Τwo...three or not to three!

Σε μια από τις αληθινές (και όχι τις ψεύτικες που κατάντησαν κουραστικές με τον Τσακ Νορις) ιστορίες του Ψαραντώνη, τον σταματάει ένας τροχονόμος στην εθνική οδό και ετοιμάζεται να του κόψει κλήση, επειδή έκανε προσπέραση και πάτησε τη διαχωριστική γραμμή...

"Μα γιάντα δα κύριε τροχονόμε;" τον ρωτά ο Ανωγειανός λυράρης και μόλις ακούει τον λόγο γυρίζει και του λέει με το παροιμιώδες ύφος του: "Κατέχω το πως την επάτησα τη γραμμή, μα δεν την εξετσιλάκωσα κιόλας"!

Ξετσιλακώνω στην κρητική διάλεκτο σημαίνει βγάζω τα άντερα και το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και ο Μάικ Μπατίστ προς τους διαιτητές που του έκοψαν κλήση, επειδή στη δεύτερη ανάγνωση της φάσης φάνηκε πως πάτησε τη γραμμή: την πάτησε, δεν την εξετσιλάκωσε κιόλας!

Πέρα από την πλάκα, το θέμα τείνει να γίνει πολύ σοβαρό: πρέπει ή δεν πρέπει οι διαιτητές να επικαλούνται το βίντεο και να κάνουν χρήση του (μη προβλεπόμενου από τους κανονισμούς ή μάλλον μη εφαρμοζόμενου) instant replay; Η απάντηση είναι όντως σχήμα οξύμωρο: δεν πρέπει για τυπικούς λόγους, αλλά πρέπει για ηθικούς! κοινώς άλλο το γράμμα κι άλλο το πνεύμα του νόμου...

Η υπόθεση άνοιξε για τα καλά στις 4 του περασμένου Δεκεμβρίου στο Αλεξάνδρειο (Αρης - Ολυμπιακός 70-71), όπου ο Χρήστος Χριστοδούλου προσέφυγε στο βίντεο για να γνωμοδοτήσει εάν η τάπα του Κάιλ Χάινς στον Ντομινίκ Τζέιμς στην ακροτελεύτια φάση του αγώνα ήταν κανονική ή επρόκειτο για φάουλ. Δυο μήνες και μια εβδομάδα αργότερα ακολούθησαν το παράδειγμα του ο Σχοινάς (που εντέλει ανακάλεσε την αρχική υπόδειξη του), ο Γκόντας και ο Αναστόπουλος, αποτρέποντας ένα οφθαλμοφανές λάθος, που ωστόσο εμπίπτει στο "μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται"!

Ουδέν λάθος και ουδέν πάτημα της γραμμής!

Να λοιπόν που έχει ανοίξει για τα καλά ο ασκός του Αιόλου. Παρεμπιπτόντως, πολύ πριν από τον Χριστοδούλου, εκείνος που ζήτησε πρώτος τη μαρτυρία του βίντεο ήταν ο Λάρι Βορεάδης για να βεβαιωθεί ότι όντως το σουτ του Ιμπραήμ Κουτλουάι στον πρώτο ημιτελικό των πλέι οφς Παναθηναϊκός-Περιστέρι ήταν εκπρόθεσμο...

Το περιστατικό συνέβη την 1η Ιουνίου του 2003 όταν το Περιστέρι νίκησε εκτός έδρας τον Παναθηναϊκό με 85-82, χάρη στο τρίποντο του Πελεκάνου, στο οποίο απάντησε, αλλά εκπροθέσμως ο Κουτλουάι. Ο Βορεάδης σήκωσε το βλέμμα του από τον αγωνιστικό χώρο προς την εξέδρα, ζήτησε με ένα νεύμα τη γνώμη του τηλεσχολιαστή και τη συνυπολόγισε στην άποψη που είχε ήδη σχηματίσει...

