Κάποια χρόνια πίσω η Google αποφάσισε να λειτουργήσει δίχως τους... διαχειριστές της. Η λογική του συμβουλίου της ήταν η σημασία της ισχυροποίησης της δύναμης του ατόμου που κάνει χρήση στην σχετική έρευνά του στο διαδίκτυο. Προφανώς και υπήρχαν οι σχετικοί κίνδυνοι γι αυτό. Ήθελαν με αυτό τον τρόπο να δώσουν ανεξαρτησία αποφάσεων και δημιουργικότητα. Το πλάνο αυτό δεν λειτούργησε.

Οι ψυχολόγοι Galinsky, Schweitzer έγραψαν σε βιβλίο τους για την κίνηση των Πέιτζ και Μπριν για ένα επαναστατικό πείραμα: να παύσουν τους διαχειριστές και τους επικεφαλής και να φτιάξουν μία εντελώς επίπεδη οργάνωση. Το πείραμα ήταν δυνατό και άνοιξε ορίζοντες μόνο και μόνο επειδή απέτυχε. Η έλλειψη ιεραρχίας προκάλεσε χάος και σύγχυση. Η Google διαπίστωσε μετά πως τους ήθελε για να δίνουν κατευθύνσεις και να βγαίνει σωστή η συνεργασία. Οι Τimes έγραψαν για τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν το βράδυ της Κυριακής στο Γουέμπλεϊ.

Φανταζόμαστε πως οι οπαδοί της Τσέλσι μπορούν να βρουν κάτι κοινό με αυτό σε σχέση με την συζήτηση με το ποδόσφαιρο και τα τελευταία γεγονότα με τον Κέπα. Όλη αυτή η κουβέντα που γίνεται για τις ελευθερίες που πρέπει να έχει στο ποδόσφαιρο ένας παίκτης και το πως να ορίζει την καριέρα του με τις αποφάσεις του. Υπάρχει όμως κι ένα ρίσκο. Όταν ένας παίκτης αποκτά περισσότερες δυνάμεις και αρμοδιότητες σε μία ομάδα τότε όλοι μπορεί να κινδυνεύσουν και όχι μόνο οι παίκτες.

Το συμβάν με τον Κέπα είναι υπό αυτήν την έννοια η τελευταία εκδήλωση διαμαρτυρίας πάνω στο σκέλος των αποφάσεων στη ροή του αγώνα. Μία αντίδραση σε επιλογή προπονητή. Όταν ο γκολκίπερ αρνήθηκε να βγει αλλαγή στον τελικό του Carabao Cup δεν ήταν μόνο δείγμα ανωριμότητας. Ήταν και δείγμα έλλειψης σωστής διαχείρισης του προπονητή. Του Μαουρίτσιο Σάρι. Πως ένας τεχνικός ακόμα και με τακτικές που αμφισβητούνται για το ποδόσφαιρο μπορεί να επιβληθεί όταν δεν έχει δύναμη πάνω στους παίκτες, ενώ ο ιδιοκτήτης λείπει λόγω προβλημάτων του με τη Visa του;

Αυτό που έγινε στην Τσέλσι δεν είναι ισχυροποίηση. Είναι... ανταρσία με επεισοδιακό τρόπο. Φάνηκε αυτό στην έκρηξη και την ένταση με τους Κόστα και Κόντε την περασμένη σεζόν. Το έχουμε δει και σε άλλους συλλόγους κάθε φορά που ένας προπονητής είναι ευάλωτος ή σε δύσκολη θέση και οι παίκτες θεωρούν ότι έτσι μπορεί να τον σπρώξουν στην αποχώρησή του. Είναι ουσιαστικά ένα παιχνίδι επιβολής της εξουσίας.

Οι ξεκάθαρες ιεραρχίες μπορεί να μην είναι της μόδας αυτό το διάστημα και αυτές τις ημέρες, ωστόσο βοηθούν την απλή λογική. Διαχωρίζουν τις αρμοδιότητες, τις ευθύνες και το ποιος λαμβάνει τις αποφάσεις και δίνει οδηγίες και ποιος τις εκτελεί. Ένα δεύτερο βασικό σκέλος είναι ο συντονισμός. Όπου υπάρχουν πολλοί υπεύθυνοι και πολλά αφεντικά ο καθένας θα κάνει τα δικά του. Είτε είναι στρατιώτες, είτε μηχανικοί, είτε παίκτες.

Η εκδοχή ότι ο Κέπα δεν κατάλαβε καλά τις οδηγίες από τον πάγκο δεν είναι πειστική. Ήταν περισσότερο η απροθυμία του να βγει και να το δείξει. Να δείξει ότι διαφωνεί στο θέμα της τακτικής της αλλαγής του. Ο Σάρι θεωρούσε πως ο Καμπαγιέρο θα ήταν καλύτερος στη διαδικασία των πέναλτι, αλλά ο Κέπα ήθελε να γίνει ο ήρωας.

