H τραγική είδηση για τον τόσο άδικο χαμό της Αννας, έπεσε σαν γροθιά στο στομάχι μου. Το μυαλό μου αμέσως άρχισε να ταξιδεύει... Ηταν πολλά χρόνια πίσω, στο μακρινό 1999, όταν η εθνική ομάδα ρυθμικής γυμναστικής του ανσάμπλ ήταν έτοιμη για σπουδαία πράγματα στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Γνωρίζοντας ότι θα καλύψω τους Αγώνες του 2000 για το MEGA επιδίωξα να έρθω πιο κοντά σε αθλητές και αθλήτριες που είχαν πιθανότητες διάκρισης στη μακρινή πόλη της Αυστραλίας και με την Αννα Πολλάτου και την παρέα της δεν έπεσα έξω.

Μαζί με τις Ειρήνη Αϊνδηλή, Χαρά Καρυάμη, Εύα Χριστοδούλου, Μαρία Γεωργάτου και Κλεονίκη Γεωργακοπούλου «τσάκισαν» τα χρυσά μετάλλια στο Ευρωπαϊκό, αλλά κυρίως στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1999 που έγινε στην Οζάκα. Κι εγώ κάθε φορά να τρέχω στο αεροδρόμιο για να προλάβω τα πλάνα της επιστροφής και τις καθιερωμένες δηλώσεις των νικητριών, άγγουρων μικρών κοριτσιών τότε, που έτρεμαν ακόμα και τη σκιά τους. Την επόμενη χρονιά, στην παρέα προστέθηκε η Κλέλια Πανταζή αντί της Γεωργακοπούλου και όλα τα προγνωστικά τις είχαν ως το πρώτο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, αφήνοντας πίσω τις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος

Εξι μικρά αλλά καταπληκτικά κορίτσια από 15 ως 18 χρονών, έξι πανέτοιμες αθλήτριες που είχαν θυσιάσει τα παιδικά τους χρόνια κάνοντας 6-8 ώρες προπόνηση κάθε μέρα για να πετύχουν το μεγάλο στόχο, την ίδια ώρα που οι συνομίληκες τους έκλειναν τα πρώτα ραντεβού και ξενυχτούσαν σε πάρτι. Αυτές αντιθέτως είχαν πάντα την αγωνία να μην ξεφύγουν από την αυστηρά προγραμματισμένη διατροφή τους και πάρουν κανένα γραμμάριο παραπάνω ή μην τραυματιστούν σε κάποια προπόνηση και χαθούν οι κόποι τόσων και τόσων ετών...

Ημουν εκεί λοιπόν, όταν η Αννα με τα πανέμορφα μεγάλα πράσινα μάτια, η αρχηγός Ειρήνη, με την υπαρχηγό Χαρά, η συνεσταλμένη Εύα, η ακόμα πιο ντροπαλή Μαρία και η μικρούλα Κλέλια έμπαιναν στο αεροπλάνο για το Σίδνεϊ συντροφιά με πολλά όνειρα. Εγώ θα αναχωρούσα λίγες ημέρες αργότερα για να τις βρω, όπως και πήγα στο αεροδρόμιο της αυστραλιανής πόλης να υποδεχτώ τους γονείς τους, που έκαναν το μεγάλο ταξίδι με την ελπίδα να πανηγυρίσουν από κοντά μια σπουδαία διάκριση.

Και φυσικά ήμουν εκεί, στις 30 Σεπτεμβρίου του 2000, την ημέρα του μεγάλου αγώνα, με τους ειδήμονες της παγκόσμιας γυμναστικής να θεωρούν «κλεισμένο» το χρυσό μετάλλιο από την Ελλάδα. Δυστυχώς ένα λάθος στο πρώτο πρόγραμμα, στις κορίνες, τους στοίχισε πολλούς βαθμούς και έκανε πλέον αρκετά δύσκολη, όχι απλώς την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, αλλά έστω και μια θέση στο βάθρο. Παρά την τόσο ευαίσθητη καρδιά τους και τη νεανική παρορμητικότητα, δεν τα παράτησαν, απόδειξη ότι ήταν κορίτσια με τσαγανό. Πως θα μπορούσαν άλλωστε, όταν αυτή ήταν η στιγμή που περίμεναν μια ζωή... Στο επόμενο πρόγραμμα υπό τους ήχους των «Παιδιών του Πειραιά» μάγεψαν το κοινό και σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, γεμάτη αρμονία, συγκέντρωσαν τους απαιτούμενους βαθμούς για την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου.

