Ο πυγμάχος του Παναθηναϊκού μίλησε στο gazzetta.gr με αφορμή τη σημερινή πρεμιέρα του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, το οποίο διεξάγεται στη Δροσιά, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Πως προέκυψε η πυγμαχία;

«Πέρασα από πολλά σπορ, τα οποία δεν με κάλυπταν. Το 2004 παρακολούθησα αγώνες πυγμαχίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εκεί κάτι συνέβη... Στην αρχή έκανα kick boxing σε ένα γυμναστήριο. Για καλή μου τύχη ερχόταν ο Νίκος Παράς, 24-25 χρονών τότε, ο οποίος έκανε μόνο πυγμαχία. Εκείνος με κόλλησε το μικρόβιο για τα καλά, αφού ξεκινήσαμε να προπονούμαστε μαζί».

Ο Ριτζάκης, με τον δάσκαλο, Γιάννη Αϊδινιώτη

Γιατί πυγμαχία τελικά;
«Θέμα γούστου. Όλα τα αθλήματα έχουν την ομορφιά τους, όμως νομίζω η πυγμαχία καλύπτει πιο ζωηρά παιδιά, τα οποία ενδεχομένως αναζητούν έναν τρόπο να χαλιναγωγήσουν την ορμή της εφηβείας. Στα 15 σου θέλεις να πάψεις να είσαι παιδί, θέλεις να γίνεις άντρας. Με μάγεψε το άθλημα. Όσο πιο πολύ ασχολούμουν τόσο πιο πολύ μου άρεσε, έτσι μετά από 1,5 χρόνο μπήκα στους αγώνες».

Άλλαξε ο τρόπος που είδες το άθλημα με τα χρόνια;
«Κάποιοι μένουν στην άγρια ομορφιά της πυγμαχίας. Όμως, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Συνήθως η πυγμαχία προτείνεται σε παιδιά που έχουν θέματα αυτοπεποίθησης και είναι θύματα του μπούλινγκ. Όμως, η άποψη μου είναι ότι στο μπούλινγκ, θύμα είναι και ο θύτης. Διότι πολλές φορές και τα παιδιά-θύτες έχουν πρόβλημα αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης.

Τα αγόρια στην εφηβεία έχουν μία αγριάδα λόγω των ορμονών, επομένως η πυγμαχία είναι εργαλείο για τον αθλούμενο. Μπορεί να γίνει πιο επιθετικός αν θέλει, μπορεί όμως μέσω της πυγμαχίας να εκτονωθεί και να χαλιναγωγεί τα πιο άγρια ένστικτα του, ώστε να μπορεί να είναι ήρεμος πράος και να συνεχίζει την ζωή του. Ως ατίθασος έφηβος η πυγμαχία ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί.

Κομβικό ρόλο φυσικά έχουν και οι άνθρωποι. Εγώ βρήκα ανθρώπους που δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με αλητείες και νύχτα. Ήταν σοβαρά παιδιά, του μεροκάματου, που με καθοδηγούσαν. Μου έλεγε δηλαδή ένας από αυτούς: «Κοίτα μην καταλήξεις ηλεκτρολόγος σαν εμένα κάτσε διάβασε!».

Για ένα παιδάκι 15 χρονών, ο 25χρονος είναι είδωλο, πιο δυνατός, πιο άντρας πήρα καλά ερεθίσματα από τους συναθλητές μου, γιατί ήταν καλά παιδιά και ο προπονητής μου ήταν εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν ασχολούνταν με τον πρωταθλητισμό, αλλά με τον αθλητισμό, δηλαδή τη σωματική και ψυχική υγεία. Καταλήγοντας λοιπόν, για το πως βλέπω το άθλημα θα πω ότι, «Με ένα σφυρί μπορείς να χτίσεις ένα σπίτι, μπορείς και να το γκρεμίσεις».

