Λίγες ώρες μετά από μία τόσο μεγάλη γκέλα, και βλέποντας το -7 να στέλνει το πρωτάθλημα προς λιμάνι μεριά από τόσο νωρίς, η ελληνική ποδοσφαιρική λογική επιτάσσει «ξέσκισμα», κράξιμο στους πάντες και τα πάντα. Από τον προπονητή και τους παίκτες μέχρι τον πρόεδρο και τον φροντιστή! Έτσι είμαστε συνηθισμένοι, έτσι φαίνεται στους πολλούς ότι είναι το… σωστό.

Σίγουρα υπάρχουν ευθύνες, σίγουρα υπάρχουν και «δικαιολογίες» που είναι πέρα για πέρα αληθινές αλλά η πραγματικότητα είναι μία και δεν αλλάζει. Ο φετινός Παναθηναϊκός που είχε ως στόχο χρονιάς την πρόκριση στη Europa για να… ανασάνει οικονομικά, είναι μία ομάδα που τώρα «χτίζεται», είναι ένας οργανισμός που μέχρι και πριν τέσσερις μήνες βρισκόταν στα τάρταρα, είναι ένα σύνολο, το οποίο δεδομένα έχει έλλειψη νοοτροπίας και του λείπει η «φλόγα» για την κατάκτηση του τίτλου.

Πέρα από τα όποια αγωνιστικά ζητήματα που μπορεί να διακρίνει και να σχολιάσει ο καθένας, όπως η… αφλογιστία των σέντερ φορ, οι ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού» σου αφήνουν την εντύπωση του «δεν βαριέσαι», με ένα στυλ «δεν τρέχει τίποτα και να χάσουμε». Για το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι δεν μπορείς να γράψεις πολλά. Όταν ο Παναθηναϊκός, για ακόμη ένα παιχνίδι, χάνει 6-7 γκολ για… θάνατο, τότε μοιραία θα «φάει» μια αντεπίθεση, η μπάλα θα λειτουργήσει ως την «κυρία» που είχε περιγράψει ο Όσιμ και θα γίνει η ζημιά. Ίσως αν ο Κουίνσι ήταν σε καλύτερη κατάσταση ή ο Λάζαρος παρέμενε στο γήπεδο και ο Τοτσέ άνοιγε επιτέλους λογοριασμό για φέτος, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αλλά μιλάμε για… ψιλά γράμματα.

Το μεγάλο ζήτημα, όμως, είναι αυτό της νοοτροπίας. Όχι ολόκληρης της ομάδας αλλά ορισμένων που μέσα στα πολλά ελαφρυντικά και την γενικότερη οικονομική κατάσταση, τα έχουν φορτώσει στον κόκορα, δεν έχουν ούτε την ελάχιστη σπιρτάδα και «φλόγα» μέσα στο γήπεδο και στις προπονήσεις. Aκόμη και κάποιοι έμπειροι, μπαρουτοκαπνισμένοι και ηγέτες, από τους οποίους περιμένει πολλά ο Φερέιρα, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου, φροντίζουν να δημιουργούν δίχως λόγο επεισόδια όπως αυτό της παραμονής του ματς της Κομοτηνής, το οποίο χάλασε το κλίμα στα αποδυτήρια και δημιουργήθηκε από το... πουθενά και μάλιστα από κάποιον που θα έπρεπε να δίνει το καλό παράδειγμα. Δεν έχει νόημα τι και ποιος, πέρασε, είναι πράγματα που γίνονται σε μία ομάδα αλλά τέτοιες καταστάσεις πρέπει να τις κόβεις από την αρχή.

Ο λογικός Αλαφούζος

Από κει και πέρα, αξιοσημείωτη είναι η ψύχραιμη αντίδραση του Παναθηναϊκού μετά το ματς. Ιδιαίτερα η κίνηση στήριξης του Γιάννη Αλαφούζου στον Ζεσουάλδο Φερέιρα. Ο ισχυρός άνδρας της «Συμμαχίας» αν και λίγους μήνες στο ποδόσφαιρο, φαίνεται πως δεν έχει τα… κουσούρια των Ελλήνων παραγόντων.

Το περασμένο καλοκαίρι, το «τριφύλλι» πήρε την απόφαση να χτίσει μία καινούρια ομάδα, με τον τρόπο, την φιλοσοφία και την δουλειά του Πορτογάλου τεχνικού. Αυτό δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει όσες… κωλοτούμπες και αν γίνουν από τον Τύπο, ανθρώπους μέσα στην ομάδα και φιλάθλους που πέρυσι άναβαν… κερί για τον Πορτογάλο και φέτος δεν θέλουν να τον βλέπουν. Ένας προπονητής δεν γίνεται να είναι καλός την μία μέρα και άχρηστος την επόμενη.

Όπως επίσης δεν γίνεται ο Φερέιρα να μπει μέσα και να παίξει ή με χειριστήριο να βάλει σωστά το κεφάλι του Τοτσέ ή το πόδι του Κουίνσι στα δύο τετ-α-τετ!

Εύκολα ισοπεδώνεις, δύσκολα στηρίζεις

Τα πράγματα για την συνέχεια είναι απλά. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να βελτιωθεί, και μόνο να βελτιωθεί μπορεί με την επιστροφή του Μπουμσόνγκ, τον Κουίνσι και τον Σο. Δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από το να πιστεύει στην ανατροπή, όσο δύσκολη και αν φαντάζει. Αν δεν το πιστέψει θα έχει κάνει «δώρο» το πρωτάθλημα πολύ πριν τα Χριστούγεννα.

Ο κόσμος της ομάδας είναι λογικό να είναι απογοητευμένος αλλά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά σε τι κατάσταση βρισκόταν ο σύλλογος τον Μαϊο. Είναι λογικό όλοι να σκέφτονται τις «γλυκές» στιγμές του 2010 αλλά θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους και το πώς έφτασε ο Παναθηναϊκός ως εδώ, πως διαλύθηκε εκείνη η ομάδα και ποιος πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων την πετυχημένη συνταγή του νταμπλ. Το -7 από τα μέσα Σεπτέμβρη πονάει, δεν χωνεύεται αλλά το εύκολο είναι η «ισοπέδωση» των πάντων. Το δύσκολο είναι η στήριξη. Μια στήριξη που μόνο καλό μπορεί να κάνει σε αυτή την μεταβατική και δύσκολη περίοδο για τον Παναθηναϊκό…