Είναι ξημερώματα. Τα φώτα στο δωμάτιο έχουν κλείσει. Ο Μορφέας έχει πάρει ρεπό. Σας γράφω από το κινητό. Σχεδόν συνήθισα. Χρόνο παρά χρόνο γενέθλια εκτός έδρας. Από το 2001 στην Αττάλεια στις μισές διοργανώσεις χονδρικά που συμμετείχε η Εθνική δεν έσβησα κεράκια. Όχι πως παραπονιέμαι κιόλας.

Αλλωστε ο Αγγελος μου, μου τραγούδησε κιόλας από το πρωί: Να να να να, να να να να, να να να να μπαμπάαααα, να να να να. Μπράβοοο. Μετά ήρθε ο Κοπόνεν με την τούρτα στα χέρια σε ρόλο Γρηγόρη Αρναούτογλου. Φλαπ, στα μούτρα της Χρουσαλά! ΤΝΤ ΤΝΤ (τι ντροπή, τι ντροπή) που θα ´λεγε με τη γλαφυρότητα του ο Μπουσβάρος.

Μια μέρα πριν, νωρίς το βράδυ της Κυριακής ένας συνάδελφος έψαχνε στοιχεία για να φτιάξει την προσωπογραφία του "σταρ" της ομάδας, με τις ωραίες ατάκες που κερδίζει κάθε μέρα και περισσότερες συμπάθειες. Ναι του τύπου που 48 ώρες μετά θελουμε το κεφάλι του στο πιάτο. Του Αντρέα-μάγειρα-Τρινκιέρι. Έλα μωρέ με τον άσχετο. Κι αν κερδίσει Ισπανία, Σλοβενία, Κροατία, την άλλη Τρίτη θα είναι ο εθνικός μας σταρ. Όχι ειρωνικά. Κανονικά. Αυτοί είμαστε. Ενας λαός που κρίνει αν θα ψηφίσει έναν πολιτικό ανάλογα με το ρουσφέτι που θα του τάξει είναι νορμάλ να κρίνει έναν καταρτισμένο άνθρωπο στη δουλεια του από ένα αποτέλεσμα. Χωρίς καν να φτάσουμε στην αποπεράτωση του έργου. Ο Τρινκιέρι έκανε λάθη, αλλά ειναι κανονικός προπονητής. Με ιδέες που άλλες βγαίνουν κι άλλες όχι. Είναι νέος, έχει νέους συνεργάτες δίπλα του που δεν κοιμούνται για να κάνουν τη δουλειά και οι παίκτες έχουν την υποχρέωση εκτός απο τους εαυτούς τους να βάλουν τείχος προστασίας μπροστά από τον προπονητή τους. Έστω κι αν δεν τους αρεσει ο τρόπος που τους χρησιμοποιεί ή η τακτική του. Σε 12 μέρες δεν θα τον ξαναδούν.

Ο Φώτσης για παράδειγμα, ένα υπόδειγμα αθλητή και χαρακτήρα, πρέπει να ξεχάσει ποιος είναι στην άκρη του πάγκου και να θυμηθεί ότι παίζει για την Ελλάδα. Έχει δίκιο που θεωρεί εαυτόν αδικημένο! Αλλά τα μούτρα στο γήπεδο δεν χρειάζονται. Το ξενέρωμά του είναι ορατό και σε αυτά τα δεκάλεπτα που παίζει μπορεί να κανει τη διαφορά. Ο Πρίντεζης περιμένουμε να εμφανιστεί όπως στον Ολυμπιακό. Με τα πεταχτάρια του και τις πτήσεις του. Ο Μαυροκεφαλίδης να βάλει λίγο νεύρο πάνω του, να βάλει το σώμα του στην κόντρα, να τον νιώσει ο αντίπαλος, να αφήσει το άγχος του “πρωτάρη” πίσω του. Ο Σλούκας να θυμηθεί τον ρόλο του και να μην παρασύρεται. Ο Παπανικολάου να αντιληφθεί ότι στα 23 του δεν θα αντιμετωπίζεται πια ως "νεαρός" αλλά ως έτοιμος και να καταπιεί τον Ρούντι Φερνάντεθ, τον Μπογκντάνοβιτς όπως ακριβώς έκανε με τον Τούρκογλου. Ο Μπράμος να βάλει τα ελεύθερα σουτ που θα έχει και να κολλήσει βεντούζα σε όποιον του αναθέσουν.

