Μπαρτσελόνα και Ρεάλ δεν πείθουν

Μπαρτσελόνα και Ρεάλ δεν είναι στα καλύτερά τους φέτος και αυτό επιβεβαιώνεται με κάθε αγωνιστική που περνάει. Μία εβδομάδα μετά το μέτριο θέαμα που παρουσίασαν στο μεταξύ τους ντέρμπι στο “Καμπ Νόου” ήρθαν οι δύο δύσκολες νίκες κόντρα σε Εσπανιόλ και Ράγιο με τους δύο “μεγάλους” του ισπανικού πρωταθλήματος να προβληματίζουν και πάλι με την εικόνα τους. Για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις, δεν βάζω τις δύο ομάδες στην ίδια μοίρα αφού η Μπαρτσελόνα παρουσιάζεται πολύ πιο αποτελεσματική και είναι πρώτη με αβαντάζ έξι βαθμών έναντι της αντίπαλου της, όμως η πραγματικότητα είναι ότι η απόδοση και των δύο είναι πολύ πιο κάτω απ' αυτό που θα ήθελαν οι οπαδοί τους.

Στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα είναι περισσότερο θέμα “αισθητικής” κι έχει να κάνει με το αγωνιστικό στυλ της ομάδας. Τα αποτελέσματα δεν είναι πρόβλημα αφού η ομάδα είναι πρώτη στη βαθμολογία, αήττητη με μόλις μία ισοπαλία σε 12 αγωνιστικές, και προέρχεται από τη νίκη στο “ελ κλάσικο” που της έδωσε ένα σαφέστατο προβάδισμα στη μάχη για τον τίτλο. Για τους οπαδούς της όμως, έχοντας συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να παρακολουθούν θεαματικό ποδόσφαιρο και να βλέπουν την ομάδα του να κερδίζει κατά κράτος όλους τους αντιπάλους, το αποτέλεσμα από μόνο του δεν είναι αρκετό. Μου έκανε τρομερή εντύπωση που το περασμένο Σάββατο μετά τη λήξη του ντέρμπι είδα πολλούς φίλους της Μπαρτσελόνα στο “Καμπ Νόου” να πανηγυρίζουν για τη νίκη αλλά να γκρινιάζουν για τον τρόπο που επιτεύχθηκε. Κακομαθημένοι ή απλώς υπερβολικά απαιτητικοί; αναρωτήθηκα.

Η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα, ίσως η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, ανήκει στο παρελθόν και αυτό, φοβάμαι, είναι κάτι που θα πρέπει να αποδεχθούν οι “μπλαουγκράνα”. Το πρωτοποριακό ποδόσφαιρο που έπαιξε και η απόλυτη κυριαρχία της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ήταν αδύνατο να κρατήσει για πάντα. Όχι απαραίτητα λόγω δικής της αδυναμίας να κρατηθεί σε αυτό το επίπεδο αλλά επειδή – αναπόφευκτα – οι αντίπαλοί της κάποια στιγμή θα προσαρμόζονταν στο παιχνίδι της και θα έβρισκαν τρόπους για να την εξουδετερώσουν. Και όπως είπε τις προάλλες ο Τάτα Μαρτίνο, “δεν γίνεται να είσαι η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών κάθε χρόνο!”.

Με την έλευση του Μαρτίνο είναι προφανές ότι η Μπαρτσελόνα έχει αλλάξει αγωνιστική φιλοσοφία. Πρώτα έρχεται το αποτέλεσμα και μετά το θέαμα – προς το παρών τουλάχιστον. Ο Αργεντινός μπορεί να μη συμβιβάζεται με την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα του και να δηλώνει ότι θα γίνει πολύ καλύτερη στην πορεία, όμως η ανάγκη για μία πιο “κυνική” Μπαρτσελόνα είχε προκύψει από πέρσι και τα παθήματα κόντρα στη Ρεάλ και την Μπάγερν. Οι “μπλαουγκράνα” θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η διαφορά με τους υπόλοιπους δεν είναι πια τόσο χαοτική και ότι σε κάποιες περιπτώσεις θα αναγκαστούν να παίξουν και ποδόσφαιρο σκοπιμότητας. Ότι συνέβη δηλαδή στα δύο φετινά ντέρμπι με Μίλαν και – κυρίως – Ρεάλ.