Δεν θεωρείς ότι είναι επικίνδυνο άθλημα, ιδίως από τη στιγμή που καταργήθηκαν οι προστατευτικές κάσκες στις μεγάλες διοργανώσεις, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες;
«Δεν λέει και κάτι ότι δεν φοράμε κάσκες. Απλώς πρέπει να φυλάγεσαι περισσότερο. Η πυγμαχία είναι παρεξηγημένο άθλημα, δεν είναι μπαίνω στο ρινγκ και πλακώνω στο ξύλο τον αντίπαλο μου. Είναι σκάκι, θέλει στρατηγική. Πρέπει να είσαι μέσα στη φωτιά χωρίς να καείς. Δεν μπορείς να βάλεις έναν άπειρο να παίξει. Εκεί ναι, πέφτει ξύλο.

Όμως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν σαν να βλέπεις χορογραφίες. Όσο πιο έμπειροι είναι οι αθλητές τόσο πιο ωραίος αγώνας θα γίνει και τόσο λιγότερη «ψυχρή» βία θα δεις. Δεν βαράς γιατί έχεις απωθημένα. Είναι μία μάχη, πρωτίστως για να πειθαρχήσεις τον εαυτό του και τα ένστικτα σου. Στο ρινγκ οι νέοι άπειροι πυγμάχοι βγάζουν τα νεύρα όλης της ημέρας, όλης της ζωής τους, δεν προφυλάσσονται και τις τρώνε. Το πρώτο και κύριο είναι να έχεις υπομονή και αυτοσυγκέντρωση για να ελέγξεις τα συναισθήματα σου. Όποιος νευριάζει χάνει!
Φυσικά είναι πολύ δύσκολο να πειθαρχήσεις όταν τρως ξύλο, γιατί παλεύεις με το αίσθημα της επιβίωσης.

Πολλές φορές βλέπεις τη μπουνιά να έρχεται αλλά δεν πρέπει να τραβηχτείς πίσω, πρέπει να την μπλοκάρεις ή να την αποφύγεις πηγαίνοντας κάποιες φορές και προς τα μπροστά. Σε δοκιμάζει στον μέγιστο βαθμό αυτή τη διαδικασία.

Η ψυχολογία σε όλα τα αθλήματα παίζει ρόλο, όμως είναι πολύ διαφορετικό όταν αυτή εξαρτάται από την υγεία σου. Άλλο να χάσεις το μομέντουμ και να μην μπει το σουτ και να πέσεις ψυχολογικά και άλλο να φας την μπουνιά και να ζαλιστείς... Εκεί είναι το θέμα πως θα αντιδράσει. Εκεί βλέπεις τι έχει καθένας μέσα του, τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητα του!

Φυσικά είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει ότι οι μεγάλοι αθλητές έχουν πάντα και μεγάλη προσωπικότητα. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις μονοδιάστατων ανθρώπων που ασχολούνται μόνο με το σώμα, και καθόλου με το πνεύμα.
Το μποξ δεν είναι για ανεγκέφαλους που θέλουν να δέρνονται, αλλά για κυρίους».

Ο Γιάννης Αϊδινιώτης προετοιμάζει τη νέα γενιά!

Είσαι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, τι βλέπεις θα βγούμε από την κρίση;
«Δεν το βλέπω. Αν ανατρέξεις σε δημοσιεύματα του 2004, το οποίο θεωρείται ως το σημείο 0, πάλι θα διαβάσεις για προβλήματα στην υγεία, την παιδεία, για ανεργία εργατικά ατυχήματα...

Δεν σημαίνει ότι όταν μία χώρα πάει καλά, περνάνε καλά και οι άνθρωποι ή το αντίστροφο. Αν οι μισθοί και οι συντάξεις πάνε στα 300 ευρώ θα ξεχρεώσουμε ίσως κάποια στιγμή, αλλά οι άνθρωποι θα υποφέρουν. Τα οικονομικά είναι πολύ σχετικά και μπερδεμένα.

