Γι' αυτό πονάει η Μπάρτσα!

Επειδή οι νικητές του Clasico έκαναν ό,τι συνήθως κόντρα στη Μπαρτσελόνα, με τη μικρή διαφορά πως τώρα έφτασαν πιο κοντά στην τελειότητα, αυτό το κείμενο επιχειρεί να αναζητήσει τι τρέχει με τους χαμένους. Εκείνοι ήταν άλλωστε που τα έκαναν όλα διαφορετικά: προς το χειρότερο φυσικά. Πριν ξεκινήσουμε όμως την ανάλυση, θέλω και εγώ με τη σειρά μου να συμφωνήσω με τον Βασίλη Σαμπράκο «Ακυβέρνητη Μπάρτσα» και τον Μιχάλη Τσαμπά «Αυτόματος πιλότος» μόνο στα αεροπλάνα! που έγραψαν αμφότεροι για το πρόβλημα χωρίς γιατρειά: την απουσία τους προπονητή Τίτο Βιλανόβα.

Για όποιον παρακολουθεί αδιάλειπτα τη Μπάρτσα και δεν την είδε μόνο απέναντι στη Μίλαν και τη Ρεάλ, δεν μπορεί να μην είχε παρατηρήσει το πρόβλημα που ερχόταν. Από τα μέσα του Γενάρη κάτι δεν τσουλάει σωστά. Στο Κύπελλο με τη Μάλαγα, στην ήττα από τη Σοσιεδάδ (η πρώτη στη λίγκα), την ισοπαλία στη Βαλένθια και τις πολύ δύσκολες νίκες-ανατροπές με Γρανάδα και Σεβίλλη. Πολλά ζόρια μαζεμένα δηλαδή για τη φετινή ομάδα των ρεκόρ.

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να κατανοήσεις τι φταίει και ο Μέσι με τη συντροφιά των κοντοπίθαρων παικταράδων δεν παίζει πια εξωγήινα και έχει θνητές αδυναμίες. Η ομάδα έχει «κάψει λάδια» που λέει και ο λαός. Αυτό μπορείς να το εντοπίσεις εύκολα, καθώς της λείπει... Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ, ΤΟ ΚΟΝΤΡΟΛ, Η ΠΙΕΣΗ. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά: Οταν επιτίθεται, καθυστερεί. Εχει χάσει εκείνη την κινηματογραφικής ταχύτητας ενάλλαγη μπάλας και θέσεων. Υπήρξαν στιγμές (και δεν ήταν λίγες) που έβλεπες ότι χρειαζόταν δεύτερο κοντρόλ για να κάνει ακόμα και ο Μέσι δικό του το τόπι, ενώ οι κινήσεις των υπολοίπων δεν έκαναν άνω κάτω την αντίπαλη άμυνα.

Στην άμυνα το πρόβλημα εμφανίζεται ακόμα πιο οξύ. Και όταν λέμε άμυνα, ευνοούμε αυτή την ξεχωριστή ανασταλτική φιλοσοφία που έχει στήσει ο Γκουαρδιόλα (ΕΔΩ θα διαβάσετε όλη εκείνη την αμυντική φιλοσοφία της Μπάρτσα). Η Μπαρτσελόνα του τελευταίου μήνα δεν εφαρμόζει τον δικό της ΚΑΝΟΝΑ ΤΩΝ 3 ΔΕΥΤΕΡΟΛΠΕΤΩΝ που ορίζει τα εξής: «Ο αντίπαλος ποδοσφαιριστής που αμύνεται κοιτάζει την κίνηση της Μπάρτσα που έχει τη μπάλα, την οποία αναλώνεται στο να κυνηγάει. Οταν τελικά την παίρνει, χρειάζονται αυτά τα τρία δευτερόλεπτα, ώστε να αλλάξει το vision που έχει στο γήπεδο, να δει που είναι οι συμπαίκτες του και να σκεφτεί που να πασάρει ή τέλος πάντων τι θα κάνει με το τόπι. Τότε ο παίκτης της Μπάρτσα που χάνει τη μπάλα πέφτει πάνω του με δύναμη. Κοντά του είναι σίγουρο πως θα βρίσκονται συμπαίκτες του. Ο αντίπαλος δεν έχει προλάβει να σκεφτεί, αιφνιδιάζεται, βραχυκυκλώνει και οι Μπλαουγκράνα ανακτούν σε χρόνο DT τη μπάλα. Βέβαια το πότε θα πέσει στον αντίπαλο του ένας παίκτης δεν γίνεται μόνο από ένστικτο. Υπάρχουν ορισμένες οδηγίες που υποδεικνύουν το πότε θα συμβεί αυτό. Για παράδειγμα όταν ο αντίπαλος δεν κάνει καλό κοντρόλ, ώστε να ελέγξει απόλυτα τη μπάλα ή όταν γυρίσει προς τη δική του εστία και χάσει δηλαδή την οπτική επαφή με το υπόλοιπο γήπεδο για να πασάρει. Τότε εφορμούν να τον... φάνε!»

