Αννα, το αεροβόλο!

Για να πω την αμαρτία μου, αν και είμαι φανατικός θιασώτης των Ολυμπιακών Αγώνων -και ο Θεός με αξίωσε να έχω παρακολουθήσω από κοντά έξι από δαύτους- με τη σκοποβολή δεν έχω πολλές παρτίδες... Το be honest, που λένε και στο χωριό μου, δεν έχω καμιά παρτίδα, αλλά, μα το Θεό, σκοπεύω να αποκτήσω!

Στο σπίτι μου έχω ένα παλιό περίστροφο που μου χάρισε πριν από είκοσι χρόνια ένας σύντεκνος μου: δεν χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω ποτέ, το έχω περισσότερο σαν... μπιμπελό, θαρρώ πως δεν λειτουργεί κιόλας και καλά καλά δεν θυμάμαι που το έχω καταχωνιάσει για να μην το δει ο γιος μου και έχουμε ντράβαλα!

Διαβάζοντας ωστόσο την ιστορία της Κορακάκη, νομίζω πως επέστη ο χρόνος να το πάρω, να το επιδιορθώσω, να το γυαλίσω και να του το χαρίσω, μπας και γίνει κι αυτός μια μέρα Ολυμπιονίκης του ευγενούς αθλήματος της σκοποβολής! Αστειεύομαι, ως συνήθως, αλλά μπορεί να σοβαρολογώ κιόλας: το οξύμωρο σχήμα εξηγείται διότι πριν από την πρώτη Ελληνίδα ολυμπιονίκη στο Ρίο, στα ίδια πατρικά χνάρια είχε βαδίσει και η (πανθομολογούμενη ως Ηγερία του αθλήματος) Αγη Κασούμη.

Η επιφανέστερη Ελληνίδα σκοπεύτρια που από το 1984 έως το 2004 έλαβε μέρος σε έξι διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων (και κατέχει το ρεκόρ από κοινού με τον ιστιοπλόο Τάσο Μπουντούρη), αλλά δεν κατάφερε να ανέβει στο βάθρο, βάδισε στα χνάρια του πατέρα της, ο οποίος ήταν στρατιωτικός και -για να επικαλεστώ άλλη μια κινηματογραφική ατάκα- μάλλον θα τα έλεγε και τσεκουράτα, ενώ η Αννα θαμπώθηκε από το υπηρεσιακό πιστόλι του (αστυνομικού) πατέρα της και από μικρή άρχισε να πυροβολεί σκοπίμως! Επίτηδες χρησιμοποιώ το επίρρημα σκοπίμως, διότι στο μυαλό μου έρχονται οι γεμάτες από τρύπες πινακίδες που βρίσκονται απανταχού της Κρήτης και βεβαίως εκείνη ο εμπνευστής της οποίας δίκην αυτοσαρκασμού έγραψε “μην πυροβολείτε άσκοπα”!
Η Αννα πυροβολεί σκοπίμως και απ' ό,τι φάνηκε χθες το μεσημέρι, πυροβολεί και καλά!

Σημαδεύει διάνα ή μάλλον διΑΝΝΑ, όπως έγραψε στο σημερινό πρωτοσέλιδο του το “Goal News”! H πιο σοβαρή και αξιομνημόνευτη εμπειρία που έχω από το άθλημα το οποίο παρεμπιπτόντως έχει χαρίσει στην Ελλάδα δώδεκα Ολυμπιακά μετάλλια (με το τελευταίο να προστίθεται στο παλμαρέ 96 χρόνια μετά το προτελευταίο) και φιγουράρει στην τρίτη θέση του "πόθεν έσχες" μας μετά τον στίβο και την άρση βαρών είναι ταξιδιωτική και έχει σχέση με την Κασούμη...

Ήταν τον Σεπτέμβριο του 1988 όταν έτυχε στην περιπετειώδη πτήση από την Αθήνα προς τη Σεούλ να κάθομαι στην ίδια σειρά με την Αγη. Όταν πάνω από τον ωκεανό το αεροσκάφος της Ολυμπιακής (που επρόκειτο να αποσυρθεί μετά από έναν μήνα) άρχισε να κάνει κορδελάκια στεκόμουν όρθιος και έπαιρνα συνέντευξη από τον πρωταθλητή της ελευθέρας πάλης Γιώργο Αθανασιάδη, ο οποίος θεωρούνταν ικανός να κατακτήσει ένα μετάλλιο σε εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά εντέλει ο πόθος του έμεινε αμανάτι...

Ξαφνικά τα είδαμε όλα κωλυόμενα! Το αεροπλάνο έχανε ύψος, τα φινιστρίνια έμπαζαν νερά, άλλοι στρίγγλιζαν, άλλοι έκαναν τον σταυρό τους, άλλοι έψαχναν μέρος για να κρατηθούν γερά και απ' όλους τους επιβάτες (που ήταν μέλη της ελληνικής Ολυμπιακής αποστολής και δημοσιογράφοι) μονάχα ένας καθόταν ατάραχος.

