«Το να χάσω ήταν για εμένα μια αφόρητη αμαρτία»

Ξημερώνει στο Ζάγκρεμπ. Μια ημέρα 23 χρόνια μετά. Το μόνο που χρειάζεται για να καταλάβεις... να συνειδητοποιήσεις, είναι μια απλή βόλτα... ίσως με ένα ταξί, να ακούσεις τον κόσμο να σου μιλάει...

Να συνειδητοποιήσεις ότι ένας ολόκληρος λαός θρηνεί για το παλικάρι του.

Για τον άνθρωπο που «επέλεξε» πατρίδα πάνω απ' όλους και απ' όλα και έγινε ο ηγέτης που κάθε λαός έχει ανάγκη να στηριχθεί, να πάρει δύναμη, και να προχωρήσει μπροστά.

Ο Ντράζεν Πέτροβιτς γεννήθηκε έχοντας το χάρισμα. Το χάρισμα όταν πιάνει την πορτοκαλί μπάλα να μοιάζει με σύνθεση μελωδίας.

Μιας μελωδίας που σε καιρό πολέμου ακούγεται ακόμα πιο γλυκιά, ακόμα πιο όμορφη, ακόμα πιο ανακουφιστική για τις πληγές που μπορεί να κουβαλάει ένας ολόκληρος λαός.

Ήταν εκείνη η βροχερή 7η ημέρα του Ιούνη του 1993, που ο Ντράζεν δεν θα μπει στο αεροπλάνο, αλλά θα μπει στο αυτοκίνητο για να γραφτεί εκεί βίαια το τέλος που απέχει πάρα πολύ από τις γλυκές και αρμονικές συμφωνίες του μεγάλου συνθέτη.

Το gazzetta.gr «επιχειρεί» να θυμηθεί την γλυκιά αυτή μελωδία και να ταξιδέψει για λίγο στην Κροατία σήμερα, που ακόμα ψάχνει τον ηγέτη της, αλλά οι ανοιχτές πληγές, 23 χρόνια μετά, θυμίζουν πόσο βαθύ ήταν το τραύμα που άφησε η πρόσκρουσή του αυτοκινήτου του μεγάλου... Ντράζεν!

Όταν μια ιδιοφυΐα γεννιέται

Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς έφερε στον κόσμο στις 22 Οκτωβρίου του 1964, το δεύτερο παιδί της οικογένειας τον μικρό, Ντράζεν.

Αυτή ήταν η ημέρα που η μοίρα έγραψε με το πιο σκοτεινό χρυσό της χρώμα το όνομα του Πέτροβιτς στην ιστορία.

Το ταλέντο του ήταν μια ευλογία. Μέχρι τα 15 του ολόκληρη η τότε Γιουγκοσλαβία είχε μάθει το όνομα του. Το ταλέντο του Ντράζεν τον... ξεπερνούσε.

Η πορεία του ήταν μόνο ανοδική. Από ηγέτης της Σιμπένκα, στα 2 Ευρωπαϊκά (1985, 1986) που κέρδισε με την Τσιμπόνα παρέα με τον αδελφό του Αλέξάνταρ.

Με τους αριθμούς του να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακοί (37,7 πόντοι στην Γιουγκοσλαβία και 33,8 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) τα εγχώρια παρκέ άρχισαν να μην χωρούν την έκρηξη του ταλέντου.

Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη. Οι Μπλέιζερς θα τον επιλέξουν στον τρίτο γύρο του ντραφτ του 1986, αλλά εκείνος θα περιμένει και τελικά θα επιλέξει αν φορέσει την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, με το πόσο υπογραφής του να φαντάζει αστρονομικό (4 εκ. δολάρια).

Η χρονιά του στην Ισπανία θα είναι μία και μοναδική. Η Ρεάλ Μαδρίτης θα χάσει το πρωτάθλημα από την Μπαρτσελόνα, αλλά θα κατακτήσει το Κύπελλο με τον Ντράζεν να κάνει «μαγικά» πράγματα.

Το τέλος στην Ισπανία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λιγάκι άκομψο, αφού έσπασε το συμβόλαιο του και ταξίδεψε άμεσα για την Αμερική.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έβλεπαν ένα «διαμάντι» και φυσικά ήθελαν να το εντάξουν στην συλλογή τους όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

Ο «Αμερικάνικος» φόβος του Πέτροβιτς επιβεβαιώθηκε. Ο Ντράζεν ήξερε ότι έπρεπε να παίζει και εκεί δεν έπαιζε. Οι δύο σεζόν που ακολούθησαν ήταν οι χειρότερες στην καριέρα του.

Ο χρόνος του έγινε ελάχιστος και το μυαλό του γέμισε με πάθος για το παιχνίδι.

