Από τις δεκαετίες του `60 και του `70, οπότε ο Πέτρος Γαλακτόπουλος μεσουρανούσε στο παγκόσμιο στερέωμα του αθλήματος, πολλά έχουν αλλάξει, όχι όμως το συναίσθημα της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες και της απονομής Ολυμπιακού μεταλλίου. Και ο κ. Γαλακτόπουλος το έχει νοιώσει πολλές φορές: συμμετοχή σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες (1964-1968-1972-1976) και δύο φορές Ολυμπιονίκης (3ος στο Μεξικό το 1968, 2ος στο Μόναχο το 1972).

Όπως εξομολογείται στο Πρακτορείο Sport, αυτό που του έμεινε «απωθημένο» από τη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι ότι δεν μπήκε στο στάδιο ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής, κάτι που επεδίωξε στους Αγώνες του Μονάχου αλλά τον... εκτόπισε τελικά ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος!

Μιλάει ακόμη για τη μεταλλιούχο του Ρίο, Άννα Κορακάκη, τον Ηλία Ηλιάδη και την απόφασή του να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, αναφέρεται φυσικά στην αποτυχία της ελληνικής πάλης των ανδρών να βρεθεί στους Αγώνες του Ρίο ενώ σχετικά με την επικείμενη συμμετοχή της Μαρία Πρεβολαράκη στη διοργάνωση της Βραζιλίας είπε ότι «της αξίζει μια διάκριση γιατί είναι μια αθλήτρια με ψυχή που ξέρει πώς να παίρνει τα αποτελέσματα στους μεγάλους αγώνες».

Σχετικά με τα δικά του «θέλω» στη ζωή, τα τελευταία χρόνια είναι η ολοκλήρωση του έργου που αφορά στην Ένωση Μεταλλιούχων Ολυμπιονικών Ελλάδος, ενός μουσείου Ελλήνων Ολυμπιονικών που θα ενώσει την ιστορία των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων με τους 1ους Σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα αλλά κι αυτούς που θα έρθουν στο μέλλον...

Η συνέντευξη του Πέτρου Γαλακτόπουλου στο ΠS:

Έχετε εμπειρία από τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες. Πως είναι για έναν αθλητή να ετοιμάζεται και τελικά να μετέχει σ` ένα τόσο μεγάλο αθλητικό γεγονός;
«Η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί το τέλος μιας διαδρομής με κόπους και θυσίες. Με ιδρώτα και αίμα. Το πόσο επίπονη θα είναι αυτή η διαδρομή εξαρτάται από τις απαιτήσεις του αθλήματος, την ηλικία αλλά και την εμπειρία του αθλητή που αναζητά την Ολυμπιακή πρόκριση. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αποτελεί μια στιγμή ιδιαίτερη -τουλάχιστον μέχρι την επόμενη- στην καριέρα του κάθε αθλητή Κι αυτό που προέχει να κάνει από τη στιγμή που θα καταφέρει να βρεθεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι απλά να απολαύσει τη συμμετοχή του. Έρθει δεν έρθει η διάκριση».

... όταν όμως έρχεται και το μετάλλιο, τότε τα πάντα στη ψυχολογία ενός αθλητή θα πρέπει να αλλάζουν ή μήπως όχι;
«Το 1968, όταν ανέβηκα στο βάθρο των νικητών, κοιτούσα την ελληνική σημαία και ίδρωνα από τη χαρά μου. Ίδρωνα γιατί ντρεπόμουν να κλάψω. Δεν μπορώ να βρω λέξεις για να περιγράψω εκείνη τη στιγμή. Έβλεπα στο Ρίο την Κορακάκη να κλαίει και είπα από μέσα μου: βρέθηκα κάποτε κι εγώ σε αυτήν τη θέση. Εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι το άθλημά σου, τους ανθρώπους σου και όλους όσοι ήταν δίπλα σου στη διαδρομή μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Δύο φορές Ολυμπιονίκης, ποτέ όμως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Έχετε δηλώσει και στο παρελθόν ότι ήταν το μεγάλο σας παράπονο...
«Απωθημένο... Όχι απλά παράπονο. Τη στιγμή που μου ανακοίνωσαν ότι δεν θα είμαι ο σημαιοφόρος του Μόντρεαλ το `76, θύμωσα. Ένοιωσα αδικία. Ένοιωσα να καταρρέω και πως τέσσερα χρόνια είχαν πάει χαμένα. Τους είχα ζητήσει να κρατήσω τη σημαία, αλλά προτιμήθηκε ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. "Γιατί; Επειδή είναι πιο ωραίος; Τότε βάλτε τον Κούρκουλο να παλέψει", τους απάντησα όταν εισέπραξα την αρνητική απάντηση την ίδια στιγμή που όλη η ομάδα της πάλης ήθελε να φύγει από τη διοργάνωση. Έμεινα, αγωνίστηκα δεν τους το συγχώρησα όμως ποτέ».

