Το καλοκαίρι του 2017 η Μίλαν άλλαξε ιδιοκτησία, έδωσε κάτι περισσότερα από 200 εκατ. ευρώ για μεταγραφές, δημιούργησε σε όλους -φίλους και εχθρούς- την εντύπωση ότι επιστρέφει και αποκτώντας τον Λεονάρντο Μπονούτσι έγινε πειστική. Το καλοκαίρι του 2018 η Μίλαν άλλαξε ιδιοκτησία, πίστεψε ότι οι περισσότερες μεταγραφές που είχαν γίνει ένα χρόνο νωρίτερα θα απέδιδαν καλύτερα, έφτιαξε το κλίμα με την απόκτηση των Γκονσάλο Ιγουαΐν-Ματία Καλντάρα και την παραχώρηση του Μπονούτσι, ενώ με την επιστροφή του Πάολο Μαλντίνι αυτή η νέα προσπάθεια έγινε πιο πειστική. Το καλοκαίρι του 2019 η Μίλαν έχει την ίδια ιδιοκτησία, αλλάζει τον άνθρωπο που θα πρέπει να παίρνει τις αγωνιστικές αποφάσεις, αλλάζει τον προπονητή και μπαίνει στις μεταγραφές με τον πήχη τόσο χαμηλά που να μην πείθει κανέναν ότι στις 31 Αυγούστου θα υπάρχουν χαμόγελα και αισιοδοξία...

Η αποτυχία εξασφάλισης ενός εισιτηρίου για το Champions League ήταν δεδομένο ότι θα επηρέαζε σε όλους τους τομείς την ομάδα ή το κλαμπ, ίσως επειδή για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό οι Ροσονέρι έχουν μια ιδιοκτησία που εννοεί αυτά που λέει και τώρα είναι έτοιμη και να τα εφαρμόσει. Στα τελευταία χρόνια τους οι Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Αντριάνο Γκαλιάνι ταλαιπωρούσαν και ταλαιπωρούνταν, ενώ ο Γιόνγκχονγκ Λι από την Κίνα αποδείχθηκε "φάντασμα"... Οι Αμερικανοί του Elliott, από την πλευρά τους, ήταν σαφείς από το ξεκίνημα, χωρίς να χρειαστεί καν να μιλήσουν. Η δουλειά τους, άλλωστε, πάντα ήταν και είναι το να βάζουν σε ένα δρόμο οικονομικά αποδυναμωμένες ή απαξιωμένες επιχειρήσεις και στη συνέχεια να βρίσκουν επενδυτές για να τις πουλήσουν. Ακριβώς αυτό που έχουν σκοπό να κάνουν και στη Μίλαν, δηλαδή.

Σύμφωνα με όσα έλεγε πέρυσι ο πρόεδρος Πάολο Σκαρόνι, άνθρωπος του Elliott ως μέλος ακόμη του Δ.Σ. επί Κινέζων, το πλάνο πρoέβλεπε/προβλέπει το οικονομικό turnaround μέσα σε μια τριετία, ώστε να είναι πιο εύκολο να βρεθεί αγοραστής. Δημοσιεύματα ιταλικών οικονομικών Μέσων θέλουν τους Αμερικανούς να σκέφτονται την πώληση ακόμη και μέσα στο 2020, αλλά αυτό φαντάζει δύσκολο αυτή τη στιγμή, διότι μοιάζει ακόμη πιο δύσκολο το να διορθώσει τόσο πολύ τα πράγματα ο Ιβάν Γκαζίδης μέσα σε μόλις λίγους μήνες. Οσο ψαλίδι κι αν πέσει πλέον... Οι αποχωρήσεις των Λεονάρντο και Τζενάρο Γκατούζο παρουσιάστηκαν ως αποφάσεις που πάρθηκαν λόγω διαφωνιών με το πλάνο που τους παρουσίασε ο νέος CEO. Ενα πλάνο, το οποίο δημοσιοποίησε ο ίδιος εκείνες τις ημέρες, αφού πρώτα υπογράμμισε ότι «το Elliott έσωσε την Μίλαν βάζοντας άμεσα 220 εκατ. ευρώ, αν δεν το είχε κάνει θα είχε κινηθεί η διαδικασία πτώχευσης και υποβιβασμού», μιλώντας στη Gazzetta dello Sport.

Σύμφωνα με αυτό, οι τιφόζι των Ροσονέρι θα πρέπει να ξεχάσουν τις ακριβές μεταγραφές δυνατών ονομάτων και να αρχίζουν να συνηθίζουν σε αυτές πιτσιρικάδων που θα πρέπει να γίνουν αστέρια στη Μίλαν. «Οι οδηγίες του Γκαζίδη είναι δύο: Παίκτες κάτω των 23 ετών και με συμβόλαια κάτω από 3 εκατ. ευρώ», γράφει σήμερα η GdS, βάζοντας στο κλίμα τον κόσμο. Παράλληλα, σταθερά είναι και τα δημοσιεύματα για πωλήσεις παικτών που μπορούν να φέρουν λεφτά στο ταμείο, αφού κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουν να βελτιώνονται και οι ισολογισμοί. Η Μίλαν έχει ήδη πρόβλημα με την UEFA και το Financial Fair Play λόγω της περιόδου 2014-17 και δεν έχει πάρει ακόμη τα... μαντάτα για τον ισολογισμό του 2017-18, ο οποίο έκλεισε με -126 εκατ. ευρώ. Ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να φέρουν λεφτά; Ο Ντοναρούμα, για τον οποίο κάθε ευρώ θα είναι καθαρό κέρδος αφού προέρχεται από τις ακαδημίες. Ο Ρομανιόλι, για τον οποίο θα υπάρξουν αντιδράσεις από τον κόσμο. Ο Κεσί, για τον οποίο στη Μίλαν υπολογίζουν σε τουλάχιστον 30-35 εκατ. ευρώ.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι τα πράγματα δε θα είναι καθόλου απλά για τον νέο προπονητή, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ο Μάρκο Τζαμπάολο. Στα 51 του, και ενώ φαινόταν σαν να έχει χάσει τον δρόμο του για κάποια χρόνια, έκανε καλό comeback με την Σαμπντόρια και τώρα καλείται να αναλάβει τη Μίλαν στην πιο δύσκολη στιγμή της μετά το 1986. Μπορεί να το σηκώσει όλο αυτό; Θα φανεί. Προς το παρόν, πάντως, δε φαίνεται διατεθειμένος ο Πάολο Μαλντίνι να σηκώσει μόνος του το αγωνιστικό κομμάτι, αφού φέρεται να είναι έτοιμος να πει "ναι" για τη θέση του τεχνικού διευθυντή, θέλοντας όμως δίπλα του και έναν αθλητικό διευθυντή. Ιδανικά, τον Ιγκλι Τάρε. Αν τον πείσει, θα έχει κάνει καλή κίνηση, αρκεί φυσικά στο Μιλάνο να μπορούν να αντέξουν -όπως για παράδειγμα συνέβαινε στη Ρώμη και την Λάτσιο- το να μην βγουν, τουλάχιστον άμεσα, κάποιες από τις μεταγραφές. Αν δεν τον πείσει, θα είναι ακόμη ένα δείγμα της δύσκολης θέσης στην οποία βρίσκεται η Μίλαν.

Και θα ήταν μάλλον παράλογο να μη συνέβαινε όλο αυτό, έπειτα από τόσα "εγκλήματα" διοικητικά ή οικονομικά εδώ και κάτι χρόνια...