1. Στο Γούεσττσεστερ της Νέας Υόρκης ξεκινάει η ιστορία του Χίλτον Άρμστρονγκ του νεώτερου. Ο πρεσβύτερος, είχε με τη σειρά του το μικρόβιο του ΝΒΑ, φτάνοντας μέχρι το ντραφτ, όπου είχε επιλεχτεί από το Σαν Αντόνιο, ωστόσο δεν έπαιξε ποτέ στο μαγικό κόσμο και περιορίστηκε στο ABA. Για τον γιο, που γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1984 η διαδρομή έμοιαζε ίδια. Έστω κι αν στα παιδικά του μάτια ήρωας και πρότυπό του ήταν ο παππούς του.

2. Μετά το γυμνάσιο στο Πίκσκιλ, τη γειτονιά του στη Νέα Υόρκη, πήρε σειρά ένα από τα πιο διάσημα κολέγια των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ ή ευρέως γνωστό ως UConn, ο Χίλτον Άρμστρονγκ δεν έγινε αμέσως το πρόσωπο του κολεγίου. Στις πρώτες του τρεις σεζόν είχε μόλις τέσσερις πόντους, όμως κατόρθωσε να κατακτήσει τον τίτλο του NCAA το 2004. Το ξεπέταγμα έγινε στη senior χρονιά, όταν εκτόξευσε τα νούμερά του σε 9,7 πόντους, 6,6 ριμπάουντ και το εντυπωσιακό τρία μπλοκ ανά αγώνα. Χάρη στο τελευταίο στατιστικό κέρδισε και τον τίτλο του αμυντικού της χρονιάς στο NCAA.

3. Αποφοιτώντας από το κολέγιο, ο Χίλτον δεν μπορούσε να νιώθει ολοκληρωμένος παίκτης. Το μεγαλύτερό του πρόβλημα, όπως το εστίαζε ο ίδιος, αλλά και οι προπονητές του εστιαζόταν στην αυτοπεποίθηση. «Ο κόουτς Καλχούν είναι εκπληκτικός προπονητής. Ξέρει πώς να κερδίζει, πώς να στέλνει παίκτες στο ΝΒΑ. Όμως, όσον αφορά εμένα προσωπικά, δε με βοήθησε. Δε δούλεψε μαζί μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διαλυθεί η αυτοπεποίθησή μου. Δεν είναι μυστικό. Κάθε φορά που έκανα ένα λάθος στο γήπεδο, με πετούσε έξω. Αυτό μου τρέλανε το μυαλό».

Στο θέμα της αυτοπεποίθησης είχε σταθεί και ο Μπάιρον Σκοτ, ο οποίος προσπάθησε τα πρώτα χρόνια στη Νέα Ορλεάνη να του βελτιώσει την ψυχολογία. «Είναι εκπληκτικός παίκτης και αθλητής, όμως το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι δεν πιστεύει στις ικανότητές του», είχε πει.

4. Ευτυχώς για εκείνον, πίστεψαν στις δυνατότητές του στη Νέα Ορλεάνη. Κάπως παράδοξα και παρά το scouting της εποχής, ο Χίλτον Άρμστρονγκ επελέγη στο νούμερο 12 του ντραφτ του 2006. Μια χρονιά που ο Αντρέα Μπραρνιάνι ήταν στην κορυφή και ο Ρούντι Γκέι ο συμπαίκτης του στο Κονέκτικατ που επελέγη ψηλότερα. Είναι ενδεικτικό πως σε εκείνο το ντραφτ το διάσημο πανεπιστήμιο είχε πέντε παίκτες του στο ντραφτ. «Όταν με κάλεσαν να παραβρεθώ στην επιλογή του ντραφτ δεν το πίστευα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα καν τι είναι το green room και πίστευα πραγματικά ότι επρόκειτο για ένα πράσινο δωμάτιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω και να εξηγήσω πως βρέθηκα σε τόσο ψηλή θέση».

5. Στην πρώτη του σεζόν δεν θα έκανε αίσθηση, όντας ρούκι ακόμα. Έπαιξε σε 56 παιχνίδια, με μέσο όρο χρόνο συμμετοχής 11,3 λεπτά και μόλις πέντε φορές ως βασικός. Είχε 3,1 πόντους ανά αγώνα και 2,7 ριμπάουντ. Η καλύτερή του χρονιά στη Νέα Ορλεάνη ήταν η τρίτη με 70 παιχνίδια, εκ των οποίων τα 29 ως βασικός και μέσο όρο 4,8 πόντους και 2,8 ριμπάουντ. Η πορεία του στο ΝΒΑ θα ήταν πτωτική. Τον Ιανουάριο του 2011 έγινε ανταλλαγή με μελλοντική επιλογή στο ντραφτ στους Σακραμέντο Κινγκς κι ένα μήνα μετά εκ νέου μετακόμισε στο Χιούστον.

Οι Ρόκετς τον κράτησαν μόλις δύο μήνες στο ρόστερ τους και το επόμενο καλοκαίρι ο Άρμστρονγκ θα έψαχνε μια καινούργια αρχή στην πρωτεύουσα. Στην Ουάσινγκτον βρήκε συμβόλαιο, αγώνες και χρόνο συμμετοχής, όχι όμως και μονιμότητα. Ακολούθησε η τελευταία στάση στην Ατλάντα, πριν αποφασίσει να μετακομίσει στην Ευρώπη.

6. Τα έξι χρόνια που ήταν στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, παρότι δεν κατάφερε να καθιερωθεί και να φτιάξει καλό όνομα, τον έκαναν αρκετά πλουσιότερο. Υπολογίζεται ότι εισέπραξε περίπου 9 εκ. ευρώ, ξεκινώντας με τα 1,7 εκ. τον πρώτο χρόνο στη Νέα Ορλεάνη και φτάνοντας στο αποκορύφωμα στα 2,8 στο Χιούστον. Στην τελευταία του σεζόν, στην Ουάσινγκτον συμβιβάστηκε με ένα συμβόλαιο που το απέφερε 915.852 δολάρια.

7. Μια από τις πιο άσχημες στιγμές του στο ΝΒΑ, αλλά και εκείνη που στάθηκε αφορμή για να συζητηθεί λίγο παραπάνω ήταν το πολύ σκληρό φάουλ που έκανε στον Τζόελ Άντονι στη διάρκεια του αγώνα των Ουΐζαρντς με το Μαϊάμι. Η πειθαρχική επιτροπή του πρωταθλήματος αποφάσισε την αποβολή του για έναν αγώνα, λόγω αντιαθλητικής συμπεριφοράς και ο ίδιος ο Χίλτον δεν μπορούσε να αντιληφθεί εκείνο που είχε κάνει στο ματς. «Όταν τον είδα να φεύγει έτσι, τρόμαξα. Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι, δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο. Εξεπλάγην με τον εαυτό μου και σοκαρίστηκα όταν το είδα στο ριπλέι. Δεν πίστευα ποτέ ότι εγώ θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν είμαι τέτοιος τύπος».

8. Τι τύπος είναι αλήθεια; Καθημερινός και κλασικός Αμερικάνος που του αρέσει να μένει σπίτι, να βλέπει ταινίες, να τρώει macaroni and cheese, αρκεί να είναι σπιτικό και να αφήνεται στη φροντίδα της γυναίκας του. Εκείνη τον ακολουθεί παντού, όπως έκανε και στη Γαλλία, όπου ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη, αφού μιλούσε και τη γλώσσα. Την οικογένεια συμπληρώνει η τεσσάρων χρονών Ελάν, η οποία γεννήθηκε το 2008. Επίσης, αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο με πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες.

9. Η απόφαση να παίξει για πρώτη φορά στην Ευρώπη ήρθε το περασμένο καλοκαίρι, εξαιτίας και του lock out. Υπέγραψε στη Βιλερμπάν στα τέλη του Ιουνίου, ωστόσο δεν κατάφερε ούτε με τη γαλλική ομάδα να κάνει την υπέρβαση. Έστω κι αν πέρασε πολύ ωραία στο Λυών, ιδιαίτερα το διάστημα που έπαιξε στην ομάδα και ο Τόνι Πάρκερ, με τον οποίο απέκτησαν πολύ καλή σχέση. Φεύγοντας από τη Γαλλία, ο Χίλτον έκανε λόγο για βεντετισμούς στα αποδυτήρια.

«Εγώ δεν είμαι ηγέτης. Θέλω να βρίσκομαι σε μια οικογένεια και πολλές φορές προσπάθησα να δώσω συμβουλές, αλλά δεν τις άκουγαν», δήλωσε, ενώ για το αγωνιστικό κομμάτι προσπάθησε να δικαιολογηθεί. «Δεν είμαι ικανοποιημένος. Θα μπορούσα να προσφέρω περισσότερα επιθετικά και κυρίως να δείξω μεγαλύτερη αγωνιστικότητα και να πάρω πιο πολλά ριμπάουντ. Ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα μου που έπαιξα παραπάνω κι ένιωσα λίγο πιεσμένος. Αισθανόμουν λες και έπρεπε ξαφνικά να τα κάνω όλα στο παρκέ, ενώ δεν είμαι τέτοιος παίκτης».

10. Πώς περιγράφει, όμως, ο ίδιος τον εαυτό του; «Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην καριέρα μου ήταν η αυτοπεποίθησή μου. Ξέρω ότι μπορώ να σουτάρω γύρω από τη ρακέτα και το κάνω με μεγάλη ευστοχία στις προπονήσεις, όμως όταν έρχεται η ώρα για τον αγώνα και μπροστά στον προπονητή, σφίγγομαι, αγχώνομαι. Δεν πρόκειται ποτέ να παίξω εγωιστικά. Ξέρω πολλούς παίκτες που θέλουν να δειχθούν παραπάνω, να κάνουν επίδειξη, όμως εγώ δεν ήμουν ποτέ σκόρερ και δεν με νοιάζει πόσους πόντους θα βάλω. Θα προσπαθήσω στην άμυνα, θα πάρω ριμπάουντ και θέλω να είμαι στην κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος».

Αυτό το τελευταίο φαίνεται να είναι και το πιο δυνατό σημείο του παιχνιδιού του. Όπως γράφει και ένα αμερικάνικο σάιτ. Πικ. Ρολ. Τέλος. Αυτή είναι η τελειότητα του Χίλτον Άρμστρονγκ.

11. Επιστρέφοντας το φετινό καλοκαίρι στην Αμερική, προσπάθησε εκ νέου για το όνειρό του. «Είναι όμορφα στη Γαλλία, αλλά ΝΒΑ δεν είναι», έλεγε, ενώ προπονούταν στο καμπ των Νετς. «Θα είναι πολύ όμορφο να παίξω εδώ. Θα είμαι ευτυχισμένος. Όλοι οι φίλοι μου και όλοι στο Πίκσκιλ είναι ενθουσιασμένοι με το ενδεχόμενο και θα ήταν κάτι τεράστιο για μένα να παίξω κοντά στο σπίτι του». Το όνειρο δεν προχώρησε… Όπως δεν προχώρησε το ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ και της Χάποελ, που είχε διαρρεύσει τους προηγούμενους μήνες. Ο Παναθηναϊκός θα ήταν η προοπτική του.

12. Ο αριθμός του. Εκείνος του το 2006 του άλλαξε τη ζωή, με την επιλογή του στο ντραφτ. Κι εκείνος που για ό,τι έχει πάρει θέλησε να δώσει πίσω. Λίγο καιρό με πρόσφερε 10.000 δολάρια σε έντεκα μη προνομιούχα παιδιά για να αγοράσουν ρούχα και σχολική ύλη, ενώ τη χρονιά που ξεκίνησε στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ ίδρυσε το δικό του foundation. Ένα κοινωφελές ίδρυμα που έχει σκοπό να βοηθήσει τους άπορους και στο οποίο συμμετείχε και ο Χίλτον Άρμοστρονγκ στο καλοκαιρινό καμπ του μπάσκετ. Το όνομά του; «Strong 12». Όπως ο ίδιος…