Στην αλλαγή φιλοσοφίας θα πρέπει να προστεθεί και η αγωνιστική κατάσταση του Λιονέλ Μέσι. Ο Αργεντινός σταρ, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος σήμερα με δηλώσεις του, δεν αισθάνεται 100% και χωρίς αυτόν η Μπαρτσελόνα χάνει τη μοναδικότητά της. Ο Μέσι έχει συμπληρώσει τέσσερα σερί παιχνίδια χωρίς γκολ όμως η ομάδα βρήκε λύσεις από άλλους παίκτες όπως ο Νέιμαρ και ο Αλέξις κι έτσι το “κενό” του επηρέασε μόνο την αγωνιστική εικόνα και όχι την ουσία. Στο ντεφορμάρισμα του Μέσι θα πρέπει να προστεθεί και η μέτρια παρουσία των Τσάβι και Αντρές Ινιέστα, με τους δύο ηγέτες της μεσαίας γραμμής να βρίσκονται μακριά από τον καλό τους εαυτό τις τελευταίες εβδομάδες.

Και αν στην Μπαρτσελόνα έχουν να παραπονιούνται απλώς για την έλλειψη θεάματος, στη Ρεάλ τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Πέρα από το γεγονός ότι δεν έχει βρει ακόμα αγωνιστική ταυτότητα και ότι παρουσιάζει τρομερή αστάθεια, παίρνει τα αποτελέσματα – κυρίως εκτός έδρας - με το ζόρι και παλεύει με νύχια και με δόντια να μη χάσει την επαφή της με την κορυφή. Ότι έγινε δηλαδή και το Σάββατο στο Βαγιέκας κόντρα στη Ράγιο. Βλέποντας κανείς το παιχνίδι σηκώνει τα χέρια ψηλά με την εικόνα που παρουσίασε η ομάδα του Κάρλο Αντσελότι. Έχοντας θεωρητικά καθαρίσει το ματς από το 47' με το σκορ στο 0-3, στη συνέχεια έπαθε κανονικό μπλακ άουτ και χρειάστηκε την τύχη – αλλά και το σπρώξιμο από το διαιτητή – για να φύγει τελικά με το τρίποντο.

Όπως και στο 7-3 που είχε προηγηθεί μεσοβδόμαδα επί της Σεβίλλης, έτσι και το Σάββατο η Ρεάλ πετούσε φωτιές μπροστά και πίσω θύμιζε παιδική χαρά. Ο Αντσελότι χαρακτήρισε “καταστροφικό” το δεύτερο ημίχρονο της ομάδας του και τα έβαλε με τους αμυντικούς του. Ήταν φανερό όμως ότι το πρόβλημα δεν ήταν μόνο της αμυντικής τετράδας αλλά της αμυντικής λειτουργίας της ομάδας στο σύνολό της.

Η μετάβαση από την εποχή – Μοουρίνιο στην εποχή – Αντσελότι έχει αποδειχθεί πολύ πιο δύσκολη από την αντίστοιχη στη Μπαρτσελόνα από τον Βιλανόβα στο Μαρτίνο. Ο Ιταλός δικαιολογημένα βρίσκεται στο στόχαστρο καθώς συμπληρώνοντας το πρώτο τρίτο της σεζόν η Ρεάλ απέχει ακόμα πολύ από τα χαρακτηριστεί “ομάδα”. Σε αντίθεση με την αλλαγή προπονητή στην Μπαρτσελόνα, ο Αντσελότι πήγε στη Ρεάλ για να αλλάξει τη φιλοσοφία του Μοουρίνιο και να παρουσιάσει μια πιο επιθετική και θεαματική ομάδα. Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει. Κόντρα στη Ράγιο είδαμε το παιχνίδι αντεπιθέσεων που καθιέρωσε – και τελειοποίησε – ο Μοουρίνιο, με τη διαφορά ότι με τον Πορτογάλο η άμυνα ποτέ δεν θα πάθαινε τέτοια τρικυμία!

Ο Αντσελότι ακόμα ψάχνεται και αυτό φάνηκε τόσο με τις επιλογές του στο ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα όσο και με το γεγονός ότι προχθές στο Βαγιέκας παρέταξε τη Ρεάλ με έξι αλλαγές σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι. Έξι αλλαγές δεν είναι ροτέισιον αλλά μια απεγνωσμένη κίνηση να διορθώσει τις αδυναμίες της ομάδας του. Με μοναδικό πρόβλημα στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν την απουσία τον Τσάμπι Αλόνσο (έγινε αλλαγή στο ημίχρονο με τη Ράγιο και η Ρεάλ κατέρρευσε), ο Κάρλο δεν έχει πολλά ελαφρυντικά και αν δεν βρει σύντομα λύσεις είναι απλώς θέμα χρόνου η διαφορά από την Μπαρτσελόνα στη βαθμολογία να γίνει μη αναστρέψιμη.