Μην το πείτε στον Μαουρίσιο Ποκετίνο, αλλά η σεζόν της Τότεναμ προοριζόταν για αποτυχία από την αρχή. «Η Τότεναμ έγραψε ιστορία στη μεταγραφική περίοδο για όλους τους λάθος λόγους», ήταν ένας από τους τίτλους τον περασμένο Αύγουστο, το πρωί που οι Spurs έγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Premier League που δεν αγόρασε κανέναν στην καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο. Μετά την πιο όμορφη στιγμή στη νεότερη εποχή του κλαμπ, το βράδυ της Τετάρτης, μπορούμε να πούμε ότι το καλοκαίρι μοιάζει να είναι πολύς καιρός πίσω. Ή τουλάχιστον έτσι θα έμοιαζε, αν δεν μας υπενθύμιζαν όλοι δύο φορές κάθε εβδομάδα, ότι η Τότεναμ δεν αγόρασε κανέναν. Σκεφτείτε ότι την ημέρα της ανατροπής κόντρα στον Αγιαξ, μια εφημερίδα έγραφε: «Η πρόοδος στο Champions League καλύπτει μια σειρά από προβλήματα στην Τότεναμ καθώς ο Ποκετίνο αντιμετωπίζει ένα κρίσιμο καλοκαίρι».

Αυτοί είναι μόνο τίτλοι και όντως υπήρχε νόημα σε όσα γράφονταν στα κομμάτια που ακολουθούσαν. Την ίδια ώρα, όμως, όλα αυτά φανερώνουν πολλά για το πόσο τρελό και τι εμμονή με τις μεταγραφές έχει πλέον το αγγλικό ποδόσφαιρο. Τόσο, ώστε κάποια στιγμή να αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν η ουρά έχει αρχίσει να δαγκώνει το σκυλί, όταν η επιτυχία εντός του γηπέδου μπορεί σοβαρά να εκλαμβάνεται σαν "κάλυψη των προβλημάτων" που μπορεί να υπάρξουν στην μεταγραφική περίοδο που ακολουθεί.

Λέγεται συχνά ότι τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια διαβάζονται μέσα από το πρίσμα του αποτελέσματος, αλλά η φετινή σεζόν μας έδωσε και μια άλλη οπτική: Τα αποτελέσματα αναλύονται μέσα από το πρίσμα των μεταγραφών. Η Τότεναμ κουβαλούσε φέτος από την αρχή της ετικέτα της ομάδας που δεν απέκτησε κανέναν και αυτό ήταν το πρώτο που λεγόταν ή γραφόταν σε οποιαδήποτε ανάλυση έπειτα από οποιοδήποτε αρνητικό αποτέλεσμα. Κανείς, όσο ο Ποκετίνο οδηγούσε την... σιδερένια ομάδα του σε ακόμη μία σεζόν ιστορικής υπέρβασης, δεν σκέφτηκε ότι ίσως δεν είναι οι Spurs αυτοί που έκαναν λάθος. Ισως είμαστε εμείς. Ισως η Τότεναμ δεν είναι εκεί παρά το γεγονός ότι αρνείται να ξοδέψει λεφτά - ίσως είναι εκεί λόγω αυτού.

Είναι εύκολο να δεις γιατί, στη σημερινή Premier League, μια τέτοια ερώτηση θα έμενε αναπάντητη. Είναι, στο κάτω-κάτω, ανάθεμα σε έναν κόσμο όπου η μεγαλύτερη ιστορία κάθε καλοκαιριού είναι μια μεταγραφική υπόθεση. Ενας κόσμος, όπου πάντα μας ρωτάνε "ποιος κέρδισε την μεταγραφική περίοδο;", ένας κόσμος όπου οι οπαδοί με απογοήτευση ζητάνε από τη διοίκηση "να ξοδέψει, να ξοδέψει, να ξοδέψει».

Φυσικά, θα πρέπει να καταγραφεί ότι είναι επίσης ένας κόσμος όπου μιλάει το χρήμα και στον οποίο τα πλουσιότερα κλαμπ κατακτούν τα τρόπαια. Κάποιος λόγος θα υπάρχει για το γεγονός ότι σε 26 χρόνια ιστορίας της Premier League, τα μοναδικά κλαμπ που κατάφεραν να μπουν στην ελίτ και να παραμείνουν εκεί, είναι αυτά που έχουν για ιδιοκτήτες έναν Ρώσο ολιγάρχη και έναν Αραβα. Αλλά μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ξεχάσαμε την πιθανότητα το να μην ξοδεύεις λεφτά, το να μην πας με όλα για τον πλησιέστερο διαθέσιμο σταρ την τελευταία μέρα των μεταγραφών, ίσως να έχει και κέρδη. Για να έχουμε μια ξεκάθαρη ένδειξη για αυτό, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ρίξουμε μια ματιά σε αυτό που έγινε στο Αμστερνταμ το βράδυ της Τετάρτης.

