Η ανυπολόγιστη διαφημιστική αξία του «Pana»

Αν ρωτήσετε δέκα αθλητικογράφους για το τι θεωρούν ως πολυτιμότερο στο επάγγελμά τους, τουλάχιστον οι μισοί θα σας απαντήσουν ότι "λόγω της φύσης του σε κρατά πάντα σε εγρήγορση, δεν βαριέσαι ποτέ, μένεις πάντα "παιδί" για πολλά χρόνια κάποιες ώρες της ημέρας". Οι άλλοι μισοί θα θυμηθούν τις σπουδαίες προσωπικότητες τις οποίες γνώρισαν μέσω του επαγγέλματος, επιλεκτικά και κάποιες αξέχαστες στιγμές επιτυχιών και αποτυχιών. Και ΟΛΟΙ θα σας μιλήσουν για τα ταξίδια. Τα δωρεάν ταξίδια.

Τα ταξίδια για τα οποία κάθε πολίτης χρειάζεται αρκετά χρήματα να δαπανήσει. Σε τόπους δημοφιλείς ως τουρστικούς προορισμούς, αλλά και σε μέρη όπου ουδέποτε θα πήγαινε κάποιος για διακοπές (Τροντχάιμ επί παραδείγματι). Υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι οι οποίοι δεν έκαναν πολλά ταξίδια στην καριέρα τους. Αθέατοι ήρωες της "βρώμικης δουλειάς" και της "λάντζας", καθηλωμένοι στο γραφείο. Αλλα τα λιγοστά τους, θα τα θυμούνται πάντα!

Υπάρχουν άλλοι (έτερον άκρο) που έχουν γυρίσει όλη την υφήλιο. Μην σκέφτεστε μόνο τους "μπασκετικούς" ή τους ρεπόρτερ των "μεγάλων" ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων. Σκεφτείτε και τους "στιβικούς" (εκλείπει σταδιακά το... είδος δυστυχώς από τα πάμφτωχα media) και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα Euro και τα Mundial και όλες τις διοργανώσεις!

Χθες, στην Βαρκελώνη, αγωνιζόταν η πιο βαριά ευρωπαϊκή μπασκετική φανέλα της τελευταίας 15ετίας, εναντίον της ομάδας μπάσκετ ίσως του πιο δημοφιλούς συλλόγου παγκοσμίως (του συλλόγου που επιδιώκει σχεδόν σε όλα τα ομαδικά αθλήματα να έχει ανταγωνιστικό στο υψηλότατο επίπεδο σύνολο). Επαιζαν στον προημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Οχι στη φάση των ομίλων, ούτε στους "16". Κι όμως, οι Ελληνες απεσταλμένοι ήταν μόλις τέσσερις, εκ των οποίων ο ένας (Δημήτρης Κοντός) ως ανταποκριτής της εφημερίδας του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και ο δεύτερος (Κώστας Σωτηρίου) "υποχρεωτικά", καθώς η "Ερα - Σπορ" είναι κρατικό κανάλι και δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από τόσο σημαντικό αθλητικό γεγονός για ελληνική ομάδα. Κατά τα λοιπά; Από όλα τα media τούτης της χώρας, δαπάνη ενέκριναν μόνο ο ΣΚΑΪ 100,3 με τη Χριστίνα Βραχάλη και ο όμιλος Μπόμπολα με τον Νίκο Μπουρλάκη (πλην ασφαλώς της αποστολής της Nova που μετέδωσε τηλεοπτικά το ματς). Ενα το κρατούμενο: οι αβάσταχτες δυσκολίες των media.

Δεύτερο κρατούμενο: από όλα τα ταξίδια που έχω κάνει από το 1998, ποτέ δεν βρέθηκε ξένος δημοσιογράφος να με ρωτήσει κάτι για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Κάτι πιο "βαθύ" από το "με ποιους θα παίξει αύριο", κάτι πιο "ψαγμένο", κάτι όχι συνηθισμένο και επιφανειακό. Σκόρπιες ερωτήσεις για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ειδικά μετά το 2004, ναι. Σκόρπιες απορίες για παίκτες του πρωταθλήματος... γενικώς και αορίστως, ναι. Αρκετές ερωτήσεις δέχονταν πολλοί συνάδελφοι μετά το 2010 για το σκάνδαλο με τα στημένα. Αντιθέτως, ουκ ολίγες φορές, ρωτούσαν για την μπασκετική ομάδα.

