Μια διαφορετική προπονητική αύρα στην Αγγλία

Ο Κρις Γουίλντερ στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, ο Ρόι Χόντσον στην Κρίσταλ Πάλας, ο Στιβ Μπρους στην Νιουκαστλ, ο Σον Ντάιτς στην Μπέρνλι, ο Ντιν Σμιθ στην Άστον Βίλα, o Έντι Χάου στη Μπόρνμουθ και φυσικά ο Φρανκ Λάμπαρντ στην Τσέλσι. Άντε και ο Μπρένταν Ρότζερς, που είναι μεν από το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά όχι Άγγλος. Αυτοί είναι οι ντόπιοι προπονητές που ξεκινούν φέτος σε πάγκους ομάδων της Premier League. Ο Μπρους και ο Χόντσον είναι γνωστοί, με μεθόδους και προσεγγίσεις που παραμένουν αποδοτικές για τους στόχους των ομάδων που τους εμπιστεύονται, εκπροσωπούν όμως μια παλιότερη γενιά Άγγλων προπονητών. Εκείνων που στιγματίστηκαν με το ότι δεν κατάφεραν να συνδεθούν με την εκτόξευση της Premier League, εκείνων που μετά τις απανωτές αποτυχίες της Εθνικής Αγγλίας και μέχρι ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ να δείξει κάτι διαφορετικό, προκάλεσαν συζητήσεις επί συζητήσεων για τους λόγους που λείπουν από ένα ποδοσφαιρικό οικοδόμημα με τη λάμψη, τον επαγγελματισμό και τα χρήματα του Νησιού οι υψηλού επιπέδου managers.

«Νομίζω πως θα μπορούσαμε να παράγουμε πολλούς καλύτερους ποδοσφαιριστές αν είχαμε καλύτερους προπονητές. Οι εγκαταστάσεις αυτές προσφέρουν μια απίστευτη ευκαιρία για τους σπουδαίους εκπαιδευτές προπονητών να παραδίδουν καλύτερα και περισσότερα μαθήματα», έλεγε ο Γκάρι Νέβιλ, βοηθός προπονητή τότε της Εθνικής Αγγλίας, για τις εγκαταστάσεις του St. George's Park, του «αρχηγείου» των Τριών Λιονταριών, στο οποίο σας είχε ξεναγήσει το gazzetta.gr το 2015. Ο Έλληνας που δουλεύει στα διπλώματα των προπονητών στο Νησί, Χρήστος Κανελλέας, μας είχε εξηγήσει το πώς λειτουργούν και τον τρόπο που μέσω του St. George's Park συνέδεσαν την εκπαίδευση των προπονητών με τις εθνικές ομάδες.

Τα χρόνια που μεσολάβησαν έχουν βγει αρκετοί νέοι προπονητές με διαφορετική κουλτούρα, κάποιοι εκ των οποίων έχουν πέσει ήδη στα βαθιά, όπως ο Στίβεν Τζέραρντ και ο Φρανκ Λάμπαρντ. Μια λιγότερη προβεβλημένη περίπτωση όμως, ο Λίαμ Ροσενιόρ, ο οποίος βρίσκεται από φέτος στο τεχνικό τιμ του Φιλίπ Κοκού στη Ντέρμπι Κάουντι, έδωσε μια συνέντευξη στους Times που αποπνέει ξεχωριστή φρεσκάδα.

Ο Ροσενιόρ, μόλις 35 ετών, μπήκε στον κόσμο της προπονητικής πριν ουσιαστικά κρεμάσει τα παπούτσια του στην αγαπημένη του Μπράιτον. Τελευταίο του ματς ήταν πριν από 19 μήνες και από τότε συνδύασε ουσιαστικά τη δουλειά στην Κ-23 των «γλάρων» με τον σχολιασμό στο Sky Sports, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Πήρε το UEFA Pro πριν από δύο χρόνια και η προσέγγισή του έχει γίνει γνωστή στην πιάτσα, αποτελώντας έναν από τους πιο αξιοσέβαστους νεαρούς προπονητές στη χώρα. Λάτρης του ολλανδικού μοντέλου, η προοπτική της παρουσίας στο πλευρό του Κοκού τον κέρδισε αμέσως. «Έπρεπε να είναι κάτι ιδιαίτερο για εμένα για να φύγω από την Μπράιτον, μια ομάδα που αγαπώ και από τη δουλειά που έκανα στο Sky, αλλά δεν μπορούσα να το αρνηθώ. Ίσως με είδαν στην τηλεόραση να μιλάω για το ποδόσφαιρο και γι' αυτό που πιστεύω, την ανάπτυξη παικτών και την εκπόνηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου. Αν κοιτάξετε τους κορυφαίους managers, τον Πεπ Γκουαρδιόλα, τον Γίργκεν Κλοπ και τον Μαουρίτσιο Ποκετίνο, είναι όλοι προπονητές που αναπτύσσουν παίκτες και φιλοσοφίες. Το αγγλικό ποδόσφαιρο πλέον ξεκινά να βλέπει έναν διαφορετικό τρόπο δουλειάς, πέρα από το απλά να πετάς χρήματα», υποστήριξε στη συνέντευξή του, δηλώνοντας τον ενθουσιασμό του για την εμπλοκή σε θέματα όπως η ανάλυση του αντιπάλου, η ανάλυση των πιθανών μεταγραφών, το πλάνο για τις ακαδημίες.

