Πάρτε το, αγόρια μου!

Ο Ελμερ Ντέηβις, διευθυντής του γραφείου επιχειρήσεων των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε πει ότι «η πιο σπουδαία προϋπόθεση σε μια μάχη είναι να μην αφήσεις να σε τρομάξει ο εχθρός» και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η Εθνική ομάδα του γουότερ πόλο τηρεί πιστά αυτόν τον απαράβατο κανόνα...

Εγώ πάλι που δεν σκαμπάζω γρι από τα στρατιωτικά και την επιστήμη του πολέμου λέω πως είναι ακόμη πιο σπουδαία προϋπόθεση σε μια μάχη (όχι μονάχα να μην σε τρομάξει αυτός, αλλά) να καταφέρεις να τρομάξεις εσύ τον εχθρό σου!

Bingo, διότι (ξύνοντας εν γνώσει μου τις ανοικτές πληγές), τολμώ να πω ότι σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο μπάσκετ με τους λεγάμενους, στο πόλο τους Ισπανούς τους τρομάζουμε εδώ και δέκα έξι χρόνια!

Η πλάκα σε αυτή την υπόθεση είναι ότι όχι μονάχα τους τρομάζουμε και τους ρίχνουμε στο καναβάτσο στους κρίσιμους προημιτελικούς αγώνες των Ευρωπαϊκών Πρωταθλητών, αλλά τους σημαδεύουμε κιόλας από πριν και τους επιλέγουμε ως αντιπάλους, οπότε είναι λογικό να φουρκίζονται και όποτε μας βλέπουν απέναντι τους να καταλαμβάνονται από σύγκρυο!

Ποιοι, οι Ισπανοί που τηρουμένων των αναλογιών και με κριτήριο τις επιτυχίες τους σε όλα τα σπορ, είναι μακράν το Νο 1 αθλητικό έθνος στην Ευρώπη!

Γιασάν του μάγκα του Βλάχου και των λεβέντηδων του, αλλά αυτούς θα τους περιλάβω και θα τους αποδώσω τα προσήκοντα λίγο αργότερα...

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, γυρίζω δέκα έξι χρόνια πίσω και πηγαίνω ντουγρού στη Φλωρεντία, που κόντεψε μετά την κανονική να σηματοδοτήσει και τη δική μας (υδατοσφαιρική) Αναγέννηση, αλλά basta cosi, όπως λένε και στη γλώσσα του Μικελάντζελο!

Δυο χρόνια νωρίτερα στο ΟΑΚΑ, η Εθνική προεξάρχοντος του τερματοφύλακα Μάκη Βολτιράκη ο οποίος με τις αποκρούσεις του χάζεψε όλο τον κόσμο, είχε νικήσει τους Ούγγρους στον αλήστου μνήμης ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ωστόσο δεν κατάφερε να κατακτήσει το τρόπαιο. Στον τελικό εκείνου του FINA Cup ο εις το διηνεκές αποκαλούμενος «στρατάρχης του ελληνικού αθλητισμού» ηττήθηκε από τους Αμερικανούς και το όνειρο παραπέμφθηκε σε χρόνο μέλλοντα...

Τον Σεπτέμβριο του 1999 στη Φλωρεντία η Εθνική σημείωσε δυο νίκες και τρεις ήττες στην πρώτη φάση και κατέλαβε την τέταρτη θέση που την έστελνε πάνω στους χρυσούς Ολυμπιονίκες της Ατλάντα (1996) και μετέπειτα πρωταθλητές κόσμου (1998, 2001) Ισπανούς του φοβερού και τρομερού Μανουέλ Εστιάρτε. Τούτο το συναπάντημα δεν προέκυψε από ατύχημα, αλλά από... δόλο: με απόφαση του τότε προπονητή Κούλη Ιωσηφίδη και με τη σύμφωνη γνώμη των παικτών (Δεληγιάννης, Ρέππας, Δάνδολος, Λούδης, Μάζης, Μαυρωτάς, Καϊάφας, Λοράντος, Θωμάκος, Χατζηθεοδώρου, Γεωργαράς, Καλακώνας Κοκκινάκης, Πλατανίτης, Γ. Αφρουδάκης), η ελληνική ομάδα έκανε...κοκοκό στον αγώνα με την Ιταλία από την οποία ηττήθηκε με 7-6 έχοντας σημαδέψει το σταύρωμα με τη «φούρια ρόχα», που θεωρούνταν ως το βολικότερο σε σχέση με κάθε άλλο...