Η αρχική απογοήτευση για το λάθος στις κορίνες και η συσσωρευμένη πίεση τόσων ετών, τις επηρέασε σε τέτοιο βαθμό που αντί να χαίρονται, αυτές έκλαιγαν γοερά. Οσο περνούσε η ώρα και μετά τα συνεχόμενα συγχαρητήρια, τη θέση της απογοήτευσης πήρε η χαρά και τα πρώτα χαμόγελα έσκασαν στα προσωπάκια τους. Μέχρι την απονομή όλα είχαν ξεχαστεί και ήταν ξανά έξι χαρούμενα και ευτυχισμένα κοριτσάκια που ενσάρκωναν στην πράξη όσα αγαθά έχει τούτος ο τόπος: Πάθος, φιλότιμο, πίστη και δύναμη από έξι εκπροσώπους όλης της Ελλάδα, την Ειρήνη Αϊνδιλή από τη Χαλκίδα, τη Χαρά Καρυάμη και την Εύα Χριστοδούλου από την Αθήνα, τη Μαρία Γεωργάτου από την Κέρκυρα, την Κλέλια Πανταζή από τη Λέσβο και την Αννα Πολλάτου από την Κεφαλλονιά.

Μετά το θρίαμβο, η ώρα των πανηγυρισμών και όπως πάντα, ήμουν και στο γλέντι χαμογελώντας αντικρίζοντας αυτά τα κορίτσια, απαλλαγμένα από κάθε βάρος και δικαιωμένα για τις επιλογές και τις θυσίες τους, να χορεύουν συρτάκι σε ελληνική ταβέρνα, αγκαλιά με τους γονείς και τους δικούς τους ανθρώπους.

Στην επιστροφή από το Σίδνεϊ και πάλι μαζί στο ίδιο αεροπλάνο, να τις παρακαλάω να έρθουν στην εκπομπή που είχε ετοιμάσει το Mega από το αμφιθέατρο του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι, λίγες ώρες μετά την άφιξη τους στην Ελλάδα, με καλεσμένους όλους τους Ολυμπιονίκες, καμιά σαρανταριά άτομα. Παρά την κούραση και την προσμονή να δουν άτομα που είχαν καιρό να δουν, δεν μου χάλασαν το χατίρι και ήταν όλες εκεί λαμπερές και χαμογελαστές να μιλάνε live σε όλη την Ελλάδα για τον μεγάλο τους θρίαμβο...

Τα βάσανα τους, όμως, δεν τελείωσαν εκεί, καθώς όλη η χώρα ήθελε να γνωρίσει ποια είναι αυτά τα λαμπερά κορίτσια που έβγαλαν μια απίστευτη ενέργεια και μια εικόνα προς όλο τον κόσμο, που δεν είχε παρουσιάσει ξανά η χώρα. Αγκαλιά με την κάμερα για γυρίσματα, αυτή τη φορά στα σπίτια τους για τις Αθηναίες ή στους τότε ξενώνες του ΟΑΚΑ για τις επαρχιώτισσες, με την Αννα Πολλάτου να επιδεικνύει στο φακό τα πολλά αρκουδάκια που είχε και της έκαναν παρέα τις μοναχικές βραδιές στο δωμάτιο της, μετά από την πολύωρη καθημερινή κοπιαστική προπόνηση. Οπως είχε πει τότε στην κάμερα, με αγαπημένα αρκουδάκια της μοιραζόταν κάθε νύχτα, τα χιλιάδες όνειρα που είχε για τη ζωή! Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι ότι όλες με μια φωνή στην ερώτηση τι είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνουν τώρα που τελείωσαν οι Ολυμπιακοί, απάντησαν: «Θα φάμε πολλές σοκολάτες...»

Σιγά – σιγά άρχισε δημοσιογραφικά να καταλαγιάζει ο απόηχος από τις επιτυχίες του Σϊδνεϊ και ήρθε ο καιρός, τόσο εγώ όσο και άλλοι συνάδελφοι μου να αφήσουμε ήσυχη αυτή τη μοναδική ομάδα. Ωστόσο η μοίρα έπαιξε το πρώτο άσχημο παιχνίδι της, πολλά χρόνια πριν φύγει τόσο άδικα η Αννα... Οκτώβριος του 2000, λίγο καιρό μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και η Μαρία Γεωργάτου, η πιο ντροπαλή της παρέας, πέφτει και χτυπάει άσχημα στο κεφάλι κάνοντας μονόζυγο στο σπίτι της στην Κέρκυρα. Αμέσως διακομίζεται στο Γενικό Κρατικό με τους γιατρούς να είναι απαισιόδοξοι για τις εξελίξεις...

Κι εγώ και πάλι μαζί τους, αυτή τη φορά με μία λιγότερη, να καθόμαστε στο πεζοδρόμιο έξω από το «Γεννηματάς» και να μετράμε ώρες αγωνίας. Με τη νεανική ορμή τους, έδειχναν να μην συνειδητοποιούν τι έχει συμβεί και απλώς ενεργούσαν λες και η φιλενάδα τους η Μαρία είχε αργήσει στο ραντεβού τους. Οι ώρες έγιναν ημέρες, αλλά ο Θεός ήταν εκεί για τη Μαρία Γεωργάτου και με τις καίριες επεμβάσεις των γιατρών, όχι μόνο παρέμεινε στη ζωή αλλά έγινε εντελώς καλά, διαψεύδοντας τις δυσοίωνες αρχικές προβλέψεις.

