Ο καλύτερος όλων των εποχών! (vids)

Το έβλεπα και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ακόμα κι αν η Κροατία της εποχής μας μπορεί να χαρακτηριστεί «Εθνική ...Ημιαταλάντων» (Εθνική Αταλάντων με δυο-τρεις εξαιρέσεις), η φιγούρα ενός Αμερικανού γκαρντ στη σύνθεσή της είναι τουλάχιστον παράταιρη και εκτός μπασκετικής λογικής. Δεν ξέρω αν και πόση ανάγκη είχε ο Ρέπεσα έναν ρολίστα γκαρντ σαν τον Ντοντάι Ντρέιπερ, ωστόσο η Κροατία δεν είναι Σκόπια, Βοσνία ή Μαυροβούνιο για να μην ντρέπεται να ...κροατοποιεί Αμερικανούς. Είναι μια μπασκετομάνα, είναι η χώρα που στόλισε το παγκόσμιο μπάσκετ με παίκτες κορυφαίας ποιότητας, όπως οι Κούκοτς, Ράτζα, η χώρα που έβγαλε κι άλλα βαριά ονόματα σε βάθος χρόνων (Βράνκοβιτς, Κόμαζετς, Βούιτσιτς, Μουλαομέροβιτς, Περάσοβιτς κ.ά.), στο φινάλε είναι η γενέτειρα ολόκληρου Ντράζεν Πέτροβιτς. Τι να λέμε τώρα;

Από σεβασμό και μόνο στη μνήμη του κορυφαίου Ευρωπαίου μπασκετμπολίστα, οι Κροάτες θα έπρεπε να το σκεφτούν και δυο και τρεις φορές πριν προσφέρουν τη φανέλα που τίμησε εκείνος σε έναν -περιορισμένων δυνατοτήτων- Αμερικανό (δεν έχω τίποτα εναντίον του Ντρέιπερ, αλλά έχω πολλά εναντίον των εφευρετών αυτής της «ιδέας»). Κροατία είσαι, σε ξέρουν. Δεν είσαι Σκόπια, που έχουν ανάγκη τον ΜακΚάλεμπ και τον κάθε ΜακΚάλεμπ για να ξεφύγουν από τη μετριότητα, να βγουν από τα σύνορα και να ακουστούν και λίγο παραπέρα (για να μας ζαλίσουν μετά τα γκογκόβια με τις «κραυγές τους»). Είσαι η Κροατία του Ντράζεν. Ακόμα κι αν δεν έχεις καλή φουρνιά, κάνεις υπομονή, «χτίζεις» μέσα από τις υποδομές που αποδεδειγμένα υπάρχουν και, πού θα πάει, κάτι καλό θα βγει από τη μαγιά που έχουν σπείρει σε αυτή τη χώρα ο Ντράζεν και τα άλλα «θεριά» του διεθνούς μπάσκετ. Ποιος Ντρέιπερ τώρα;

Κάθε φορά που αναφέρομαι στον Ντράζεν, δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό. Το ένα αφορά μια προσωπική ιστορία που μπορεί και να διηγηθώ κάποτε στις «ρετρό ιστορίες της Τρίτης». Το άλλο είναι ένα παιχνίδι μπάσκετ. Κατά τη γνώμη μου, ο καλύτερος αγώνας όλων των εποχών. Για να μην με περάσετε για υπερβολικό, θα διευκρινίσω πως είναι ο καλύτερος αγώνας που έχω δει λάιβ («στα μούτρα σου που θα με πεις εμένα λάιβ», που θα ΄λεγε κι ο φίλος μου ο Παππούς). Ο καλύτερος αγώνας που είχα ποτέ την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά. Ο τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1989, ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Σναϊντέρο Καζέρτα στο Σεφ. Από τη μία η Ρεάλ του Ντράζεν (στην οποία έπαιζε και ο Τζόνι Ρότζερς που μετέπειτα αγωνίστηκε με επιτυχία σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό) κι από την άλλη η Καζέρτα του σπουδαίου Βραζιλιάνου Όσκαρ Σμιντ (στην οποία έπαιζε και ο -απίθανος σε εκείνο το ματς- Νάντο Τζεντίλε, που γνωρίσαμε αρκετά χρόνια αργότερα στην Ελλάδα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού).

Το ματς αυτό ήταν Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Ο! Ένας ύμνος στο επιθετικό μπάσκετ, η αποθέωση δύο εκ των κορυφαίων σκόρερ στην ιστορία του αθλήματος: του Ντράζεν Πέτροβιτς, που πέτυχε ...62 πόντους (ναι, σε τελικό) και του Όσκαρ που έμεινε στους μόλις ...44! (ο Νάντο έβαλε 34 με κάτι απίθανα τρίποντα από τη σέντρα). Για την ιστορία, η Ρεάλ νίκησε 117-113 μετά από παράταση (στην κανονική διάρκεια το σκορ ήταν ...μόλις 102-102). Κι όλο αυτό εγώ, ο τυχερός, ο ευτυχής, ο ευλογημένος, το είδα από τις εξέδρες του Σεφ. Άμα δεν βαριέστε, δείτε το κι εσείς στα βίντεο που ακολουθούν. Στο ένα περιλαμβάνεται ολόκληρος ο αγώνας και στο άλλο οι καλύτερες στιγμές του Ντράζεν και του Όσκαρ. Και πας τώρα εσύ και δίνεις φανέλα στον Ντρέιπερ. Μα δεν ...Ντρέιπερ;

Μέχρι να ...Ντρέιπερ, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ. Φίλε Δημήτρη, διάβασα τα δύο σχόλιά σου στο μπλογκ του Μάνου. Αν μη τι άλλο, είχες μια απίθανη ρετρό ιστορία να διηγηθείς, πριν καν πάρεις την πρώτη σου ανάσα από αυτό τον κόσμο! Όσο για τις εντυπώσεις σου από το βιβλίο, φυσικά και δεν έχω κανένα πρόβλημα να τις δημοσιεύσεις όπου θέλεις! Τις περιμένω με αγωνία...

Υ.Γ.2: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.