Το βράδυ της 8ης Σεπτεμβρίου του ‘99 η δικαίωση του λογικού ρίσκου ή της ριψοκίνδυνης λογικής υπήρξε πανηγυρική: η Εθνική νίκησε την Ισπανία με 7-6, προκρίθηκε για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία της στην τετράδα μιας οποιασδήποτε διοργάνωσης και είχε μπροστά της δυο ευκαιρίες για να ανέβει στο βάθρο. Δυστυχώς όμως στον μεν ημιτελικό γνώρισε την ήττα από την Κροατία με 10-7, στον δε αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο, μας πήραν την μπουκιά από το στόμα οι οικοδεσπότες Ιταλοί.

Παρεμπιπτόντως η ρουφιάνα η μοίρα πρόσφερε στην Εθνική την ευκαιρία της εξιλέωσης για εκείνο τον χαμένο μικρό τελικό, και μάλιστα δύο φορές: πρώτα στον προημιτελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος του 2005 στο Μόντρεαλ και εν συνεχεία πάλι στον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2015 στο Καζάν, όταν πήρε πίσω το αίμα της από το «settebello» και μάλιστα στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι!

Ενώ λοιπόν οι Μαρξιστές υποστηρίζουν πως «όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται καταλήγει σε φάρσα ή σε τραγωδία», εντούτοις η Εθνική βιώνει τη ρεπλίκα της ως επιτυχία και ως ευτυχία που ακόμη μεγαλώνει και οψόμεθα πού θα κάτσει η μπίλια το Σάββατο στο Βελιγράδι...

Η Ιστορία επαναλήφθηκε στο Βελιγράδι με τη συνειδητή και απολύτως λελογισμένη απόφαση της ελληνικής ομάδας να πάψει να κυνηγάει χίμαιρες στον αγώνα της πρώτης φάσης με τη Ρωσία και να γνωρίσει μια βολική ήττα, παρά να επιδιώξει μια νίκη άνευ αντικρίσματος. Χάρη σε αυτή την ήττα από τους Ρώσους, η Εθνική τερμάτισε τρίτη στον όμιλο της, στη συνέχεια κόντρα στους Ρουμάνους παρουσίασε τη δική της εκδοχή στο «ξύλο εσείς, γκολ εμείς» και χθες το βράδυ καθάρισε σαν αυγό και τους Ισπανούς!

Ο Γκάμπι Ερνάντεθ χαρακτήρισε το αποτέλεσμα ως απροσδόκητο και έχει δίκιο, διότι όντως το να σκοράρουν οι Ισπανοί μονάχα δυο φορές σε 32 λεπτά δεν είναι φυσιολογικό. Εάν κάποιος προέβλεπε πριν από το ματς ότι θα νικήσει και μάλιστα άνετα η ομάδα που θα βάλει μόλις έξι γκολ, θα τον έπαιρναν με τις ντομάτες, αλλά that’s life!

Η άμυνα που έπαιξε χθες η Εθνική και κυρίως στις φάσεις με παίκτη λιγότερο (1/11) θα πρέπει εφεξής να διδάσκεται στα σεμινάρια. Το πλεξιγκλάς που δημιουργήθηκε μπροστά από την εστία του Φλέγκα αποδείχτηκε αδιαπέραστο, ενώ ο Γιάννης Φουντούλης έβαλε και την Ισπανία στην... κολεξιόν των θυμάτων του και οδηγεί την κούρσα των σκόρερς της διοργάνωσης με 16 γκολ!

Προφανώς όταν η Εθνική αποφάσιζε να «παρατήσει» το ματς με τη Ρωσία, συνειδητοποιούσε την ευθύνη που επωμιζόταν και ήξερε καλά τι έκανε. Ως γνωστόν, δεν πιάνεις ψάρια εάν δεν βρέξεις τον... κώλο σου και από τη στιγμή που το άθλημα ούτως ή άλλως παίζεται μέσα στο νερό, κανείς δεν ενοχλείται από την υγρασία στα οπίσθια του!

Αυτή η ομάδα όντως συνιστά ένα ιδιότυπο case study: μια περιπτωσιολογία που τονίζεται από το γεγονός ότι πέρασε δια πυρός και σιδήρου για να φτάσει τα τελευταία χρόνια να σουλατσάρει στο βάθρο ή στις παρυφές του: αδυσώπητες κόντρες με την Ομοσπονδία, καρατομήσεις παικτών, επιστροφές, διαχωρισμοί σε αμνούς και ερίφια, αλλαγές προπονητών και δεν συμμαζεύεται...

