Ξύπνησα με μία τεράστια ουλή στην κοιλιά μου και δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τους μυς μου για εβδομάδες. Επρεπε να μάθω πως να σηκώνομαι και πως να ξαπλώνω στο κρεβάτι καθώς πονούσα έντονα και έπρεπε να περάσει καιρός πριν να μου επιτραπεί να κάνω οποιαδήποτε άσκηση», είχε πει ο ίδιος.
Παλικάρι ο Ντίλαν, τον Μάιο του 2012 έδειχνε να τα έχει ξεπεράσει όλα και προς έκπληξη όλων επέστρεψε στις προπονήσεις μετά από 10 μήνες που μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Θα έκανε κάθε μήνα τεστ αίματος, μέχρι να του δώσουν το τελικό ΟΚ για να επιστρέψει κανονικά στο ποδόσφαιρο. Ο ίδιος έλεγε τότε, στην αρχή του καλοκαιριού του 2012: «Ηταν μεγάλο το διάστημα, αλλά το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω ξανά ποδόσφαιρο...»
H εκπλήρωση του ονείρου
Τους επόμενους μήνες οι εξετάσεις ήταν καθαρές και τον Σεπτέμβριο του 2012, το όνειρο του έγινε πραγματικότητα. Ο Τομπίδης έκανε ντεμπούτο με τη Γουέστ Χαμ, σε ματς για το Λιγκ Καπ και μπορεί να τον στενοχώρησε το γεγονός ότι σε εκείνο το ματς αγωνίστηκε με τα σημάδια της χημειοθεραπείας εμφανή επάνω του, καθώς δεν είχε μαλλιά, αλλά ένιωθε ότι το μέλλον του ανήκει. Ολα έδειχναν να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε καμπάνιες κατά του καρκίνου, δείχνοντας με το παράδειγμα της ζωής του, τον τρόπο που πρέπει τα παιδιά που υποφέρουν από την καταραμένη αρρώστια, να αντιμετωπίζουν την κατάσταση τους.
Η μοίρα, όμως, του έπαιξε ξανά άσχημο παιχνίδι και μία εξέταση από αυτές που έκανε σε μηνιαία βάση, έδειξε μετάσταση του καρκίνου στο συκώτι. Kαι τον Απρίλιο του 2013, πάλι στο νοσοκομείο και νέα εγχείρηση... Δεν έχανε το χιούμορ του, όμως, όπως φαίνεται και από τα ποσταρίσματα του στο twitter: «Συγνώμμη που δεν απαντούσα στα μηνύματα σας αλλά ήμουν μία εβδομάδα στο νοσοκομείο. Η υγεία πρώτα» και «Θα μείνω ακόμα δύο μέρες στο νοσοκομείο. Κι άλλες ουλές...». Την ημέρα του εξιτηρίου έγραψε: «Θα με αφήσουν τώρα από το νοσοκομείο. Αλλά πριν φύγω θα δώ το "Μαγαδασκάρη 3". Ο Κing Julian είναι τόσο αστείος...», φανερώνοντας ότι παρά την τρομερή περιπέτεια του, παρέμενε παιδί!
Κάποιες καλύτερες ημέρες
Η νέα επέμβαση, εκτός από την αύξηση των ουλών στο στο σώμα του, δεν του επέτρεψε να πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 20 που έγινε το καλοκαίρι του 2013 στην Τουρκία. Ωστόσο και πάλι έσφιξε τα δόντια κι αφού έδειχναν όλα να πηγαίνουν καλά, συνέχισε προπονήσεις με τη Γουέστ Χαμ. Το Νοέμβριο του 2013, ο Σαμ Αλαρντάις τον είχε στον πάγκο της ομάδας του, στον αγώνα Λιγκ Καπ με τη Μπέρνλι, ενώ λίγες ημέρες νωρίτερα είχε πετύχει και γκολ στ 3-3 με την Τσέλσι στον αγώνα των αναπληρωματικών. Ο Ντίλαν πίστευε ότι έφτανε η ώρα της μεγάλης επιστροφής. «Σωματικά είμαι όπως στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2011, είμαι 83 κιλά, ενώ τότε ήμουν 84. Φανταστείτε ότι έφτασα κάποια στιγμή τα 68. Ξέρω ότι θα τα καταφέρω τελικά, αλλά όλη αυτή η ιστορίια με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο αβοήθητος ήμουν. Χρειαζόμουν τη μαμά, τον μπαμπά, τον αδερφό μου. Με το ζόρι κρατούσα ανοιχτά τα μάτια μου, δεν μπορούσα να κινηθώ και σπάνια σηκωνόμουν από το κρεβάτι. Αλλά δεν νιώθω ότι με κράτησε πίσω αυτή η περιπέτεια, νιώθω και είμαι έτοιμος να παίξω και θέλω να βλέπω τα πράγματα σα να μην άλλαξε τίποτα. Θέλω να μπω στην πρώτη ομάδα...»
Και μπορεί να μην μπήκε ξανά στην πρώτη ομάδα, αλλά κλήθηκε στην Εθνική Αυστραλίας για το Ασιατικό Πρωτάθλημα κάτω των 22, που έγινε τον Ιανουάριο του 2014 στο Ομάν, μόλις λίγες εβδομάδες μετά τη νέα χημειοθεραπεία στην οποία είχε υποβληθεί. Αγωνίστηκε μάλιστα και στα τέσσερα ματς και μετά τον πρώτο αγώνα με το Κουβέιτε, έγραψε στο Twitter: «Πολύ ωραία που επέστρεψα στην Εθνική μετά από 2,5 πολύ δύσκολα χρόνια. Επίσης ευχαριστημένος που αγωνίστηκα 60 λεπτά, μόλις τρεις εβδομάδες μετά την τελευταία χημειοθεραπεία».
Μετά την επιστροφή από τη διοργάνωση, χάθηκε για λίγο, χωρίς να ξέρει κανείς τι συμβαίνει. Ολα, όμως αποκαλύφθηκαν το πρωϊ της Παρασκευής με την ανακοίνωση του θανάτου του. Το χαμογελαστό παιδί δεν είναι πια ανάμεσα μας. Πρέπει, όμως, να αποτελέσει πρότυπο για το κουράγιο και τη στοϊκότητα που αντιμετώπισε το καρκίνο και για το πάθος του για το ποδόσφαιρο.
Oλοι θα τον θυμούνται για τον πάντα, όπως έγραψε και ο μικρότερος αδερφός του στο Twitter: «Αναπαύσου εν ειρήνη Ντίλαν αγαπημένε μου αδερφέ. Θα λείψεις σε όλους, αλλά ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε γιατί αποτέλεσες τεράστια έμπνευση για όλους...».
