Στο τελευταίο σφύριγμα, οι περισσότεροι από τους παίκτες της Τσέλσι σταμάτησαν τουλάχιστον 30 μέτρα μακριά από τις εξέδρες και απλά χειροκρότησαν. Μόνο ο Αντόνιο Ρούντιγκερ περπατούσε συνεχώς, στάθηκε μπροστά τους και τους είπε: «Ηρθα να ζητήσω συγγνώμη, αν έχετε να πείτε κάτω πείτε το...». Ο έμπειρος αμυντικός έβγαλε τη φανέλα του και την έδωσε σε έναν νεαρό φίλαθλο. Η πλειοψηφία των οπαδών - εκείνοι που είχαν μείνει μέχρι το πικρό τέλος αυτής της ταπείνωσης, η μεγαλύτερη ήττα από το 1991 - τον χειροκρότησε. Μερικοί μάλιστα φώναζαν το όνομά του. Η απογοήτευση των Μπλε ήταν μεγάλη και στον αγωνιστικό χώρο του Etihad ήταν... πεταμένες μερικές κάρτες διαρκείας...

Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Τσέλσι; Ναι, είναι στην 6η θέση της Premier League, ένα βαθμό από την τετράδα, συμμετέχει ακόμα στο FA Cup και στο Europa League και με έναν τελικό του Carabao Cup να την περιμένει. Η κατάσταση λοιπόν δεν είναι τραγική, ωστόσο ο χθεσινός διασυρμός ήταν μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της εποχής Αμπράμοβιτς. Σύμφωνοι, η Σίτι έχει τη δυνατότητα να ταπεινώσει κάθε αντίπαλο, αλλά η απόδοση της Τσέλσι ήταν η χειρότερη των τελευταίων ετών! Κι όλα αυτά έπειτα τον διασυρμό με 4-0 από τη Μπόρνμουθ. Είναι το είδος της... διαδρομής που οι προπονητές της Τσέλσι δεν επιβιώνουν για πολύ. «Δεν ξέρω τι να περιμένω» είπε ο Ιταλός.

Ωστόσο, ο Σάρι πρέπει να γνωρίζει για ποιο είδος ομάδας εργάζεται. Πρέπει να γνωρίζει ότι οι προπονητές σπάνια παραμένουν πολύ καιρό κάτω από τον Αμπράμοβιτς ή για να το θέσουμε διαφορετικά, ολόκληρος ο σύλλογος είναι προσανατολισμένος να λειτουργεί με βραχυπρόθεσμα πλάνα. Αν πραγματικά ο Ιταλός πίστευε ότι θα του δοθεί χρόνος να εφαρμόσει ένα πιο δημιουργικό, πιο ενεργητικό, βασισμένο στην κατοχή στυλ παιχνιδιού - μια απόκλιση από το πιο ρεαλιστικό στυλ των Κόντε, Μουρίνιο, τότε τη δεδομένη στιγμή έχουν καταρρεύσει όλα στο μυαλό του.

Η ομάδα του ήταν τραγική χθες. Αυτό δεν ήταν το πολύ διαφημισμένο «Sarri-ball», γρήγορος ρυθμός και κατοχή. Ηταν μια αδύναμη ομάδα και θα ήταν δελεαστικό να συγκεντρωθεί η πλειοψηφία της ευθύνης στον προπονητή (λάθος θέσεις, κακές επιλογές). Ομως τι γίνεται όταν αρκετοί παίκτες έχουν χάσει την όρεξη για μπάλα; Σίγουρα ο Ιταλός αξίζει περισσότερο χρόνο απ' όσο είναι διατεθειμένος να του δώσει ο Αμπράμοβιτς.

Ο Πεπ Γκουαρδιόλα ρωτήθηκε για τον Σάρι και τόνισε: «Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι το πρώτο έτος για έναν προπονητή όταν προσπαθεί να αλλάξει κάτι. Η πρώτη μου σεζόν εδώ ήταν δύσκολη. Χρειάζεται χρόνος και εξαρτάται από τους ιδιοκτήτες, τους υπεύθυνους. Ο κύριος λόγος για τον οποίο ήρθα στο Μάντσεστερ ήταν ότι ο Μπέγκιρσταϊν με ξέρει. Ξέρει ότι δεν είμαι καλός όταν κερδίζω και είμαι κακός όταν χάνω».

Όσο περισσότερο ο Γκουαρδιόλα βλέπει την Τσέλσι τόσο πιο ανακουφισμένος πρέπει να είναι για το γεγονός ότι απέρριψε τις διαδοχικές προτάσεις του Ρώσου μεγιστάνα. Θα του είχε επιτραπεί ο χρόνος και η ελευθερία να χτίσει την Τσέλσι όπως τη Σίτι; Οχι. Θα μπορούσε να βρει μια μακροπρόθεσμη στρατηγική, η οποία θα αντικατοπτρίζεται στο παιχνίδι; Οχι; Πως θα μπορούσε να επιβληθεί στους παίκτες όταν αυτοί βλέπουν πως κανείς τεχνικός δε στεριώνει;

Ο Σαρί είναι απογοητευμένος που, αφού εκτός από τον Ζορζίνιο, η Τσέλσι δεν μπόρεσε να πάρει παίκτες που ταιριάζουν στη φιλοσοφία του. Αλλωστε, οι Μπλε επέμειναν στις μεταγραφές των Μπακαγιόκο, Ντρινκγουότερ, Τζάπακοστα, Μπάρκλεϊ, Ζιρού, παίκτες που δεν ανταποκρίνονταν στις ανάγκες του Κόντε, πόσο μάλλον του Σάρι. Ο Ιταλός αξίζει, και χρειάζεται, περισσότερο χρόνο, αλλά στην πραγματικότητα το σκηνικό μοιάζει με καταδικασμένο γάμο. Αυτό δεν είναι ένα κλαμπ, όπου ένας τεχνικός είναι πιθανό να έχει το είδος της υπομονής, της επιείκειας και της αδιαμφισβήτητης υπακοής.