p@p@ri@ made in Greece

Πριν από μερικά χρόνια έκοβα βόλτες μαζί με έναν φίλο μου σκηνοθέτη (καλό σκηνοθέτη που κόβει το μάτι τους τις λεπτομέρειες) στους διαδρόμους ενός μεγάλου καναλιού. Δεν εργαζόμασταν εκεί, αλλά βρεθήκαμε για ένα (τύπου) συνέδριο. Χαζολογάγαμε δλδ… Διασταυρωθήκαμε με αρκετούς σταρ…κάθε είδους… απ’ αυτούς που βγαίνουν στο γιαλί… από αυτούς που εξουσιάζουν στα γραφεία… απ’ αυτούς που είναι «κολλητοί» με τα αφεντικά…
Κάποια στιγμή μου λέει ο φίλος μου ο σκηνοθέτης:
-Ρε συ έχεις προσέξει πώς περπατάνε όλοι αυτοί;
-Όχι… πώς περπατάνε;
-Προτείνοντας τα παπάρια τους.
-Ελα ρε….
-Καλά πρόσεξε το…
Και το πρόσεξα…
Είχε απόλυτο δίκιο. Οποιος είχε εξουσία…πρώτα πήγαιναν τα τέτοια του και μετα ο ίδιος.
Προσέξτε και κάτι άλλο:
Δείτε αυτούς που διαμορφώνουν άποψη (είδατε πόσο κομψά το’πα;) στην τηλεόραση:
Προτάσουν το πηγούνι.
Λέγεται και «σύνδρομο το Μουσολίνι». Και αν δεν με πιστεύετε γκουγκλάρετε τον Ιταλό δικτάτορα να δείτε που κάθε φορά που μιλούσε προς τα πλήθη το πηγούνι του, έμοιαζε το πηγούνιο του Γκμοχ (συγγνώμη αγαπημένε Γιάτσεκ) να μοιάζει με πηγουνάκι.
Ολοι αυτοί ανησυχούν για ΕΝΑ πράγμα. ΕΝΑ μόνο:
Να μην χάσουν την εξουσία.
ΟΛΑ τα άλλα τους είναι παντελώς αδιάφορα.
Γραπώνονται πάνω της όπως η πεινασμένη λεαινα στα κωλομέρια του αφρικανικού βούβαλου, που όσο και να κλωτσάει η λέαινα τα νύχια δεν τα βγάζει.
Ακόμα κι αν είναι στα χειρότερα τους, εκείνοι χαϊδευουν σε κάθε ευκαιρία την εξουσία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ακης Τσοχατζόπουλος στο δικαστήριο. Απαντούσε (αγόρευε) όρθιος με το χέρι στην τσέπη του παντελονιού του. Και βέβαια του την είπε ο εισαγγελέας…
Για πείτε μου εσείς τώρα… αν ήσασταν στο δικαστήριο με ορατότατο κίνδυνο να σας χώσουν μέσα… θα είχατε το χέρι στην τσέπη;
Η εξουσία –που είναι ανίατη αρρώστια- οδηγεί από μόνη το χέρι στην τσέπη του παντελονιού. Του κουστουμιού… που είναι και άνετα… και άμα λάχει καθώς μιλάς με τον άλλον χαϊδεύεις και τα παπάρια σου…
Ξέρετε τι έχουν πάθει όλοι αυτοί που μας ταλαιπωρούν;
Γνώρισαν αμέσως την επιτυχία.
Γνωρισαν την επιτυχία χωρίς να γνωρίσουν την (διδακτική) αποτυχία.
Στη ζωή είναι νόμος:
Κάτι το μαθαίνεις καλά, μόνο άμα στην αρχή φας τα μούτρα σου….εκτός κι αν είσαι ιδιοφυία…και δυστυχώς είμαι πεπεισμένος ότι δεν μας έχουν περικυκλώσει ιδιοφυίες. Εκτός κι αν είμαι εντελώς βλάκας (που παίζει κι αυτό) και να μην μπορώ να …απολαύσω την μεγαλοσύνη της σκέψης τους.
Εχετε δει ποτέ άνθρωπο που του πήραν την εκπομπή του;
Αν όχι, χάνετε…
Μοιάζει με πατημένο σύκο.
Μιλάει μόνο για τότε…μιλάει για την αδικία… μιλάει μόνο για την αναικανότητα των άλλων και διακρίνεις αμέσως ότι είναι έτοιμος να πουλήσει τη ψυχή του στο διάολο για να ξαναβρεθεί μπροστά σε κάμερα…. ΔΙΚΗ ΤΟΥ κάμερα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει αντιστοίχως και με τους πολιτικούς.
Να σου πάρουν το υπουργείο;
Καλύτερα να σου πάρει τη γυναίκα ο ο χειρότερος εχθρός σου… που είναι εχθρός σου επειδή σου΄χε πάρει και την προηγούμενη γυναίκα.
Χωρίς υπουργείο!!! Πω ρε πούστη μου, δεν είναι αστείο αυτό.
Αντί να λες «να γίνει αυτό» (όποια αηδία σου περάσει από το κεφάλι) και να γίνεται… βρίσκεσαι στο σπίτι του και η γυναίκα σου σε ρωτάει «τι λες να φάμε για μεσημέρι;»…
Κάποτε ήμουν σε ένα πάνελ. Δίπλα μου ένας κύριος που ούτε το ονομά του μου έλεγε τίποτα… αλλά ούτε και η φάτσα του… μου συστηθηκε: Λέγομαι Τάδε… (ούτε τώρα δεν θυμάμαι το ονομά του)… Χάρηκα ιδιαιτέρως…και συνέχισα να μιλάω με την Κατερίνα Γιατζόγλου που ήταν δίπλα μου (από την άλλη μεριά) και μου΄λεγε με μοναδικό τρόπο μια ιστορία με τον Στηβ Γιατζόγλου.
Κλαπ-κλαπ-κλαπ ένα δάκτυλο μου κάνει νόημα στην ωμοπλάτη μου…
-Με συγχωρείς Κατερίνα μου…λέω σφόδρα δυσαρεστημένος γιατί ή ιστορία ήταν στο καλύτερο σημείο της… και γυρνώ στον κύριο δίπλα μου.
-Όταν ήμουν υφυπουργός (νομίζω ότι είπε) Εμπορίου… στην προ-προηγούμενη Κυβέρνηση υπηρέτησα την πατρίδα μου πάντα με τιμιότητα, αλλά πάνω από όλα α-πο-τε-λε-σμα-τι-κα.
-Στα πα-πά-ρια μου… πήγα να του πώ, αλλά εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η εκπομπή. Όταν έφτασε η στιγμή να τον συστήσει ο εκπομπάρχης στο κοινό… είπε: ο πρώην Υπουργός κ. Τάδε… Τσααααακ το πηγούνι πετάχτηκε μπροστά…πάλι καλά που ήταν ανφάς και δεν μου΄βγαλε κανένα μάτι… «ελπίζω αυτή τη φορά να καταφέρετε να βγείτε βουλευτής…» συνέχισε ο εκπομπάρχης… το σαγόνι του διπλανού έκλεισε προς τα πίσω σαν συρτάρι… το σώμα μαζεύτηκε … και ένα ιιιιιινγκ ήρθε μάλλον από το εντερό του. Ο πανικός έκανε πάρτι μέσα του.
Η εκπομπή θα κράτησε κανένα 2ωρο. Ο πρώην υφυπουργός Εμπορίου μίλησε 3-4 φορές… προφανώς σεόλες είπε πόσο σπουδαίο ήταν το έργο του (μιλάμε δεν τον είχα ξαναδεί ούτε ξαναματακούσει ποτέ)… σε μένα μίλησε στα breaks πάντα με το ίδιο θέμα: Πόσο σπουδαίος είναι. Πλάκα είχε… το πιο επικίνδυνο είναι ότι το πίστευε ακράδαντα.
Ολοι αυτοί που μας περικυκλώνουν είναι τρομερά επικίνδυνοι… απίστευτα επικίνδυνοι… γιατί πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι σωτήρες μας…πως είναι ότι καλύτερο έστειλε ever o Θεός στη γή.
Εσείς μπορεί να γελάτε τώρα… αλλά εκείνοι δεν γελούν καθόλου.
Ο κύριος δίπλα μου στο πάνελ ήταν μια τραγική φιγούρα. Του΄χαν δώσει εξουσία και ξαφνικά του την πήρανε. Σκεφθείτε τι λέει 24ωρες το 24ωρο στη γυναίκα του, στα παιδιά του, στους φίλους του, στους ανθρώπους που συναντά (όπως π.χ. εμένα)… και φαντασθείτε να του δοθεί ξανά η ευκαιρία να πάρει την εξουσία… δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε ότι θα έχει ενδοιασμούς… είτε ηθικούς, είτε πολιτικούς…
Είχα φίλους που χάθηκαν επειδή γαντζώθηκαν στα βαρειά ναρκωτικά.
Εχω φίλους που είναι μια χαρά στην υγεία τους, αλλά γαντζώθηκαν στην εξουσία.
Προσπάθησα να μιλήσω και στους μεν και στους δε. Ηταν μάταιο.
Ειλικρινα δεν ξέρω για ποιους πενθώ περισσότερο.