Aν νομίζετε ότι είναι εύκολη η ζωή ενός Ολυμπιονίκη μάλλον κάνετε λάθος. Ακόμα και τις θριαμβευτικές στιγμές που ακολουθούν την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα 100 μέτρα, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Αφού το διασκέδασε για κανένα 10λεπτο μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο κάνοντας το γύρο του θριάμβου και όλα τα σχετικά, ήρθε η ώρα των δημοσιογράφων.

Κάπου εκεί αποφασίσαμε να τον πάρουμε από πίσω ή τουλάχιστον να μείνουμε όσο το δυνατόν γίνεται πιο κοντά, για να καταγράψουμε τις στιγμές ενός Ολυμπιονίκη αμέσως μετά την πρωτιά!

Πρώτο… εμπόδιο και πιο δύσκολο από τον Γκάτλιν και τον Λε Γκρας όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, τα τηλεοπτικά δίκτυα από όλο τον κόσμο. Σε μία πλατφόρμα πέντε επιπέδων την οποία έπρεπε να την ανέβει όλη, τον περίμεναν οι broadcasters, δηλαδή οι τηλεοπτικοί σταθμοί που είχαν αγοράσει τα δικαιώματα των Ολυμπιακών Αγώνων για τη χώρα τους και είχαν απεσταλμένο δημοσιογράφο.

Πήγαινε στον πρώτο, μιλούσε για 4-5 λεπτά, συνέχιζε στον δίπλα και μετά στον παρακάτω. Μία απόσταση που σε μέτρα δεν θα ήταν πάνω από 400, έκανε να την διασχίσει μία ολόκληρη ώρα.

Πάντως δεν ήταν μόνος του καθώς καμιά 500αριά φανατικοί θαυμαστές του, είχαν στηθεί στη διπλανή κερκίδα και φώναζαν ρυθμικά το όνομα του, με τον Μπολτ κάθε λίγο και λιγάκι, να τους ανταποδίδει την αγάπη, με μία κίνηση ή κανένα θεατρικό, από αυτά που συνηθίζει ο απόλυτος σταρ του αθλητισμού.

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο και αρκετοί… ιδιαίτεροι θαυμαστές του, όπως ο κύριος με το καπέλο και την κούκλα – ομοίωμα του Γιουσέιν, αλλά και οι τρεις Βρετανοί με τα σακάκια - σημαία

Αφού πέρασε μία ώρα κι έχοντας απαντήσει αγόγγυστα σε όλες τις ερωτήσεις που μπορείτε να φανταστείτε, ήρθε η ώρα της μικτής ζώνης. Κι εκεί τον περίμενα υπομονετικά περισσότεροι από 300 δημοσιογράφοι του ηλεκτρονικού Τύπου και του γραπτού Τύπου.

Νέος κύκλος απαντήσεων στην αρχή σε ένα… δάσος από μικρόφωνα.

Και μετά σε ένα… δάσος από κινητά και voice recorders.

Δεν τολμούσε να κάνει 2-3 βήματα και δεκάδες χέρια πετάγονταν μπροστά του με τον ίδιο να απαντά, παρότι από ένα σημείο και μετά επαναλαμβανόταν. Ολοι είδαν μία δήλωση από τον πιο γρήγορο άνθρωπο του κόσμου. Βλέπετε είναι ανάμνηση καριέρας για έναν δημοσιογράφο.

Κάποια στιγμή οι διοργανωτές, βλέποντας ότι και εκεί είχε ήδη κλείσει 25 λεπτά απαντώντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, αποφάσισαν να του δώσουν ένα μικρόφωνο να κρατήσει, ώστε οι απαντήσεις να είναι κοινής λήψεως για όλους και κάποια στιγμή να τελειώσει και αυτή η διαδικασία.

Μετά από 35 λεπτά ο Μπολτ έφυγε τρέχοντας, όχι σαν το 100άρι, αλλά αρκετά γρήγορα προκειμένου να πάει στην επόμενη διαδικασία. Ναι, υπάρχει και συνέχεια καθώς μετά από ένα πεντάλεπτο διάλλειμα είχε σειρά η καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου των νικητών. Άλλες 30 κάμερες στη σειρά να τον περιμένουν…

Και εκατοντάδες δημοσιογράφοι στιβαγμένοι σε μία αίθουσα, έτοιμοι να κρεμαστούν από τα χείλη του Τζαμαϊκανού.

Ακόμα και εκπρόσωποι του Τύπου από τα Νησιά Σολομώντα ήθελαν να δουν και να ακούσουν από κοντά τον άνθρωπο των ρεκόρ, των άνθρωπο που γράφει ιστορία που κανείς θα μπορέσει να αλλάξει στο μέλλον.

Ούτε σε αυτούς χάλασε χατίρι ο Μπολτ. Περισσότερες από 50 ερωτήσεις έγιναν, με τη συντριπτική πλειοψηφία να απευθύνεται σε αυτόν και κάποιες στον ασημένιο Γκάτλιν και τον χάλκινο Ντε Γκρας.

Μέχρι και τι φαγητά τρώει τον ρώτησε συνάδερφος από την Ινδία…

Μετά από 2 ώρες και 5 λεπτά από το τέλος του τελικού ήρθε η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο του Μπολτ. Ανακουφισμένος και με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη έφυγε από την αίθουσα πίσω από μία μεγάλη πόρτα.

Hταν η ώρα του να χαρεί το χρυσό μετάλλιο, παρότι το βράδυ δεν ενδεικνυόταν για πάρτι καθώς έχει ακόμα τα 200 μέτρα και τα 4Χ100. Ωρα και για μας να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Είχε φτάσει μία, ώρα σχεδόν απαγορευτική να γυρνάς μόνο στους δρόμους του Ρίο.

Φύγαμε, όμως, με χαμόγελο, έχοντας ζήσει από κοντά τον απόλυτο σταρ του παγκόσμιου αθλητισμού. «Ι am Bolt», όπως θα λέγεται και το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του που ήδη γυρίζει και προανήγγειλε…