Ο Ομπράντοβιτς αναρωτήθηκε απόψε "μα τι πρωτάθλημα είναι αυτό, στο οποίο ο διαιτητής ρωτάει τον δημοσιογράφο για το αν ένα καλάθι είναι τρίποντο ή δίποντο;" Η απάντηση έχει να κάνει με την ηθική του πρωταθλήματος, η οποία (ενίοτε κρίνεται ότι) πρέπει να υπερβαίνει τον τύπο κι αυτή είναι όντως μια μεγάλη κουβέντα, που κατά διαβολική σύμπτωση την άνοιξα την περασμένη Πέμπτη με τον... Κύρο Βασσάρα! Στο περιθώριο του σεμιναρίου κανονισμού που διοργάνωσε ο ΠΣΑΤ τον ρώτησα αν θα συναινούσε σε μια θεαματική αλλαγή του κανονισμού και η απάντηση του ήταν σαφέστατη: "Όχι δεν μπορεί να γίνει αυτό. Το ποδόσφαιρο και κάθε άθλημα είναι και ένα παιχνίδι ανθρωπίνων λαθών. Εάν προσφεύγαμε στο instant replay για κάθε επίμαχη φάση, ακόμη και για ψύλλου πήδημα, θα καταλήγαμε σε μια ρομποτοποιημένη και άχαρη κατάσταση".

Το βράδυ που ο Χριστοδούλου επικαλέστηκε το βίντεο της τηλεοπτικής μετάδοσης για να εκδώσει την ετυμηγορία του, ο παρατηρητής διαιτησίας και πρόεδρος της ΚΕΔ, Στέλιος Συμεωνίδης είχε δηλώσει αυτολεξεί: "Πολύ καλά έκανε ο Χριστοδούλου. Από τη στιγμή που υπήρχε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση και είχε τη δυνατότητα να ξαναδεί τη φάση, ορθώς έπραξε. Παρεμπιπτόντως το instant replay υπάρχει ως κανονισμός στην Α1 εδώ και δυο χρόνια, αλλά δεν εφαρμόζεται από τον ΕΣΑΚΕ για καθαρά οικονομικούς λόγους"!

Μιας και ανακάτεψα προηγουμένως τον Βασσάρα, θα χρησιμοποιήσω μια ποδοσφαιρική έκφραση που είναι ευχής έργον: πέρα από το πάτημα της γραμμής και τη φασαρία το σημερινό θρίλερ είναι μια "υποσχόμενη ευκαιρία" για τις επόμενες αναμετρήσεις των δύο ομάδων, όσες είναι και όπου συμβούν. Ο Ολυμπιακός αιχμαλώτισε από την αρχή τον Παναθηναϊκό, αλλά (όπως και τις προάλλες στην Κωνσταντινούπολη) απέτυχε στη διαχείριση του προβαδίσματος και κόντεψε και τις δύο φορές να πουλήσει φτηνά δύο πανάκριβες νίκες.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Μα για προφανείς λόγους: ο Ολυμπιακός υστερεί σε εμπειρία και μέχρι να την αποκτήσει και να την παγιώσει ως αρετή του, θα πίνει θάλασσα στην πρώτη τρικυμία. Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός είναι πιο μπαρουτοκαπνισμένος και ακολουθεί κατά γράμμα το απόφθεγμα που είναι γραμμένο στο τατουάζ του... Πάμπλο Γκαρσία: "Caer estα permitido, levantarse es obligatorio», που σε απλά ελληνικά σημαίνει "επιτρέπεται να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς"!

Στα τελευταία λεπτά το ντέρμπι έγινε ροντέο: ο Ιβκοβιτς προσπάθησε να αναπληρώσει την απειρία και προληπτικά να αντιμετωπίσει το ροκάνισμα της διαφοράς και την επίκρουση του Παναθηναϊκού με ένα χαμηλό σχήμα, ενώ ο Ομπράντοβιτς πρώτα έψαξε μερικά από τα χαμένα pick n' roll με τον Γιασικεβίτσιους και τον Βουγιούκα και ύστερα εμπιστεύθηκε ξανά το δίδυμο Διαμαντίδης- Μπατίστ.

