Οι αριθμοί του Μπράουν Ιντέγε (ο οποίος από το μεσημέρι της Τρίτης έχει έρθει σε προφορική συμφωνία με τον Άρη) με τη φανέλα της Ντίναμο Κιέβου ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακοί. Στην πραγματικότητα πλησίασαν τα 0.5 γκολ ανά αγώνα, αριθμός ο οποίος είναι τουλάχιστον εντυπωσιακός για κάθε επιθετικό. Η ζωή στο Κίεβο ήταν πολύ όμορφη. Λατρεύτηκε από τους φίλους της ομάδας, εντός γηπέδου έκανε εκπληκτικά πράγματα, η οικογένειά του ήταν ευτυχισμένη και κάθε μέρα που περνούσε διαπίστωνε ότι όλο και περισσότερες ομάδες ασχολούνταν μαζί του.

Αυτά ίσχυαν έως ότου ξεσπάσει ο εμφύλιος πόλεμος, πριν τις θλιβερές μονομαχίες στους δρόμους της πρωτεύουσας της Ουκρανίας μεταξύ της Κυβέρνησης με Ρώσους επαναστάτες. Η ζωή του Ιντέγε άλλαξε άρδην. Παρότι ήταν συνηθισμένος να ζει σε επικίνδυνο περιβάλλον, ένιωσε ότι δοκιμάζονταν οι δυνάμεις του.

Ο πόλεμος μεταξύ της Ουκρανικής Κυβέρνησης με Ρώσους έφτασε μέχρι το κατώφλι του αθλητικού Κέντρου της Ντίναμο Κιέβου. Ο Ιντέγε γνωρίζει τι σημαίνει να νιώθεις κίνδυνο. Η πρώτη κίνησή του ήταν να στείλει την οικογένειά του στη Νιγηρία και αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες γιατί δεν ήταν εύκολο.

«Είναι δύσκολο να κοιμηθείς όταν ακούς πυροβολισμούς στον δρόμο. Τρομοκρατείσαι. Υπήρξαν φορές που το κλαμπ μας κάλεσε μέσα στη νύχτα για να μας ενημερώσει ότι μας περίμενε ένα αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι μας ούτως ώστε να μας πάει στις εγκαταστάσεις του συλλόγου για λόγους ασφάλειας. Το κλαμπ έκανε εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι της ασφάλειας. Είχα σεκιούριτι σε όλα τα σπίτια των παικτών αλλά ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες δεν ένιωθα άνετα», είχε πει, περιγράφοντας τις καταστάσεις.

Το κλίμα τρομοκρατίας άγγιξε κάθε ξένο εργαζόμενο στην Ουκρανία. Πολλοί αναζήτησαν μια διέξοδο. Ο φόβος εξελίχθηκε στον πιο πιστό σύντροφό του. «Είμαι βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, νιώθω όταν κάτι δεν πάει καλά και εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Εκείνο το διάστημα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν ένιωθα καλά και τα μέλη της οικογένειάς μου, μου τηλεφωνούσαν διαρκώς γιατί ανησυχούσαν. Υπήρχαν φορές κατά τις οποίες, την ώρα της προπόνησης ακούγαμε πυροβολισμούς και τρέχαμε να προστατευτούμε στους εσωτερικούς χώρους», είχε εξηγήσει.

Τότε ωρίμασε η ιδέα της αποχώρησής του από την Ντίναμο Κιέβου. Δίχως την οικογένειά του στο πλευρό του και υπό τον φόβο του… απρόοπτου, δεν έβρισκε έστω κι έναν λόγο παραμονής. «Αγωνίστηκα τρία χρόνια στην ομάδα και μετά από αυτά τα περιστατικά συναντήθηκα με τον πρόεδρο και του εξέφρασα την επιθυμία να φύγω. Για μένα, ήταν όνειρο ζωής να αγωνιστώ στην Αγγλία και στην Premier League. Μου απάντησε καταφατικά, εφόσον όμως ερχόταν μια καλή πρόταση. Στην πραγματικότητα έγινε δύσκολο, γιατί δεν ήθελαν να με αφήσουν. Του είπα όμως… ‘δεν γίνεται να επιστρέψω με την οικογένειά μου με όλα όσα συμβαίνουν’. Μου απάντησε ότι θα κάνουμε αυτό που θα με κάνει χαρούμενο».

Τότε προέκυψε η εντυπωσιακή πρόταση της Γουέστ Μπρομ. Το ποσό κάλυψε τις ανάγκες της Ντινάμο Κιέβου καθώς ήταν μεγαλύτερο κατά 2.3 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με αυτό που είχε επενδύσει η ουκρανική ομάδα. Κι έτσι, διευκολύνθηκαν οι διαδικασίες για την ομαλή αποχώρησή του.