Σαν αθλητής, ποια Ολυμπιακή στιγμή σας έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας;
«Κάθε συμμετοχή ήταν μοναδική. Κατάφερα να απολαύσω την κάθε στιγμή, με μοναδική εξαίρεση ίσως ότι συνέβη το 1976 με τη σημαία. Το 1972 στο Μόναχο, το πρόγραμμα των διοργανωτών λίγο έλειψε να με αποσυντονίσει αφού χρειάστηκε να παλέψω με δύο διαφορετικούς αντιπάλους σε διάστημα μικρότερο του ενός τετάρτου, όμως ακόμη κι έτσι ήρθε το ασημένιο μετάλλιο. Μου στέρησαν τη δυνατότητα να ξεκουραστώ σε κρίσιμο σημείο, αλλά ήμουν τόσο καλά προετοιμασμένος που κανείς δεν μπορούσε να με βγάλει εκτός μεταλλίων.

...και σαν προπονητής σε Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Με σιγουριά θα πω το Λος Άντζελες όπου η ελληνική πάλη είχε συμμετοχή από 10 αθλητές, την πολυπληθέστερη έως τότε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που δύο Έλληνες αθλητές αγωνίζονταν παράλληλα και έπρεπε να... μοιράζομαι μεταξύ δύο ταπί. Θυμάμαι ο Δημήτρης Θανόπουλος έχανε στον αγώνα του και εγώ ήμουν στο ταπί ενός άλλου Έλληνα.

Έρχεται ο Γιώργος Ποικιλίδης και μου λέει τι συνέβαινε. Τον άφησα στη θέση μου και πήγα στην παλαίστρα του Δημήτρη, ο οποίος κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να γυρίσει τον αγώνα, να πάρει τη νίκη και λίγες ώρες αργότερα να πανηγυρίσει το ασημένιο μετάλλιο. Τα παιδιά εκείνα στήριζαν πολλά στον προπονητή τους. Άκουγαν τη φωνή του, όπου κι αν βρισκόταν αυτός».

Ποιές οι διαφορές της πάλης της δεκαετίας του `70 με την πάλη του 2016. Οι αλλαγές αυτές έχουν επηρεάσει το θέαμα;
«Στην πάλη πλέον βλέπουμε πιο πολύ σπρώξιμο. Οι κανονισμοί έχουν αλλάξει τον τρόπο που αγωνίζονται δύο αθλητές, χωρίς απαραίτητα να έχουν επηρεάσει ιδιαίτερα το θέαμα...»

...η έλλειψη ανταγωνιστικότητας και θεάματος, πριν την αλλαγή κανονισμών, υπήρξαν όμως ανασταλτικοί παράγοντες την παραλίγο αποβολή του αθλήματος από το Ολυμπιακό πρόγραμμα;
«Διαφωνώ. Η πάλη ήταν ανέκαθεν θεαματική. Το πρόβλημα ήταν με τον πρώην πρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, ο οποίος είχε επαναπαυτεί στις δάφνες του αθλήματος. Προφανώς πίστευε ότι επειδή η πάλη είναι το πιο παραδοσιακό άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν θα το πείραζε κανείς. Αυτό φυσικά δεν έγινε και η πάλη μπήκε σε περιπέτειες. Ευτυχώς βγήκε αλώβητη».

Η ελληνική πάλη των ανδρών δεν θα έχει εκπρόσωπο στο Ρίο. Πόσο σας στεναχωρεί αυτό;
«Με λυπεί ιδιαίτερα, γιατί η πάλη ήταν η σημαιοφόρος των Ολυμπιακών μεταλλίων από το 1964 και για περισσότερο από μια 20ετία. Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως κάποιοι κοίταγαν το θάμνο και όχι το δέντρο που καιγόταν. Ίσως η κακή οικονομική κατάσταση. Ίσως πάλι η έλλειψη χορηγών. Το ζητούμενο από εδώ και στο εξής είναι ότι πρέπει όλα τα σωματεία να ενωθούν όπως γινόταν παλιά.

Να δημιουργηθεί με σωστά αγωνιστικά -και το τονίζω- κριτήρια, φουρνιά αθλητών που θα χτιστεί και θα δουλευτεί από την βάση. Παλιά όλοι ήταν μια ομάδα. Ο ένας προσπαθούσε για τον άλλον. Στον αθλητισμό γενικότερα, θα πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα για να υπάρχει ανάπτυξη. Τέλος στους επαγγελματίες παράγοντες και τέλος στην πολιτικοποίηση του αθλητισμού. Αυτό είναι το μυστικό».

Ως επίτιμος πρόεδρος της ομοσπονδίας, κρούσατε κάποια στιγμή το καμπανάκι του κινδύνου;
«Όχι... Ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα είχαμε εκπροσώπηση και στους άνδρες που εδώ και καιρό είχα στείλει γράμμα στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, όπου ζητούσα να βρεθώ στο Ρίο με δικά μου έξοδα, προκειμένου να βοηθήσω τους παλαιστές που θα συμμετείχαν. Όμως στην πορεία, κάπου στράβωσαν τα πράγματα».

Η ελληνική γυναικεία πάλη ωστόσο κράτησε ψηλά τη σημαία. Και μάλιστα η Μαρία Πρεβολαράκη προέρχεται από το σύλλογό σας, τον Εθνικό ΓΣ...
«Η Μαρία είναι μια αθλήτρια με ψυχή... Είναι ικανή για το καλύτερο, όπως άλλωστε το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρει να παίρνει καλά αποτελέσματα στους μεγάλους αγώνες. Η περίπτωση της Μαρίας είναι ίδια με της Κορακάκη. Ανήκει σε μια γενιά αθλητριών και αθλητριών που ενώ έχει διακρίσεις, δεν έχει καμία απολύτως στήριξη λόγω της υφής του αθλήματος. Μακάρι η Μαρία να έχει την τύχη της Κορακάκη και να κατακτήσει ένα μετάλλιο. Το αξίζει η Μαρία και όλοι όσοι βρίσκονται δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια. Το αξίζει και η ελληνική γυναικεία πάλη, που σε επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων δεν έχει κάποιο μετάλλιο»

Οι υποθέσεις ντόπινγκ, από Ρώσους αθλητές και όχι μόνο, έχουν αμαυρώσει την εικόνα των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο...
«Και ευθύνεται η εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ένας αθλητής θεωρείται επιτυχημένος μόνο εάν πάρει μετάλλιο. Στις εποχές της δικές μου, ναι μεν το μετάλλιο ήταν το ζητούμενο, όμως δεν μπαίναμε σε διαδικασία να λερώσουμε το αίμα μας με απαγορευμένες ουσίες. Για εμάς, ντόπινγκ ήταν να πίνουμε μουρουνέλαιο και να απέχουμε από το σεξ! Μας ανέβαζε την αδρεναλίνη. Τι άλλο να ζητήσει ένας παλαιστής για να είναι ταύρος πάνω στο ταπί; Δεν χρειαζόμουν αναβολικά για να κερδίσω τους αντιπάλους μου που έπιναν... ασπιρίνες! Η συστηματική δουλειά έφερε τις νίκες και τα μετάλλια»

Τι κάνει πλέον ο Πέτρος Γαλακτόπουλος στη ζωή του;
«Έχω ρίξει όλο το βάρος στην Ένωση Μεταλλιούχων Ολυμπιονικών Ελλάδος, μετά τη θητεία μου στο ΟΑΚΑ. Το Μουσείο Ελλήνων Ολυμπιονικών είναι όνειρο ζωής για μένα. Όνειρο ζωής για το σύνολο των Ολυμπιονικών. Όνειρο ζωής για όλους τους ανθρώπους που αγαπούν τον αθλητισμό. Η υλοποίησή του θα ενώσει την ιστορία των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων με τους 1ους Σύγχρονους στην Αθήνα το 1896 κι όλους τους άλλους που ακολούθησαν.

Φυσικά κι αυτούς που θ` ακολουθήσουν. Δυστυχώς οι αγκυλώσεις από πλευράς Πολιτείας, με εξαίρεση την Περιφερειάρχη, Ρένα Δούρου, έχουν αφήσει την ιδέα μέχρι στιγμής στα συρτάρια. Εμείς κι εγώ προσωπικά, δεν πρόκειται να σταματήσω την προσπάθεια μέχρι το έργο να υλοποιηθεί. Ο χώρος έχει επιλεγεί, ενώ έχουν ολοκληρωθεί οι μελέτες, οικονομοτεχνικές κ.α.».

Τις προηγούμενες ώρες, ο Ηλίας Ηλιάδης πήρε τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Θα θέλατε να του στείλετε κάποιο μήνυμα;
«Τον ευχαριστούμε για την προσφορά του στο ελληνικό τζούντο και στον ελληνικό αθλητισμό. Το άθλημα έχει ανέβει πάρα πολύ και δυστυχώς ήταν μια άτυχη στιγμή. Έχει τεράστια εμπειρία και είναι κρίμα που συνέβη κάτι τέτοιο τη στιγμή που θα εγκατέλειπε τον αθλητισμό. Πιστεύω ότι εάν ανέβαιναν ξανά πάνω στο τατάμι, ο Ηλίας δεν θα έχανε ποτέ».

Και ένα μήνυμα στην Άννα Κορακάκη που έκανε περήφανους τους Έλληνες στο Ρίο με τα δύο μετάλλια που κατέκτησε;
«Της αξίζουν πολλά-πολλά συγχαρητήρια. Κατάγεται από την Θράκη κι αυτό λέει πολλά. Σημειολογικά θα έλεγα πως επιτέλους βρέθηκε μια γυναίκα σκοπεύτρια και μάλιστα Ολυμπιονίκης που μπορεί να βάλει στο στόχαστρό της όλους αυτούς που φλερτάρουν τη Θράκη. Και ο νοών νοείτω».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