Αυτή, που παρότι "ακολούθησε " τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό σε ευρωπαϊκές σπουδαίες στιγμές (και ασφαλώς τον ξεπέρασε κατά πολύ), έχει εδραιώσει, εκτοξεύσει, ριζώσει για τα καλά στο μυαλό των φίλων του αθλητισμού σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τον "Pana". Μόνο ένα ταξίδι έκανα πέρυσι: στη Ρώμη για το ματς με τη Λάτσιο. Μίλησα με δυο - τρεις Ιταλούς, ο ένας εξ αυτών μου άνοιξε ολόκληρη συζήτηση με επίκεντρο το "γιατί έφυγε ο Ομπράντοβιτς". Δεν είναι μόνο οι τίτλοι και οι τελικοί: είναι και τα πρόσωπα, οι αθλητές, ο Ζέλιμιρ και οι προκάτοχοί του από το 1996 και έπειτα που διαφήμισαν τον Panathinaikos παντού.

Είναι κάτι άπιαστο για όσους δεν έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό να φανταστούν πώς μια ελληνική ομάδα και ένα άθλημα (το μπάσκετ ασφαλώς, ποιο άλλο;) έχουν καθιερωθεί σε τόσο υψηλή θέση στην κλίμακα αξιών των ευρωπαϊκών media και των φιλάθλων. Η Ελλάδα θεωρείται "μπασκετομάνα" εδώ και πολλά χρόνια από τους ξένους. Θεωρείται ως η χώρα στην οποία το μοναδικό το οποίο δουλεύει σωστά σταθερά και αταλάντευτα, με προγραμματισμό και μεράκι και πλάνο, είναι το μπάσκετ. Οχι ο τουρισμός. Το μπάσκετ!

Γι αυτό, άλλωστε, μέχρι την κρίση, δύσκολα έφευγε από την Ελλάδα top παίκτης. Είτε Ελλην, είτε αλλοδαπός. Αλλά το σπουδαίο είναι ότι και εν μέσω κρίσης, το μπάσκετ κρατά ψηλά τη σημαία. Κι αυτό οφείλεται εκτός από τη δουλειά των προπονητών και την κληρονομιά της γενιάς του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα και του Φάνη, στη φιλομάθεια και την καλώς εννοούμενη τρέλα των ανθρώπων του σε όλα τα επίπεδα και στις οικογένειες Γιαννακόπουλων - Αγγελόπουλων.

Νίκη σαν τη χθεσινή του Panathinaikos B.C εναντίον της πιο googlaρσιμένης ομάδας (ως λέξη) στην υφήλιο, δεν μπορεί να συλλάβει ακόμη και ο πιο σύνθετος mediaκός νους πόσο διαφημίζει το Τριφύλλι, το άθλημα, τη χώρα. Σκεφτείτε μόνο στην Ισπανία και σε όλα τα ισπανόφωνα μέσα τι έγινε. Σκεφτείτε τον Μέσι και την παλιοπαρέα του να βλέπουν στην TV τον "Pana" και τον Dia-ma-nti-dis (όπως έσκουζε και ο Ιταλός δημοσιογράφος στο βιντέακι του τελευταίου λεπτού που ανέβηκε γρήγορα χθες βράδυ στα social media από το "basketinside.com"). Αναλογιστείτε τι συζητά τόσο χρόνια, τι συζητά από χθες και τι θα συζητά την επόμενη εβδομάδα η πανευρωπαϊκή μπασκετική κοινότητα: παίκτες, προπονητές, αναλυτές, δημοσιογράφοι, ιδιοκτήτες, πρόεδροι, παράγοντες, διαιτητές, διαφημιστές. Σκεφτείτε τι θα γίνει στο Λονδίνο εφέτος και του χρόνου στα final - 4. Googlάρετε "Barcelona - Panathinaikos, Diamantidis" και... βαρεθείτε να κατεβάζετε σελίδες από ΜΜΕ και βίντεο όλης της υφηλίου!

Ναι, ξέρω, ξέρω: "με το μπάσκετ ασχολούνται σοβαρά 10 χώρες". Αυτά είναι για τους συμπλεγματικούς. Ο αθλητισμός είναι αθλητισμός! Τελεία και παύλα. Οι καλύτεροι, είναι οι καλύτεροι. Είτε παίζουν γκολφ, είτε υποβρύχιο σκουός. Και, ευτυχώς, υπάρχει και ένα καλό στην ελληνική αθλητικογραφία για τις γενιές των σημερινών 40άρηδων. Δεν είμαστε συμπλεγματικοί με το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Η συντριπτική πλειονότητα δεν μπήκαμε ποτέ σ' αυτόν τον άτυπο και αστείο για το ευρύ κοινό "ανταγωνισμό". Για ορισμένους γεννηθέντες πριν από το 1970, το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω. Δεν διαθέτω, βέβαια στο πενιχρό αρχείο μου τον πλούτο του πιο ολοκληρωμένου Ελληνα αθλητικογράφου (και λάτρη όλων των αθλητών και γνώστη όλων των αθλημάτων!!!) αγαπημένου Βασίλη Σκουντή, αλλά κάτι κειμενάκια πλημμυρισμένα από τόνους κόμπλεξ μετά το Euro 2004, τα έχω κρατήσει...

Follow me on Twitter: Seretinio