Εκεί όπου οι καλύτεροι παίκτες ήταν ο Λούκας Μόουρα, του οποίου οι πρώτοι 18 μήνες στο βόρειο Λονδίνο ήταν εξαιρετικά ασταθείς, και ο Μούσα Σισοκό, ο οποίος πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο στην Τότεναμ σαν μία από τις χειρότερες μεταγραφές στην ιστορία του κλαμπ. Αμφότεροι κόστισαν λεφτά στο κλαμπ. Αλλά "κόστισαν" επίσης υπομονή, πίστη και δεύτερες ευκαιρίες. Είναι οι δύο παίκτες που θα ήταν στον πάγκο ή θα είχαν πουληθεί, αν είχαν γίνει μεταγραφές το περασμένο καλοκαίρι. Και ίσως τα όσα εκπληκτικά έκαναν στο Αμστερνταμ, να δείχνουν και ότι εκτίμησαν κάποια πράγματα και φέρθηκαν αναλόγως.

Για να δεις το ίδιο σημείο από διαφορετικές γωνίες, ρίξτε μια ματιά στην Αρσεναλ και στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ειδικά στους παίκτες που αποκτήθηκαν για να αποδείξουν τελικά το mismanagement των δύο κλαμπ. Αλέξις Σάντσες και Μεσούτ Οζίλ, κάποτε παίκτες που αποδείκνυαν τις υψηλές φιλοδοξίες των εργοδοτών τους, τώρα υπάρχουν εκεί ως προβλήματα που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο: Ζοφερή στασιμότητα.

Ξανά: Δεν είναι σύμπτωση. Είναι απλά ο μεγάλος κίνδυνος που υπάρχει στο να ξοδεύεις για να ξοδεύεις. Οι Οζίλ και Σάντσες παίζουν σε ομάδες με περισσότερους σταρ που χρειάστηκαν περισσότερα λεφτά για να "συναρμολογηθούν" από τους Spurs, αλλά είναι η Τότεναμ αυτή που στέκεται όχι μόνο σαν μνημείο ομάδας που πιστεύει σε παλιομοδίτικες έννοιες όπως η επιμέλεια και η επιμονή, αλλά και ως φιναλίστ της διοργάνωσης στην οποία οι Αρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέτυχαν να προκριθούν καν (μέσω πρωταθλήματος).

Αν είναι τα πιο δυνατά παραδείγματα, δεν είναι και τα μοναδικά. Θυμάστε τον Ραδαμέλ Φαλκάο; Τον Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ; Τον Βίλφριντ Μπονί; Ολοι τους, προκάλεσαν μεγαλύτερο ενθουσιασμό υπογράφοντας τα συμβόλαια τους, παρά αγγίζοντας την μπάλα. Η Τσέλσι αυτή την στιγμή δίνει 250.000 λίρες την εβδομάδα στον Γκονσάλο Ιγουαΐν και δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από όταν ξόδεψε 35 εκατ. λίρες για τον Ντάνι Ντρίνκγουοτερ. Ξοδέψτε, ξοδέψτε, ξοδέψτε - αυτή είναι η τελική απάντηση σας;

Δεν είναι κάτι νέο, το να τονίσουμε ότι ο θρίαμβος της Τότεναμ του Ποκετίνο είναι κατά βάθος ένας θρίαμβος του coaching, του team building, της σταθερής και συνεχόμενης βελτίωσης. Είναι όμως κάτι που θα πρέπει να το σημειώσουμε ενόψει ακόμη ενός καλοκαιριού, στο οποίο το βασικό θέμα των ΜΜΕ θα είναι οι σούπερ-μάνατζερ, οι απαιτήσεις τους και όλα αυτά.

Η απόκτηση ενός σούπερσταρ, αν γίνει σωστά, μπορεί να μεταμορφώσει μια ομάδα, ένα κλαμπ. Αλλά υπάρχει ένας λόγος που ομάδες που "γεννήθηκαν" μέσα σε παρακμή -οι Galacticos της Ρεάλ Μαδρίτης, η σημερινή Παρί Σεν Ζερμέν ή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- είναι συνήθως πιο soft. Το ομαδικό πνεύμα και οι δυνατές δαπάνες δεν είναι ακριβώς αντίθετοι πόλοι στο ποδόσφαιρο, αλλά σίγουρα είναι διαμετρικές δυνάμεις. Τίποτα δεν σκοτώνει το πιο ανιδιοτελές ένστικτο ενός ατόμου, όπως ένας μεγάλος σωρός από μετρητά. Ή όπως το έθεσε ο Ζαν Ρενό στο Ronin: «Ολοι είναι ο αδερφός σου μέχρι να έρθει το ενοίκιο».

Οσα ηρωικά έκανε η Τότεναμ την Τετάρτη, ήταν μια υπέροχη υπενθύμιση ότι η πραγματική δόξα στο ποδόσφαιρο, έρχεται στον αγωνιστικό χώρο. Και ότι οι σπουδαιότερες επιτυχίες, αυτές που σου δίνουν δόξα, είναι αυτές που έρχονται μέσω ομαδικότητας. Ιδανικά, ήταν ένας πρώην αρχηγός των Spurs που τόνισε ότι το ομαδικό πνεύμα είναι μια ψευδαίσθηση, μετά τη νίκη. Ισως είναι αλήθεια. Αλλά για τον δακρυσμένο Ποκετίνο και τους στρατιώτες του στο Αμστερνταμ, η ψευδαίσθηση ήταν πολύ ζωντανή. Και πραγματικά ανεκτίμητη...

ΠΗΓΗ: FourFourTwo