Οι παίκτες της δεν μπορούν να πρεσάρουν όπως το κάνουν πάντα. ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Μέσι και τους αριθμούς του. Την περασμένη σεζόν έπαιξε σε 73 αγώνες (6.394). Εκανε 90λπετα και στα 38 ματς της Πριμέρα, σε όλα του Τσάμπιονς Λιγκ, του Κυπέλλου (εκτός από ένα) και με την Εθνική Αργεντινής. Το ίδιο περίπου και φέτος (μέχρι τώρα 3.658 λεπτά), με εξαίρεση ένα ματς με την Χετάφε στη λίγκα που μπήκε αλλαγή και ένα στο Κύπελλο που έμεινε στον πάγκο. Ακόμα θυμάμαι τα σχόλια των φίλων της Μπάρτσα εδώ στο gazzetta.gr όταν τραυματίστηκε στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων κόντρα στη Μπενφίκα. Το ματς ήταν χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον, αλλά ο Μέσι ήθελε να παίξει, κυνηγώντας το ρκόρ του Γκερντ Μίλερ και λίγο έλειψε να πάθει γερή ζημιά.

Απαντες έβριζαν τότε τον Βιλανόβα που τον έβαλε και δεν τον κράτησε να πάρει ανάσες. Και φανταστείτε ότι ο Μέσι παίζει σχεδόν ασταμάτητα από τα 17 του χωρίς να έχει το κορμί και το physical του Κριστιάνο Ρονάλντο που είναι ευλογημένος σωματικά από τη φύση. Μαζί με τον Αργεντινό και ο Τσάβι που πλέον έκλεισε τα 33 και προέρχεται από full-time EURO και δείχνει άδειος από ιδέες. Στην άμυνα ο Πουγιόλ μπορεί να παραμένει Ο πολεμιστής, αλλά στη φάση με τον Ντι Μαρία (2ο γκολ), καταλαβαίνει κανείς πως ο πανδαμάτωρ χρόνος στέκεται αμείλικτος και σε αυτόν τον σπουδαίο αμυντικό.

Γενικότερα όμως τα αστέρια της Μπάρτσα (με εξαίρεση τον Ινιέστα που πετάει, αλλά δεν γίνεται να τραβήξει όλο το κουπί μόνος του) ναι μεν θέλουν, αλλά η εντολή που δίνει το μυαλό, καθυστερεί εξαιτίας της κούρασης να φτάσει στα πόδια. Οταν λοιπόν έχουν απέναντι τους τη Γρανάδα, θα βρουν τρόπο λόγω ποιότητας να μακιγιάρουν αυτό το πρόβλημα. Οταν όμως απέναντι τους βρίσκεται ο Μπόατενγκ, ο Μοντολίβο, ο Ελ Σαραουί, ο Τσάμπι Αλόνσο, ο Οζίλ, ο Σέρχιο Ράμος που συνδυάζουν «πείνα» να την διαλύσουν και ποδοσφαιρική ποιότητα, τότε ακολουθεί αυτό που παρακολουθήσαμε από τους Ροσονέρι και τη Βασίλισσα.

Παραδόξως, σε μία σεζόν που φαινόταν τέλεια, ξαφνικά η Μπαρτσελόνα καλείται να επιβιώσει. Θα πρέπει να παρθούν αποφάσεις και να τεθούν προτεραιότητες. Το Κύπελλο χάθηκε και το πρωτάθλημα έχει κατακτηθεί. Οι Μπλαουγκράνα θέλουν λοιπόν το Τσάμπιονς Λιγκ. Για να προχωρήσουν σε αυτό, οφείλουν να ξεκινήσουν με μία θυσία. Το Σάββατο, στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» θα πρέπει να γίνει rotation. Ας χάσουν με κάτω τα χέρια (άσε που λογικά και η Ρεάλ θα κάνει αλλαγές ενόψει Γιουνάιτεντ). Σκοπός τους πρέπει να είναι να ξεκουραστούν οι καλοί τους μήπως και καταφέρουν να βρουν πρόσκαιρη φρεσκάδα υποδεχόμενοι τους Ιταλούς.

Και σε περίπτωση που κάνουν την ανατροπή, στο υπόλοιπο πρωτάθλημα ας μην παίξει ξανά ο Μέσι και ο Τσάβι ας κατακτήσουν τον τίτλο όχι με 15, αλλά με 3 βαθμούς διαφορά. Μία χαρά παικταράδες είναι ο Βίγια και ο Τιάγκο. Λύσεις υπάρχουν και ας μην ξεπεράσει ο Αργεντινός τα 86 περσινά του γκολ και ας μην κάνει άλλα ατομικά ρεκόρ. Σημασία έχει πλέον η ομάδα και αυτή τον χρειάζεται φρέσκο...

Follow me: @jorgekaraman