Ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη ποτέ δεν κινήθηκε στη σφαίρα της ψυχρής λογικής. Για τις διοικητικές αποφάσεις ποτέ δεν υπήρξε ο "σκληρός" υπολογισμός του "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο".

Σαφώς και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, οπότε κατά συνέπεια, στη συνέχιση της συνεργασίας με τα πρόσωπα, τη Νο1 βάση μελέτης αποτελεί η προσφορά στην ομάδα.

Για τον ηγέτη των "ερυθρολεύκων", που δεν σταμάτησε – κι ούτε πρόκειται – ποτέ να σκέφτεται και να δρα με το feeling του οπαδού, με την αγάπη για την ομάδα να είναι πάνω από όλα, ακόμα και από το οικονομικό "μάτωμα", ασφαλώς και παίζει πρωτεύοντα ρόλο ο ιδρώτας, οι κόποι και το αποτέλεσμα συνεισφοράς του καθενός προσωπικά.

Η συνέπεια, ο επαγγελματισμός, αλλά – όσο κι αν αυτό είναι δυσεύρετο σήμερα πια – και ο ψυχισμός, το ατομικό πάθος, ο χαρακτήρας του παίκτη ή του προπονητή, είναι "κομμάτια" αλληλένδετα ενώπιον της τελικής κρίσης. Κι όλα αυτά, με την κουβέντα να αφορά ληξιπρόθεσμα συμβόλαια.

Κάποτε ο "καπετάνιος" της Παιανίας έλεγε – και επέμενε δογματικά κάποιες φορές – ότι "τι να το κάνω να είναι καλός παίκτης, καλό παιδί, καλός χαρακτήρας είναι;". Κι αν δεν καλυπτόταν από πλευράς συμπεριφοράς και νοοτροπίας, δεν έκλεινε ούτε καν την αρχική συμφωνία.

Στον Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη η κυρίαρχη παράμετρος αφορά στον άνθρωπο, σε άμεσο συσχετισμό με την ομάδα. Πόσο την "πονάει", πόσο πασχίζει γι' αυτήν, πόσο μάχεται για τον Θρύλο.

Κι αυτά δεν αφορούν μόνο στην εικόνα του ποδοσφαιριστή στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και στα αποδυτήρια, στην κοινή καθημερινή ζωή στις εγκαταστάσεις του Ρέντη, στην εκτός γηπέδων παρουσία του.

Περισσότερα στο www.sportdog.gr