Η μάλλον μία: η Αγη Κασούμη που σαν να μη συνέβαινε τίποτε, σαν να μην ένιωθε τον πανικό, σαν να αψηφούσε εντελώς τον κίνδυνο συνέχιζε αμέριμνη να διαβάζει το βιβλίο της! Δεν θυμάμαι πιο βιβλίο διάβαζε, αλλά νομίζω πως αυτή η σκηνή θα μπορούσε να γίνει το ιδανικό σενάριο της διαφημιστικής καμπάνιας του “με ένα Αρλεκιν ξεχνιέσαι”!

Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό προσόν για τους σκοπευτές και τις σκοπεύτριες είναι αυτή η αταραξία, ώστε να φορούν τις παρωπίδες τους, να προσηλώνονται στον στόχο τους, να σημαδεύουν σωστά και να πυροβολούν με ακρίβεια! Το επόμενο νταλαβέρι μου με τη σκοποβολή ήταν μια συνέντευξη που έκανα πριν από δυο χρόνια με τον συμπατριώτη μου, από το Ρέθυμνο, πρωταθλητή, Νίκο Νεονάκη, ο οποίος είναι συνομήλικος της Κορακάκη και διαπρέπει στα αγωνίσματα του πιστολιού ταχύτητας του πιστολιού σπορ και του πιστολιού στάνταρ...
Ε, διάβολε, Κρητικός είναι, αλίμονο, εάν δεν εξοικειωνόταν από μικρό κοπέλι με τα όπλα και με τις μπαλωθιές!

Έχω άλλη μια άσχετη, αλλά σχετική ανάμνηση που ταιριάζει στην περίπτωση και επίσης προέρχεται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες...Ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου του 2000 στο Σίδνεϊ, μας ξεσήκωσε ο συνάδερφος Γιάννης Δάρας για να τον ακολουθήσουμε, λέει, στην εγκατάσταση, όπου διεξαγόταν το άρτι εισαχθέν στο Ολυμπιακό πρόγραμμα ταεκβοντό ! Την τύφλα μου δεν ήξερα για το συγκεκριμένο σπορ (με εξαίρεση το όνομα της Μόρφως Δροσίδου, η οποία είχε κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο το 1992 στη Βαρκελώνη, όπου παρουσιάσθηκε ως άθλημα επίδειξης ) αλλά ο Δάρας επέμενε ότι αξίζει τον κόπο να κάνουμε το ταξίδι της μιας ώρας από το Κέντρο Τύπου μέχρι το γήπεδο γατί, λέει, θα βλέπαμε την ελληνική σημαία στον υψηλότερο ιστό και θα ακούγαμε τον εθνικό ύμνο μας!

Ποιος, που, τι, πώς; Η απάντηση δόθηκε μετά από μερικές ώρες. Φάγαμε όλη τη μέρα στο "State Sports Centre", αλλά χαλάλι του Μιχάλη Μουρούτσου, ο οποίος με συνοπτικές διαδικασίες (όπως συμβαίνει στο άθλημα) ξεπάστρευε τον έναν μετά τον άλλον τους αντιπάλους του και στέφθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης! Συν τοις άλλοις ο Μουρούτσος εξαργύρωσε τον θρίαμβο του έχοντας ένα δικό του γήπεδο: το κλειστό γυμναστήριο της Δάφνης, που έλαβε τιμής ένεκεν το όνομα του!

Το ταεκβοντό δεν έγινε ποτέ εθνικό άθλημα της Ελλάδας. Ούτε η σκοποβολή θα γίνει, μολονότι έχει βαθιές και υπεραιωνόβιες ρίζες στην Ελλάδα από την εποχή του Φραγκούδη, του Ορφανίδη, του Καρασεβδά, του Παυλίδη, των αδελφών Θεοφιλάκη, του Μωραϊτίνη, του Σάππα, του Βρασιβανόπουλου, του Τρικούπη, του Μωράκη και του (Αναστάσιου) Μεταξά, ο οποίος συν τοις άλλοις οικοδόμησε τη μισή Αθήνα του 20ουά αιώνα και μάλιστα όλα τα διασωζόμενα νεοκλασικά κτίρια φέρουν τη δική του αρχιτεκτονική σφραγίδα.

Δεν ξέρω εάν η Κορακάκη θέλει ένα γήπεδο με το όνομα της. Νομίζω ότι της κοπελίτσας με τα βαμμένα κόκκινα νύχια και τον λούτρινο κούκλο του Μίκι Μάους, που κρέμεται από τον αθλητικό σάκο της, της αρκεί να δοθεί περισσότερη προσοχή στο παρεξηγημένο άθλημα της... Της αρκεί να βρεθεί ένας τρόπος ώστε τον χειμώνα να μην είναι αναγκασμένη να φοράει χοντρό μπουφάν, σκούφο και γάντια του σκι για να προπονείται μέσα στο αγιάζι και στο χιονιά στο ανοικτό σκοπευτήριο της Δράμας...

Άμα είναι έτσι, καλό μου κορίτσι, ας το γυρίσεις καλύτερα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες κι αντί για την πόλη να πηγαίνεις για προπόνηση στο Χιονοδρομικό Κέντρο του Φαλακρού!