Οι Νετς θα είναι αυτοί που θα κάνουν τα όνειρα του Πέτροβιτς πραγματικότητα. Θα τον εντάξουν στο δυναμικό τους το 1991 και εκεί θα βρει τον χώρο και τον χρόνο που χρειαζόταν για να πετύχει. Οι χρονιές που πέρασε εκεί θα τον βοηθήσουν να βελτιωθεί ως παίκτης.

Εξαιρετικά ποσοστά, σπουδαίος χρόνος συμμετοχής, αλλά η πρόσκληση για το All Star Game του 1993 δεν ήρθε ποτέ, γεγονός που δεν ξεπέρασε ποτέ ο «Πέτρο», που γνώριζε πόσο καλός ήταν και δεν το έκρυβε.

Αυτή ήταν και η τελευταία ομάδα του Ντράζεν. Με αυτό που έδειξε το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει τον μπασκετικό κόσμο να σκέφτεται τι θα γινόταν αν... ο Πέτροβιτς έκανε μια ολοκληρωμένη καριέρα...

H ομάδα... όνειρο

Η Εθνική ομάδα ίσως να είναι το μεγαλύτερο και το πιο πολυτάραχο κομμάτι στην ζωή του Πέτροβιτς.

Αντικρουόμενα συναισθήματα σε κάτι που λάτρευε και τον πόνεσε όσο τίποτα άλλο.

Η εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια υπερδύναμη και μέσα σε αυτήν ο Ντράζεν ένοιωθε θεός.

Το 1984 θα κατακτήσει με την εθνική του ομάδα το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ίδια θέση θα κατακτήσουν και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986, κόντρα στην Σοβιετική Ένωση με το «θρίλερ του τελευταίου λεπτού».

Η συνέχεια θα γράψει άλλο ένα χάλκινο μετάλλιο, το τρίτο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987, όπου μετέπειτα κατέκτησε η Ελλάδα.

Η Σοβιετική Ένωση θα είναι το αντίπαλο δέος της Γιουγκοσλαβίας και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, θα της στερήσει ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο. Αυτό είναι και το σημείο που η Γιουγκοσλαβία θα σημάνει την αντεπίθεση της.

Το 1989 θα είναι η χρονιά τους. Το Ευρωμπάσκετ στο Ζάγκρεμπ η Γιουγκοσλαβική ομάδα θα φτάσει μέχρι τον τελικό, θα κερδίσει την Ελλάδα και θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο με τον Πέτροβιτς να είναι 2ος σκόρερ της διοργάνωσης και MVP.

Η εθνική ήταν το καταφύγιο του και αυτό φάνηκε το 1990. Μετά την απογοητευτική σεζόν στο ΝΒΑ, ο Πέτροβιτς θα βρεθεί στην εθνική ομάδα και θα καταφέρει να γράψει ιστορία.

Η Γιουγκοσλαβία θα βρεθεί στην κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο του Μπουένος Άιρες , κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο, επικρατώντας της Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό με 92 - 75.

Κάπου εκεί η μεγάλη Γιουγκοσλαβία θα φτάσει και στο τέλος της.

Ένα τέλος που θα «γραφτεί» με τα πιο σκούρα χρώματα της παλέτας και θα είναι οδυνηρό για όλες τις πλευρές.

Ο πόλεμος θα καταστρέψει το.. όνειρο

Ο εμφύλιος... μάστιζε την Γιουγκοσλαβία και ένα περιστατικό στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση θα είναι η αρχή του τέλους.

Ο Ντίβατς θα κατεβάσει μαι κροατική σημαία την οποία θα έχει στα χέρια του ένας φίλαθλος που μπήκε να πανηγυρίσει και ο διχασμός θα είναι πλέον γεγονός.

Η Κροατία με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός θα κορυφώσει τις αντιδράσεις και ο Ντράζεν θα... αναγκαστεί να «διαλύσει» την οικογένεια του, μένοντας πιστός στα ιδανικά του.

Η σχέση του με τον Ντίβατς θα καταστραφεί και ακόμα ένας εμφύλιος θα... ξεσκίσει δύο αδέλφια. Οι «Οnce Brothers» θα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.

«Συνηθίζαμε να είμαστε κοντά με τον Βλάντ, να μιλάμε μέρα παρά μέρα. Πλέον όμως...»

Η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε, και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί που θα έφταναν αυτά τα αδέλφια ενωμένα...

Κροατία: Τα ιδανικά που μπήκαν πάνω και την... οικογένεια

Η Κροατία γίνεται ανεξάρτητη και ο Ντράζεν γίνεται κάτι παραπάνω από ηγέτης. Οι Κροάτες έχουν όλο το ταλέντο να πρωταγωνιστήσουν και με τον Πέτροβιτς ηγέτη νοιώθουν άτρωτοι. Όπως άτρωτος ένοιωθε ο Ντράζεν όταν μάρκαρε τον Τζόρνταν.

