Αυτό είναι το τελευταίο άρθρο μου στο gazzetta. Το γράφω γιατί θεωρώ ότι είναι ένα Μέσο με το οποίο ταυτίστηκα και θα ήταν απρέπεια να φύγω χωρίς να πω αντίο σε εσάς, τους αναγνώστες που μας φτάσατε στον... θεό από πλευράς επισκεψιμότητας.

Πέρασε μια εβδομάδα από το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης, όταν και μου ανακοινώθηκε ότι οι δρόμοι μας θα χωρίσουν, και παρ´ ότι πολλοί από εσάς ζητήσατε επιτακτικά, απολύτως λογικά, μια εξήγηση, έκρινα πως δεν χρειαζόταν να γράψω κάτι εν θερμώ.

Βασικά δε νομίζω πως είναι δική μου δουλειά να αναφερθώ στους λόγους. Από σεβασμό στις αρχές μου, απέναντι στους ανθρώπους που μου έδωσαν τη δυνατότητα να δημιουργήσω το gazzetta.gr, δεν θα ήθελα να επεκταθώ ως προς το γιατί.

Τις επιχειρηματικές κινήσεις του καθενός ιδιοκτήτη που θέλει να προστατεύσει την εταιρία του δεν είναι καθήκον μου να τις κρίνω. Η δική μου δουλειά ήταν να κάνω αυτό που μου ζητήθηκε τον Γενάρη του 2008: Να φτιάξουμε ένα αθλητικό site.

Και το φτιάξαμε. Σε χρόνο ρεκόρ νικήσαμε τις "συνήθειες" των αναγνωστών, δημιουργήσαμε μια αθλητική ιντερνετική εφημερίδα που μπορούσε να σου φέρει τις ειδήσεις στο πιάτο όταν αυτές συνέβαιναν κι όχι την επομένη το πρωί στο περίπτερο. Είναι πολλά αυτά που θαρρώ πως έκανε το gazzetta.gr αλλά δεν είναι η ώρα και η στιγμή να τα απαριθμήσω. Μπορείτε να το κάνετε όλοι εσείς

Ήταν τόσο πολλά όμως που μέσα σε τρία χρόνια υποσκέλισε αθλητικά sites με δεκαετή παρουσία στον χώρο και στον τέταρτο χρόνο έφτασε στην κορυφή. Κάναμε και πολλά λάθη σε όλο αυτό το διάστημα. Τα οποία αποτελούσαν κυρίως δική μου ευθύνη. Μάθαμε από τα λάθη μας. Αλλά υπήρχαν κι άλλα «λάθη» από τα οποία δε μάθαμε. Όπως το ότι θα... έπρεπε να προσκυνάμε, δημοσιογραφικά πάντα, τον κάθε τελειωμένο από τη ζωή ιδιοκτήτη ομάδας.

Κι ήταν ακόμα μεγαλύτερη μαγκιά των ιδιοκτητών του gazzetta που τόσα χρόνια αντιστέκονταν σε κάθε πρόκληση-απειλή-προσπάθεια φίμωσης απαντώντας ότι με το δημοσιογραφικό κομμάτι δεν ασχολούνται! Θέλετε να μάθετε πόσοι το κάνουν αυτό σήμερα στα media? Δεν θέλετε... Ξέρετε!

Να το μετρήσετε διπλά αυτό, διότι σας το λέει κάποιος που είχε ως κόστος τη μοναδική του δουλειά που έφερνε χρήματα στο σπίτι του.

Όπως διδάσκει όμως και η ζωή, όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Το δικό μου τέλος γράφεται εδώ. Για κάθε τέλος άλλωστε, υπάρχει μια νέα αρχή.

Νιώθω περήφανος όμως που φεύγω με αυτόν τον τρόπο. Φεύγω πλούσιος από εμπειρίες και φίλους που έκανα σε αυτά τα 6 χρόνια. Κι από... εχθρούς βεβαίως βεβαίως! Χαίρομαι όσο δε μπορείτε να εκτιμήσετε που οι μοναδικοί εχθροί μου ήταν τα μεγαλύτερα κατακάθια του ελληνικού αθλητισμού, ο απόπατος της ελληνικής κοινωνίας.

Περισσότερο περήφανος όμως είμαι που συνεργάστηκα με όλους τους ανθρώπους στο gazzetta. Από τον... πρώτο μέχρι τον τελευταίο που συνέβαλαν ώστε να γίνει πράξη η αρχική ιδέα. Τους προγραμματιστές (Πάρη, Μιχάλη), τους designer, τους επικεφαλής της Wedia, Πάνο και Αντώνη, τους εκατοντάδες συναδέλφους που πέρασαν από το gazzetta (αν αρχίσω την ονοματολογία εδώ θα χρειαστώ βιβλίο) τις τελευταίες... 2.200 μέρες. Φάγαμε τα σκ..., χάσαμε καλοκαίρια και χειμώνες για να μπορέσουμε να βγούμε στον αφρό προσπερνώντας ατελείωτα εμπόδια στο διάβα μας. Άξιζε όμως τον κόπο! Δε μπορείτε να διανοηθείτε πόση δουλειά απαιτήθηκε για να φτιάξουμε αυτό που σήμερα είναι η πιο όμορφη συνήθεια κάθε αναγνώστη-φιλάθλου. Να πατάς g κι αντί για google να βγαίνει πρώτο στη γραμμή διεύθυνσης το gazzetta; Μεγαλείο...

Τώρα πλέον μπορώ να απολαμβάνω αυτό που δημιούργησα από μακριά. Γιατί το gazzetta είναι τόσο γερά θεμελιωμένο που θα συνεχίσει για καιρό να βρίσκεται στην κορυφή των προτιμήσεων των Ελλήνων.

Δε συνηθίζω-και δε μου αρέσει-να γράφω στον πρώτο ενικό αλλά εν προκειμένω δε γινόταν αλλιώς. Το gazzetta "γεννήθηκε" στα χέρια μου τον Γενάρη του 2008. Τον ίδιο μήνα και χρόνο που γεννήθηκε κι η κόρη μου. Γι αυτό και όταν της ανακοίνωσα πως "ο μπαμπάς δεν θα ξαναπάει στο gazzetta", η Κωνσταντίνα με κοίταξε καλά καλά και μου είπε "μα εσύ δε μου είχες πει ότι ήταν σαν παιδάκι σου"; Ναι... Τώρα όμως το παιδάκι όχι απλά γεννήθηκε, αλλά περπάτησε, έμαθε τις πρώτες του λεξούλες και μπορεί να συνεννοείται μόνο του.

Κι εγώ να κοιμάμαι... άνεργος αλλά ήσυχος λέγοντας παραμυθάκια στην κόρη μου για την Κοκκινοσκουφίτσα και τους μεγάλους πράσινους δράκους που πετάνε φωτιές!

Σας ευχαριστώ για τα χιλιάδες μηνύματα σας, τον χρόνο που αφιερώσατε, την εμπιστοσύνη, τη στήριξη μέχρι την καθιέρωση ακόμα και για τις διαφωνίες ή τις ευγενικές επισημάνσεις. Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε...