Υπάρχουν κάποιες ομάδες που είναι αδικημένες από την εποχή τους. Η Πάρμα είναι μία από αυτές καθώς τα καλύτερα της χρόνια ήταν την δεκαετία του '90 και όχι τώρα, όπου ο καθένας μας μπορεί να δει από τον υπολογιστή του όσα ματς θέλει. Γιατί αν οι Παρμέντσι των 90's εμφανίζονταν στις μέρες μας, είναι δεδομένο ότι θα έκαναν πολύ περισσότερους οπαδούς -από όσους έκαναν- εκτός Ιταλίας. Οι Κροτσιάτι, επειδή έτσι είναι η ζωή, δεν κέρδισαν όσους τιφόζι δικαιούνταν με όσα παρουσίασαν και πέτυχαν εκείνα τα χρόνια αλλά θα είναι για πάντα στο μυαλό όσων θυμούνται το «τότε», είτε ως οπαδοί της είτε ως αντίπαλοι, μια ομαδάρα. Και αυτό, τελικά, μπορεί να έχει και μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο...

Η πρώτη φορά που το όνομα της Πάρμα ακούστηκε δυνατά στην Ιταλία, ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν ένας προπονητής με το όνομα Αρίγκο Σάκι παρουσίασε μια ομάδα που έπαιξε επιθετικό ποδόσφαιρο στη Serie B, φέρνοντας την μια ανάσα από την άνοδο. Δεν τα κατάφερε αλλά κατάφερε να εντυπωσιάσει (και) στους αγώνες με τη Μίλαν στο Coppa Italia, για να κερδίσει τελικά το «εισιτήριο» για τον πάγκο των Ροσονέρι. Οι Παρμέντσι, από την πλευρά τους, έπρεπε να περιμένουν ως το 1990 για να πάρουν κι αυτοί το δικό τους «εισιτήριο», αυτό για την Serie A. Το πήραν, το τσέκαραν και για την επόμενη 10ετία απόλαυσαν ένα μαγικό ταξίδι σε Ιταλία και Ευρώπη!

Ενα ταξίδι, που άρχισε την σεζόν 1991-92. Η «μικρή» και «άσημη» Πάρμα έχει τερματοφύλακα τον Κλαούντιο Ταφαρέλ της Βραζιλίας, έχει στην άμυνα τους Λουίτζι Απολόνι, Αντόνιο Μπεναρίβο και Τζιοβάνι Μπία, έχει στο κέντρο το 10άρι της Σουηδίας, Τόμας Μπρολίν, έχει στην επίθεση τον Αλεσάντρο Μέλι... Εχει, με λίγα λόγια, μια συμπαθητική ομάδα, μια επιθετική ομάδα υπό τις οδηγίες του Νέβιο Σκάλα και τον Μάιο του 1992 θα έχει στην τροπαιοθήκη της και την πρώτη κούπα. Είναι το Coppa Italia, είναι ακόμη πιο όμορφο επειδή κατακτήθηκε σε διπλό τελικό κόντρα στη Γιουβέντους και είναι η αρχή για τα μεγαλεία που θα ακολουθήσουν...

Το καλοκαίρι του 1992, η Parmalat της οικογένειας Τάντσι, που έχει τις μετοχές του συλλόγου, αποφασίζει ότι πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουν οι επενδύσεις. Είναι, άλλωστε, τα χρόνια που το Campionato ζει την απόλυτη ευτυχία και η Πάρμα θα εξελιχθεί σε ακόμη μία διεκδικήτρια του Scudetto. Η άφιξη του διεθνή Κολομβιανού Φαουστίνο Ασπρίγια θα προκαλέσει ενθουσιασμό στις εξέδρες του «Ενιο Ταρντίνι» και πολλά προβλήματα στους αμυντικούς στον αγωνιστικό χώρο αφού συνθέτει ένα δυνατό δίδυμο με τον Μέλι. Ενα δίδυμο που θα οδηγήσει την Πάρμα, που λίγα χρόνια πριν βολόδερνε σε Serie B και Serie C, στο... Γουέμπλεϊ!