«Ο μοναδικός που τον κοίταγε στα μάτια», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Air. Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992 όταν η Κροατία θα φτάσει στον τελικό, πατώντας την διαλυμένη Σοβιετική Ένωση και βρίσκοντας την Dream Team (Μάικλ Τζόρνταν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον, Σκότι Πίπεν, Πάτρικ Γιούιν, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Καρλ Μαλόουν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Κλάιντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λάιτνερ (ο τελευταίος ήταν ο μοναδικός μη-επαγελματίας και επιλέχθηκε στη θέση του Σακίλ Ο΄Νιλ).

Ο Τζόρνταν και άλλοι «αστέρες» θα αναγκάσουν τους Κροάτες να επιστρέψουν με το αργυρό μετάλλιο στις αποσκευές και με την ελπίδα ότι θα ξαναβρεθούν και θα αποδείξουν ότι αυτοί μπορούν να κερδίσουν τους καλύτερους.

«Οnce Brothers»

Κάποτε ήμασταν αδέρφια... Δύο αδέρφια που ήταν τα πρώτα από τη χώρα τους, που θα κάνουν το μεγάλο ταξίδι για τον «μαγικό» κόσμο.

Που μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο από τότε που ήταν παιδιά...

Που ίδρωναν και μάτωναν για την ίδια φανέλα, για τα ίδια χρώματα...

Που έβαζαν τον εαυτό τους, δίπλα στους άλλους για να δημιουργήσουν μαι ομάδα θρύλο...

Ο εμφύλιος «δείχνει» το... πρόσωπο του, μέσα από το μπάσκετ. Μέσα από ένα παιχνίδι.

Ο Ντίβατς, ο Κούκοτς, ο Ράτζα και ο σπουδαιότερος ίσως όλων Πέτροβιτς ήταν κάποτε αδέλφια.

Συνέθεσαν την ομάδα της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, που μέσα σε μια τριετία (1988- 91) κατάφερε και γράφτηκε στην ιστορία με ολόχρυσα γράμματα.

Η πολιτική, για ακόμα μια φορά, φρόντισε να ορίσει το πως θα νοιώθουν οι άνθρωποι, πως θα συμπεριφέρονται και πως θα εκφράζονται.

Τους ανάγκασε να αποφασίσουν για πράγματα που δεν θα έπρεπε ποτέ να σκεφτούν...

Μίση και συμφέροντα που δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με ένα παιχνίδι, όπως είναι το μπάσκετ απλά κατάφεραν και έφεραν τον διχασμό σε ... μια οικογένεια.

Η Κροατία «πονάει» 23 χρόνια μετά

Το τέλος δεν γίνεται να χαρακτηριστεί με λόγια.

Η μοίρα έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο...

Ο χρόνος σταμάτησε στις 17:20 της 7ης ημέρας του Ιούνη του 1993.

Το κόκκινο Golf θα πέσει πίσω από μια νταλίκα και ο Ντράζεν θα αφήσει ακαριαία και βίαια την τελευταία του πνοή.

Το 29χρονο καμάρι της... Γιουγκοσλαβίας, της Κροατίας, του κόσμου ολόκληρου θα πλημμυρίσει το μπάσκετ με απέραντο σκοτάδι.

«Υou fly, you die...», δεν του άρεσαν τα αεροπλάνα. Δεν μπήκε ποτέ με την υπόλοιπη αποστολή, μέσα σε αυτό που θα μετέφερε την αποστολή της Κροατίας.

Η προειδοποίηση ακούστηκε ασήμαντη στα αυτιά του...

Ο Ντίνο Ράτζα το αισθάνθηκε... αλλά ο Ντράζεν ήταν δυνατός, ένοιωθε άτρωτος, ήταν μαχητής, ο φόβος δεν τον επηρέαζε...

Όλος ο κόσμος, ένας λαός, μια οικογένεια, τα... αδέλφια του, όλες οι διαφορές έμοιαζαν ασήμαντες πλέον.

Ο Ντράζεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή.

Η διαδρομή του έφτασε στο τέλος της και άφησε πίσω του μόνο θλίψη και σπαραγμό!

Το δράμα θα κορυφωθεί στην κηδεία του στο Ζάγκρεμπ. Το Ζάγκρεμπ που ακόμη και σήμερα θρηνεί τον ηγέτη του, τον πολεμιστή του, που η σκιά του Ντράζεν είναι εκεί...

Η Κροατία δεν έχει να επιδείξει τίποτα μετά το 1995.

Το ταλέντο υπάρχει αλλά έχασαν το τελευταίο μεγάλο νικητή τους. Σε αυτόν που πίστεψαν και αυτός φρόντισε να τους δικαιώσει. Γιατί μπορούσε, γιατί ήταν ο ηγέτης τους, γιατί ήταν το παιδί τους, γιατί ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ίσως ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος που έχει βγει ποτέ, ίσως...

Αν ή μοίρα του δεν ήταν γραμμένη πάνω σε μία βρεγμένη άσφαλτο...