And the Oscar for the best live original drama goes to...

Kepa Arrizabalaga and Maurizio Sarri pic.twitter.com/K3ZwX7vd0v #Oscars#Oscars pic.twitter.com/Y813rLyRIx

— Man united fanpage (@Manutd86793401) February 25, 2019

Υπάρχουν κι άλλες έρευνες για τέτοια περιστατικά που φτάνουν μέχρι και στον τρόπο που λειτουργούν τα νοικοκυριά και οι οικογένειες στα σπίτια τους. Σχετική έρευνα έγινε και για την δομή των οίκων μόδας ή των σχεδιαστηρίων ρούχων, που έχουν παραπάνω από έναν υπεύθυνους, τους λεγόμενους δημιουργικούς - συνεργάτες διευθυντές. Το σχέδιο αυτό επαναλαμβάνεται. Από CEO σε εταιρείες μέχρι προσπάθειες ομάδων να ανέβουν σε ένα βουνό με αρχηγούς αποστολής. Έχουν πεθάνει ορειβάτες στο παρελθόν όχι λόγω ικανότητας, αλλά λόγω έλλειψης σωστού πλάνου και συνεργασίας. Υπάρχουν και όρια βέβαια στις ιεραρχίες. Υπάρχουν και προπονητές που θεωρούν ότι εάν οι παίκτες τους λειτουργούν πιο περιορισμένα κι έχουν λιγότερες ελευθερίες και ανεξαρτησία στον τρόπο έκφρασης αυτό επηρεάζει αρνητικά την απόδοσή τους. Είναι κάτι θετικό αυτό.

Εάν οι παίκτες είναι μόνο για υπακούν τυφλά τις εντολές που τους δίνονται τότε δεν θα αποκτήσουν ποτέ ηγετικά χαρακτηριστικά και αυτά τα στοιχεία που χρειάζονται για να βοηθήσουν περισσότερο ένα σύνολο και μία ομάδα. Όταν το μόνο που θα κάνουν θα είναι να ακολουθούν πιστά ένα πλάνο δεν θα μπορέσουν να εξελιχθούν ποτέ και να χειριστούν σωστά τον αντίπαλό τους.

Αρκετοί προπονητές το επικροτούν αυτό: την δημιουργικότητα και την ανεξαρτησία των παικτών τους στο γήπεδο. Όπως λέει ο Γκουαρδιόλα «όταν ένας διαιτητής σφυρίξει την έναρξη του αγώνα και δίνω οδηγίες με τα χέρια μου κάνω αυτό που θεωρώ εγώ σωστό. Όμως εξαρτάται από τους παίκτες. Όταν ο Στέρλινγκ παίρνει τη μπάλα νομίζετε πως οι πληροφορίες μου είναι στο κεφάλι του; Όχι επειδή έχει ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να αποφασίσει το τι θα κάνει. Είμαι εκεί για να βοηθήσω αλλά το ποδόσφαιρο ανήκει στους παίκτες».

ο θέμα για τους προπονητές, όπως οι Γκουαρδιόλα, Κλοπ, Σάουθγκεϊτ είναι να κάνουν τους παίκτες πιο δυνατούς μέσα από περιορισμούς, όπως ακριβώς έκανε και ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Αυτό θα γίνει μόνο μετά την απόκτηση σεβασμού και αφού έχουν εδραιώσει την υπεροχή τους στα αποδυτήρια. Στον Φέργκιουσον πήρε πέντε χρόνια, ώστε να βγάλει από τα αποδυτήρια ανεπιθύμητες εκρήξεις.

Στην επιχείρηση και το ποδόσφαιρο στόχος είναι η διατήρηση της λογικής της ιεραρχίας, ενώ ταυτόχρονα οι επαγγελματίες πρέπει να μαθαίνουν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους για να επιταχύνουν. Έχει νόημα να έχουμε τους ηγέτες στο γήπεδο, κάνοντας διορθωτικά σχέδια, αλλά είναι καταστροφικό όταν αψηφούν τον προπονητή.

Ένας ηγέτης πρέπει να γνωρίζει πότε να κινηθεί, πότε να βγει μπροστά. Οι παίκτες πρέπει να είναι πιο αφοσιωμένοι. Όταν ένας προπονητής τους το περάσει, κερδίζοντας εμπιστοσύνη, παράλληλα αποκτά εμπιστοσύνη, προσφέρει συμβουλές, παίρνει συμβουλές, παραχωρεί δύναμη, διατηρώντας ταυτόχρονα την εξουσία και οι αριθμοί λένε πως είναι πολύ πιο πιθανό να πάρει το πιο σημαντικό από όλα σε ένα ματς: τη νίκη.