Δεν λατρεύτηκε ιδιαίτερα έστω κι αν στην προ Ρεχάγκελ εποχή ήταν το... σημείο αναφοράς της εθνικής ομάδας! Άλλωστε εδώ που τα λέμε στην προ Ρεχάγκελ εποχή δεν είχε καν φιλάθλους η εθνική!

Ο Αλκέτας Παναγούλιας δεν υπήρξε ποτέ ο... προπονητής των οπαδών! Πιθανότατα να μην άκουσε ποτέ την εξέδρα να τραγουδάει εν χορώ το όνομα του. Ακόμη και στον Ολυμπιακό με τον οποίο κατέκτησε 3 πρωταθλήματα!

Από τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ δεν πέρασε οπότε δεν έφτιαξε ουδέποτε «στρατό θαυμαστών». Ακόμη και για τα πεπραγμένα του στην εθνική ομάδα ο πολύς κόσμος κόσμος δεν θυμάται το... ασπρόμαυρο 1980 στην Ιταλία, αλλά έχει στο μυαλό του το «έγχρωμο» 4-4-2 των ΗΠΑ!

Έχει στο μυαλό του το «τι σας ζητάω ρε, κάντε ένα σουτ» του BBC! Δεν στάθηκε κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος ο Αλκέτας Παναγούλιας μας πήγε για πρώτη φορά και σε Μουντιάλ όταν τότε η εθνική δεν ήξερε από διακρίσεις, αλλά οι πάντες στάθηκαν στο... τι (δεν) πετύχαμε! Κι όμως αυτός ήταν ο «αισιόδοξος Έλληνας» που λάτρευε την εθνική.

Ήταν Αρειανός! Δεν το έκρυβε. Αλλά για την εθνική... σκότωνε. Ποιος ξεχνάει άλλωστε τον Γιάννη Διακογιάννη την ώρα που ολοκληρώνονταν ο τελικός της Πορτογαλίας το 2004 να λέει πως «ακόμη και ο πιο αισιόδοξος Έλληνας ο Αλκέτας Παναγούλιας δεν πιστεύει αυτό που έγινε σήμερα εδώ»!

Ο Αλκέτας πίστευε τα πάντα. Και μετέδιδε τα πάντα τους παίκτες του. Οι παλιότεροι που συνεργάστηκαν μαζί του, τόνιζαν πως δεν ήταν σε κάτι πρωτοπόρος όσο αφορά τα αγωνιστικά συστήματα, αλλά είχε μεγάλη πίστη, ήταν ψυχολόγος και μπορούσε να το μεταδώσει σε όλους με τους οποίους συνεργάζονταν! Τους κέρδιζε με το αισιόδοξο πνεύμα του.

Σε μια εποχή που πια κανείς δεν αισιοδοξεί για τίποτα αυτός... έφυγε. Καλό του ταξίδι! Από εκεί ψηλά ίσως πλέον να πιστεύει ότι και την Παρασκευή τίποτα δεν είναι αδύνατο!