Ο Πεδουλάκης στη θέση του Μίτσελ...
Ας πάρουμε όλοι μαζί το φτυάρι: Μα δεν είναι μπάσκετ αυτό που παίζει ο Παναθηναϊκός. Είναι πιο αργός από τον Επιτάφιο, δεν έχει low post παιχνίδι, σουτάρει τρίποντα ακατάπαυστα ανεξαρτήτως προϋποθέσεων. Ακόμα και στην άμυνα είναι ευάλωτος, εκεί όπου ήταν το δυνατό του σημείο. Μια ομάδα που απλά δεν είναι Παναθηναϊκός. Υπάρχει καμία αμφιβολία επ' αυτών; Λογικά όχι.
Ποιον δείχνουν ως υπεύθυνο όλα αυτά τα στοιχεία; Τον προπονητή. Τον, πάντα, εύκολο στόχο.
Μην πάμε πολύ μακριά. Μόλις πριν 45 ημέρες, τα αυθόρμητα δημοσιεύματα που έστηναν στον τοίχο τον Μίτσελ ήταν αμέτρητα. Στο παιχνίδι με την Άντερλεχτ (02/10) έπαιζε τη θέση του. Κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος από την απόδοση του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι κύκλοι διατύπωναν πάνω κάτω την ίδια άποψη με αυτή που γράφτηκε προχθές για την «τραγική εικόνα» του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Κι ύστερα; Ύστερα από δύο αγώνες όπου η απόδοση του Ολυμπιακού ήταν «γκολκίπερ εναντίον όλων» (Αντερλεχτ εκτός, Μπενφίκα εντός), κι άλλο ένα Χ στη Λισσαβώνα, ο Μίτσελ έγινε καλύτερος του Βαλβέρδε. Ου μην και του Γκουαρδιόλα.
Γιατί; Διότι όλοι οι προπονητές κρίνονται από τα αποτελέσματα. Το «πώς» έχει μικρή σημασία. Ποιον ενδιέφερε αν ο Ολυμπιακός δέχθηκε 15 κλασικές ευκαιρίες σε δύο 90λεπτα αφού δεν δέχθηκε γκολ; Νίκησε στο ντέρμπι τον Παναθηναϊκό, χωρίς να παίξει σπουδαία, διέλυσε και τον ΠΑΟΚ, να και το κερασάκι. Θεός ο Μίτσελ! Οι δημοσιογράφοι που του έκαναν κριτική έβαζαν κέτσαπ στα πληκτρολόγια για να τα καταπιούν τουλάχιστον λίγο πιο ευχάριστα.
Δεν ήταν παρένθεση η ποδοσφαιρική κουβέντα. Είναι η μοίρα των προπονητών. Τώρα αφορά τον Πεδουλάκη. Ποια ακριβώς είναι η ευθύνη του για το γεγονός ότι οι τέσσερις εκ των πέντε βασικών του γκαρντ διανύουν το χειρότερο ντεφορμάρισμά τους, με συνέπεια να βγαίνει πρώτος σκόρερ σε κάθε ματς ο Παππάς που αποκτήθηκε για πέμπτος; Διαμαντίδης, Ούκιτς, Μπράμος είχαν μαζί 3/25 σουτ! Να τους έκανε σκληρή προπόνηση ο κόουτς; Να τους στράβωσε το χέρι;
Βεβαίως τα μισά σουτ εκτελέστηκαν υπό κακές προϋποθέσεις, απόρροια της προβληματικής δημιουργίας που οδηγεί σε προσπάθειες υπό πίεση. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι ο τρόπος που παίζει. Είναι ότι όλα τα βασικά του κλειδιά είναι σε κακή κατάσταση. Ο Διαμαντίδης, ο Ούκιτς, ο Λάσμε, ο Φώτσης, ο Μαυροκεφαλίδης, ο Κάρι. Υπάρχει δεύτερος διακριθέντας, σε διάρκεια, πέραν του Παππά; Αν φταίει ο προπονητής που, μέσα Νοέμβρη, δεν έχει πάρει το 100% από κάθε παίκτη, να αποκεφαλιστεί στο Μπουρνάζι!
Ας σοβαρευτούμε κάποτε σε αυτή τη χώρα και ας κρίνουμε τους προπονητές όπως πρέπει, τη στιγμή που πρέπει. Ο Πεδουλάκης διάλεξε, με πολύ λιγότερα χρήματα, ουκ ολίγους παίκτες β' διαλογής στον περυσινό Παναθηναϊκό (Πάνκο, Κίτσεν, Άρμστρονγκ, Μπανκς κλπ.). Τους άλλαξε, βρήκε παίκτες ικανούς, μοίρασε σωστά ρόλους και έφτασε την άνοιξη να παίζει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του.
Δεν σημαίνει πως το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Το έργο του είναι πιο εύκολο γιατί έχει 12 παίκτες και αργά ή γρήγορα κάποιοι θα βρουν ρυθμό, ρόλους, αυτοπεποίθηση. Από την άλλη, είναι αδύνατον σε μια τέτοια ομάδα να μην υπάρξουν παίκτες που θα φεύγουν δυσαρεστημένοι από το γήπεδο. Την... πάτησε ακόμα και ο Ομπράντοβιτς όταν το 2007 είχε 12 ισάξιους παίκτες στο γήπεδο και αναγκάστηκε να έχει Ντελκ, Γιαβτόκας παρκαρισμένους στον πάγκο μέχρι τον τελικό του final four, προκειμένου να μαζέψει το rotation και να πάρει το μάξιμουμ από 8-9 παίκτες. Στο τέλος αυτό θα συμβεί και στον Παναθηναϊκό. Όπως γίνεται σε όλες τις μεγάλες ομάδες. Δεν γίνεται αλλιώς.
Δυστυχώς, το σύστημα διεξαγωγής της Ευρωλίγκα προσομοιάζει τόσο πολύ πλέον με το ΝΒΑ όπου νίκες και ήττες έχουν μικρή σημασία στην α' φάση. Κι είναι ό,τι πιο επικίνδυνο να κρίνεις έναν προπονητή γιατί έκανε 3 ή 5 ήττες από Οκτώβρη μέχρι αρχές Δεκέμβρη. Μήπως το ίδιο συνέβη τον χειμώνα του 2011 με τον Ολυμπιακού του Ίβκοβιτς;
Να, εκεί κοντά στα Χριστούγεννα μπορεί τα αποτελέσματα να μετράνε διπλά. Τότε ο «λίγος» σήμερα να διαχειριστεί πλούσια ρόστερ Πεδουλάκης μπορεί να μεταμορφωθεί ξαφνικά στη σημερινή έκδοση του «Θεού Μίτσελ» ή να κριθεί «λίγος» από όσους τον έκαναν Θεό. Η μοίρα των προπονητών σε όλα τα σπορ είναι ίδια!
