Η... ήττα του Σάντος

Οι ήττες της Εθνικής είναι σπάνιες. Κομήτες. Για την ακρίβεια η αρίθμηση τις βγάζει τέσσερις, όλες κι όλες, στους 33 αγώνες απ’ τον Αύγουστο 2010. Η τέταρτη, αυτή στη Ζένιτσα, ήταν η πρώτη ξεκάθαρη «ήττα του προπονητή» στην παρά κάτι τριετία 2010-2013.

Κάνε εγγραφή στη vistabet και πάρε μπόνους 100%

Η κεντρική ιδέα, στην χρόνια επίκριση εις βάρος του Φερνάντο Σάντος, είναι ο συντηρητισμός του. Λέω, μακάρι εναντίον της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης να ήταν συντηρητικός. Σήμερα όλοι, νομίζω, θα νιώθαμε αρκετά πιο καλά. Εδώ, το πλάνο και η στελέχωση έφτασαν σε ό,τι πιο…εξτρίμ! Απ’ τον Αβραάμ, παράδειγμα, το μόνο ακόμη πιο εξτρίμ θα ‘ταν να ‘φερνε τον Κυριάκο που τελευταία φορά έπαιξε μπάλα τον Νοέμβριο και να τον φύτευε κατευθείαν μες στον αγώνα. Αψήφησε, ο Πορτογάλος, βασικές αρχές. Οι βασικές αρχές πήραν την εκδίκησή τους.

Για να αισθάνεσαι σίγουρος για την ασφάλιση του αυτοκινήτου σου, Anytime με την εγγύηση της INTERAMERICAN

Με τον Τζέκο θυμάμαι, Αύγουστος του 2011 σε φιλικό στο Σαράγεβο (0-0), η ομάδα είχε και Αβραάμ και Κυριάκο στα πολύ καλά τους, και πάλι για να τον κρατήσουν μάτωσαν νύχια και δόντια. Το πράγμα, όταν ο Τζέκο έχει κέφι, θέλει Κιελίνι και Μπαρτσάλι. Τους αρτίστες στα κλειδώματα. Τώρα, ο κόουτς διάλεξε τον Αβραάμ. Από εννέα μήνες, εκτός ποδοσφαίρου. Φανερά ελλειμματικό, σε πατήματα και άλματα. Με τρία ματς, τρία ενενηντάλεπτα Σούπερ Λιγκ, στα οποία είχε ν’ αντιμετωπίσει από Περογαμβράκη έως Φούντα και Κυβελίδη.Τον διάλεξε μπροστά απ’ τον Μαλεζά που μόνο τον τελευταίο ενάμισι μήνα, τα Σαββατοκύριακα της Φορτούνα στη Μπουντεσλίγκα, έχει αντιμετωπίσει από Ιμπίσεβιτς και Χούντελααρ μέχρι Μάντζουκιτς και Ολιτς. Πώς δεν θα πάρουν, οι αρχές, την εκδίκησή τους;

Μακάρι ο Φερνάντο Σάντος να έβγαζε όλο τον συντηρητισμό του, και στον σχηματισμό. Πεπατημένη, μίστερ. Αυτό, το 4-3-3, μέσα στο οποίο οι διεθνείς νιώθουν βολικά. Τα δικά τους νερά. Κατσουράνης, εξάρι. Μέσα δεξιά, Μανιάτης αν θέλεις πιο αμυντικό προφίλ ή Κονέ για πιο επιθετικό. Μέσα αριστερά Καραγκούνης ή, ακόμη και αυτό να συζητήσει κανείς, Ταχτσίδης.

Θέλησε 4-4-2. Ας πούμε κατ’ αρχήν, πάει καλά. Στο κάτω-κάτω η ομάδα, ξεκινώντας απ’ το Οσλο τον Δεκαπενταύγουστο, το έπαιξε πολλές φορές εφέτος. Ας το έπαιζε άλλη μία, με όποιον ήταν ο δεξιός χαφ τις προηγούμενες. Τις προηγούμενες, δεξιός χαφ ήταν είτε ο Μανιάτης είτε ο Νίνης. Εδώ, απόντος του Νίνη, θα μπορούσε να είναι ο Μανιάτης ή (πάλι) ο Κονέ. Κατσουράνης, δεν νοείται. Το κάναμε λύσσα.

Αναμενόμενα, το θέμα εγκαταλείφθηκε στο δέκατο λεπτό. Η ανακατωσούρα όμως, συνδυαζόμενη με τον βαθμό δυσκολίας της υπόθεσης, έφερε εκνευρισμό. Ένα νοητικό αυτογκόλ, προτού καν προλάβουν οι Βόσνιοι να εκδηλώσουν τις δικές τους απειλές για γκολ. Ο εκνευρισμός έπληξε τη συγκέντρωση των παικτών, χάλασε τη συνεκτικότητα των γραμμών, αλλοίωσε τις τοποθετήσεις, τους άφησε μετεξεταστέους στα στοιχειώδη. Εκανε να φαίνεται πως δεν είναι καλά, ποιοι; Παίκτες που, αυτή την εποχή, πραγματικά είναι καλά. Ορισμένοι, στα πολύ καλά τους.

Μες στο κομφούζιο της πλήρως αποτυχούσης αποστολής, το πιο πολύτιμο απωλεσθέν αντικείμενο ήταν ένα μαχαίρι. Το πατροπαράδοτο μαχαίρι στα δόντια των ποδοσφαιριστών. Αυτό που για όλο το υπέρτερο ταλέντο, το οκταψήφιο στην αγορά ταλέντο, το οποίο κατά καιρούς βρίσκουν απέναντι (τι Τζέκο και Μισίμοβιτς, τι Χάμσικ, τι Αρσάβιν και Τζαγκόιεφ, τι Λεβαντόβσκι και Μπλαστσικόβσκι, τι Μόντριτς και Μάντζουκιτς, για να μείνουμε μονάχα στα νωπά…) κι όμως κάνει την ομάδα να βγαίνει από πάνω.

Ηταν στα απολεσθέντα, και κάποιες άλλες στιγμές στο παρελθόν. Αργά ή γρήγορα, πάντοτε η Εθνική το ξανάβρισκε. Πού θα πάει, θα το βρει και τώρα. Μα Οκτώβριο, μα Νοέμβριο, εδώ θα είμαστε και θα συζητάμε για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο…