Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε!

Το ξέρω ότι βιάζομαι, προτρέχω, ανυπομονώ και εντέλει με όλη την πρεμούρα μου αδικώ αυτή την υπέροχη ομάδα, που, να τη φτύσω για να μη τη ματιάσω, αριθμεί -και δικαίως αισθάνεται υπερήφανη για τούτη τη συνέχεια και τη συνέπεια της και για τα αναλογούντα παράσημα στην πλουμιστή στολή της - τόσες Ολυμπιακές παρουσίες τις οποίες οι υπόλοιπες Εθνικές θα χρειαστούν δέκα ζωές για να τις φτάσουν...

Και πάλι θαρρώ πως θα τη βλέπουν με το κιάλι!

Σήμερα λοιπόν είναι όντως μια μεγάλη ημέρα: για την ακρίβεια είναι η πρώτη ημέρα και σηματοδοτεί την εκκίνηση μιας εκστρατείας, στην οποία η ελληνική ομάδα -πάλι κτυπώ ξύλο για να μην τη γρουσουζέψω-φαίνεται πως μπορεί να φτάσει μακρύτερα και να ανέβει ψηλότερα από κάθε άλλη φορά: μακρύτερα και ψηλότερα δηλαδή από την τέταρτη θέση στην οποία βρέθηκε το 2004, όταν λύγισε από την πίεση της έδρας, από το βάρος ελέω του απωθημένου ενός μεταλλίου σε μια κορυφαία διοργάνωση, από τη δεδομένη ισχύ των Σέρβων στον ημιτελικό και των Ρώσων στον αγώνα για την τρίτη θέση και από την απουσία του τραυματία Αντώνη Βλοντάκη που άφησε στον επίλογο του Τουρνουά μόνο κι έρημο τον Γιώργο Αφρουδάκη να τρώει ξύλο στα τέσσερα μέτρα και να παριστάνει τον φακίρη στην άμυνα και στην επίθεση!

Μιας και το 'φερε η κουβέντα, εδώ και μερικές ώρες ο Γιώργαρος βγήκε στη σύνταξη και απλώς θα κολλήσει μερικά τελευταία ένσημα στην ομάδα της καρδιάς του, που δεν είναι ούτε η Βουλιαγμένη, ούτε ο Πανιώνιος, ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ο Παναθηναϊκός, αλλά ο ταπεινός (στην υδατοσφαίριση) Απόλλων Αθηνών, τον οποίο θα ενισχύσει με στόχο την άνοδο στην Α1.

Θα μας λείψει πολλώ λογιώ από την κεντρική σκηνή ο άνθρωπος που πέτυχε το ιστορικότερο γκολ στα χρονικά της Εθνικής, όταν το 2005 στο Μόντρεαλ έστειλε την μπάλα εκεί, όπου κάνουν σεξ οι αράχνες, όπως με συγκεκαλυμμένη κομψότητα είχε πει αυτός ο οποίος του έδωσε την μπάλα στην επίθεση με παίκτη παραπάνω και δεν ήταν άλλος από τον αδερφό του, τον Χρήστο.

Ο βενιαμίν της οικογενειακής τριανδρίας (μετά τον Γιώργο και τον Ζάχο) πήρε όχι μόνο τη σκυτάλη από τον πρεσβύτερο, αλλά και την ευλογία του και δέκα χρόνια αργότερα (2015) οδήγησε ελόγου του την Εθνική στο ίδιο σκαλί, πάλι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στο Καζάν.
Εδώ είμαστε λοιπόν: στο βάθρο, που δεν ξέρω εάν μας περιμένει, αλλά σίγουρα το περιμένουμε εμείς και -γιατί να το κρύψωμεν, όπως λέει και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης- εκεί μας περιμένουν και οι ανταγωνιστές μας!

Αυτή η ομάδα έφαγε τις σφαλιάρες της, έλειψε από διοργανώσεις, ναυάγησε σε άλλες, έπαθε και έμαθε: βασικά έμαθε να νικά και εκπαιδευμένη πλέον σε αυτή τη μαθησιακή διαδικασία, βγαίνει στο σεργιάνι του βάθρου στο Ρίο.

Αφήνω στην άκρη το ταλέντο, την ποιότητα, τις αγωνιστικές αρετές, τον νεανικό ενθουσιασμό που παντρεύεται με την εμπειρία των δυο ιστορικών στελεχών (Αφρουδάκης, Μυλωνάκης) και την ομοιογένεια που αποτελεί προϊόν του γεγονότος ότι οι έντεκα από τους δέκα τρεις παίκτες αγωνίζονται μαζί στον Ολυμπιακό με τον ίδιο και καθ' όλα αξιότατο προπονητή, Θοδωρή Βλάχο...

