Να μη σώσουμε να ξαναπάρουμε!

Εάν είναι να πλακωνόμαστε για το εάν προσκλήθηκε ή δεν προσκλήθηκε (που απ' ό,τι κατήγγειλε η ίδια την ξέχασαν, δεν την προσκάλεσαν και συνάμα παραποιούν την αλήθεια) η Κορακάκη στη χθεσινή (25/8) εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο και για το ποιοι φταίνε γι' αυτή την παράλειψη...

Εάν είναι να γινόμαστε ντετέκτιβ ερευνώντας εάν η παράγκα στην οποία προπονιόταν η Άννα στη Δράμα γκρεμίστηκε ως... αυθαίρετο ή για να φτιαχτεί κανονικό σκοπευτήριο...

Εάν είναι να υποβάλουμε εαυτούς σε τεστ της αλήθειας, σε ενδοσκόπηση ή ακόμη και σε... κoλονοσκόπηση για το κάθε πότε τα ελληνικά ΜΜΕ ασχολούνται με τη Στεφανίδη...

Εάν είναι να εμφανίζεται η (κατά δήλωση της, “όχι συγκινημένη, αλλά θυμωμένη”) μάνα του Πετρούνια με ύφος δημόσιου κατηγόρου και να στήνει στον τοίχο τους δημοσιογράφους που δεν επιφύλαξαν στον Μάρα και στη Μιλλούση, υποδοχή αντάξια με αυτήν στο γιο της....

Εάν είναι η “Αυγή” (που εκφράζει την κυβερνητική γραμμή και πλάκα πλάκα απέκτησε τόση δημοσιότητα, όση ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια) να ξεφωνίζει τον Πύρρο και να κουνάει το χέρι στη Στεφανίδη...

Εάν είναι ο κόσμος να κράζει την Πολιτεία για την αθλητική πολιτική της πιο πολύ απ' όσο για τα μνημόνια και την πτωχοποίηση της χώρας..

Εάν είναι ξαφνικά οι Έλληνες σήμερα να αγαπούν παράφορα το άλμα επί κοντώ, την σκοποβολή, την κωπηλασία και την άλλη μέρα -στην κορύφωση της εφήμερης ενασχόλησης και της υποκρισίας- να μη δίνουν δεκάρα τσακιστή...

Εάν είναι να πλακωνόμαστε οι μισοί Έλληνες με τους άλλους μισούς για το εάν ο Τύπος γράφει εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι τα λεγόμενα «μικρά σπορ] και αφοσιώνεται μονάχα στη βαρβατίλα...

Εάν είναι να τσακωνόμαστε για το εάν το Κράτος πρέπει να επιχορηγήσει τον αθλητισμό ή να δώσει αυτά τα λεφτά για να προμηθεύσει με αξονικούς τομογράφους και με γάζες τα νοσοκομεία...

Εάν είναι να χαλάμε τις καρδιές μας και να χαλιόμαστε τόσο πολύ...

Εάν είναι να βρίσκουμε (αν και δεν μας λείπουν) κι άλλους λόγους για να ξεκατινιαζόμαστε...

Εάν είναι τα έξι μετάλλια να προκαλούν τόσο μίσος και τέτοιο αλληλοσπαραγμό, ώστε στο τέλος να μας βγαίνουν ξινά...

Εάν είναι να μην αντέχουμε τόσες επιτυχίες και τόση δημοσιότητα...

Εάν είναι να επιβεβαιώνουμε τον Καββαδία και να αποδεικνυόμαστε σε τέτοιο μεγάλο βαθμό ιδανικοί και ανάξιοι εραστές των επιτυχιών...

Εάν είναι, λοιπόν, να συμβαίνουν όλα αυτά και πολλά άλλα σαν αυτά, ε, τότε να μη σώσουμε να ξαναπάρουμε μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες!

Τουλάχιστον τότε δεν θα κυριευόμαστε από την αδικαιολόγητη ενοχή στη χαρά, αλλά από τη δικαιολογημένη ενοχή στη λύπη!

ΥΓ: Όπως λέει και μια σοφή κουβέντα, «μικρό χωριό, κακό χωριό»!