Ο Καϊμακόγλου να πάρει τη μπάλα στο λόου ποστ, να εκμεταλλευτεί τα μις ματς για να εκτελέσει από μέσα και όχι με τριποντάρες, ο Περπέρογλου να βγάλει δέκα φορές περισσότερο ενέργεια στην άμυνα, ο Μπουρούσης να αποδείξει στον Τρινκιέρι ότι δεν είναι "πρόβλημα" στην άμυνα αλλά κρύβει το γήπεδο με το ύψος και τα χέρια του. Ο Ζήσης να μην αλλάξει τίποτα και last but not least, ο Σπανούλης να μην "κλέβει" στην άμυνα και να μην είναι η μηχανή παραγωγής λαθών που είδαμε με τη Φινλανδία! Αν όλοι ξεχωριστά και ο καθένας μόνος του δεν βάλουν τα χέρια τους πάνω στη μπάλα. Αν δεν αυξήσουν την επιθετικότητα τους, τελειώσαμε! Finito la musica! Θα γυρίσουν πίσω με δεύτερο συνεχόμενο φιάσκο μετά τη Βενεζούελα και έχουν όλη δική τους χρεωμένη την αποτυχία.

Κι ο Τρινκιέρι να αναλάβει κάποια ευθύνη. Ας μην το κάνει δημόσια. Αρκεί μπροστά στους παίκτες. Οι δημόσιες σχέσεις είναι για τις εταιρίες. Ο προπονητής πρέπει να γίνει και σκληρός και κακός αν χρειαστεί. Η Εθνική είναι υποχρεωμένη πια να γυρίσει σελίδα. Εδώ και λίγες ώρες βρίσκεται στην τοποθεσία των “τελικών”. Υποτίθεται πως αυτή η φάση αρχίζει την άλλη Τετάρτη αλλά για την Ελλάδα ξεκινά ελαφρώς πρόωρα.

Η Λιουμπλιάνα ¨υποδέχθηκε¨ την Εθνική με τον ήλιο κρυμμένο. Τα κοντομάνικα μπαίνουν στις βαλίτσες, τα φούτερ βγαίνουν (μαζί και τα λάπτοπ για να γράψουμε τον επίλογο...). Τα γυαλιά ηλίου μοιάζουν άχρηστα. Μέσα σε 100 χιλιόμετρα που διήνυσε από το Κόπερ, η θερμοκρασία έπεσε κατά 10 βαθμούς. Αλλά και με χιόνια ή με κρύα, η Εθνική πρέπει να συνέλθει. Και θα συνέλθει. “Περίμενε και θα δεις, στα δύσκολα μη μας φοβάσαι. Απλά δεν χρειαζόμαστε άλλο επιπρόσθετο άγχος απ’ αυτό που ήδη νιώθουμε”, μου έλεγε παίκτης της ομάδας. Άγχος γιατί; Δεν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας. Το δικό τους μέλλον εξάλλου είναι εξασφαλισμένο. Άγχος μπορεί να νιώθει ο (ανασφάλιστος) εργαζόμενος των 650 ευρώ που πάει στη δουλειά του σήμερα και αύριο μπορεί να μην πάει ή ο άνεργος που ψάχνει απεγνωσμένα δουλειά να ζήσει την οικογένειά του.

Άγχος νιώθω που αύριο το πρωί ο 2,5 ετών γιος μου θα πάει πρώτη φορά παιδικό σταθμό και δεν θα είμαι εκεί, να τον δω. Κεράκια δεν έσβησα, δώρο γενεθλίων πήρα ένα... τρομπόνεν από τον Κοπόνεν, την “πρεμιέρα” του Άγγελου θα χάσω. Τουλάχιστον υπάρχουν 12 παιδιά που μπορούν να μας κάνουν να ξεχαστούμε για λίγο, να χαμογελάσουμε, να μας σηκώσουν λίγο ψηλότερα...

Για άλλες τέτοιες ιστορίες, follow me on twitter Vaspap/Eurobasket @sikose_to