Η Γεωργάτου επέστρεψε στην Κέρκυρα και μετά, είναι γεγονός ότι για κάποια χρόνια χάθηκαν. Αλλωστε μετά το Σίδνεϊ σταμάτησαν τον αθλητισμό, εξουθενωμένες από τις απίστευτες θυσίες , έχοντας βρει ενδεχομένως και την ευκαιρία να κάνουν όσα πράγματα στερήθηκαν στα παιδικά τους χρόνια, με αποτέλεσμα να τις χάσω κι εγώ. Αλλωστε η σχέση αθλητή – δημοσιογράφου διαρκεί όσο οι αθλητές είναι στο προσκήνιο αφού μετά το τέλος της καριέρας τους, οι περισσότεροι και οι περισσότερες ακολουθούν άλλες πορείες και χάνονται...

Αυτό πίστεψα ότι θα συμβεί και με τα έξι κορίτσια του ανσάμπλ, αλλά η ζωή με γέλασε... Ισως το αίσθημα της προσφοράς, ίσως η κληρονομιά του Ολυμπιονίκη αλλά κυρίως η σωστή ανατροφή από τις οικογένειες τους και τα ψυχικά εφόδια που τους έδωσε ο αθλητισμός, δεν τους επέτρεψαν να εξαφανιστούν!

​

Μεγαλύτερες πλέον, ολόκληρες κυρίες, αλλά το ίδιο λαμπερές όπως και τότε στο Σίδνεϊ, τα τελευταία χρόνια επέστρεψαν στο προσκήνιο, με την Αννα πιο εκθαμβωτική από ποτέ! Συνέχισαν την κοινωνική προσφορά, συνεργαζόμενες σε εθελοντική βάση με την Εθνική Ολυμπιακή Ακαδημία της Ελλάδας, αποδεχόμενες την πρόσκληση του Προέδρου της Ισίδωρου Κούβελου και της Διευθύντριας Ιλεάνας Κλοκώνη για να μεταφέρουν στα μικρά παιδιά την αγάπη για τον αθλητισμό και τον Ολυμπισμό. Είτε όλες, είτε κάποιες από τη μαγική αυτή παρέα, όργωναν την Ελλάδα για να εξηγήσουν στα παιδιά τα αγαθά του Ολυμπισμού και να τους μεταδώσουν τα μυστικά του αθλήματος τους....

Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη παρέα, γιατί ακόμα και τώρα, είναι οι καλύτερες φίλες, πράγμα πρωτόγνωρο όχι μόνο για τα δεδομένα της Ελλάδας, αλλά και του παγκόσμιου αθλητισμού. Σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε στο Σίδνεϊ, παραμένουν κολλητές, δείγμα ότι το μετάλλιο του 2000 μόνο τυχαίο δεν ήταν. Οπως ήταν μαζί και την περασμένη Τετάρτη, στην εκδήλωση της ΕΘΝΟΑ στο Καραϊσκάκη, η Αννα, η Ειρήνη και η Χαρά να στέκονται μπροστά στον φωτογραφικό φακό με σκέρτσο και νάζι!

Αυτή ήταν και η τελευταία φωτογραφία της πιο χαμογελαστής της παρέας, της 31χρονης Αννας Πολλάτου, που το νήμα της ζωής της κόπηκε τόσο άδικα στην Εθνική οδό Πατρών – Πύργου. Δεν ξέρω ποιος πήρε την απόφαση να την πάρει από το μάταιο κόσμο μας, αλλά είχε πολύ άδικο! Με αστείρευτη όρεξη να προσφέρει είτε ως εθελοντής, είτε ως προπονήτρια, πάντα φιλική, πάντα με καλή διάθεση είχε πολλά χρόνια μπροστά της να ξεπληρώσει εκείνο το χάλκινο μετάλλιο του Σίδνεϊ, αλλά κάποιος δεν την άφησε...

Θα λείψει σε πολλούς. Στην οικογένεια της, στους φίλους της, στις μαθήτριες της, ακόμα και σε εμένα. Αλλά θα λείψει κυρίως στις συνοδοιπόρους της, εκείνα τα έξι κορίτσια που κάποτε, ιδρωμένα και ξεθεωμένα σε ένα υποφωτισμένο γυμναστήριο, υποσχέθηκαν ότι θα είναι για πάντα μαζί, όπως έγραψε και στο δικό της αντίο η Ειρήνη Αϊνδιλή: «Αδερφούλα μας, δεν μπορουμε να το πιστεψουμε πραγματικα. Είμαστε όλες μαζί εδώ και..................που είσαι; Εξι ήμασταν και είχαμε πει θα μείνουμε μέχρι τέλος....ΓΙΑΤΙ;»