Πως αποφάσισες να ακολουθήσεις σπουδές στα οικονομικά;
«Μου άρεσε, ήθελα να καταλάβω πως λειτουργεί η οικονομία, η οποία είναι η βάση της κοινωνίας. Αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν είχα κολλήσει για τα καλά το μικρόβιο της πυγμαχίας, πλέον είναι ξεκάθαρο ότι μόνο με την πυγμαχία θέλω να ασχοληθώ, μόνο αυτό με γεμίζει. Τότε αυτό ήταν θολό, ήθελα να σπουδάσω και να πάρω πτυχίο όπως επιτάσσει η κοινωνία. Ήταν καλή επιλογή για έναν μαθητή που είχε διαβάσει. Όμως πλέον πιο πολύ από ποτέ είναι ξεκάθαρο μέσα μου ότι η πυγμαχία είναι η ζωή μου. Από αυτό θέλω να βιοπορίζομαι στο μέλλον. Φέτος, θα είναι η τελευταία μου αγωνιστική χρονιά και στη συνέχεια θέλω να αφοσιωθώ στην προπονητική.

Στα 28 σου είσαι ήδη πατέρας τριών παιδιών...
«Ναι τριών, και σε αυτόν τον αριθμό θα παραμείνουμε (γέλια)! Η μεγάλη είναι η Νεφέλη 8,5 ετών και δύο αγόρια 4,5 ετών και 6 μηνών.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου δεν είχα κλείσει τα 20. Η γυναίκα μου σπούδαζε στο Βόλο κι εγώ στην Αθήνα. Είχαμε πολλά δρομολόγια... Λέγαμε άντε να φτιάξουμε ένα σπίτι να γλιτώσουμε τα πάνω-κάτω.

Ο μικρός ασχολείται με την πυγμαχία, έρχεται να σε βλέπει;
«Τώρα παίζει δεν καταλαβαίνει. Θα διαλέξει όταν έρθει η ώρα. Μία φορά ήρθε να με δει, πρόπερσι νομίζω και δεν θα ξαναγίνει!

Είχα υποτιμήσει πολύ έναν αγώνα και σκέφτηκα εύκολος αγώνας είναι, να έρθει να δει τον μπαμπά να κερδίζει. Τελικά με είδε να χάνω... Όλη την ώρα σκεφτόμουν ωχ τι βλέπει τώρα, τι σκέφτεται, βαριούνται, βρήκε η Ευγενία να καθίσει με τα παιδιά, την ταλαιπωρούν. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ όλο αυτό. Το δοκιμάσαμε απέτυχε και σίγουρα δεν θα το ξαναδοκιμάσω!».

Να προπονείς ή να προπονείσαι είναι πιο δύσκολο;
«Είναι διαφορετική κούραση, όταν προπονείσαι η σωματική κούραση είναι που σε καταβάλει, όταν όμως προπονείς συμβαίνει το αντίθετο. Ο αθλητής μπορεί να έρθει και να μην έχει όρεξη ή να είναι κουρασμένος ή να έχει διάφορα στο μυαλό του. Ο προπονητής πρέπει να του προκαλέσει το ενδιαφέρον για να γυμναστεί και να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Η πυγμαχία είναι για όλους, όσο θέλεις τόσο δίνεις. Δεν πάνε όλοι για ολυμπιακούς Αγώνες. Μπορεί κάποιος να επιλέξει την πυγμαχία απλώς για να γυμναστεί, χωρίς να ρισκάρει ποτέ ούτε στο ελάχιστο, παίζοντας κόντρα σε έναν αντίπαλο.

Τι είναι για σένα η πυγμαχία;
«Η πυγμαχία δεν είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών και οι αγώνες δεν γίνονται για να φάει κάποιος το πιο πολύ ξύλο, αλλά για να αναδειχθεί ο καλύτερος. Κάποιος μπορεί να είναι δυνατός, άλλος γρήγορος, άλλος τεχνικός, ποιος είναι όμως ο καλύτερος; Αυτό το βλέπουμε στους αγώνες! Πριν και μετά από αυτούς όλοι οι αθλητές είμαστε φίλοι!

Η ασφάλεια των αθλητών είναι πάνω απ ' όλα. Κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι είναι ο Μοχάμεντ Αλί. Την ευθύνη γι αυτόν τον αθλητή την έχει ο προπονητής του, δηλαδή να τον βάλει στους αγώνες όταν πραγματικά θα είναι έτοιμος. Ο Παναθηναϊκός δεν βγήκε τυχαία πρώτος στην α', β' και γ' κατηγορία. Το γυμναστήριο είναι χώρος άθλησης, όχι για ξύλο».