Ο Ολυμπιακός δεν έκανε φάουλ στην τελευταία άμυνα του και λίγο έλειψε να το πληρώσει ακριβά. Δεν έχει σημασία αν το ζήτησε ο Ιβκοβιτς και δεν το άκουσαν οι παίκτες, αυτό που μετράει είναι ότι δεν έγινε: πάνω στις αλλαγές ο Χάινς ακολούθησε τον ισοϋψή του Διαμαντίδη που αν και συνήθης ύποπτος σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν επιδίωξε να τελειώσει τη φάση, αλλά σέρβιρε στον Μπατίστ. Ο Πρίντεζης που πήγε πάνω του ίσως ήταν υποψιασμένος, διότι την Πέμπτη το βράδυ σε μια αντίστοιχη φάση (στη λήξη των 24'') ο Μπατίστ είχε βάλει τρίποντο από την κορυφή!

Μ' αυτά και μ' αυτά το ντέρμπι παίχθηκε κατά πολύ και τελικώς (δεν) κρίθηκε από τα 6,75μ. Ούτως ή άλλως οι κόκκινες γραμμές είναι της (πολιτικής) μόδας και αυτό ακριβώς το πνεύμα ενέπνευσε τους πρωταγωνιστές του ματς: τον (αφοσιωμένο στην άμυνα κόντρα στον Διαμαντίδη και απροσδόκητα παραγωγικό στην επίθεση) Μάντζαρη στο 44-40, τον Αντιτς (με ένα τρίποντο αλά Κλέιζα στο προπέρσινο ματς στο ΣΕΦ), στο 70-65 τον Διαμαντίδη και τον Σάτο στα δυο απανωτά κτυπήματα τους (από το 76-69 στο 76-75) και τον Μπατίστ, που προφανώς δεν είχε ούτε τον χρόνο, ούτε την πολυτέλεια να κοιτάξει αν πατούσε ή δεν την πατούσε τη γραμμή!

Ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε είτε σε σταθερή βάση, είτε αποσπασματικά σε μη συνήθεις ήρωες, όπως ο Βαγγέλης Μάντζαρης, ενώ ο Τζόι Ντόρσι αλλοίωσε κάμποσες επιθέσεις του Παναθηναϊκού. Με την ευκαιρία και επειδή γίνεται πολλή κουβέντα για τον πολύ ουσιαστικό ρόλο του Αμερικανού φόργουορντ/ σέντερ αναδημοσιεύω το σημερινό σχόλιο του Θόδωρου Ροδόπουλου στη νεότευκτη ιστοσελίδα www. basketplus gr: "Δεν είναι all around παίκτης, αλλά ταιριάζει πολύ στο στιλ του Ολυμπιακού . Δεν ξέρει να παίζει στο low post στην επίθεση και δεν επαρκεί ως μοναδικός ψηλός μέσα στη ρακέτα, αλλά είναι παρά πολύ καλός αμυντικός , με δυνατό και γρήγορο κορμί, που τρέχει καλά στο γήπεδο. Αυτό έκανε και στο Μέμφις με προπονητή τον Καλιπάρι, όταν λίγο έλειψε να κατακτήσουν το πρωτάθλημα του NCAA, αλλά έχασαν στον τελικό του Φάιναλ Φορ από το Κάνσας".

Ο Παναθηναϊκός από την πλευρά του, στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς, παρουσίασε ατροφία σε ολόκληρο τον ιστό του: στη δημιουργία, στο pick n' roll, στα ποσταρίσματα και στην άμυνα. Την ύστατη ώρα όμως, αρνήθηκε να χάσει ή (για να είμαι ακριβής) αρνήθηκε να πιαστεί αιχμάλωτος. Ε, του άφησε και ο Ολυμπιακός λάσκα τα λουριά και έγινε ό,τι έγινε...