Είπαμε. Μάλλον δεν παίζεις γκολφ. Στο ίδιο γκρουπ με εσένα ανήκω κι εγώ. Και όπως φάνηκε από τις επιδόσεις μου (δες πιο κάτω) μάλλον εκεί θα μείνω.

Αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να γράφω σαν συντάκτρια έμπειρη πια, καθώς μετά από τέσσερις ημέρες στο Turkish Airlines Open 2016 που πραγματοποιήθηκε 3-6 Νοεμβρίου στο υπερφανταστικό Regnum Carya Golf & Spa Resort στην Αττάλεια της Τουρκίας μπορώ να πω ότι παίζω το μπαστούνι στα δάχτυλα. Στη θεωρία τουλάχιστον.

Μάλιστα, αφού κατέρριψα εδώ με μεγάλη επιτυχία τους μύθους που στοιχειώνουν το άθλημα και αφού έπεισα τον καθένα ότι το γκολφ μπορεί να γίνει φοβερά ελκυστικό και ότι δεν απευθύνεται μόνο σε πλούσιους με ελεύθερο χρόνο, τώρα είμαι σε θέση να ετοιμάσω και ένα εγχειρίδιο για το πώς θα παρακολουθήσεις έναν αγώνα από κοντά. Και ναι, είμαι ήδη πανέτοιμη για το Turkish Airlines Open 2017. Να σημειωθεί παρακαλώ.

Πρώτα όμως να πούμε τα σημαντικά της διοργάνωσης και μετά τη δική μου (φανταστική) εμπειρία.

Ο Thorbjørn Olesen είναι ο απόλυτος νικητής με ένα εντυπωσιακό -20 (αν δεν έχεις ιδέα γιατί πριν από το σκορ υπάρχει το σηματάκι της αφαίρεσης τότε διάβασε το πρώτο κείμενο για να μπορείς να ακολουθήσεις τους δεινούς γκόλφερς του Gazzetta).

Αποφασισμένος από το πρώτο λεπτό της διοργάνωσης, leader από τη δεύτερη κιόλας μέρα του αγώνα, ο Δανός έδειχνε σε κάθε τρύπα ότι έχει το birdie για πλάκα και ότι δεν είναι διατεθειμένος να χάσει.

Με τη Nike να τον ντύνει από την κορυφή ως τα νύχια και με συμπεριφορά που αρμόζει σε έναν πρωταθλητή (ιδιαίτερα συγκεντρωμένος στον στόχο αλλά και φιλικός με τον κόσμο) ο Olesen έφτασε μετά από 4 ημέρες αγώνα στην κορυφή και κέρδισε με το σπαθί του (ή καλύτερα με το μπαστούνι του) 1.166.600 δολάρια.

Ναι! Όσο εσύ έβλεπες το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη εκείνος έβγαλε 1.166.600 δολάρια. Σαν να αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον το άθλημα ξαφνικά ε;

Αυτός είναι ο πίνακας με τα τελικά αποτελέσματα (και τα ποσά που κέρδισε ο κάθε παίκτης) για να πάρεις μια ιδέα.

Και τώρα στα δικά μας.

Δεν έχω γράψει ακόμη αναλυτικά την εμπειρία μου από τις δύο τελευταίες ημέρες του αγώνα.

Ενημερωμένη στο έπακρο για το πώς παρακολουθείς με τον σωστό τρόπο έναν αγώνα γκολφ, πέρασα το υπόλοιπο του Turkish Airlines Open 2016 με τον χάρτη του γηπέδου ανά χείρας κάνοντας τους σωστούς υπολογισμούς ώστε να δω όσο περισσότερο γκολφ γίνεται (αφαιρέσεις και προσθέσεις για το πόση ώρα μπορεί να πάρει στον Olesen να τελειώσει τη τρύπα 12).

Και το πέτυχα. Γιατί είχα πρόγραμμα.

