Με ποια Ελλάδα είμαστε;

Είχα την τύχη να ζήσω από κοντά τη φωτεινή πλευρά της Ελλάδας, αυτή που συμμετείχε με κάθε τρόπο, είτε ως δρομέας είτε ως θεατής στον Μαραθώνιο της Αθήνας, το καλύτερο για μένα αθλητικό και κοινωνικό γεγονός που γίνεται κάθε χρόνο στην πρωτεύουσα.

Eίδα τον εκπληκτικό Χριστόφορο Μερούση να τερματίζει πρώτος Ελληνας και να αγκαλιάζει την ελληνική σημαία και το γιο του! Είδα μητέρες και πατέρες να τρέχουν πιασμένοι χέρι με χέρι με τα παιδιά τους, είδα ανθρώπους με ειδικές ανάγκες ή με κινητικά προβλήματα να δίνουν το δικό τους αγώνα, είδα τους εκπληκτικούς αθλητές των Special Olympics να τερματίζουν αγκαλιά με τα μέλη του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών.

Είδα παιδιά να τρέχουν αναψοκοκκινισμένα από την ένταση και να τερματίζουν χαρούμενα στον παιδικό αγώνα, είδα Μαραθωνοδρόμους να παίρνουν τα παιδιά τους από το χέρι για τα τελευταία μέτρα του δικού τους άθλου, είδα επίσης ερασιτέχνες Μαραθωνοδρόμους να ξεσπούν σε λυγμούς στον τερματισμό, επειδή κατάφεραν να πετύχουν κάτι που παλιότερα ίσως να το θεωρούσαν ακατόρθωτο! Ηταν η προσωπική δικαίωση για τις θυσίες και τις προσπάθειες που έκαναν, προκειμένου να φτάσουν να τρέξουν τα 42 χιλιόμετρα και κάτι και να ξεπεράσουν τον εαυτό τους!

Με όλα αυτά συγκινήθηκα, ωστόσο αυτή που με συγκλόνισε ήταν η κοπελίτσα που τερμάτισε στηριζόμενη στις πατερίτσες της! Δεν ξέρω εάν της είχε συμβεί κάποιο ατύχημα ή είχε πιο σοβαρό πρόβλημα, αλλά μας παρουσίασε με τον καλύτερο τρόπο, το μεγαλείο της ανθρώπινης θέλησης και δύναμης!

Είδα περισσότερους από 25.000 ανθρώπους να γεμίζουν το Παναθηναϊκό Στάδιο απλά για να χειροκροτήσουν, είδα πρόσωπα χαρούμενα και φωτεινά, αλλά και έμαθα για άλλους που προσπάθησαν, αλλά δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τον Μαραθώνιο. Ωστόσο αυτό που μετρά είναι η προσπάθεια τους. Αλλωστε και του χρόνου εκεί θα είναι η αυθεντική διαδρομή και θα τους περιμένει... Ολα αυτά δημιούργησαν μία ευτυχισμένη Κυριακή για μένα, την «ομορφότερη Κυριακή του χρόνου για την Αθήνα», όπως μου αρέσει να την αποκαλώ!

Λίγη ώρα αργότερα, έμαθα ότι στο Καραϊσκάκη υπήρχε και μία άλλη Ελλάδα, η πιο σκοτεινή απ' όλες. Αυτή που σήκωσε πανό με το σύνθημα «Μαχαίρι, σύρμα, Σρεμπρένιτσα» που χρησιμοποίησαν οι Σέρβοι στον εμφύλιο πόλεμο με τους Βόσνιους, αλλά και αυτή που αποδοκίμασε στον Εθνικό Υμνο της Βοσνίας, παρότι ενοχλείται έντονα όταν αυτό το κάνουν άλλα έθνη! Η Ελλάδα του άκρατου εθνικισμού, της ασέβειας στη μνήμη των νεκρών, της μισαλλοδοξίας. Είναι οι ίδιοι «Ελληνες», καμία 15αριά άτομα με καλυμμένα τα πρόσωπα, που όπως καταγγέλλει ο «Γαλανόλευκος Φάρος», έβγαλαν μαχαίρι και απείλησαν τα μέλη του, για να τους πάρουν την τρομπέτα στο φιλικό με τη Λευκορωσία!

Και μην βιαστείτε να πείτε, ότι αυτοί δεν είναι Ελληνες ή ότι είναι μία μειοψηφία που δεν εκφράζει την πλειοψηφία. Μπορεί να είναι λίγοι αλλά τη ζημιά την κάνουν! Και σε τελική ανάλυση, κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε ποια Ελλάδα θέλουμε, απομονώνοντας τη σκοτεινή πλευρά! Εγώ τουλάχιστον ξέρω ποια Ελλάδα θέλω!

Eυχαριστώ το Νίκο Ζάγκα για την ευγενική παραχώρηση των περισσότερων φωτογραφιών facebook.com/zagasphotography