Το κομμάτι όμως που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον, είναι το ότι μιλώντας για ανάπτυξη δεν το κάνει μόνο με ποδοσφαιρικούς όρους. Πιστυεύει στην πνευματική εξέλιξη, στη δουλειά των χαρακτήρων. «Το να αναπτύσσεις τους ανθρώπους είναι πιο σημαντικό από το να αναπτύσσεις τους ποδοσφαιριστές, επειδή χρειάζεται να μπορείς να συνδεθείς με τον παίκτη, να καταλάβεις τι του δίνει κίνητρο και επιφέρει αλλαγή στη συμπεριφορά, αλλιώς δεν θα έρθουν μαζί σου στο ταξίδι. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι είμαι καλός άνθρωπος και θέλω το καλύτερο για τους άλλους ανθρώπους. Οι κορυφαίοι προπονητές πρέπει να έχουν ενσυναίσθηση. Ναι, μπορείς να είσαι σκληρός, αλλά πρέπει να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους. Πάρτε για παράδειγμα τον Άλεξ Φέργκιουσον. Ο κόσμος μιλάει για το "πιστολάκι" (φωνές στο πρόσωπο των παικτών), αλλά εξέλιξε τους παίκτες μέσα από τις γενιές. Ένα από τα πράγματα που ακούω τώρα στην τηλεόραση είναι "δεν μπορείς να φωνάζεις στους παίκτες όπως γινόταν παλιά". Λοιπόν, μην φωνάζεις. Υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης και προπόνησης τώρα. Περισσότερα χρήματα πηγαίνουν στην ψυχολογική πλευρά και την πνευματική υγεία και πρέπει να συμβουλεύεις και να ενθαρρύνεις τους ποδοσφαιριστές. Πρέπει να αγκαλιάζουμε περισσότερο ως προπονητές και να μην λέμε "Α, παλιά μπορούσες να φωνάζεις και να τους λες συνήθισέ το". Δεν νομίζω ότι αυτό δουλεύει πια».

Ο Ρεσενιόρ μίλησε και για άλλα θέματα, όπως το Brexit, τον ρατσισμό, τη συμπεριφορά των Media σε περιπτώσεις όπως ο Στέρλινγκ, δείχνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Eίχε διαφανεί μέσω των αναλύσεών του στο Sky τόσο η ικανότητα να αντιλαμβάνεται και να ερμηνεύει ζητήματα τακτικών και τεχνικών λεπτομερειών, αλλά και ο πολύπλευρος χαρακτήρας του, αυτή η προσέγγιση σε ζητήματα που άπτονται της ανθρώπινης πλευράς του ποδοσφαιριστή. Είναι αλλιώς όμως να μιλά γι' αυτά έξω από το χορό κι αλλιώς να τα εφαρμόζει στην πράξη.

Ο 35χρονος είναι παθιασμένος με τον πυρήνα της προπονητικής και της δουλειάς σε έναν ζωντανό οργανισμό όπως μια ποδοσφαιρική ομάδα, με την εξέλιξη και το πλάνο. Οι απόψεις και η προσέγγισή του δείχνουν ότι ίσως τελικά τα επόμενα χρόνια η νέα γενιά των Άγγλων ποδοσφαιριστών να προσφέρει πολλά περισσότερα από ό,τι οι προκάτοχοί της. Σαν να αλλάζει, άλλωστε και η αντιμετώπισή τους από την πλευρά των συλλόγων.