Τι εννοώ; Από νωρίς, γύρω στις 10.15, πήγαινα στην αφετηρία (τη μία από τις δύο με βάση τα ονόματα που με ενδιέφεραν περισσότερο) και έβλεπα τις παρουσιάσεις των παικτών και το πρώτο χτύπημα του καθενός. Εκεί έφταναν οι αθλητές με τους βοηθούς τους, χαιρετούσαν τους κριτές και τα παιδιά που κρατούσαν το σκορ και το παιχνίδι ξεκινούσε.

Είναι γνωστό ότι όπως ακριβώς γίνεται στο τένις, και στο γκολφ όταν διεξάγεται μια προσπάθεια πρέπει να κάνεις απόλυτη ησυχία. Υπάρχουν άνθρωποι που θα σε σταματήσουν ακόμη και αν περπατάς στις μύτες. Γιατί ναι, ΕΝΟΧΛΕΙΣ.

Όταν οι προσπάθειες της τελευταίας τριάδας ολοκληρώνονταν έπαιρνα την τσαντούλα μου (backpack δηλαδή) και τους ακολουθούσα για τις πρώτες 10 τρύπες (18 είναι στο σύνολο, τα έχουμε πει αυτά).

Η άχρηστη πληροφορία που συγκράτησα είναι ότι όλα τα δέντρα που υπάρχουν σε ένα γήπεδο γκολφ είναι αριθμημένα και κανείς δεν μπορεί να τα κόψει ή να τα μετακινήσει γιατί έτσι ενδέχεται να αλλάξουν οι προδιαγραφές του παιχνιδιού.

Στη συνέχεια πήγαινα στην τρύπα 12, στον τερματισμό της, και έβλεπα αρκετές προσπάθειες – καθισμένη πια.

Όταν και το τελευταίο γκρουπ προχωρούσε στη 13 εγώ έκανα το απαραίτητο διάλειμμα. Με λίγα λόγια έτρεχα στο VIP lounge που είχε από πρωινό και καφέ μέχρι σούσι και σιντριβάνια σοκολάτας και περνούσα υπέροχα παρακολουθώντας τις προσπάθειες από την τηλεόραση. Ένα από τα πολύ καλά του γκολφ είναι ότι οι άνθρωποι ξέρουν να ζουν. Να τα λέμε και αυτά.

Μετά το φαγητό πήγαινα στην τρύπα 18 και περίμενα τους αθλητές που τερμάτιζαν μετά από αρκετές ώρες προσπάθειας. Εκεί με περίμενε και ο φωτεινός πίνακας των αποτελεσμάτων για να έχω την πλήρη εικόνα του αγώνα. Μιλάμε για οργάνωση. Όχι αστεία.

Από εκεί οι αθλητές κατευθύνονταν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τις απαραίτητες συνεντεύξεις.

Και εγώ ΦΥΣΙΚΑ τους ακολουθούσα.

Εκεί έβγαλα και τη φωτό με τον Manassero και τον Levy για τις ανάγκες του ρεπορτάζ.

Σε αυτό το σημείο όμως πρέπει να γυρίσουμε λίγο πίσω και να γίνει ειδική μνεία στην τρύπα 16. Την αγαπημένη μου: 395 μέτρα, Par 4 και ακούει στο όνομα "Bosphorus".

Το καλύτερο; Η αφετηρία της είναι πάνω σε μια βίλα του resort, στην οποία ναι, μένει κόσμος.

Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.

Και σε νυχτερινές λήψεις.

Σε αυτή την τρύπα λοιπόν έκανα κι εγώ το παρθενικό μου χτύπημα.

Το μπαστούνι πήγε μία στο γκαζόν, δύο στο γκαζόν, τρεις στο γκαζόν, για να καταφέρω την τέταρτη (ή πέμπτη) να το βρω στην άκρη και να πάει 5 μέτρα παραπέρα. Ταλέντο λέγεται αυτό.

Το στυλ όμως το έχω (#κανένας_olesen).

Πόσο καιρό είπαμε έχουμε για το επόμενο Turkish Airlines Open; Προλαβαίνω άραγε;