Και η FIFA λοιπόν απεφάνθη. Οι τρεις υποψήφιοι για την Χρυσή Μπάλα» θα είναι οι Λιονέλ Μέσι, Κριστιάνο Ρονάλντο και Αντρές Ινιέστα. Λιγο πολύ αναμενόμενες οι επιλογές και δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Ωστόσο, όσο και αν πιστεύω πως όποιος και να είναι ο τελικός νικητής, θα είναι δίκαιο, έχω μία σημαντική ένσταση, όχι για τον πιο εντυπωσιακό, τον πιο φαντεζί τον πιο γκολτζή ή εκείνον με τις περισσότερες ασίστ, αλλά με το ποιος ήταν ο πολυτιμότερος που όμως αδικείται από την θέση του στο γήπεδο. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ικερ Κασίγιας!

Ας το πάμε όμως με τη μέθοδο της... εις άτοπον απαγωγής.
Ο Μέσι ακόμα πυροβολάει. Εφτασε τα 82 γκολ σε μία ημερολογιακή χρονιά και λογικά θα ξεπεράσει το ρεκόρ του Γκερντ Μίλερ. Τεράστια σεζόν για τον Αργεντινό που εμφανίζεται κάθε φέτος και καλύτερος και ήταν ο κορυφαίος παίκτης -και- για το 2012. Υπάρχει όμως μία σημαντική λεπτομέρεια, δεν σήκωσε παρά το Κύπελλο Ισπανίας.

Ο Κριστιάνο πάλι τα έκανε όλα. Δεν σταματούσε να βάζει χατ τρικ Με τα 46 γκολ του μόνο στην Πριμέρα, πήρε από το χεράκι τη Ρεάλ και την οδήγησε σε κάτι που έμοιαζε ανέφικτο: να σταματήσει την κυριαρχία αυτής της Μπαρτσελόνα και να πανηγυρίσει ένα εκπληκτικό τίτλο με ρεκόρ βαθμών και επιθετικής παραγωγής.

Για τον Ινιέστα υπάρχει μία μικρή απορία επειδή δεν έκανε και την καλύτερη σεζόν του με τους Μπλαουγκράνα, αλλά η ανακήρυξη του σε MVP του EURO αποτελεί από μόνη της ένα σούπερ παράσημο που αρκεί και περισσεύει για να τον τοποθετήσει αυτή την κορυφαία τριάδα. Αφήστε που και φέτος (ειδικά τον τελευταίο μήνα) είναι εξαιρετικός.

Και πάμε στον Ισπανό τερματοφύλακα και το γιατί θα έπρεπε να δοθεί σε εκείνον το πολύτιμο στρογγυλό βραβείο. Δύο μέρες μετά τον τελικό του EURO, το γαλλικό περιοδικό «France Football», αυτό που το 1956 καθιέρωσε την ψηφοφορία για την «Χρυσή Μπάλα», ανακοίνωσε πως είχε ήδη κάνει την επιλογή του για το φετινό έπαθλο και έσπευσε να την ανακοινώσει, προτείνοντας την και στη FIFA (εδώ και δύο χρόνια την δίνει η Παγκόσμια Ομοσπονδία). Το περιοδικό θεωρούσε πως εκείνος που την αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον, είναι ο Ικερ Κασίγιας, φροντίζοντας μάλιστα να αιτιολογήσει εν συντομία αυτή την προτίμηση:

«Για όλη του την ποδοσφαιρική υπόσταση, για τη συνέχεια και συνέπεια, για τις τρεις φορές που σήκωσε ως αρχηγός της Ισπανίας τις τρεις διαδοχικές μεγάλες κούπες. Για την ήρεμη, αλλά δυναμική προσωπικότητα, την ηγετική του παρουσία και φυσικά για τα όσα προσέφερε στην Εθνική και τη Ρεάλ».

