Ο κυρ Ανέστης σύνδεσε την (προπονητική) επαγγελματική καριέρα του στον υγρό στίβο ως προπονητής της ομάδας πόλο του ΠΑΟΚ καθώς υπηρέτησε αυτό το τμήμα – από διάφορα πόστα – επί τουλάχιστον 35 χρόνια. Ήταν όμως κάτι παραπάνω από προπονητής. Αν στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του '80 επιχειρήθηκε μια μορφή παιδομαζώματος ούτως ώστε να πολλαπλασιαστούν οι αθλητές του υγρού στίβου, ο κυρ Ανέστης ήταν ο εμπνευστής αλλά και λειτουργός αυτού του εγχειρήματος. Αν ήσουν περαστικός από το κολυμβητήριο, σ' έβλεπε πίσω από τα καφέ κοκάλινα γυαλιά του, σε πλησίαζε και σου έδινε ένα μαγιό κι ένα μπουρνούζι, για να σε παρακινήσεις να ασχοληθείς. Ο άνθρωπος ήταν... διαόλου κάλτσα. Και σου εξηγούσε ότι η κολύμβηση γυμνάζει όλους τους μύες του σώματος, δεν επιβαρύνει τα κόκαλα όπως τα άλλα αθλήματα κλπ, κλπ.

Ο κυρ Ανέστης εργάστηκε στα τμήματα υποδομής και του Άρη, εκεί τον συνάντησα για πρώτη φορά. Έξυπνος και δραστήριος άνθρωπος. Οι πράξεις του δεν συμβάδιζαν με την ηλικία του γιατί διέθετε ξεχωριστή μεθοδολογία. Ήξερε ότι για τα παιδιά υπάρχει το παιχνίδι και αντιλαμβανόταν ότι ήταν αδύνατο να γίνουν όλοι πρωταθλητές. Κάποιοι θα ασχολούνταν επαγγελματικά αλλά η συντριπτική πλειοψηφία θα σταματούσε. Δεν εγκλώβιζε τα παιδιά γιατί θα τα έχανε. Και το μυαλό του ήταν η αύξηση των εκκολαπτόμενων αθλητών όχι η συρρίκνωση. Σου έδινε την εντύπωση ότι λούφαρες, μα στην πραγματικότητα έκανε το πρόγραμμά του και μετά σ' άφηνε να πιστεύεις ότι είσαι ο έξυπνος της υπόθεσης.

Ο κυρ Ανέστης ήταν ίσως η πιο εμβληματική μορφή του υγρού στίβου της Θεσσαλονίκης, σπουδαίος κολυμβητής. Αλλά και γκρινιάρης. Στα χρόνια της Θεσσαλονίκης των δύο κολυμβητηρίων μονίμως γκρίνιαζε στα... αυτιά των επισήμων είτε γιατί η εκάστοτε Κυβέρνηση δεν δημιουργούσε περισσότερες εγκαταστάσεις είτε γιατί οι υπάρχουσες παρέπεμπαν στην εποχή του μεσαίωνα. Έφυγε σε ηλικία 87 ετών με τον τίτλο που πάντα ήθελε. Αυτόν του εργάτη του υγρού στίβου.