«Δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι»

Λευκές στολές, τριγωνικά καπέλα-μάσκες απ' όπου διαγράφουν τρομακτικά οι μικρές μαύρες τρύπες για τα μάτια. Ναζιστικοί χαιρετισμοί, τραμπουκισμοί, ξύλο χωρίς σταματημό, απαγωγές, ακόμα και δολοφονίες. Σταυροί στις φλόγες, ώστε να μην βλέπει ούτε καν ο Ιησούς όσα συμβαίνουν. Φαντάσματα που τριγυρνούν και κατεβάζουν από τα λεωφορεία τους μαύρους, που δεν επιτρέπουν καν στα μελαμψά παιδιά να πάνε στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά τους. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να βγάζει λόγους αγάπης και ο Malcolm X πιο ριζοσπαστικούς, καλώντας σε ξεσηκωμό, λίγο πριν αμφότεροι δεχτούν τη σφαίρα.

Αν νομίζεις ότι ο ρατσισμός είναι τα ντοκιμαντέρ που έχεις δει για την Κου Κλουξ Κλαν, τότε έχεις χάσει τα επεισόδια της πραγματικής μετάλλαξής του. Στην εποχής μας δεν θα βρεις τα παλιά χαρακτηριστικά της λευκής φρενοβλάβειας περί ανωτερότητας των ειδών, εκείνη την περίφημη κούρσα του ρασιαλισμού (σ.σ.: racialism). Στη σύγχρονη κοινωνία είναι μία σκέτη Κλαν και έχει αποκτήσει ένα πιο υποχθόνιο πρόσωπο. Ενας λύκος κρυμμένος σε λευκή προβιά. Αυτό που οι κοινωνιολόγοι έχουν κατονομάσει ως: «ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ».

Αυτό σημαίνει πως πλέον το φαινόμενο θα το δεις να εμφανίζεται λιγότερο ως απροκάλυπτη εχθρότητα ή ρητή διατύπωση. Αντίθετα, μετατρέπεται σε έμμεση διάκριση και σε συγκεκαλυμμένες μορφές, με αποτέλεσμα τελικά να παρουσιάζεται σε μια πιο «αποδεκτή» κοινωνικά μορφή. Η χρήση των ρατσιστικών κατηγοριών για την ταξινόμηση και αξιολόγηση των ανθρώπων δεν είναι σήμερα πάντα προφανής και από κάποιους επιχειρείται να γίνει αντιληπτή ως «κανονικότητα».

Είναι ακριβώς αυτό που προσπάθησαν -ηθελημένα ή μη- με την ανακοίνωσή τους προς τον Ρομέλου Λουκάκου να περάσουν ως μήνυμα οι οπαδοί της Curva Nord της Ιντερ. Προφανώς και προσέγγισαν λάθος το ζήτημα, δίχως όμως απαραίτητα να έχουν κακό σκοπό. Το θέμα είναι όμως πως πέρασαν ένα εντελώς κακό μήνυμα και σωστά δέχτηκαν την κατακραυγή. Η προσπάθειά τους να πείσουν τον Λουκάκου και όλον τον κόσμο ότι το να κάνεις ήχους μαϊμούς και να πετάς μπανάνες σε μαύρους είναι κάτι φυσιολογικό και γηπεδικό, ώστε να μην σου βάλουν γκολ, είναι εξωπραγματικά και ευφυέστατα απαράδεκτη.

Υπήρξε άραγε ποτέ, κανείς, που να έκανε αυτούς τους ήχους κόντρα στον Τότι, τον Ντελ Πιέρο, τον Μέσι; Προφανώς η μαϊμού και η μπανάνα έχουν έναν ξεκάθαρο συμβολικό χαρακτήρα, εκείνον της ταύτισης του μαύρου με ένα κατώτερο στάδιο της εξέλιξης του ανθρώπου. Οτι δεν έχει φτάσει και δεν θα φτάσει ποτέ το επίπεδο της λευκής και ανώτερης οντότητας. Συνειδητά ή όχι οι οπαδοί της Ιντερ θέλησαν να εξωραΐσουν τους εαυτούς τους. Οσα ίδια έκαναν εκείνοι σε αντίπαλους μαύρους ποδοσφαιριστές, όπως πέρσι στον Κουλιμπαλί της Νάπολι. Πως δεν είναι ρατσιστικό, αλλά μία απλή «αποδοκιμασία» σε έναν αντίπαλο, ώστε να αποσπάσουν την προσοχή του από το ματς.

Θυμάμαι με κάποια ενοχή τον εαυτό μου να έχει γελάσει σε ανέκδοτα για μαύρους. Το παραδέχομαι δημόσια για να ξορκίσω εκείνες τις στιγμές, αλλά περισσότερο για να πω ότι τότε δεν θα έλεγα ότι είμαι ρατσιστής. Οτι ουδέποτε αισθάνθηκα κάποιου είδους ανωτερότητα εξαιτίας των χρωμάτων. Θα μάλωνα για να υποστηρίξω την άποψή μου αυτή. Μήπως όμως απλά άθελά μου λειτούργησα κι εγώ μέσω αυτού του «ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ»;

Καθώς κλείνω αυτό το κείμενο, ξανασκέφτομαι πόσο λάθος είναι το σκεπτικό της ανακοίνωσης των οπαδών της Ιντερ κατά το “Δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι και μπορούμε να τους πειράζουμε γι' αυτό. Πως είναι απλά γηπεδικό ζήτημα και όχι κάτι που συμβαίνει στην αληθινή ζωή”. Ακόμα περισσότερο θυμάμαι όσα απαράδεκτα ακολούθησαν έπειτα στα άπειρα σχόλια και δικαιολόγησαν το εν λόγω σκεπτικό. Και κάπως έτσι, καταλαβαίνω πλέον συνειδητά, ότι σε προσωπικό επίπεδο νιώθω μάλλον άβολα και κάπως εκτεθειμένος και πως ίσως ήρθε η στιγμή να ερευνήσω βαθύτερα τις δικές μου απόψεις, που πάντοτε θεωρούσα ΜΗ ρατσιστικές. Μήπως κάπου ξεγελάστηκα κι εγώ από αυτή τη σύγχρονη συγκάλυψη. Εσείς... ;

Follow me: @jorgekaraman