Ο Θεός και η... ανεξιθρησκία της μπάλας

Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν είχε τέτοιου μεγέθους επιστημονική προσέγγιση του κόσμου, που του ήταν αδύνατο να παραδοθεί στο μυστήριο της ύπαρξής του. Κάθε φορά που τον έπιανε στο στόμα του, ήταν για να αποδομήσει διακριτικά την κάθε πίστη, το κάθε δόγμα. «Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Θεός παίζει ζάρια με το σύμπαν». Αυτή ήταν ίσως η πιο διάσημη σχετική φράση του και το νόημά της ήταν ότι... στο σύμπαν τα πάντα συμβαίνουν πάντοτε με έναν κανονικό, προβλέψιμο τρόπο. Πως όλα είναι αποτέλεσμα φυσικών και μαθηματικών νόμων.

Κάπως έτσι θα μπορούσαν να ισχύουν τα δεδομένα και σε έναν αγώνα. Κάθε αθλήματος, σε κάθε χώρα, κάθε θρησκευτικού προσανατολισμού. Ας πούμε, όπως στο “ΟΑΚΑ” μία κανονική βραδιά, εκείνη της 11ης Ιουνίου του 2019. Δεν έχει σημασία εάν είσαι Χριστιανός Ορθόδοξος, εάν σε αγγίζει ένα άλλο υπέρτατο πνεύμα ή εάν δηλώνεις Αθεος. Το ζητούμενο εδώ έχει πράγματι να κάνει με όσα υποστήριξε ο Αϊνστάιν. Σε μία παραλλαγή του βέβαια. Ενας ποδοσφαιρικός αγώνας, με εξαίρεση πάντα το απρόβλεπτο ενός ματς, μία ατομική ενέργεια, μία στραβοκλωτσιά, θα πάει όπως είναι σχεδιασμένος να πάει.

Μία κακή στρατηγική, μία λανθασμένη προσέγγιση, μία τακτική και μία ομιλία από τον προπονητή που δεν πείθει τους παίκτες. Αυτά καθιστούν απόλυτα προβλέψιμη την ήττα. Φυσικά και έχει να κάνει με τα μαθηματικά, τη φυσική, την ψυχολογία. Ναι, μπορεί να εξηγηθεί με τους νόμους της ζωής, της μπάλας αν προτιμάς. Η νίκη και η ήττα δεν έχουν να κάνουν με το κάρμα. Ούτε της προηγούμενης ζωής, ούτε αυτής που ζουν οι ποδοσφαιριστές και οι οπαδοί, μήτε της επόμενης. Εάν ένας παίκτης είπε ψέματα ή δεν έκανε την προσευχή του, δεν θέτει τον εαυτό του προ της ήττας, τη στιγμή που ο αντίπαλος υπήρξε σωστός ποιμένας. Και εάν ήταν έτσι, γιατί η Ορθόδοξη Ελλάδα δεν κυριαρχεί ποδοσφαιρικά στον κόσμο έναντι των απίστων;

Ο Βίας ο Πριηνεύς συγκαταλεγόταν στους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Εκείνος ισχυριζόταν ότι: «Για ό,τι καλό κάνεις, απόδωσε την αιτία του στους θεούς, όχι στον εαυτό σου». Προφανώς, το ίδιο θα ήθελε να πει και για το όποιο κακό. Για τον Αγγελο Αναστασιάδη αυτή θα ήταν μία υπέροχα βολική εξήγηση. Μόνο που το ζήτημα με τον Θεό, το έχει λύσει ο Μαχάτμα Γκάντι. Για εκείνον, για μένα, για πολλούς εκ των ποδοσφαιριστών, «ο Θεός δεν έχει θρησκεία» και το γήπεδο είναι μία τρανή απόδειξη επί τούτου, μιας και όλα τα δόγματα μπορούν να πανηγυρίσουν.

Υπάρχουν πολλά ενοχλητικά στην όλη ιστορία. Πέραν του ποδοσφαιρικού, του αυτονόητου ότι κάτι δεν έχει κάνει σωστά ο προπονητής. Οτι δεν έπεισε τους παίκτες του να παίξουν και για εκείνον. Ακόμα και για τον ίδιο τον Θεό. Είναι αυτή η μιζέρια που βγαίνει σε κάθε συνέντευξη τύπου, ακόμα και μετά τις νίκες. Δεν ξέρω πώς είναι πιο σωστό να εξηγηθεί, αλλά ακόμα και για τους πιστούς, δεν είναι ταιριαστό, είναι μάλλον προσβλητικό, όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι υπηρετεί τον Θεό, να έχει πρόσωπο σκυθρωπό και έκφραση ψυχρή.

«Φοβού τον Θεόν αλλά τρέμε τους πιστούς του», είχε πει κάποτε ο Μενέλαος Λουντέμης και το ότι εκείνη η φράση θα αποτυπωνόταν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, δεν θα το περίμενε ούτε ο ίδιος ο υπέροχος συγγραφέας. Αλλωστε, για τους περισσότερους από εμάς η στρογγυλή θεά είχε ανέκαθεν έναν δικό της, ξεχωριστό τρόπο να βγάζει άκρη με τα δόγματα. Μας έμαθε ότι καθώς το τόπι κυλάει στο γρασίδι και τα πάθη ξεχύνονται ή εξημερώνονται, όλοι εμείς θα είμαστε εκεί να φωνάζουμε παντοτινά για την ανεξιθρησκία της μπάλας...

Follow me: @jorgekaraman