Αφήνω στην άκρη ακόμη και τη σφοδρή επιθυμία και τη λαχτάρα του Ολυμπιακού μεταλλίου...

Δεν προσπερνώ όμως-για να δικαιολογήσω αυτό που έγραψα προηγουμένως-το ατσάλωμα της και την αποδεδειγμένη ικανότητα της να αντιμετωπίζει επί ίσοις όροις όποιον αντίπαλο βρεθεί μπροστά της και σε όποιο στιλ παιχνιδιού χρειαστεί...

Αυτή η ομάδα ανήκει στην ελίτ του παγκοσμίου στερεώματος και δεν συμβιβάζεται με αξιοπρεπείς εμφανίσεις και τιμητικές ήττες, άλλωστε όπως τονίζει ο Βλάχος, “δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή, παρά μόνο η νίκη”!

Αυτή η ομάδα χάνει και δεν παρηγορείται...

Αυτή η ομάδα χάνει - όχι πολύ συχνά πια- και οι παίκτες τσατίζονται, κλαίνε και τα σπάνε!

Για να μη φλυαρώ και το πολυκουράζω, καθώς σε λίγες ώρες αρχίζει αυτή η μεγαλεπήβολη και φιλόδοξη επιχείρηση (κόντρα στην Ιαπωνία), "οι καιροί ου μενετοί", όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης: τούτο σημαίνει πως οι ευνοϊκές περιστάσεις και οι ευκαιρίες δεν περιμένουν!

Η Εθνική ξέρει τι πρέπει να κάνει, αλλά κυρίως ξέρει το πώς πρέπει να το κάνει: απέκτησε αυτό το "know how", που αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ για την επιτυχία, έκτισε τον ισχυρό χαρακτήρα της, ανόρθωσε ο φρόνημα της, διαθέτει ταυτότητα και δίνει το στίγμα της σε όλες τις τελευταίες
διοργανώσεις: ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2015 στο Καζάν και στο εφετινό World League στη Χουϊζού και κατέλαβε την τέταρτη θέση πριν από επτά μήνες στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βελιγραδίου, όπου ηττήθηκε στον μεν ημιτελικό από τους οικοδεσπότες Σέρβους, στον δε μικρό τελικό από τους Ούγγρους...

Και τους δυο τους νίκησε στη συνέχεια, τους μεν Σέρβους στο Τουρνουά του Μπορ, τους δε Ούγγρους στην πρώτη φάση του World League, ενώ θα τους βρει απέναντι της στην πρώτη κιόλας φάση του Ολυμπιακού Τουρνουά στο Ρίο και δεν αποκλείεται να κονταροχτυπηθεί κιόλας μαζί τους για το μετάλλιο.

Είπα όμως και στην αρχή ότι βιάζομαι: μια παλιά παροιμία που της ταιριάζει κιόλας από πλευράς εποχής λέει “κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο”, απλώς το παραγάδι για τις μεγάλες ψαριές η Εθνική θα το ρίξει στη δεύτερη φάση του Τουρνουά και στα νοκ άουτ ματς, τα οποία οδηγούν στο βάθρο.

Από το 1920 που έσκασε μύτη για πρώτη φορά σε ένα Ολυμπιακό Τουρνουά (Αμβέρσα) και σε δέκα τέσσερις απόπειρες μέχρι στιγμής (με 82 αγώνες, 25 νίκες-7 ισοπαλίες-50 ήττες) αυτά τα νερά έμειναν αχαρτογράφητα.
Καιρός είναι λοιπόν, να τα χαρτογραφήσει, να βρει τον μπούσουλα της και να πλεύσει με ασφάλεια προς το πεπρωμένο της!

ΥΓ: Αντί άλλου επιλόγου και επειδή αυτή η ομάδα (όπως τόσες και τόσες φορές είναι η μοναδική πρέσβειρα του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ξαναβάζω στην κουβέντα τον Θουκυδίδη, ο οποίος, ως γνωστόν, οδήγησε τους Ελληνες στη νίκη επί των Περσών στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, με σύνθημα αυτόν τον παιάνα που τους στέλνω από εδώ για να ενδυναμώσει την αποφασιστικότητα και τον οίστρο τους...

«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών».