Ιt takes… four to tango! (pics&vid)

Βασίλης Σκουντής Βασίλης Σκουντής
Ιt takes… four to tango! (pics&vid)

bet365

Στο Ρίο γίνεται χαμός στο (μπασκετικό) ίσωμα και ο Βασίλης Σκουντής υποκλίνεται στο όντως αξιοζήλευτο μεγαλείο των Αργεντινών…

Ομολογώ πως ταλαντεύθηκα αρκετά μέχρι να καταλήξω σε αυτό που γράφω, διότι με όλα αυτά που συμβαίνουν στο Ολυμπιακό Τουρνουά του Ρίο, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Τολμώ δε να πω ότι στο θρίλερ της Αργεντινής με τη Βραζιλία δεν έχασαν απλώς η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, αλλά χάθηκε ολάκερη οικογένεια!

Κοινώς η υπόθεση έχει πολλά γούστα και δεν ξέρω που θα καταλήξει…

Στην πρεμιέρα οι Αυστραλοί καθαρίζουν σαν αυγό τους Γάλλους και σαν να μην έφτανε αυτό το σοκ, στη συνέχεια βαράνε αλύπητα και τους Σέρβους… Στη δεύτερη αγωνιστική ο Σάριτς (σε μια πολύ βελτιωμένη και επηυξημένη έκδοση του Μποντιρόγκα) κατεβάζει τον γενικό στον Γκασόλ και η Κροατία νικά την Ισπανία…

Ύστερα οι Σέρβοι επιστρέφουν από το 9-27 και στριμώχνουν στα σχοινιά τους Αμερικανούς που στέκονται τυχεροί και κρατούν με το ζόρι την 72η σερί νίκη τους (μετά την ήττα από την Ελλάδα στον ημιτελικό της Σαϊτάμα) διότι αυτός που πήρε τα τελευταία και πιο καθοριστικά σουτ ήταν ο λάθος… Μπογκντάνοβιτς!

Η Λιθουανία προελαύνει αήττητη στις πρώτες τρεις αγωνιστικές κι ενώ δείχνει να ‘ναι καβάλα στο άλογο, τρώει μια κατραπακιά πενήντα πόντων από τους Ισπανούς, που -όπως φωνάζει εδώ και μέρες ο Ρούντι Φερνάντεθ- θα παίξουν σαν λυσσασμένοι για την τιμή της φανέλας τους! Παρεμπιπτόντως τις προάλλες οι δυο ομάδες έπαιξαν ένα φιλικό ματς που έληξε ισόπαλο και ο Καζλάουσκας δεν ήθελε να συνεχίσουν! Ο Σκαριόλο επέμενε να παίξουν παράταση, όπου νίκησαν οι Λιθουανοί, οι οποίοι χθες το βράδυ ήταν να τους κλαιν οι ρέγκες!

Απόψε πάλι οι Γάλλοι, χωρίς τον Πάρκερ και με τον Ντε Κολό να κάθεται στον πάγκο στην τελευταία περίοδο, έβγαλαν τα συκώτια των Αμερικανών, που για πρώτη φορά σε ένα μεγάλο Τουρνουά έχουν ζοριστεί σε τρία από τα τέσσερα ματς (με Αυστραλία, Σερβία, Γαλλία) στα οποία το άθροισμα της διαφοράς είναι μόλις 16 πόντοι!

Η όντως σοβαρότερη και πιο φερέγγυα από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια Κροατία, κάνει χαρακίρι και χάνει από τη Νιγηρία!

Από μόνα τους καθένα από αυτά τα περιστατικά συνιστά ένα θέμα, ωστόσο κατόπιν ωρίμου σκέψεως και μέχρι να σκάσει καμιά ωρολογιακή βόμβα στα χέρια του Σιζέφσκι, θαρρώ πως εάν σώνει και καλά το Ολυμπιακό Τουρνουά έπρεπε να έχει ένα εξώφυλλο, αυτό δεν είναι άλλο από το έπος των Αργεντινών και των Βραζιλιάνων!

Δυο παρατάσεις, πενήντα λεπτά, μια συναρπαστική και φαντασμαγορική παράσταση, που σημαδεύθηκε από εκπληκτικές ατομικές «περφορμάντσιες» (Νοσιόνι, Καμπάτσο, Νένε) και κατέληξε σε ένα πολύ παθιάρικο τάνγκο!
Κατέληξε επίσης στη διάψευση του χιλιοτραγουδισμένου «Don’t cry for me Argentina» και μάλιστα εις διπλούν, διότι λίγο νωρίτερα ο αδηφάγος και ακόρεστος Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο μετά τον Νόβακ Τζόκοβιτς είχε… λιανίσει και τον Ράφα Ναδάλ στον ημιτελικό του Τουρνουά Τένις.
Για ποιο λόγο λοιπόν να οδύρεται η Αργεντινή ή για ποιο λόγο χρειάζεται να βγει κάποιος στο μπαλκόνι της Caja Rosada και να ζητήσει από τον λαό που λάτρεψε την Εβίτα να μην κλαίει!
Γέλα Αργεντινή, αυτό είναι το νόημα των ημερών!



Εδώ βεβαίως υπάρχει ένα ζήτημα που μας αφορά ως Εθνική ομάδα μπάσκετ και επαναφέρει στο προσκήνιο το αρχέγονο ερώτημα «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;»
Τα δικά μας έρμα ψοφάνε νωρίς, αλλά τα έρμα της Αργεντινής αποδεικνύονται αθάνατα και πάντως αναδεικνύουν για άλλη μια φορά αρετές και αξίες που δυστυχώς στα καθ’ ημάς δεν ευδοκιμούν πλέον…
Όπως ορθώς επισήμανε στο σημερινό σημείωμα του ο Γιάννης Ντεντόπουλος αυτές οι αξίες μάλλον τα… κακάρωσαν το βράδυ της 2ας Αυγούστου στην Ατλάντα, όπου ο Παναγιώτης Γιαννάκης έγραψε τον επίλογο της καριέρας του, αφήνοντας στο παρκέ του «Georgia Dom» την τελευταία ικμάδα του, σε ηλικία 37 χρονών και αφού κόλλαγε ένσημα επί είκοσι συναπτά έτη, χωρίς ούτε ένα διάλειμμα!

Η Αργεντινή νίκησε τη Βραζιλία, αλλά το αποτέλεσμα δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ακόμη και εάν οι «γκαούτσος» γνώριζαν την ήττα ή ακόμη κι αν δεν προκρίνονταν στην οκτάδα ή έμεναν εκτός (Ολυμπιακού) νυμφώνος, στο περυσινό FIBA Americas στην πόλη του Μεξικού, έχουν εξασφαλίσει την παγκόσμια αποδοχή και τον οικουμενικό θαυμασμό.


Έχουν επίσης εξασφαλίσει και τη δική μας ζήλεια, διότι αυτή η συμμορία των… τριανταφεύγα (με μοναδικό απόντα τον Πριτζιόνι) παραμένει στις επάλξεις και συνεχίζει να ρημάζει τους αντιπάλους της!
Η φωτογραφία της Εθνικής ομάδας της Αργεντινής θα έπρεπε να γίνει κάδρο και να κρεμαστεί στους τοίχους όλων των Ομοσπονδιών για να τη βλέπουν οι παίκτες και να παραδειγματίζονται.
Να τη βλέπουν και να συνειδητοποιούν το νόημα λέξεων και φράσεων, οι οποίες στα καθ’ ημάς θεωρούνται ντεμοντέ: λατρεία για τη φανέλα, αφοσίωση στην πατρίδα, αυταπάρνηση για τον συμπαίκτη και την ομάδα, πάθος για τη νίκη και όλα τα συμπαρομαρτούντα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Τζινόμπιλι, ο Νοσιόνι, ο Σκόλα και ο Ντελφίνο (που έχει κάνει επτά εγχειρίσεις και παραμένει άπρακτος εδώ και τρία χρόνια) όταν στέκονται προσοχή για να ακούσουν τον Εθνικό ύμνο της πατρίδας τους, μπορούν να λένε από μέσα τους και κάτι άλλο, που ταιριάζει γάντι στην περίπτωση τους…

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!



ΥΓ: Λένε πως το τάνγκο (ή ταγκό, όπως επικράτησε πλέον στην ελληνική καθομιλουμένη) θέλει δυο για να χορευτεί, αλλά οι Αργεντινοί γουστάρουν να πιάνονται τέσσερις και να λικνίζονται στους σαγηνευτικούς ρυθμούς του . «Mano a mano», χέρι με χέρι όπως το τραγούδαγε με τη βαρύτονη φωνή του την εποχή του Μεσοπολέμου ο αξεπέραστος Κάρλος Γαρδέλ

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3