Σε όλο το τουρνουά ο Αγιος Ικερ δέχθηκε μόνο ένα γκολ, αυτό από την Ιταλία στην πρεμιέρα και έκτοτε διατήρησε ανέπαφη την εστία του για 509 λεπτά μέχρι το φινάλε του τουρνουά. Οπότε σε εκείνον οφείλει πάρα πολλά η ομάδα για την επιτυχία της. Μόνο στον τελικό σταμάτησε τέσσερις φορές τους αντιπάλους του σε τετ α τετ, ενώ συνολικά δεν έχει δεχτεί γκολ σε νοκ άουτ αγώνα μεγάλης διοργάνωσης από τους «16» του Μουντιάλ του 2006 (περίπου 16,5 ώρες)!!!!

Γενικότερα ο ρέκορντμαν συμμετοχών με τους Φούριας Ρόχας μετράει 139 παιχνίδια εκ των οποίων τα 101 είναι νίκες και στα 76 δεν έχει δεχτεί γκολ. Εξίσου ανεκτίμητη ήταν η συμβολή του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Ρεάλ, καθώς όταν η ομάδα δεν τραβούσε, εκείνος ήταν παρών για να βάζει STOP στους αντιπάλους του. Φέτος η αλήθεια είναι πως ο Κασίγιας δεν είναι καλός. Τα μισά σουτ που πάνε στην εστία, είναι γκολ. Αλλά εάν το πάρουμε έτσι, ούτε ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι καλός, επειδή η Ρεάλ είναι στο -11 από την κορυφή, ούτε ο Πεπ Γκουαρδιόλα που δεν εργάζεται καν (σ.σ.: υποψήφιοι για κορυφαίοι προπονητές) θα άξιζαν με αυτή τη λογική να βρίσκονται στην τριάδα.

Μήπως όμως πήρε «Χρυσή Μπάλα» ο Μπουφόν το 2006 ή ο Σμάιχελ το 1992; Το γιατί όχι και το τι ακριβώς συμβαίνει με τους τερματοφύλακες περιγράφεται από τον Εντουάρντο Γκαλεάνο στα «Χίλια πρόσωπα που ποδοσφαίρου». Εκεί όπου ο τερματοφύλακας πατάει, χορτάρι δεν φυτρώνει:

«Ονομάζεται επίσης και γκολκίπερ και πορτιέρο, αλλά θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί μάρτυρας, αυτός που πληρώνει τα σπασμένα, ο εν πολλαίς αμαρτίαις μετανοών, ή ο καρπαζοεισπράκτορας των τσίρκων. Λέγεται ότι όπου πατεί, χορτάρι δεν φυτρώνει.
Ο τερματοφύλακας δεν σκοράρει. Είναι εκεί για να εμποδίσει τους άλλους να το κάνουν. Το γκολ είναι η γιορτή του ποδοσφαίρου. Ο σκόρερ προκαλεί χαρά και ο τερματοφύλακας, ο καρμίρης, του τη χαλάει. Έχει στην πλάτη του πάντα τον αριθμό ένα. Μήπως είναι ο πρώτος που θα πληρωθεί; Κάθε άλλο. Είναι ο πρώτος που θα πληρώσει. Ο τερματοφύλακας πάντα φταίει. Οι άλλοι παίκτες μπορούν να κάνουν κάποιο χοντρό λάθος, μια ή περισσότερες φορές, αλλά το ξεπληρώνουν με μια θεαματική προσποίηση, μια πάσα ακριβείας, ένα εύστοχο σουτ. Αυτός ποτέ. Το πλήθος δεν συγχωρεί τον τερματοφύλακα. Έκανε άστοχη έξοδο; Τα ατσάλινα χέρια του έγιναν προς στιγμή μεταξωτά; Με ένα μόνο λάθος του, ο τερματοφύλακας κάνει να χαθεί ένα παιχνίδι ή ένα πρωτάθλημα. Και τότε το κοινό ξεχνάει μονομιάς όλα του τα ανδραγαθήματα και τον καταδικάζει σε αιώνια δυσμένεια. Η κατάρα αυτή θα τον κυνηγάει μέχρι το τέλος της ζωής του!»