Διάβασα σήμερα ότι ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης, διαβεβαίωσε το πλήθος των ανέργων -και όσων τυχερών έχουν την τιμή να παράγουν ακόμη- αυτής της χώρας, ότι ο κατώτατος μισθός θα παραμείνει στα 586 ευρώ μικτά. Είπε, δηλαδή, πως όσοι ψάχνουν για δουλειά, αν και όταν απασχοληθούν για πρώτη φορά, δεν θα λάβουν λιγότερα από 500 ευρώ - παρά κάτι ψιλά- καθαρά στο χέρι!

Ομολογώ πως ήταν η δήλωση του Σαββατοκύριακου μαζί με εκείνη που έκανε λόγο (πάλι από τον ίδιο) ότι θα δημιουργηθούν 120.000 θέσεις εργασίας. Δεν ήταν, βεβαίως, η πρώτη φορά που ο κύριος υπουργός εξήγγειλε εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις. Σε λίγο θα βγει και θα χαρακτηρίσει την Ελλάδα «χώρα των ευκαιριών».

Στα «καπάκια» ανοίγει ο ασκός του Αιόλου μεταξύ των «μελωμένων» αυτό τον καιρό Νεοδημοκρατών και ΠΑΣΟΚων, για την έμπνευση του Μάκη Βορίδη να χρεώσει την οικονομική κρίση και τα χάλια μας, στον Ανδρέα Παπανδρέου. Λες και από το 1996 και μετά, ο τόπος μπήκε στο γύψο, όπως την επταετία για την οποία «κατηγορείται» ο, στεναχωρημένος από τη μη υπουργοποίησή του, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ.

Για όποιον το παρατηρεί, που δεν είναι και δύσκολο, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που συναγωνίζονται στην ηλιθιότητα, τη ρηχή πολιτική και τις βλακώδεις δικαιολογίες για την ανικανότητα, την ανεπάρκεια και το δόλο τους. Ο ίδιος ο κ. Βορίδης, θυμίζουμε εν τάχει, ήταν εκείνος που είχε ταχθεί υπέρ της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας!

Για να μη μακρηγορούμε άλλο, με ειδήσεις που ενδεχομένως έχετε πάρει χαμπάρι από το πρωί, η Ελλάδα όσο πάει και έρχεται πιο κοντά σε χώρες όπως η Βραζιλία, που μετράει ήδη τέσσερις νεκρούς από τα επεισόδια λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης των πολιτών της.

Κοντά στη Βραζιλία, οι οικονομικοί δείκτες της οποίας και οι αριθμοί είναι ικανοί να κάνουν τις ντρίμπλες του Νεϊμάρ να μοιάζουν ξεπερασμένες. Με τέτοια μαεστρία όλα αυτά τα χρόνια μια «εξέχουσα μορφή» των αναπτυσσόμενων χωρών του πλανήτη, της λεγόμενης BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Κίνα, Νότια Αφρική, Ινδία), εξαφάνιζε τον «αντίπαλο» της ανέχειας, της φτώχειας, της πείνας, της δίψας,του αναλφαβητισμού και της εξαθλίωσης.

Τώρα, όμως, τα τεχνάσματα φαίνεται να «τρώνε ποδιά» από τον κόσμο που ζητεί «νοσοκομεία, σχολεία και όχι άλλα γήπεδα». Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Σκεφτείτε τι θα γίνει του χρόνου στο Μουντιάλ και το 2016 στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ακόμη και οι φαβέλες ξύπνησαν, κατέβηκαν στο δρόμο, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν ζήσει ποτέ καλύτερες μέρες και η όποια υπερηφάνεια τους εξαντλούνταν στους τίτλους του Πελέ, στο θρύλο του Σένα και στην Κόπα Καμπάνα. Οι άνθρωποι που γεννιούνται με μπάλα δεμένη στον ομφάλιο λώρο, αδειάζουν την εξέδρα, βγάζουν το κασκόλ και γίνονται ένα, μήπως και κερδίσουν έναν αγώνα ζωής.

Στην Ελλάδα,άραγε, θα ζητήσουμε ποτέ ανοιχτά «νοσοκομείο, σχολείο και μετά γήπεδο;» ή θα συνεχίσουμε να διώχνουμε τον πλανώδιο μαυρούκο που στη συνέχεια αποθεώνουμε επειδή κράτησε τη γαλανόλευκη στο ΝΒΑ;

Follow me: ChrisStatho