Η κυβέρνηση σκοτώνει τον “ένοχο” αθλητισμό

Στα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, περίπου 21 χρόνια πίσω, είχα την τύχη/ατυχία να ασχοληθώ για ένα διάστημα με τα “μικρά σπορ”, δηλαδή με το ρεπορτάζ όλων των μη προβεβλημένων και “μη εμπορικών αθλημάτων”. Με λίγα λόγια έπρεπε να ασχολούμαι με όλα πλην ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ, στίβου. Με πιο λίγα λόγια, έπρεπε να κάνω το ρεπορτάζ με τους κανόνες που επέβαλε η εποχή: τηλεφώνημα στον πρόεδρο, τον γενικό γραμματέα ή τον έφορο της κάθε ομοσπονδίας, άντε κι ένα τηλεφώνημα στον ομοσπονδιακό προπονητή, αν τυχόν του επιτρεπόταν η επικοινωνία με τους δημοσιογράφους και δεν τον “έκρυβε” η ομοσπονδία. Οχι, η εποχή δεν “επέτρεπε” το επιτόπιο ρεπορτάζ. Κι εγώ ο αφελής, που επιθυμούσα να βρεθώ στα γραφεία της κάθε ομοσπονδίας για να δω και να καταλάβω πώς αυτές διοικούνται και πώς διαχειρίζονται το πολύ χρήμα εκείνης της εποχής, άρχισα να χτυπάω πόρτες που δεν άνοιγαν, σε γραφεία κρυμμένα σε συνοικίες της Αθήνας, και άρχισα να δέχομαι “συστάσεις” από τον προϊστάμενό μου, επειδή “δεν έχεις κανένα δικαίωμα να πηγαίνεις και να τους ενοχλείς, ούτε θα κάνεις κουμάντο στα λεφτά τους”. Προσέξτε, στα λεφτά τους. Οχι στα λεφτά του Ελληνα φορολογούμενου.

Από τότε και για περίπου 15 χρόνια το καθεστώς δεν άλλαξε. Οι συναναστροφές των δημοσιογράφων με τις ομοσπονδίες γίνονταν μόνο στις παραδοσιακές συνεντεύξεις Τύπου. Ξέρετε ποιες συνεντεύξεις Τύπου; Αυτές στις οποίες ο μέσος δημοσιογράφος της εποχής εξαρτούσε την φυσική παρουσία του από την αξία του δώρου που έδινε η κάθε ομοσπονδία στον δημοσιογράφο μετά τη λήξη της συνέντευξης Τύπου. Είχε δώρο έναν χαρτοφύλακα από νάιλον; Δεν πάταγε άνθρωπος. Είχε δώρο, στα 90's, ένα Walkman (αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό, είναι το ipod της εποχής); Τίγκα η αίθουσα, δεν έπεφτε καρφίτσα. Κάπως έτσι στο χωριό των δημοσιογράφων είχε καθιερωθεί ο “ΠΣΣΥΤ”, σε παράφραση του ΠΣΑΤ, δηλαδή ο “Πανελλήνιος Σύνδεσμος Συνεντεύξεων Τύπου”, για να συνεννοούμαστε κάθε φορά που αναφερόμασταν σε δημοσιογράφους – κυνηγούς δώρων. Με δώρα γινόταν η δουλειά. Γενικώς. Και κάπως έτσι οι παράγοντες αγόραζαν την ησυχία τους, το προνόμιο να κρατούν τα οικονομικά στοιχεία στα συρτάρια τους, μακριά από τις σελίδες των εφημερίδων και τα φώτα της δημοσιότητας.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην εποχή που τα media και, κατ' επέκταση, ο πολίτης δεν ήξεραν πού πηγαίνει και τι διαχείρισης τυγχάνει το δημόσιο χρήμα. Κάπως έτσι ανατράφηκαν φαινόμενα σαν αυτό της ΚΟΕ, που δεν δίνει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν εδώ και αμέτρητα χρόνια. Κι όταν η οικονομική κρίση τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια των ομοσπονδιών, μπήκαμε πολύ απότομα στην εποχή που οι ομοσπονδίες στέγνωσαν οικονομικά. Και επειδή στην συντριπτική πλειονότητά τους οι διοικήσεις δεν είχαν μάθει ποτέ να λύνουν την άσκηση της αυτοχρηματοδότησης, αφού είχαν χτίσει όλη τη στρατηγική και την πολιτική τους πάνω στην σκοτεινή εκμετάλλευση των κρατικών επιχορηγήσεων, φτάσαμε στην εποχή που οι ομοσπονδίες σήμερα, στραγγαλισμένες από την μείωση της κρατικής επιχορήγησης κατά 50% συγκριτικά με πέρσι και κατά περίπου 80% συγκριτικά με την επιχορήγηση που έπαιρναν μέχρι και πριν από 4 χρόνια, σηκώνουν τα χέρια ψηλά και ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο στα αθλήματα. Στην εποχή που οι ομοσπονδίες λένε “δεν μπορούμε να βγούμε οικονομικά, κλείνουμε” και τα media δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς και γιατί συνέβη αυτό, αφού ποτέ – σχεδόν – καμιά ομοσπονδία δεν τους έδωσε λογαριασμό, ούτε και εξηγήσεις για την παντελή έλλειψη υποδομών και ανάπτυξης επειδή διαχειρίστηκε – το λιγότερο - με λάθος τρόπο τα χρήματα της εποχής των παχιών αγελάδων.

