Ηταν απόγευμα και η θρυλική Copacabana ασφυκτιούσε όπως πάντα από κόσμο. Ωστόσο, μέσα στο πλήθος, το μάτι μου έπεσε σε κάποιους που φορούσαν ομοιόμορφα κίτρινα γιλέκα. Αμέσως έστριψα κι άρχισα να κατευθύνομαι προς το μέρος, καθώς η περιέργεια μου πάντα υπερισχύει όλων των άλλων καταστάσεων.

Πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι αυτοί οι... κάποιοι, ήταν παιδιά που συμμετείχαν σε μάθημα μπιτς βόλεϊ. Σε ένα αυτοσχέδιο γήπεδο, καμιά 40αριά αγόρια και κορίτσια, πηδούσαν στην άμμο, χτυπούσαν τη μπάλα με δύναμη και μάθαιναν τα μυστικά του πιο δημοφιλούς αθλήματος στη Βραζιλία μαζί με το ποδόσφαιρο.

Η εικόνα ήταν πραγματικά ξεχωριστή και ασυναίσθητα έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά. Οταν στις περισσότερες χώρες, το μπιτς βόλεϊ αποτελεί την καλοκαιρινή εναλλακτική του βόλεϊ σάλας, εδώ στη χώρα της σάμπας και του καφέ, παίρνουν την υπόθεση πολύ πιο σοβαρά, με αποτέλεσμα να έχουν τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο.

Κατευθύνθηκα προς τον προπονητή. Τον έλεγαν Μάρκους και απάντησε ευγενικά σε όλες τις ερωτήσεις μου. Η σχολή ανήκει στη δύο φορές Ολυμπιονίκη του μπιτς βόλει από τη Βραζιλία, Αντριάνα Σάμουλ, με χάλκινο στην Ατλάντα το 1996 και ασημένιο στο Σίδνεϊ το 2000. Η Αντριάνα δεν παίρνει χρήματα από τα παιδιά, αλλά διατηρεί τη σχολή με τη βοήθεια χορηγών, γιατί θέλει να μεταφέρει στα παιδιά όσα έμαθε και έζησε η ίδια, ελπίζοντας - όπως μου είπε ο Μάρκους - να ανταποδώσει στη χώρα, την τόση αγάπη που πήρε όταν ήταν αθλήτρια.

Τα παιδιά αρχίζουν τα μαθήματα από την ηλικία των 8 ετών και μετά και προπονούνται δύο φορές την εβδομάδα, από μία ώρα την κάθε φορά. Εξω από το γήπεδο, σε ένα τσιμεντένιο παγκάκι ήταν οι γονείς των περισσότερων από αυτά, που περίμεναν το τέλος του μαθήματος για να αποχωρήσουν με τα αγόρια και τα κορίτσια τους... Πραγματικές υπέροχες εικόνες στην πιο ειδυλλιακή τοποθεσία του Ρίο ντε Ζανέιρο.

Αποχαιρετώντας τον Μάρκους, τον ρώτησα εάν πιστεύει ότι κάποιο από τα παιδιά αυτά, θα μπορούσε να γίνει Ολυμπιονίκης, όπως η Αντριάνα. Μου απάντησε αφοπλιστικά: «δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι κάνουν αθλητισμό» και πήγε προς το μέρος τους. Αφού τους έδωσε κάποιες οδηγίες, τα χαιρέτησε ένα προς ένα κάνοντας Ηigh Five. Το μάθημα είχε φτάσει στο τέλος του...