"Είπαμε τόσα λόγια… Φτάνουν πια. Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε και με πράξεις". Ήταν τα λόγια του Κώστα Παπανικολάου αμέσως μετά την πρώτη προπόνηση στη Λιουμπλιάνα. Τις αμέσως επόμενες δύο ημέρες οι διεθνείς μίλησαν λίγο. Σχεδόν όσο χρειαζόταν για να εκπληρώσουν τη συμβατική υποχρέωσή τους απέναντι στα media. O Τρινκιέρι δε, σταμάτησε και τα αστεία.

Οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά για τους διεθνείς όπως τα έκαναν μετά τη Φινλανδία. Δεν ήταν μόνο όσο διάβαζαν και άκουγαν. Ήταν άλλο που τους έτρωγε τα σωθικά. Ότι μόνοι τους τα είχαν κάνει σκατά. Γιατί γνώριζαν ότι μπορούσαν να πετύχουν κάτι πολύ μεγάλο κι αυτό που είχαν "κατορθώσει" ως τότε ήταν να εμφανιστούν κατώτεροι του εαυτού τους. Δεν θα υπήρχε άλλη τέτοια ευκαιρία στην καριέρα τους να πετύχουν κάτι μεγάλο με την Εθνική.

Κι ακόμα δεν το έχουν πετύχει. Στην ομάδα ξέρουν ποιοι είναι. Έπαιξαν με "ελληνική" νοοτροπία κόντρα στους Φινλανδούς, ενώ είναι μια ομάδα ξένη ως προς τις ελληνικές συνήθειες. Πλήρωσαν την υπεροψία τους, την χαλαρότητά τους, την έλλειψη συγκέντρωσης. Ποιοι, αυτοί που στις ομάδες τους παίζουν σαν "ρομπότ".

Επειδή ακριβώς ξέρουν ποιοι είναι, γνώριζαν και ότι θα αντιδρούσαν. Δεν τους έλειπε η ποιότητα, τους έλειπε να βγάλουν εγωισμό. Και μετά, ποιος ξέρει. Ίσως μιλούσε η ποιότητα του Σπανούλη, το κρύο αίμα του Μπράμος που ευτυχώς δε μιλάει ελληνικά, η τρέλα του Μπουρούση, το πάθος του Πρίντεζη.

Τώρα πια, να ξέρετε, κι ας κρατάνε χαμηλούς τόνους οι παίκτες, το νερό μπήκε στο αυλάκι. Αν η ομάδα παίξει πλήρης και δεν έχει τραυματισμούς, ένα στα δύο παιχνίδια θα το πάρει (αρκεί η Ιταλία να νικήσει την Κροατία) και θα μπούμε στην οκτάδα. Κι αν τρουπώσουμε, άντε βγάλτε μας μετά έξω.

Όποιος σταμάτησε να πιστεύει σε αυτή την ομάδα και τη χλεύαζε, όποιος χλεύαζε και άρχισε να χορεύει πάνω από το πτώμα του Τρινκιέρι και των παικτών, πρόβλημά του. Προς το παρόν, θα κρατήσω σαν "φυλαχτό" μια κουβέντα ενός διεθνή παίκτη, αμέσως μετά το στραπάτσο με τη Φινλανδία. "Θα έχετε κάθε δίκιο να μας σκίσετε… Είμαστε απαράδεκτοι. Υποδείξεις δεν θα κάνω σε κανέναν, αλλά αν θες μια συμβουλή, περίμενε πρώτα να δεις το ματς της Πέμπτης και μετά σταυρώστε μας".

Α, ναι. Ξέχασα να γράψω ποιος ήταν ο λόγος της νίκης επί των Ισπανών. Δεν χρειαζόταν να ανοίξετε καν το άρθρο για να το διαβάσετε. Μερικές φορές μια φωτογραφία σαν αυτή που τράβηξε ο Γιώργος Ματθαίος και βλέπετε στο άρθρο, υποδηλώνουν πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε ανάλυση. Αυτός είναι ο λόγος. Όχι ο Μπουρούσης ως πρόσωπο. Η βουτιά ενός τύπου 2μ.13 για μια μπάλα στο πουθενά δείχνει την αυτοθυσία, την προσπάθεια, το πάθος, τον εγωισμό, τα άντερα που είχαν όλοι οι παίκτες.

Στο πρόσωπο του Μπουρούση μπορείτε να δείτε τον Μπράμος, τον Καϊμακόγλου, τον Σπανούλη, τον Φώτση που πανηγύριζε έξαλλα τη νίκη χωρίς να παίξει δευτερόλεπτο. Η φωτογραφία δείχνει όλα αυτά που σημαίνουν ΟΜΑΔΑ. Κι αυτή την Εθνική μπορεί να την γράψει ο καθένας όπως θέλει, αλλά τη λέξη ΟΜΑΔΑ πρέπει να τη γράφει αφού πρώτα στον υπολογιστή του πατήσει το πλήκτρο caps lock.

* Κι αν δεν πείθεστε δείτε και σε αυτήν τη φωτογραφία τις εκφράσεις δύο παικτών που έχουν κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα τους (Περπέρογλου, Φώτσης) και δεν έπαιξαν καθόλου...