Στις 12 Μαΐου 1993, οι Κροτσιάτι είναι η μία από τις δύο ομάδες που παρατάχθηκαν στον «ναό» του αγγλικού ποδοσφαίρου, για τον τελικό του κυπέλλου Κυπελλούχων. Η άλλη ήταν η βελγική Αντβέρπ. Καλή ή κακή, θα σας γελάσουμε. Η Πάρμα, πάντως, ήταν σίγουρα καλύτερη και το απέδειξαν και οι Μινότι, Μέλι και Κουόγκι, που σκόραραν για το τελικό 3-1, παίρνοντας μαζί τους στο ταξίδι της επιστροφής στην Εμίλια-Ρομάνια τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο! Για μια ομάδα της... επαρχίας, αυτό μάλλον θα ήταν ο τελικός προορισμός. Για τους Παρμέντσι ήταν απλά η αρχή.

Κύπελλο το 1992, κυπελλούχων το 1993, επόμενος στόχος ήταν η καθιέρωση και η μεταγραφή του Τζιανφράνκο Τζόλα, όπως και αυτή του Αργεντίνου αμυντικού Νέστορ Σενσίνι, το αποδείκνυε. Το 10άρι που οι Ναπολιτάνοι ονειρεύονταν ότι θα διαδεχθεί τον Μαραντόνα υπέγραψε για την ομάδα του Νέβιο Σκάλα και στο «Ταρντίνι» τρελαίνονται με την τριάδα Τζόλα-Ασπρίγια-Μπρολίν. Το ίδιο θα τρελαθούν, αλλά με άλλη έννοια, και οι αντίπαλες άμυνες καθώς η μπάλα αρχίζει να χάνεται αλλά το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν τόσο δυνατό τότε ώστε η Πάρμα να τερματίσει μόλις 5η. Στην Ευρώπη, όμως, όλα ήταν πιο εύκολα. Εχοντας τον τίτλο στο κύπελλο Κυπελλούχων, η ομάδα του Σκάλα προχωράει ακάθεκτη για το repeat και φτάνει ως τον τελικό της Κοπεγχάγης, όπου θα ηττηθεί όμως (1-0) από την Αρσεναλ. Ηταν τότε που μαθαίναμε όλοι για την κατάρα του Κυπελλούχων, που ποτέ δεν κατακτήθηκε δύο σερί χρονιές από την ίδια ομάδα...

Αυτό, πάντως, δεν απογοήτευσε κανέναν στην Εμίλια-Ρομάνια. Αντιθέτως, τους έδωσε έξτρα κίνητρο για να συνεχίσουν ακόμη πιο δυνατά αφού ο μεγάλος στόχος πλέον ήταν το scudetto. Για να τα καταφέρει, ο Τάντσι προσθέτει στο ρόστερ τον Πορτογάλο Φερνάντο Κόουτο για να κάνει δίδυμο με τον Σενσίνι, παίρνει από την Γιουβέντους τον Ντίνο Μπάτζιο για να ενισχύσει το κέντρο και ο Σκάλα εμφανίζει στην πρώτη ομάδα και τον πιτσιρικά Στέφανο Φιόρε. Η Πάρμα, στην οποία έχει προστεθεί και ο Μάρκο Μπράνκα, είναι μια καλοδουλεμένη εποχή και την σεζόν 1994-95 φτάνει σε ύψη που δεν είχε ξαναπατήσει ως τότε. Φτάνει, για την ακρίβεια, στο σημείο να χτυπήσει στα ίσα τρεις τίτλους ως το τέλος.

Η ομάδα του Νέβιο Σκάλα παίρνει κεφάλι από νωρίς στο πρωτάθλημα και θα παραμείνει εκεί ως τον Ιανουάριο, όταν και θα την προσπεράσει η Γιουβέντους. Στο Τορίνο έχει αρχίσει να χτίζεται η ομάδα του Μαρτσέλο Λίπι και η Πάρμα αποδεικνύεται η μόνη που μπορεί να την κοντράρει. Δεν είναι υπερβολικό, είναι η αλήθεια. Γιουβέντους vs Πάρμα στη μάχη του scudetto, Γιουβέντους vs Πάρμα στον τελικό του Coppa Italia, Γιουβέντους vs Πάρμα και στον τελικό του κυπέλλου UEFA! Οι Μπιανκονέρι θα επικρατήσουν στις δύο μάχες εντός των συνόρων αλλά οι Παρμέντσι θα πανηγυρίσουν στην Ευρώπη!

Στον πρώτο τελικό, στο «Ενιο Ταρντίνι», ο -πρώην Γιουβεντίνος- Ντίνο Μπάτζιο θα δώσει τη νίκη με 1-0, στη ρεβάνς του «Σαν Σίρο» ο ίδιος παίκτης θα απαντήσει στο γκολ του Βιάλι και η Πάρμα θα πανηγυρίσει τον δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο της σε τρία χρόνια, έχοντας και τον χαμένο τελικό του Κυπελλούχων ενδιάμεσα!

Για τους Σκάλα και Τάντσι, η κατάκτηση του πρωταθλήματος γίνεται πλέον αυτοσκοπός αφού αποδεικνύεται ότι είναι και το πιο δύσκολο. Αναφερόμαστε, άλλωστε, στην εποχή που το Calcio μπορούσε να υπερηφανεύεται για το γεγονός ότι επτά ομάδες είχαν ως στόχο τον τίτλο στην αρχή της σεζόν. Αυτή του 1995-96, ξεκίνησε με την αισιοδοξία -αλλά και την πώρωση- μεγαλύτερη από ποτέ στο «Ταρντίνι». Και όχι άδικα... Μια ήδη πολύ δυνατή ομάδα, που δεν έχασε κάποιο από τα αστέρια της, πρόσθεσε στο ρόστερ τους... Χρίστο Στόιτσκοφ και Φάμπιο Καναβάρο, όπως και έναν πιτσιρικά επιθετικό που ονομαζόταν Φίλιπο Ιντσάγκι. Κι όμως, τα όνειρα δεν υλοποιήθηκαν αφού η ομάδα θα τερματίσει στην 6η θέση, αναγκάζοντας τον Τάντσι να κάνει ακόμη πιο δυνατό... ντου στις μεταγραφές του 1996.

Ο Λιλιάν Τιράμ πατάει Ιταλία για να παίξει δίπλα σε Καναβάρο-Σενσίνι, ο Κροάτης Μάριο Στάνιτς αποτελεί μια έξτρα λύση στο κέντρο, οι Ερνάν Κρέσπο και Ενρίκο Κιέζα υπόσχονται ένα επιθετικό δίδυμο για πολλά γκολ! Μία που το υποσχέθηκαν και μία που το έκαναν... Ο Σκάλα παρουσιάζει μια ομάδα που κάνει τα πάντα για να ανέβει στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου και το παλεύει ως το τέλος, για να χάσει όμως την μάχη από την Γιουβέντους του Λίπι. Η Πάρμα έχασε ένα scudetto που το κυνήγησε ως τον Μάιο του 1997 αλλά νωρίτερα είχε κερδίσει έναν τερματοφύλακα καθώς... χάρισε στο Calcio τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν! Ο (ενδεχομένως) κορυφαίος τερματοφύλακας όλων των εποχών δεν είναι μια έξυπνη μεταγραφή της Πάρμα. Δεν είναι ένα ταλέντο που το «έκλεψε» από άλλες ακαδημίες. Είναι, απλά, ένας τερματοφύλακας που έβγαλε η ίδια.

Ο Τζίτζι ήταν, την σεζόν 1997-98, ένας από τους βασικούς «πυλώνες» της ομάδας και η Πάρμα μπορεί να μην κατέκτησε το πρωτάθλημα, που εξελίχθηκε σε... καταραμένο, αλλά πρόσφερε στο ιταλικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ακόμη έναν προπονητή, μετά τον Αρίγκο Σάκι. Ηταν ο Κάρλο Αντσελότι, τον οποίο ο Τάντσι εμπιστεύθηκε για διάδοχο του Σκάλα και μπορεί ο «Καρλέτο» να μην πέτυχε στο «Ενιο Ταρντίνι» όσα ήθελαν οι τιφόζι αλλά ο ίδιος, μέσω της ομάδας, άρχισε να μπαίνει δυναμικά στο ποδοσφαιρικό σκηνικό ως allenatore. Αυτός που θα πάρει την θέση του πάντως, ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι, θα είναι αυτός που θα βγάλει ξανά στους δρόμους τους τιφόζι, φέρνοντας κούπες στην Πάρμα.

Την σεζόν 1998-99 οι Κροτσιάτι εμφανίζονται για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League, είναι ξανά δυνατοί στο πρωτάθλημα και ο Μάιος είναι υπέροχος αφού γίνονται δύο φιέστες. Η μία, για το Coppa Italia μετά την επικράτηση επί της Φιορεντίνα στον διπλό τελικό. Η δεύτερη, μεγαλύτερη, για το δεύτερο κύπελλο UEFA και τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο μέσα σε έξι χρόνια, με το 3-0 επί της Μαρσέιγ στον τελικό της Μόσχας. Η Πάρμα εκείνης της σεζόν είναι -κατά πάσα πιθανότητα- και η καλύτερη της ιστορίας αφού μιλάμε για μια 11άδα στην οποία βρισκόταν ο Μπουφόν στο τέρμα, οι Καναβάρο-Τιράμ-Σενσίνι-Βανόλι στην άμυνα, οι Βερόν-Ντ. Μπάτζιο-Μπογκοσιάν-Φουζέρ στο κέντρο, οι Κρέσπο-Μπάλμπο στην επίθεση. Στη σημερινή εποχή, θα ήταν ή όχι στα φαβορί για το Champions League;

Η Πάρμα έπιασε την δική της κορυφή το 1999, παρουσιάζοντας την καλύτερη ομάδα της ιστορίας της, για να αρχίσει στη συνέχεια η σταδιακή πτώση. Το ιταλικό Σούπερ Καπ του 1999 ήταν ακόμη ένας τίτλος αλλά όχι και το πρώτο ζητούμενο για τον Τάντσι, που είχε αποκτήσει και τους Αριέλ Ορτέγκα, Μάρτσιο Αμορόζο και Πάουλο Σόουζα. Παρά τις προσπάθειες του, όμως, αυτό που ήθελε να δει, την Πάρμα πρωταθλήτρια δηλαδή, δεν το είδε ποτέ. Η πώληση των Μπουφόν-Τιράμ στη Γιούβε το καλοκαίρι του 2001 ήταν η αρχή του τέλους, η κατάκτηση του Coppa Italia το 2002 η ύστατη χαρά και η οικονομική κατάρρευση της Parmalat έβαλε τέλος σε ένα όμορφο ταξίδι που διήρκεσε 12 χρόνια.

Αυτά που ακολούθησαν ήταν πιο δύσκολα αλλά τώρα ήρθαν τα δυσκολότερα. Η Πάρμα ζει την απόλυτη απαξίωση, η πτώχευση είναι πιο κοντά από ποτέ και αν η κατάληξη είναι αυτή, με υποβιβασμό στην ερασιτεχνική κατηγορία, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι το κλασικό «πάλι με χρόνια με καιρούς...», θα επιβεβαιωθεί και εδώ. Είναι όμως σίγουρο ότι αν οι Παρμέντσι επανέλθουν, θα το χαρούν όλοι. Οχι μόνο οι -λιγότεροι από όσο θα έπρεπε- οπαδοί τους αλλά και όσοι (νόμιζαν ότι) την αντιπαθούσαν στα καλά της χρόνια... Forza Parma!