Ωστόσο όλες αυτές τις φασαρίες και οι αντιξοότητες αντί να την κάμψουν την γιγάντωσαν. Αντί να την καταβαραθρώσουν, την εκτόξευσαν. Αντί να κάνουν μαλακή σαν το βούτυρο, την ατσάλωσαν και την οδήγησαν τον περασμένο Αύγουστο στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Καζάν και στην αυτόματη πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου θα σκάσει μύτη για 16η φορά στην ιστορία της!

Μπορεί αυτό που θα γράψω να μην κολακεύει το σύστημα της ελληνικής υδατοσφαίρισης και να μην αναδεικνύει τον πλουραλισμό της υπόθεσης, αλλά δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι ένας πολύ σοβαρός λόγος για τις επιτυχίες της Εθνικής είναι ο... Ολυμπιακός, από τον οποίο προέρχονται ο προπονητής και οι περισσότεροι παίκτες. Τούτο εξασφαλίζει ότι έχουν εκπαιδευθεί στα ίδια συστήματα, επικοινωνούν με τα μάτια κυρίως στην άμυνα (και δη με παίκτη λιγότερο) και στην επίθεση, βγάζουν εύκολα τους αυτοματισμούς και κάθε φάση τους μοιάζει με déjà vu.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο και συνάμα σπανίζον το γεγονός ότι (όπως σχολίασε στο www. pisina. net, o παλαίμαχος διεθνής φουνταριστός του Παναθηναϊκού και της Γλυφάδας και προπονητής, Δημήτρης Σελετόπουλος) όλα τα γκολ στον χθεσινό αγώνα σημειώθηκαν από παίκτες του Ολυμπιακού: όχι μονάχα τα έξι δικά μας (Φουντούλης 3, Μυλωνάκης 1, Μουρτίκης 1, Βλαχόπουλος 1), αλλά και τα δύο των Ισπανών (Μάγιαρακ)!

Δεν τους αφήσαμε να μας τρομάξουν λοιπόν, αλλά φροντίσαμε να τους τρομάξουμε εμείς και όχι τόσο με την άμυνα μας στην αρχή του αγώνα, αλλά με το σημάδεμα μας πάνω τους και με αυτά τα ιδιότυπα mind games στα οποία αποδειχτήκαμε μάστορες: θαρρώ πως από τη στιγμή που οι Ισπανοί κατάλαβαν ότι η Ελλάδα πήγε επίτηδες πάνω τους, τους έζωσαν τα φίδια και αντί να χρησιμοποιήσουν αυτή την επιλογή αντιπάλου εκ μέρους μας ως κίνητρο, κατελήφθησαν από πανικό και δεν ήξεραν πού πάνε όχι τα τέσσερα, αλλά ούτε καν τα μισά από δαύτα!

Η αποφασιστικότητα, η λυσσασμένη άμυνα, το πάθος και το καθαρό μυαλό θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο και στον αποψινό ημιτελικό απέναντι στην ομάδα που βρίσκεται στο Νο 1 του κόσμου κατά τον τελευταίο Ολυμπιακό κύκλο. Σε πείσμα της πλειοψηφίας που εκτιμά ότι θα μας βόλευε να αντιμετωπίσουμε τους Σέρβους στον τελικό, εγώ-για να πω την αμαρτία μου-τους προτιμώ εδώ και τώρα. Σε έναν τελικό, απαλλαγμένοι από την πίεση της πρόκρισης μπορεί μας έκαναν με τα... κρεμμυδάκια, αλλά -εάν, διάβολε, το ριζικό μας γράφει ότι θα χάσουμε- νομίζω ότι οι παίκτες του (μεγάλου και ως παίκτη και ρέκορντμαν συμμετοχών στην εθνική ομάδα) Ντέγιαν Σάβιτς θα κουραστούν πολύ για να μας μέχρι να καταφέρουν να μας γδάρουν το τομάρι!

Δεν αντιλέγω, πρόκειται για μια μεγάλη ομάδα, που ενδεχομένως δεν αντιμετωπίζεται με συμβατικά μέσα και ίσως ο μόνος που μπορεί να την κάνει καλά είναι ο κακός εαυτός της. Μέχρι τούδε προελαύνουν αήττητοι (4-0), συντρίβουν τους αντιπάλους τους με μέσο όρο έντεκα γκολ σε κάθε αγώνα και έχουν ένα παλμαρέ που προκαλεί σοκ και δέος: μόνο τα τελευταία επτά χρόνια έχουν κατακτήσει δύο χάλκινα Ολυμπιακά μετάλλια, δυο χρυσά και ένα ασημένιο σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, δυο χρυσά και ένα χάλκινο σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, τρία μαζεμένα χρυσά στο Παγκόσμιο Κύπελλο κι άλλα τρία στο World League!

Μπορούμε όμως. Ναι, μπορούμε να τους κουλαντρίσουμε, να πετύχουμε την υπέρβαση, να τους χαλάσουμε το αριστούργημα και να κατεβάσουμε από τη διαπασών στο αθόρυβο τα ντεσιμπέλ της «Κombank Arena». Θα ακούγεται κιόλας από τα έγκατα του γηπέδου, που μετατράπηκε σε πισίνα για να στεγάσει αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ο αντίλαλος από το «βάλ’ το αγόρι μου» του Δημήτρη Διαμαντίδη!

Α, για να μην το ξεχάσω και το υπενθυμίζω μάλιστα με την ελπίδα να σημαίνει κάτι και να μην περάσει στο ντούκου: την τελευταία φορά που βρεθήκαμε αντιμέτωποι σε επίσημο αγώνα με τους Σέρβους ήταν στις 23 Ιουλίου του 2014 στον προημιτελικό του προηγούμενου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, στη Βουδαπέστη, όπου οι μετέπειτα πρωταθλητές επικράτησαν με 13-9. Στα δυο χρόνια που πέρασαν από τότε, αυτοί παραμένουν εξίσου καλοί, αλλά εμείς γίναμε πολύ καλύτεροι απ’ ότι ήμασταν τότε, με ό,τι αυτό μπορεί να (μην) συνεπάγεται ενόψει της αυριανής αναμέτρησης.

Αυτή η Εθνική δεν παίζει τον παπά! Είναι αυθεντική, γνήσια, μαγκιόρα, άξια και ικανή για όλα, ακόμη και για το σπάνιο στα παγκόσμια χρονικά επίτευγμα να καταφέρει ν’ ανέβει τρεις φορές σε τρία διαφορετικά βάθρα μέσα σε έναν χρόνο!

Αν και δεν είμαι προληπτικός, κτυπώ ξύλο για να μην τους γκαντεμιάσω, αλλά έχοντας εκπληρώσει το ένα τρίτο αυτού του μεγαλεπήβολου στόχου (το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν), ο διπλός ορίζοντας που κοιτάζουν μπροστά τους είναι ορθάνοιχτος: βρίσκονται ήδη στην τετράδα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και έχουν δυο ευκαιρίες για να κατακτήσουν ένα από τα τρία μετάλλια, ενώ ακολουθεί το Ολυμπιακό Τουρνουυά, το οποίο σε όλα τα σπορ και ιδιαιτέρως στο γουότερ πόλο (το οποίο έχει ως επίκεντρο τη Γηραιά Ήπειρο) θεωρείται πιο βατό από τις υπόλοιπες διοργανώσεις.

Δεν νιώθω ότι τα γράφω όλα αυτά παρασυρόμενος από τον ενθουσιασμό της στιγμής, αλλά για να πω κιόλας τη μαύρη αλήθεια αυτής της ομάδας της έχω πολύ μεγάλη αδυναμία εδώ και τριάντα δύο χρόνια που την ακολούθησα για πρώτη φορά σε μια αποστολή στο εξωτερικό και θέλω να τη δω όσο πιο ψηλά γίνεται, όσο πιο πολλές φορές αυτό μπορεί να συμβεί.

Ξέρω ότι αυτές ακριβώς οι σκέψεις κυριεύουν και το μυαλό του Βλάχου και των παικτών της Εθνικής. Στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, λίγο προτού αρχίσω να μεταδίδω στον ΟΤΕ ΤV τον αγώνα του ΝΒΑ ανάμεσα στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς και στους Κλίβελαντ Καβαλίερς έγραψα με πολύ αγαπησιάρικο και συνάμα ικετευτικό ύφος στο Facebook «άλλο ένα μετάλλιο, σας παρακαλώ» και ένας από τους πρώτους που έκαναν like ήταν ο ξάγρυπνος στο Βελιγράδι, Βλάχος...

Εγώ να δεις like που σας κάνω από εδώ, Θοδωρή μου!