Είναι εγκληματική η πράξη της κυβέρνησης να μειώσει τόσο πολύ την κρατική επιχορήγηση προς τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Είναι αδιανόητα μεγάλη η ζημιά που κάνει η κυβέρνηση στην ζωή και την προοπτική του μέσου Ελληνα πολίτη. Είναι αδιανόητα εύκολο να το αντιληφθείς, διαβάζοντας την έρευνα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι για κάθε ένα ευρώ που κόβει από τον αθλητισμό ένα κράτος χάνει εφτά ευρώ στην υγεία. Είναι αδιανόητο να σκεφτείς μια Ελλάδα πλημμυρισμένη από ανθρώπους που δεν ψυχαγωγούνται από τον αθλητισμό και δεν ασκούνται με τον αθλητισμό. Μαυρίζει η ψυχή όταν το μυαλό σκέφτεται μια Ελλάδα γεμάτη από κλειστά γυμναστήρια και στάδια, που θα σπρώχνει τα παιδιά της οπουδήποτε αλλού πλην του αθλητισμού. Σκοτεινιάζει η ψυχή όταν σκέφτεται ότι ο αθλητισμός γίνεται ξαφνικά προνόμιο των λίγων, αυτών που έχουν τα χρήματα για ιδιωτικό, premium, personal αθλητισμό και δεν έχουν ανάγκη το αγαθό του μαζικού αθλητισμού.

Με εξοργίζει, το λιγότερο, η σημερινή στάση της κυβέρνησης που κόβει από τον αθλητισμό όσα δεν έχει κόψει από κανένα άλλο πεδίο της ελληνικής ζωής, σαν να είναι μια πολυτέλεια την οποία ο Ελληνας μπορεί να στερηθεί και να ζήσει αρκετά καλά χωρίς αυτήν. Μου είναι αδιάφορο αν θα ξαναβγάλουμε πρωταθλητές διεθνούς επιπέδου, δεν θα θελα να ξαναδώ ποτέ κατασκευασμένους πρωταθλητές, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ότι η Ελλάδα αυτή την εποχή θα στερήσει από τον Ελληνα και τη διέξοδο της άσκησης και της ψυχαγωγίας, της διαπαιδαγώγησης των νέων μέσα στους συλλόγους, τα σωματεία και τα στάδια. Η μεγαλύτερη ευθύνη για το σημερινό κατάντημα βαραίνει τον ίδιο τον αθλητισμό, δηλαδή τις ομοσπονδίες, και φυσικά το κράτος που δεν μπήκε στον κόπο να τις ελέγξει ποτέ. Τούτη όμως δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών. Η απόλυτη προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι, πρέπει να είναι η εξασφάλιση της ζωής του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Η κυβέρνηση σκοτώνει τον αθλητισμό σου και τον αθλητισμό του παιδιού σου. Είναι ώρα να το συνειδητοποιήσεις, να το αντιληφθείς και να αντιδράσεις. Διαφορετικά πάμε χαμένοι. Κι εγώ κι εσύ. Και μου είναι αδιάφορο αν μαζί πάνε χαμένοι και οι όποιοι κοιλαράδες διοικητές ομοσπονδιών που δεν έκαναν αθλητισμό ποτέ.