Μνημόνιο και επιβίωση!

Βράδυ Πέμπτης και προσπαθώ να αναπτύξω στο μυαλό μου ένα δυο θέματα που αφορούν τον ΠΑΟΚ για να γράψω στη συνέχεια στο blog. Δεν μου «βγαίνει» τίποτε. Έχω μπλοκάρει. Δε μπορώ να συγκεντρωθώ στον Βρύζα, τον Μπόλονι, τον Γκαρσία ή τον Αθανασιάδη.

Η λέξη μνημόνιο –ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που μπήκε στη ζωή μας- δεν μου επιτρέπει να συγκεντρώσω την σκέψη μου στο αντικείμενο μου. Το μυαλό μου είναι «καρφωμένο» σε όσα αποφασίστηκαν για όλους εμάς χωρίς εμάς. Αποφάσισα να γράψω σκόρπιες σκέψεις και προβληματισμούς.

Βλέπω ειδήσεις, διαβάζω εφημερίδες και site για να διαμορφώσω άποψη. Θέλω να ξέρω τι μας περιμένει. Θέλω να καταλάβω μέχρι ποιου σημείου θα φθάσουν οι θυσίες του Έλληνα πολίτη για να αποπληρωθεί αυτό το ρημάδι το δάνειο που τόσο πολλοί θέλουν να μας δώσουν οι τροικανοί και οι συνέταιροι τους.

Τελικά ξέρετε τι κατάλαβα; Ότι άδικα και μάταια προσπαθώ να βγάλω άκρη. Στην ουσία κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς προβλέπει το μνημόνιο και θα ποια θα είναι η κατάσταση στη χώρα μετά από ένα χρόνο. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι δεν έχουν ολοκληρωμένη άποψη ακόμα και οι πολιτικοί αρχηγοί –ο Θεός να τους κάνει- που συμφώνησαν να υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών μας προς ικανοποίηση και τέρψη της Μέρκελ, του Σαρκοζί και των υπολοίπων που ετοιμάζουν οικονομική εισβολή στη χώρα για να εκμεταλλευτούν τον ορυκτό πλούτο της.

Τον δικό μας πλούτο δηλαδή. Γιατί ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας ανήκει σε όλους εμάς. Ανήκει σε όλους τους Έλληνες που όμως δεν θα τον χαρούν ποτέ σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. Φρόντισαν βλέπετε οι πολιτικοί μας «ηγέτες» να τον ξεπουλήσουν για ένα κομμάτι ψωμί.

Αναρωτιέμαι αν όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η σωτηρία της πατρίδας εξαρτάται από τη σύναψη νέου δανείου μπορούν να ζήσουν με 440 ευρώ. Αν θα μπορούσαν δηλαδή να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους εισπράττοντας αυτό το ποσό κάθε μήνα.

Είμαι σίγουρος ότι όσοι έχουν αναλάβει εργολαβικά να αποβλακώσουν τον Έλληνα για να δεχθεί αδιαμαρτύρητα την εξαθλίωση που του ετοιμάζουν έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους. Δεν περιμένουν να ζήσουν με τους μισθούς πείνας που προβλέπει το μνημόνιο για όλους τους υπόλοιπους.

Αναρωτιέμαι επίσης αν υπάρχει άλλη λύση. Αν μπορούμε δηλαδή να αρνηθούμε το νέο δάνειο και να αναζητήσουμε άλλους τρόπους για να σωθεί η χώρα, να σωθούν οι περιουσίες μας και να διατηρήσουμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής.

Δεν είμαι όμως αρμόδιος να δώσω απάντηση. Απαντήσεις σ΄ αυτό το ερώτημα υποτίθεται ότι έπρεπε να δώσουν όσοι μας κυβερνούν. Όσοι ψηφίσαμε εμείς για να κυβερνούν. Αυτή στο κάτω - κάτω της γραφής δεν είναι η υποχρέωση τους; Να προτείνουν λύσεις και να φροντίζουν για την διαφύλαξη των εθνικών συμφερόντων;

Αντ΄ αυτού βιαστικά –όσοι μας κυβερνούν- συγκεντρώθηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου συμφώνησαν να μας ξεπουλήσουν αναγκάζοντας μας να δίνουμε καθημερινά για τα επόμενα χρόνια –ένας Θεός ξέρει πόσα- μάχη για την επιβίωση. Γιατί αυτή θα είναι πλέον η καθημερινότητα μας. Μάχη για την επιβίωση.

Έχετε αντίθετη άποψη;